Βασισμένο σε ένα θεατρικό του Λουίτζι Πιραντέλο από το 1923, το σκηνοθετικό ντεμπούτο του Πιέρο Μεσίνα είναι ένα ήπιων τόνων ψυχολογικό δράμα με θέμα την περιστασιακή συμβίωση της Άνα, μιας Γαλλίδας που μόλις κήδεψε τον γιο της, με τη φιλενάδα του, τη Ζαν, που έφτασε στο εξοχικό του πρώην συζύγου της στη Σικελία για να τον συναντήσει, χωρίς να γνωρίζει πως ο Τζιουζέπε δεν βρίσκεται πλέον στη ζωή. Η καθυστέρηση της πληροφορίας κάνει όλη τη διαφορά: η μάνα αποκρύπτει όσο μπορεί την τραγική απώλεια, υποτίθεται μέχρι να βρει την κατάλληλη χρονική στιγμή, για να παρατείνει τεχνητά την παρουσία του παιδιού της και να αναστείλει το πένθος, ενώ η Ζαν, που είχε μαλώσει με τον αγαπημένο της και συγκρατεί τα αισθήματά της πίσω από τον θυμό και τις τύψεις, μένει στο σκοτάδι. Το τρικ της ταινίας είναι η πρόκληση και η παγίδα ταυτόχρονα, η άρνηση της αλήθειας και η πρόφαση του ψέματος: η έντεχνη αποσιώπηση, παιγμένη στην εντέλεια από την Μπινός που στοιχειώνεται από το βάρος του φαντάσματος, δεν διαρκεί όσο δραματικά θέλει ο Μεσίνα, με τους όρους του κομψού θρίλερ, κι ενώ κάποια στιγμή έρχεται αναγκαστικά η στιγμή της κάθαρσης, γιατί πρέπει, η κεντρική ιδέα έχει χάσει την αξιοπιστία της.