Αντιμετωπίσατε πολλές προκλήσεις όταν γυρίζατε τον Hugo. Ήταν η πρώτη φορά στην καριέρα σας που γυρίσατε ταινία σε 3D, τα γυρίσματα ήταν πολύπλοκα, δύο από τους πρωταγωνιστές σας ήταν νέοι… Ήταν, λοιπόν, η διαδικασία διασκέδαση ή πονοκέφαλος;
Ήταν πολύ διασκεδαστικά και ήταν και πονοκέφαλος. (γελάει) Ήταν ένας πολύ διασκεδαστικός πονοκέφαλος. Ο Μπομπ Ρίτσαρντσον (διευθυντής φωτογραφίας), ο Ντάντε Φερέτι (σχεδιαστής παραγωγής), η Θέλμα Σκουνμέικερ (μοντάζ) και ο Χάουαρντ Σορ (μουσική) θα σου έλεγαν ότι κάθε γύρισμα ήταν και μια ανακάλυψη. Κάθε έννοια που αφορούσε τη σχεδίαση εικόνας και κάθε όψη της ήταν μια επανεξέταση του τρόπου που φτιάχνουμε εικόνες. Φυσικά, αυτό έχει να κάνει με το 3D στοιχείο αλλά και με την αναδημιουργία της μνήμης ενός παιδιού και τον τρόπο που δημιουργείς μια αυθεντική απεικόνιση του Παρισιού της περιόδου 1929-30. Όλα αυτά συνδέθηκαν σε διαφορετικές όψεις. Ήταν επίπονο, αλλά πολύ διασκεδαστικό.
Γιατί θελήσατε να γυρίσετε μια τόσο μεγάλη ταινία σε 3D;
Ήθελα να δοκιμάσω τα όριά μου και να διαπιστώσω πόσο μακριά θα μπορούσα να φτάσω. Το 3D είναι συναρπαστικό. Επίσης, απαιτεί σεβασμό. Η αλήθεια είναι ότι πάντα με συνέπαιρνε κι αισθάνθηκα πως το Hugo ήταν μια ιδανική ευκαιρία να το εξερευνήσω. Βέβαια, κάποιες φορές ήταν αρκετά περιοριστικό. Το βάθος έγινε πολύ σημαντικό και κάθε λήψη άλλαξε. Έπρεπε να τοποθετήσουμε τους ηθοποιούς σε διαφορετικές θέσεις. Οι ερμηνείες τους έπρεπε να είναι διαφορετικές. Χρειάστηκαν πράγματα για το προσκήνιο και πράγματα για το φόντο. Ήταν δύσκολο, ιδιαίτερα τις πρώτες εβδομάδες, αλλά μετά από λίγο μπήκαμε στον ρυθμό και τελικά το 3D αποδείχτηκε ένα φανταστικό αφηγηματικό εργαλείο.
Το Hugo μοιάζει να είναι η τέλεια ταινία για εσάς. Είναι ένα μαγικό ταξίδι, αλλά ταυτόχρονα εμβαθύνει στις πρώτες ταινίες που δημιούργησε ο σπουδαίος Γάλλος κινηματογραφιστής Ζόρζ Μελιέ, κάτι που πρέπει να σας ενθουσίασε, όντας εραστής της ιστορίας του κινηματογράφου. Μπορείτε να μας πείτε τι είναι αυτό που σας έκανε να ασχοληθείτε με τη συγκεκριμένη ιστορία;
Όταν έλαβα το υλικό από τον (παραγωγό) Γκράχαμ Κινγκ, το διάβασε η γυναίκα μου. Της άρεσε και μου το έδωσε και σε μένα να το διαβάσω. Ήταν από ένα πανέμορφο βιβλίο του Μπράιαν Σέλζνικ. Κατά μία έννοια, έμοιαζε με graphic novel. Eκτός όμως από αυτό, έχω και μια μικρή κόρη. Υποθέτω ότι όλη η ιστορία έμοιαζε με δύο τρένα που ταξιδεύουν προς την ίδια κατεύθυνση. Ήμουν με την κόρη μου κάθε μέρα και ξαφνικά άρχισα να βλέπω τα πράγματα διαφορετικά και ν’ αντικρίζω τη ζωή και τον κόσμο μέσα από τα μάτια και τη φαντασία ενός παιδιού, τη δημιουργικότητά του, τις σκέψεις και την αφηγηματική του ικανότητα. Οπότε, έμοιαζε αυτή η ιστορία με μια χαρούμενη σύμπτωση, λαμβάνοντας φυσικά υπόψη και το γεγονός πως η ιστορία εκτυλίσσεται από μόνη της μέσα από τη συσκευή κινουμένων σχεδίων. Ο Γκράχαμ Κινγκ μου είπε: «Μάρτι, αυτό είναι εσύ. Πρέπει να το κάνεις». Έτσι ξεκίνησε η ιστορία.
Μπορείτε να μας μιλήσετε για την πρώτη φορά που διαβάσατε το βιβλίο του Μπράιαν Σέλζνικ, Η εφεύρεση του Ούγκο Καμπρέ;
Είναι σαν αυτές τις ιστορίες που ακούς συχνά. Μου έδωσαν το βιβλίο πριν από τέσσερα χρόνια και το διάβασα ολόκληρο μονομιάς. Ταυτίστηκα με την ιστορία σχεδόν αμέσως. Όταν το διάβαζα δεν είχα συνειδητοποιήσει ότι ο άνθρωπος στο κατάστημα παιχνιδιών ήταν ο Ζορζ Μελιέ. Τότε ανακάλυψα ότι επρόκειτο για αληθινή ιστορία. Δούλευε στο κατάστημα αυτό για 16 χρόνια επειδή δεν είχε χρήματα και κάποιος όντως τον ανακάλυψε μετά.
Ποια πιστεύετε ότι θα είναι η επόμενη επανάσταση στον χώρο του σινεμά;
Αν όλα εξελιχθούν όπως πρέπει και δεν έχουμε μεγάλες καταστροφές, οδηγούμαστε προς τα ολογράμματα. Γιατί να μην έχουμε έναν τρισδιάστατο Άμλετ; Να έρχεται μπροστά στο κοινό και ν’ αναρωτιέται «Να ζει κανείς ή να μη ζει»; Εννοώ ότι το κάνουν αυτό στο θέατρο. Ο ηθοποιός έρχεται ακριβώς στο κέντρο. Γιατί να μην έχεις κάτι τέτοιο στον κινηματογράφο; Πρέπει να σκέφτεσαι με αυτό τον τρόπο. Nα μην αφήνεις τα οικονομικά και τη μόδα της εποχής να αναστέλλουν τη δημιουργικότητά σου.
σχόλια