«Spiderhead» στο Netflix: Mια καλή ιδέα δεν κάνει απαραίτητα μια εξίσου καλή ταινία

Spiderhead στο Netflix: Mια καλή ιδέα δεν κάνει απαραίτητα μια εξίσου καλή ταινία Facebook Twitter
Το «Spiderhead», η ταινία που γύρισε ο Τζόζεφ Κοζίνσκι όσο περίμενε την έξοδο του «Top Gun: Maverick» στις αίθουσες, λειτουργεί ως παραβολή.
0

Ακόμα κι όταν πυροδοτείται από ένα πραγματικό εξωτερικό γεγονός ή κάποια ενδογενή ζύμωση, η συναισθηματική εκδήλωση στα social media είναι αποκομμένη τόσο από την πραγματικότητα όσο κι από το ίδιο το συναισθηματικό βίωμα.

Έχει μια ένταση και μια υπερβολή, επειδή έχουμε την ανάγκη να νιώσουμε κάτι έντονο και επειδή μέσω αυτής της έντασης γινόμαστε αρεστοί στους υπόλοιπους χρήστες που μοιράζονται την ίδια ανάγκη με μας. Ταυτόχρονα, έχει και την απαραίτητη αποστασιοποίηση, ώστε η διαχείριση του συναισθήματος και της εκδήλωσης να γίνονται με ασφάλεια, χωρίς την επίδραση που θα είχαν στον πραγματικό κόσμο.

Στις 21:45 «τρέμουν τα δάχτυλα στο πληκτρολόγιο και δεν μπορούμε να συνέλθουμε» επειδή διαβάσαμε κάτι άσχημο στο αστυνομικό ρεπορτάζ, στις 22:24 αποθεώνουμε τη Μαρίνα Σάττι που πάντρεψε την παράδοση με μια urban σύγχρονη μουσική τάση και στις 23:17 κάνουμε ένα ξεκαρδιστικό αστείο για τα κιλά που θα πάρουμε από το γαλακτομπούρεκο που φάγαμε μόλις.

Η συχνότητα αυτής της συμπεριφοράς απαλείφει το αποτύπωμα του όποιου συναισθήματος – έχει κάποια επίδραση στον ψυχισμό μας όχι τέσσερις μέρες, μα τέσσερις ώρες μετά, το «τρέμουλο στα δάχτυλα» που αναφέραμε;

Το πρόβλημα του «Spiderhead» δεν εντοπίζεται στη σκηνοθεσία του. Ως ταινία μοιάζει να αλλάζει είδος κάθε λίγο, όπως αλλάζουν τα χορηγούμενα συναισθήματα στους τροφίμους, μα ο Κοζίνσκι διαχειρίζεται με αξιοθαύμαστη επιδεξιότητα τον τόνο, δεν νιώθεις ποτέ ότι βλέπεις ένα αποσπασματικό, άνισο έργο – ίσως μόνο στο κυνηγητό του φινάλε να του ξεφεύγει λίγο.

Όλο αυτό γίνεται με τη συναίνεσή μας, συνδράμουμε είτε εκουσίως είτε ακουσίως, και εμποδίζει την ενδοσκόπηση – γιατί άραγε να αφιερώσουμε χρόνο και χώρο σε εκείνο που πραγματικά πονά, όταν μπορούμε να πονέσουμε ανώδυνα με ένα δακρύβρεχτο post, συναφές με το trend των ημερών και να επιβραβευτούμε γι’ αυτό με τη συμπόνια του άλλου, η οποία θα του κοστίσει μόνο ένα care reaction;

Ναι, φαινομενικά φαντάζει απελευθερωτικό, μα αφενός μας αναισθητοποιεί –όταν όλα έχουν την ίδια, υπερχειλίζουσα δραματικότητα, πώς θα ξεχωρίσουμε το πραγματικά δραματικό;– κι αφετέρου μας σκλαβώνει, καθώς εναποθέτουμε το συναίσθημά μας στον αλγόριθμο, ο οποίος θα γεμίσει, πχ., το newsfeed μας με οργισμένα post απέναντι σε ένα γεγονός και θα χειραγωγήσει την οργή μας.

Σε πρώτο επίπεδο θα εμφυτεύσει στο κεφάλι μας την ιδέα ότι πρέπει οπωσδήποτε να καταδικάσουμε ένα γεγονός –ή αυτούς που το καταδικάζουν–, σε δεύτερο ότι το εν λόγω γεγονός είναι σημαντικότερο από άλλα. Περιττό να αναφέρουμε τις επιπτώσεις του σοσιαλμιντιακού «πειράματος» στην κριτική σκέψη και κατ’ επέκταση στην ελεύθερη βούληση.

Spiderhead στο Netflix: Mια καλή ιδέα δεν κάνει απαραίτητα μια εξίσου καλή ταινία Facebook Twitter
Ο Μάιλς Τέλερ στον ρόλο του Τζεφ.

Το «Spiderhead», η ταινία που γύρισε ο Τζόζεφ Κοζίνσκι όσο περίμενε την έξοδο του «Top Gun: Maverick» στις αίθουσες, λειτουργεί ως παραβολή, σχετική με όσα αναφέραμε παραπάνω.

Ένας τρελός επιστήμονας κάνει πειράματα με ουσίες, οι οποίες διεγείρουν ένα συναίσθημα σε βαθμό που μπορεί να επηρεάσει την ελεύθερη βούληση του δέκτη. Μπορεί να τον οδηγήσει να κάνει παθιασμένο σεξ με κάποιον που δεν βρίσκει καθόλου ελκυστικό ή να τον ωθήσει σε γέλια μέχρι δακρύων στο άκουσμα μιας τραγικής ιστορίας.

Τα πειραματόζωα αποτελούνται από μια ομάδα καταδίκων, οι οποίοι επέλεξαν οικειοθελώς τη συμμετοχή τους στο πρόγραμμα και βρέθηκαν έτσι σε ένα πιο φιλικό στο μάτι περιβάλλον εγκλεισμού, ικανό να τους κάνει να ξεχάσουν τον λόγο που βρίσκονται εκεί ή να νιώθουν λιγότερο άσχημα γι’ αυτό, χάρη στις συχνές συναισθηματικές ενέσεις. Πριν από κάθε ένεση, δίνουν τη συναίνεσή τους, φαινομενικά διατηρώντας το δικαίωμα της επιλογής. Στην πράξη, όμως, αν αρνηθούν την ένεση του χορηγούμενου συναισθήματος, θα αποπεμφθούν από αυτό τον αποστειρωμένο «παράδεισο», θα βρεθούν και πάλι στην προηγούμενη φυλακή τους.

Θα μπορούσε να είναι επεισόδιο του «Black Mirror», αν ο συσχετισμός με την τεχνολογία στην οποία αναφέρεται ήταν πιο ευθύς – ή πιο χοντροκομμένος, όταν κάνουμε λόγο για τα λιγότερο καλά επεισόδια της σειράς.

Η ιδέα είναι εξαιρετική, όχι τυχαία προήλθε από ένα μικρό διήγημα του συγγραφέα Τζορτζ Σόντερς για λογαριασμό του «New Yorker». Το διήγημα θα μπορούσε κάλλιστα να αποτελέσει υλικό και για ένα επεισόδιο του «Twilight Zone», για τους παλιότερους. Έλα, όμως, που τα επεισόδια του τελευταίου κρατούσαν μόνο είκοσι λεπτά και σίγουρα χρειάζεσαι κάτι παραπάνω από μια καλή ιδέα για να στηρίξεις μια ταινία μεγάλου μήκους. 

Spiderhead στο Netflix: Mια καλή ιδέα δεν κάνει απαραίτητα μια εξίσου καλή ταινία Facebook Twitter
Θα μπορούσε να είναι επεισόδιο του «Black Mirror», αν ο συσχετισμός με την τεχνολογία στην οποία αναφέρεται ήταν πιο ευθύς – ή πιο χοντροκομμένος, όταν κάνουμε λόγο για τα λιγότερο καλά επεισόδια της σειράς.

Το πρόβλημα του «Spiderhead» δεν εντοπίζεται στη σκηνοθεσία του. Ως ταινία μοιάζει να αλλάζει είδος κάθε λίγο, όπως αλλάζουν τα χορηγούμενα συναισθήματα στους τροφίμους, μα ο Κοζίνσκι διαχειρίζεται με αξιοθαύμαστη επιδεξιότητα τον τόνο, δεν νιώθεις ποτέ ότι βλέπεις ένα αποσπασματικό, άνισο έργο – ίσως μόνο στο κυνηγητό του φινάλε να του ξεφεύγει λίγο.

Με τη συνδρομή του οσκαρικού διευθυντή φωτογραφίας Κλαούντιο Μιράντα, αξιοποιεί όσο καλύτερα γίνεται τον περιορισμένο χώρο, τοποθετώντας συχνά ένα κάδρο μέσα στο κάδρο – η δράση στο δωμάτιο των ερευνητών και εκείνη στο δωμάτιο των πειραματόζωων συχνά παντρεύονται μέσα στο ίδιο πλάνο.

Ούτε υποκριτικά υστερεί το φιλμ, ειδικά ο Κρις Χέμσγουορθ γίνεται μέσα σε δευτερόλεπτα από μαγνητικός γλοιώδης, ανάλογα με τις απαιτήσεις της σκηνής, έχει δε και ένα στιγμιότυπο που χορεύει στον ρυθμό του «More than This» των Roxy Music, το οποίο, δεδομένα, θα αποτελέσει τη μαγιά για δεκάδες gifs.

Το πρόβλημα έγκειται στην ελλιπή δραματική ανάπτυξη, που οι σεναριογράφοι του «Deadpool» πασχίζουν να καλύψουν με ψευδο-ανατροπές, στη σεναριακή επανάληψη και σε μια ευτυχή, διδακτική κατάληξη, απέχουσα παρασάγγας, όπως διαβάζουμε, από εκείνη της λογοτεχνικής πηγής και αρμόζουσα όχι σε σκεπτόμενη επιστημονική φαντασία, αλλά σε ένα κινηματογραφικό προϊόν που παρασκευάστηκε με στόχο να ευχαριστήσει όσο το δυνατόν περισσότερους συνδρομητές. Κατά κάποιον τρόπο, είναι σαν να πήρε και η ίδια η ταινία με τη συναίνεσή της μια δόση από τις βλαβερές ουσίες που ποτίζει ο Χέμσγουορθ τα πειραματόζωά του.

Οθόνες
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

adam sadler

Daily / «Hustle»: Νέο τρίποντο από τον Άνταμ Σάντλερ στο γήπεδο του Netflix

Δεν είναι απαραίτητο να αγαπά κανείς το μπάσκετ, κάτι τέτοιο όμως βοηθά σημαντικά στην απόλαυση αυτής της μη υπερβατικής αλλά εξαιρετικά καλοφτιαγμένης δραματικής κομεντί με φόντο τα άδυτα του NBA.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
«Top Gun: Maverick»: Η σπάνια περίπτωση ενός sequel σκάλες ανώτερου από το πρωτότυπο

Ανταπόκριση από τις Κάννες / «Top Gun: Maverick»: Η σπάνια περίπτωση ενός sequel σκάλες ανώτερου από το πρωτότυπο

Ανεξάρτητα από τις όποιες αντιρρήσεις και το γούστο του καθενός, ο Τομ Κρουζ είναι ο μόνος που μπορεί να σηκώσει στους ώμους του ένα είδος σινεμά που απειλείται πανταχόθεν, και να το απογειώσει.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Είδαμε το «Juror#2» του Κλιντ Ίστγουντ και είναι η καλύτερη αμερικανική ταινία της χρονιάς

Οθόνες / To «Juror#2» του Κλιντ Ίστγουντ είναι η καλύτερη αμερικανική ταινία της χρονιάς

Αλλά δυστυχώς δεν θα προβληθεί στις κινηματογραφικές αίθουσες, επειδή οι υπεύθυνοι του στούντιο θεωρούν ότι το ενήλικο σινεμά αυτού του τύπου ανήκει στις streaming πλατφόρμες.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ
Say Nothing: Μια καθηλωτική σειρά με φόντο το βίαιο δράμα της Βόρειας Ιρλανδίας

Daily / Say Nothing: Μια καθηλωτική σειρά με φόντο το βίαιο δράμα της Βόρειας Ιρλανδίας

Η αυτοτελής σειρά κατορθώνει να λειτουργεί συγχρόνως ως ιστορική αναπαράσταση, ως συνταρακτικό δράμα, ως καθηλωτικό θρίλερ, ακόμα και ως δραματοποιημένο true crime, ειδικά για τους θεατές που δεν είναι εξοικειωμένοι με τις πολυσύνθετες πτυχές του ένοπλου αγώνα στη Βόρεια Ιρλανδία.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
Η βίβλος του cult ελληνικού σινεμά

Οθόνες / Η βίβλος του cult ελληνικού σινεμά μόλις κυκλοφόρησε

Τα κείμενα του Φώντα Τρούσα για τις «βαθιά υποτιμημένες ταινίες που απελευθέρωσαν τη ματιά του θεατή από την οικογενειακή τηλεοπτική εικόνα, απενοχοποιώντας περαιτέρω το γυμνό» και για τον underground και τον πειραματικό ελληνικό κινηματογράφο κυκλοφορούν σε ένα μοναδικό, κυριολεκτικά, βιβλίο, από τα LiFO Books.
M. HULOT
Η φωνή του «τέρατος»: Ο Μάνσον με τα δικά του λόγια σ’ ένα αποκαλυπτικό νέο ντοκιμαντέρ

Οθόνες / Η φωνή του «τέρατος»: Ο Μάνσον με τα δικά του λόγια σ’ ένα αποκαλυπτικό ντοκιμαντέρ

Ένα νέο ντοκιμαντέρ εξετάζει και αμφισβητεί όλα όσα νομίζουμε ότι γνωρίζουμε για τη διαβόητη φιγούρα, παρουσιάζοντας για πρώτη φορά ηχογραφημένες συνομιλίες του σε διάστημα είκοσι ετών.
THE LIFO TEAM
Τα γεγονότα της ζωής

Οθόνες / Κασσαβέτης, Σκορσέζε, Ερίθε: 10 άχαστες προβολές στο φετινό Πανόραμα

Πρεμιέρες, παράλληλες εκδηλώσεις, αφιερώματα: Από τις 21 ως τις 27 Νοεμβρίου, οι κινηματογράφοι Τριανόν, Newman και Στούντιο φιλοξενούν το μακροβιότερο αθηναϊκό κινηματογραφικό φεστιβάλ.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ
Πάνος Χ. Κούτρας: Queer before it was cool, νυν και αεί

Οθόνες / Πάνος Χ. Κούτρας: Queer before it was cool, νυν και αεί

Ο αγαπημένος Έλληνας σκηνοθέτης ξεδίπλωσε σημαντικές στιγμές από τη ζωή και την πορεία του και αφηγήθηκε πολύτιμες ιστορίες που διαμόρφωσαν το queer σινεμά του στο φετινό Iconic Talks Powered by Mastercard που πραγματοποιήθηκε στο 65ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης.
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΔΙΑΚΟΣΑΒΒΑΣ
Τα δέκα αγαπημένα animation του Αλέξανδρου Βούλγαρη (aka The Boy)

Μυθολογίες / Τα 10 αγαπημένα animation του Αλέξανδρου Βούλγαρη (aka The Boy)

«Κάθε φορά που το βλέπω προσπαθώ να καταλάβω πώς έχει οργανωθεί αυτό το χάος»: Ο Αλέξανδρος Βούλγαρης μάς καλεί να ανακαλύψουμε δέκα animation διαφορετικών τεχνικών, που τον έχουν επηρεάσει βαθιά.
ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: ΝΙΝΕΤΤΑ ΓΙΑΚΙΝΤΖΗ
65ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης: Όσα ξεχώρισαν κοινό και επιτροπές

Οθόνες / 65ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης: Όσα ξεχώρισαν κοινό και επιτροπές

Η Fischer, επίσημος χορηγός των Βραβείων Κοινού εδώ και μια δεκαετία, στήριξε για μία ακόμη χρονιά τον θεσμό, απονέμοντας πέντε βραβεία στις ταινίες που συγκέντρωσαν τις περισσότερες ψήφους των θεατών.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
«Dune: Prophecy»: Το κυνήγι του επόμενου «Game of Thrones» συνεχίζεται

Οθόνες / «Dune: Prophecy»: Το κυνήγι του επόμενου Game of Thrones συνεχίζεται

Η σειρά του HBO, που παίρνει τη σκυτάλη από το πραγματικά αξιόλογο «Penguin», προσπαθεί να επικαλεστεί τη συνταγή του μεγάλου hit του καναλιού και ξεστρατίζει από το ατμοσφαιρικό σύμπαν του Ντενί Βιλνέβ.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ
Οι θρυλικοί boomers του 65ου φεστιβάλ θεσσαλονίκης

Pulp Fiction / Οι θρυλικοί boomers του 65ου Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης

Ρέιφ Φάινς, Ζιλιέτ Μπινός, Ματ Ντίλον: Oι διάσημοι, σχεδόν συνομήλικοι ηθοποιοί που τιμήθηκαν με Χρυσό Αλέξανδρο και έδειξαν με τις διαφορετικές επιλογές τους ισάριθμα σίκουελ στην καριέρας τους.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
«Μονομάχος II»: Αν και λιγότερο brutal από τον Ράσελ Κρόου, ο Πολ Μέσκαλ υπόσχεται αίμα στην αρένα

Οθόνες / «Μονομάχος II»: Αν και λιγότερο brutal από τον Ράσελ Κρόου, ο Πολ Μέσκαλ υπόσχεται αίμα στην αρένα

Ένα έπος δράσης και χαρακτήρων που κυλά θεαματικά, ουσιαστικά, υπερβολικά, συγκινητικά, χορταστικά και εμφατικά, όπως όλοι οι υποψήφιοι θεατές αναμένουν εδώ και πολύ καιρό.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
Η πιο διάσημη υπόθεση «απαγωγής από εξωγήινους» αναβιώνει στο Netflix εν μέσω μηνύσεων

Οθόνες / Η απαγωγή του αιώνα αναβιώνει στο Netflix εν μέσω μηνύσεων

Παρότι συμμετείχε στο σενάριο του ντοκιμαντέρ «The Manhattan Alien Abduction», η Λίντα Ναπολιτάνο που ισχυρίζεται ότι απήχθη από εξωγήινους στο κέντρο του Μανχάταν προ 35ετίας μηνύει την πλατφόρμα για αθέτηση της συμφωνίας τους.
THE LIFO TEAM