Mια κατοικία στην Κίνα, ένα ξενοδοχείο στη Λευκάδα, μια μονοκατοικία στη Νέα Γκίζα. Αυτή η πρόταση συμπυκνώνει την πρόσφατη δραστηριότητα ενός γραφείου που μετράει σχεδόν τριάντα χρόνια πορείας. «Διανύουμε μία από τις πιο δημιουργικές περιόδους, δουλεύοντας πάνω σε έργα που μας εμπνέουν. Όσο για το μέλλον, αποφεύγουμε τη μακροπρόθεσμη στοχοθεσία, οι συνθήκες που αντιμετωπίζουμε είναι ρευστές, οπότε αφήνουμε τα μεγαλεπήβολα σχέδια, εστιάζουμε στη μέρα που έχουμε μπροστά μας», λέει ο Μηνάς Κοσμίδης.
Υπογράφοντας έργα σε Θεσσαλονίκη και Αθήνα, αλλά και σε πολλές ακόμη χώρες με ετερόκλητη πολιτισμική ταυτότητα και ανάπτυξη, ο βραβευμένος αρχιτέκτονας με τη χαρακτηριστική σχεδιαστική ταυτότητα, που έχει δει να αλλάζει και να εξελίσσεται ο χώρος της αρχιτεκτονικής τόσο εντός συνόρων όσο και διεθνώς, εντοπίζει μια κοινή γλώσσα στον σχεδιασμό. «Η εξέλιξη που παρατηρείται συλλογικά στην κοινωνία συμπαρασύρει και την αρχιτεκτονική. Άλλωστε ο σχεδιασμός οφείλει να είναι ανθρωποκεντρικός. Η ξεκάθαρη αισθητική ταυτότητα δεν σημαίνει αποστειρωμένη ματιά, αυστηρά πλαίσια και ανελαστικές προσεγγίσεις. Καλούμαστε κάθε φορά να προσαρμοστούμε στις εκάστοτε συνθήκες, να αποκωδικοποιήσουμε τις ανάγκες και τις απαιτήσεις κάθε έργου, να ψυχογραφήσουμε τη βίωσή του. Έτσι γεννιέται ο σχεδιασμός μας, βασισμένος στον κάθε πελάτη ξεχωριστά, χωρίς να ακολουθούμε κάποια μανιέρα. Η μόνη ταυτότητα που θα μπορούσε να χαρακτηρίσει τα έργα μας είναι ότι είναι βαθιά προσωπικά».
Δεν ήμουν ποτέ υπέρμαχος των υπερφίαλων και ματαιόδοξων σχεδίων. Έργα που έχουν στόχο μόνο να εντυπωσιάσουν απέχουν πολύ από τη σχεδιαστική μου προσέγγιση. Κάθε μόδα, τάση ή κίνημα οφείλει να εξυπηρετεί την εκάστοτε συνθήκη, το μέρος και τον άνθρωπο. Κουράστηκα να βλέπω χώρους φωτογενείς μεν, δυσλειτουργικούς δε.
Με εργαλεία του την αφαίρεση, την καθαρότητα των γραμμών, τη σαφήνεια της σύνθεσης, τη διαφάνεια, τη συμμετρία, τη ροή, την ισορροπία των όγκων, τα στοιχεία της φύσης και το φως το γραφείο Minas Kosmidis Architects ιδρύθηκε το 1993, αναλαμβάνοντας όχι μόνο πρότζεκτ αρχιτεκτονικής αλλά και interior design. Έχει καταφέρει να δημιουργήσει ένα ευρύ portfolio στους τομείς της ιδιωτικής κατοικίας, του χώρου εστίασης και του εμπορίου καθώς και σε αυτόν των ξενοδοχείων, ενώ από το 2012 έχει αποσπάσει πολλά βραβεία και διακρίσεις σε διεθνείς αρχιτεκτονικές αναμετρήσεις, με πιο πρόσφατη αυτή των DNA Paris Design Awards.
«Τα βραβεία και η αναγνωρισιμότητα δίνουν μόνο ηθική ικανοποίηση, έρχονται για να επισφραγίσουν επιτυχημένες συνεργασίες και να προσεγγίσουν νέες», θα μου πει ο Μηνάς Κοσμίδης σχετικά με το πώς ορίζει την επιτυχία ενός αρχιτέκτονα και του έργου του. «Η επιτυχία δύσκολα ορίζεται, αλλά σε μια απόπειρα να τη βάλω σε ένα πλαίσιο θα την εξίσωνα με τη δημιουργία χώρων ικανών να παράγουν συναισθήματα, να πλαισιώνουν και να αναβαθμίζουν τη ζωή σε όλες τις εκφάνσεις της».
Στο άκουσμα του ονόματος του γραφείου μού έρχεται αυτομάτως στο μυαλό ένα διαμέρισμα στην κινεζική πόλη Dongguan, που θυμίζει γκαλερί ζωγραφικής, αν και έχει ολοκληρωθεί πριν από περίπου μια εξαετία. Θυμάμαι πώς διακρινόταν η τραπεζαρία από τους υπόλοιπους χώρους του σπιτιού με ένα διαφανές διαχωριστικό με μεταλλικό σκελετό, το οποίο συνδυάζει τις δυτικές αρχές σχεδιασμού του κινήματος του Bauhaus με τα ημιδιαφανή διαχωριστικά των παραδοσιακών κατοικιών της Άπω Ανατολής. Στις πιο πρόσφατες δουλειές του γραφείου είναι ο σχεδιασμός μιας επταώροφης πολυκατοικίας στη Θεσσαλονίκη αλλά και του εσωτερικού χώρου μιας μουσικής σκηνής στην Αθήνα, μιας εξοχικής κατοικίας στην παραθαλάσσια περιοχή Almaza στην Αίγυπτο αλλά και ενός studio μόλις 50 τετραγωνικών μέτρων στον αστικό ιστό μιας μεγάλης ευρωπαϊκής πρωτεύουσας.
Κατά τον Μηνά Κοσμίδη, ποιο είναι το μέλλον της αρχιτεκτονικής στην Ελλάδα; Και πώς μπορεί τελικά ένας επαγγελματίας με την έδρα του εδώ να εμπλουτίσει το portfolio του με διεθνή έργα; «Η παραμονή ενός αρχιτέκτονα στην Ελλάδα εμπεριέχει ρίσκο. Η αρχή θα είναι δύσκολη και η συνέχεια ακόμα δυσκολότερη. Παρ’ όλα αυτά, η χώρα έχει ανάγκη από δημιουργική έκφραση. Η νέα γενιά αρχιτεκτόνων καλείται αυτήν τη στιγμή να παραγάγει έργα με τη δυνατότητα να δώσουν μια ταυτότητα στην ελληνική αρχιτεκτονική, ώστε να μπορέσουν να προωθηθούν και διεθνώς. Για να επιτευχθεί όμως αυτό θα πρέπει να καταφέρουμε να αποδεσμευτούμε από το σύμπλεγμα κατωτερότητας που μας ωθεί στην αναπαραγωγή των τάσεων».
Τη Θεσσαλονίκη, την πόλη από την οποία ξεκίνησε τη δραστηριότητά του, την περιγράφει ως έναν τόπο δημιουργικών αντιθέσεων, όπου ετερόκλητα στοιχεία συνδιαλέγονται και αποτελούν εύφορο έδαφος για σχεδιαστική έκφραση. Τι θα κρατούσε και τι θα άλλαζε σε αυτήν; Κρύβει δυνατότητες, ευκαιρίες, πηγές έμπνευσης για έναν αρχιτέκτονα; «Είναι μια πόλη με μεγάλη ιστορία, θραύσματα της οποίας συναντά κανείς σε κάθε σημείο της και αποτελούν έμπνευση και έναυσμα για δημιουργία. Ένα από τα σημεία που θεωρώ ότι δεν το έχουν εκμεταλλευτεί πλήρως είναι το παραλιακό μέτωπο. Η Θεσσαλονίκη έχει τη δυνατότητα να αποδεσμευτεί από τον εσωστρεφή της χαρακτήρα, να στρέψει το βλέμμα στη θάλασσα και να επεκταθεί προς εκείνη την κατεύθυνση».
Το ανέφερε ξανά μέσα στην κουβέντα μας, αλλά ο Μηνάς Κοσμίδης επιμένει στο ότι η αρχιτεκτονική πρέπει να προσεγγίζει τον άνθρωπο και όχι το αντίστροφο, ενώ συζητάμε για τα μεγάλα «ναι» και τα «όχι» στον σχεδιασμό του σήμερα. «Δεν ήμουν ποτέ υπέρμαχος των υπερφίαλων και ματαιόδοξων σχεδίων. Έργα που έχουν στόχο μόνο να εντυπωσιάσουν απέχουν πολύ από τη σχεδιαστική μου προσέγγιση. Κάθε μόδα, τάση ή κίνημα οφείλει να εξυπηρετεί την εκάστοτε συνθήκη, το μέρος και τον άνθρωπο. Κουράστηκα να βλέπω χώρους φωτογενείς μεν, δυσλειτουργικούς δε. Ευελπιστώ ότι στο μέλλον θα επικρατήσει μια ανθρωποκεντρική προσέγγιση στην αρχιτεκτονική. Επικροτώ πρακτικές που εστιάζουν στη βιωσιμότητα και στην περιβαλλοντική συνείδηση, έρχονται πιο κοντά στην ανθρώπινη κλίμακα και αλλάζουν ριζικά τον τρόπο σκέψης που επικρατεί μέχρι τώρα».
Από την ειδική έκδοση ADM/ LiFO x Design Ambassador/ Archisearch