Μια γάτα που έπεσε στη γυάλα με τα χρυσόψαρα το 1747 και πνίγηκε ενέπνευσε μια απίθανη σειρά έργων τέχνης τον 18ο αιώνα. Η Selima όπως ονομάζονταν το άτυχο αιλουροειδές ήταν η συντροφιά του ιστορικού τέχνης και συγγραφέα Horace Walpole, και όπως κάθε σωστός εκκεντρικός αριστοκράτης της εποχής του θα έκανε, ζήτησε από τον φίλο του και ποιητή Thomas Gray να αποτίσει φόρο τιμής στη γάτα με τους στίχους του. Ο Gray δεν έγραψε απλώς έναν επιτάφιο αλλά μία ολόκληρη περιπαικτική ελεγεία, την "Ωδή για τον Θάνατο μιας Γάτας που Πνίγηκε στη Γυάλα με τα Χρυσόψαρα".
Ο Walpole δεν φάνηκε να ενοχλήθηκε από το σατυρικό ύφος των στίχων και χάραξε την πρώτη στροφή της ελεγείας στη βάση της μοιραίας γυάλας (που ακόμα και σήμερα εκτίθεται στο Strawberry Hill House στο Λονδίνο). Ο ρόλος όμως της Selima σαν μετά θάνατον μούσας δεν σταμάτησε εκεί. Τη σκηνή, με μικρές αλλαγές και προσθήκες ζωγράφισε ο Stephen Elmer, ενώ πριν λίγο καιρό στο Old Master Paintings που πραγματοποιήθηκε από τον οίκο Bonhams στο Λονδίνο, δημοπρατήθηκε ένα έργο που αποδίδεται στον Αυστριακό καλλιτέχνη Martin Ferdinand Quadal το οποίο ομοίως απεικονίζει τη γάτα στις τελευταίες στιγμές της πάνω από ένα ημιδιαφανές δοχείο.
Οι ελεγείες για γάτες ήταν πάντως εξαιρετικά δημοφιλείς στην εποχή του Διαφωτισμού και μάλλον το ποίημα του Gray έδωσε τη ώθηση γι΄αυτό (ο Gray δημοσίευσε μόνο 14 έργα στη ζωή του αλλά ο επικήδειος λόγος της γάτας που δημοσίευσε ανώνυμα το 1748 ήταν η μεγάλη επιτυχία του). Το 1797 ο William Blake ανέλαβε να απεικονίσει τα ποιήματα του Gray, μεταξύ αυτών και το "Ωδή στο Θάνατο μιας Γάτας που Πνίγηκε στη Γυάλα με τα Χρυσόψαρα". Όπως ακριβώς έκανε ο Gray, έτσι και ο Blake φαντάστηκε τη γάτα σαν μια καταδικασμένη θεά της οποίας η αναζήτησή για κορεσμό της πείνας της είναι ένα συνειδητό μάθημα για οποιονδήποτε επιχειρεί να αγγίξει τις επιθυμίες που τον υπερβαίνουν.
Ο Gray δεν έγραψε απλώς έναν επιτάφιο αλλά μία ολόκληρη περιπαικτική ελεγεία, την "Ωδή για τον Θάνατο μιας Γάτας που Πνίγηκε στη Γυάλα με τα Χρυσόψαρα".
σχόλια