Όταν ο Gio Melody μας πλησιάζει στον σταθμό του Ηλεκτρικού, στα Κάτω Πατήσια, οι περαστικοί στρέφουν το βλέμμα τους για να τον κοιτάξουν. Είναι απόγευμα και ο κόσμος τρέχει γυρνώντας από τις δουλειές του. Ηλικιωμένοι από διάφορες εθνικότητες παίζουν ντόμινο στην πλατεία. Μικροπωλητές μοιράζουν λουλούδια και μπαλόνια και μερικοί επιστρέφουν κουρασμένοι στα σπίτια τους μετά το οκτάωρο, κουβαλώντας σακούλες του σούπερ μάρκετ. Ο Gio ξεχωρίζει. Είναι ψηλός, με καρό μπλε παντελόνι και εντυπωσιακό look.
«Μερικοί ταξιτζήδες με φοβούνται», λέει. «Δεν σταματούν. Αλήθεια φαίνομαι τόσο τρομακτικός;», γελάει.
Δεν θέλει να φωτογραφηθεί στον σταθμό. «Δεν αράζω εδώ, αυτά δεν είναι τα μέρη μου». Μας καλεί με περηφάνια να τον ακολουθήσουμε στα spot που συχνάζει και στα στενά των Πατησίων. Περνάμε από σχολεία όπου παρέες αράζουν στο προαύλιο. Στους δρόμους αυτοκίνητα περνούν με τα ηχεία να παίζουν ραπ στη διαπασών. Στα μπαλκόνια οι κάτοικοι βγαίνουν για να καπνίσουν, χωρίς μπλούζες, προσπαθώντας να ξεφύγουν από την πρόωρη καλοκαιρινή ζέστη. Περνάμε από ένα γήπεδο μπάσκετ με ξηλωμένες μπασκέτες, όπου κάποιοι παίζουν ποδόσφαιρο, διασχίζουμε πάρκα και μερικά αδέσποτα έρχονται να μυρίσουν τις προθέσεις μας. Μια παρέα από παιδιά στέκεται μπροστά μας. Πλησιάζει τον Gio και ζητά να φωτογραφηθεί μαζί του.
Από ό,τι βλέπω, η Ελλάδα έχει κολλήσει στις ταμπέλες. Θέλει τον άλλον σκληρό ράπερ, να μην κάνει love songs, ή τον άλλον τραγουδιστή και να μη μπορεί να κάνει κάτι άλλο. Εγώ αυτό το σπάω και δείχνω ότι θα κάνω και ραπ και trap και R&B γιατί αυτό ήταν εξαρχής το όραμά μου.
Πρόσφατα κυκλοφόρησε την τρίτη του μεγάλη δουλειά. Το «Free Gio» ήταν το ξεκίνημα, το «DFFRNT» τον καθιέρωσε στη σκηνή και με το «R&M - Ρίμες και μελωδίες» να έχει μόλις κυκλοφορήσει, ο Gio Melody έχει αποκτήσει από πολλούς τη φήμη του GOAT στο ελληνικό R&B. Έχοντας ξεκινήσει με αγγλικό στίχο και κάνοντας στροφή στον ελληνικό στην πορεία, έχει στο ιστορικό του συνεργασίες με καταξιωμένους artists του εγχώριου rap game και σήμερα μοιάζει να βρίσκεται στην πιο δημιουργική του περίοδο.
«Κάθε project μου είναι σαν ένα report από μια περίοδο της ζωής μου. Το "R&M" σε ταξιδεύει σε αυτά που έχω βιώσει τους τελευταίους έξι μήνες. Γράφω πολλά κομμάτια και έπειτα διαλέγω ποια θα μπουν στον δίσκο. Σκέφτομαι τη σειρά. Θέλω ο άλλος να πατάει play και να έχει ένα ωραίο experience», λέει αναφορικά με τον δίσκο. Το άλμπουμ αποτελείται από 10 κομμάτια στα οποία συνδυάζεται το ερωτικό στοιχείο με το street ύφος. Τα σκληρά βιώματα, οι δυσκολίες του παρελθόντος και η καθημερινότητα περνούν μέσα από ένα μελωδικό ραπ που διαφέρει από τον συνηθισμένο ήχο του σήμερα.
«Το ονόμασα "R&M" γιατί μου άρεσε πάντα το είδος. Ο Tory Lanez κάποτε έβγαλε τον όρο swavey, το δικό του είδος. Αυτό που κάποτε έκανε ο The Weeknd το ονόμασαν “PBRNB”. Επηρεάστηκα από αυτό και έλεγα ότι θέλω να βγάλω ένα δικό μου είδος. Κάποτε θα ερχόταν η σωστή στιγμή. Άλλαξα το R&B σε R&M, ρίμες και μελωδίες. Είναι το style που είναι τώρα στη μόδα. Μακάρι κάποια μέρα να βαφτίσει κάποιος το δικό του track R&M».
Το παρελθόν: Από τη Γερμανία στην Ελλάδα
Τα παιδικά του χρόνια τα έζησε στη Γερμανία και όσο τα αναπολεί, θυμάται με λεπτομέρεια καταστάσεις. «Ξεκίνησα σε ένα πιο μέτριο σχολείο, κάποια στιγμή με έδιωξαν από αυτό, πήγα σε χειρότερο και εκεί ξεκίνησε να μου αρέσει η μουσική, ο Tupac και η R&B. Ήταν η περίοδος που οι γονείς μου ήταν ακόμη μαζί. Χώρισαν όταν ήμουν γύρω στα 12. Ο χωρισμός ήταν ορόσημο, γιατί όταν δεν έχεις ένα σπίτι να σε μαζεύει και να σε κατευθύνει, ξεφεύγεις πολύ εύκολα», λέει.
«Πέρασα λίγο περίεργα. Υπήρχαν περίοδοι που ήμουν και θύμα του bullying και θύτης. Έτρωγα bullying γιατί ήμουν πιο μικρόσωμος από άλλους, γιατί φορούσα διαφορετικά ρούχα. Και τώρα, που ντύνομαι έτσι όπως ντύνομαι, επειδή είμαι ψηλός και μεγαλόσωμος, ο άλλος δεν μου λέει κάτι, μπορεί όμως να σκεφτεί κάτι για εμένα. Τώρα που περάσαμε είδα 5-6 βλέμματα πάνω μου. Μπορεί να με κακολογήσουν. Όταν είσαι παιδί σε επηρεάζει. Τα παιδιά είναι πιο σκληρά μεταξύ τους. Όταν σκέφτομαι τον εαυτό μου από ψυχολογική πλευρά, πιστεύω ότι έχω εξελιχθεί μέσα από αυτά που έχω πάθει.
Σαν άνθρωπος έχω κάποιους τρόπους που μου τους έμαθα στο σπίτι. Να είμαι ευγενικός, να μην κρίνω τον άλλον, να μην είμαι ρατσιστής. Από εκεί και πέρα, δεν μπορεί ο άλλος να με σώσει από το να πάω σε ακατάλληλα μέρη, γιατί απλά με οδηγεί και η ζωή. Έχω δει πολλά πράγματα στη ζωή μου. Είχα τα ναρκωτικά πάντα τριγύρω μου, αλλά ποτέ, δόξα τω Θεώ, δεν άγγιξα βαριά ναρκωτικά. Ήταν πολύ εύκολο να πνίξω τον πόνο μου και να πίνω κοκαΐνες επειδή είναι στη μόδα».
Η συνέχεια βρήκε τον Gio να έρχεται στην Ελλάδα με ένα εισιτήριο χωρίς επιστροφή. Εδώ σε μεγάλο βαθμό καλλιέργησε την επαφή του με τη μουσική.
«Άφησα ξαφνικά τα πάντα. Από τα 17 άλλαξα χώρα και ήρθα στην Ελλάδα. Άφησα πίσω μια ολόκληρη ζωή, αναμνήσεις, παιδικές φιλίες, τη μάνα μου, τα πάντα. Η μάνα μου με έδιωξε από το σπίτι, μου πήρε ένα one way ticket για την Ελλάδα. Ήρθα μαζί με τον αδελφό μου, αλλά αυτός στο εισιτήριο είχε επιστροφή. Εγώ δεν είχα. Η μάνα μου μού το ανακοίνωσε μια εβδομάδα πριν φύγω. Τρελάθηκα. Ήρθα εδώ σε μια νέα κοινωνία και ξεκίνησα από το μηδέν. Έφαγα bullying για την προφορά μου. Με λέγανε Γερμανό. Έπειτα ήμουν μόνος. Σκηνικά του δρόμου, ξυλοδαρμοί, αποτυχημένες σχέσεις. Όλα αυτά με έχουν αλλάξει και με έχουν κάνει λίγο πιο σκληρό στην καρδιά», συνεχίζει. Κατά πόσο πιστεύει ότι είναι στο χέρι μας να αλλάξουμε τη ζωή μας, ακόμη κι αν αυτή μοιάζει καθορισμένη από εξωτερικούς παράγοντες;
«It's never too late. Το κέρμα έχει δύο όψεις. Μπορείς ανά πάσα στιγμή να ανατρέψεις τη ζωή σου. Ο Θεός έχει δώσει το χάρισμα της επιλογής, της σκέψης. Είναι επιλογή σου να είσαι στο ίδιο σημείο, αν βλέπεις ότι εκεί καταστρέφεσαι και πας ο ίδιος τον εαυτό σου πίσω. Κάνε αυτό που φοβάσαι. Φοβάσαι να κάνεις τους φίλους σου πέρα; Κάν’ το. Φοβάσαι να πονέσει το σώμα σου, οι μυς σου, γιατί έχεις συνηθίσει απλά να κάθεσαι και να βλέπεις Netflix; Κάν’ το. Είσαι σε μια σχέση που δεν είσαι ευτυχισμένος και σε κρατάει πίσω; Χώρισε. Εγώ δεν φοβάμαι τίποτα. Σ' το ορκίζομαι».
Η μουσική στη ζωή του
Gio Melody - Golden Hour Freestyle
Όταν ήρθε στην Ελλάδα, έμεινε στο σπίτι του πατέρα του, λίγο έξω από τη Χαλκίδα. Εκεί ήταν πολύ αποκλεισμένος, κάτι που τον βοήθησε να καλλιεργήσει τα μουσικά του ερεθίσματα, είναι άλλωστε αυτοδίδακτος. Δεν είχε κανέναν στην οικογένειά του που να είναι μουσικός.
«Όταν ήμουν εννιά, η μάνα μου με έβαλε με το ζόρι να τραγουδάω σε χορωδία στην εκκλησία. Με βάλανε πρώτη φωνή γιατί είχα πολύ ψιλή φωνή για παιδί. Σταμάτησα μετά από τέσσερα χρόνια γιατί ήμουν στο λύκειο και φοβόμουν ότι θα με κοροϊδεύουν. Ανακάλυψα το ραπ. Άρχισα να ηχογραφώ μόνος μου στο σπίτι. Στην Ελλάδα πάντα έλεγα ότι θέλω να βγάζω χρήματα μόνο από τη μουσική. Να είναι αυτή η βασική δουλειά μου. Να με αναγνωρίζουν σαν artist και όχι απλά σαν τραγουδιστή. Να τραγουδάω, να ραπάρω, να παίζω πιάνο, να βλέπω τα clips, να μπαίνω στο στούντιο και να με θυμάται ο άλλος, όχι απλά να κάνει μουσική μαζί μου γιατί έκανα hit.
Όταν ήρθα στην Ελλάδα, μελέτησα τον εαυτό μου. Σκεφτόμουν ότι έχω όραμα για εμένα. Ακόμη κι αν εκείνη την περίοδο στη ζωή μου δεν ήμουν πουθενά στον χάρτη. Ήταν μια πίστη, ένα απίστευτο feeling. Να πιστεύεις τον εαυτό σου και στις χειρότερες στιγμές.
Έκατσα και έκανα κομμάτια σπίτι μου. Έπαιρνα ένα synthesizer και μάθαινα. Δούλευα ως αλουμινάς, σιδεράς, τοπογράφος. Ξυπνούσα στις επτά το πρωί, πήγαινα στη δουλειά μου, γυρνούσα τρεις-τέσσερις. Έτρωγα και έκανα λίγη μουσική, μετά έπαιρνα το λεωφορείο, πήγαινα στο νυχτερινό λύκειο, γυρνούσα στις έντεκα το βράδυ και μετά πάλι μουσική. Το έκανα για δυο-τρία χρόνια. Δεν είχα τίποτε άλλο εκτός από αυτό. Δεν είχα φίλους, δεν είχα γκόμενα. Ήμουν fully focused. Δούλεψα πάρα πολύ τα skills μου. Πήγα στο στούντιο να ηχογραφήσω μόνος. Έμαθα να τραγουδάω. Με βοήθησε αυτός ο χρόνος που είχα μόνος μου γιατί δεν είχα κάτι να μου αποσπάσει την προσοχή. Είπα ότι απέτυχα στη Γερμανία και ήθελα να κάνω τη μάνα μου περήφανη. Πάνω από όλα γι' αυτό το έκανα. Ρωτούσα τον εαυτό μου τι έμαθα από αυτή την εμπειρία. Έκανα αυτή και εκείνη τη μαλακία, έφυγα από μια χώρα, κόντευα να πεθάνω, και εδώ στην Ελλάδα έχω την ευλογία να κάνω μια νέα αρχή. Είπα, λοιπόν, ότι δεν θα χάσω καθόλου χρόνο».
Όταν τον ρωτάω για το αν ο καλλιτέχνης θα πρέπει να νιώθει ευθύνη γι' αυτά που γράφει ή αν υιοθετεί τη στάση ότι απλά εκφράζει αυτά που ζει, μου λέει:
«Όταν έβλεπες θρίλερ ως μικρό παιδί, σκεφτόσουν να σκοτώσεις άνθρωπο; Σου δείχνει η ταινία κάτι που μπορεί να υπάρχει ή που όντως υπάρχει στη ζωή, αλλά εσύ από εκεί και πέρα αποφασίζεις πώς το λαμβάνεις. Δεν μπορώ να καταπίνω όσα ζω και να μη δείχνω και γράφω αυτό που βιώνω γιατί φοβάμαι ότι θα επηρεάσει κάποιον άλλον. Όσο άσχημα πράγματα και να δείχνω ή να γράφω, υπάρχουν άλλα τόσα που γράφω και δείχνω επίσης. Γιατί ο άλλος δεν επηρεάζεται από τα κομμάτια στα οποία λέω “γίνε η καλύτερη εκδοχή σου, πίστεψε στα όνειρά σου”; Γιατί να ακούσει μόνο ότι “άμα σκάσω όταν δει το γκάνι θα τρομάξει”; Γιατί επικεντρωνόμαστε μόνο στο κακό; Κρινόμαστε και είναι λάθος. Ο άλλος κάνει pointing μόνο στα κακά, παραβλέπουμε κάποια πράγματα. Δεν θεωρώ ότι έχουμε κοινωνική ευθύνη σαν artists, γιατί είναι τέχνη. Δεν θεωρώ ότι βγήκα στο βίντεο και λέω “πάτε δείρτε κάποιον”. Δεν έχω δώσει άμεση εντολή. Γράφω για τη ζωή μου».
Το breakthrough
Gio Melody - Block Star ft Thug Slime
Η επιτυχία που σηματοδότησε για τον Gio το breakthrough στο ελληνικό ραπ ήταν το «Block star» με τον Thug Slime, ενώ ακολούθησε το άλμπουμ «DFFRNT», που τον καθιέρωσε στη σκηνή.
«Με το "DFFRNT" πήρα πάρα πολλά respect points και πολύ attention από τη σκηνή, απέκτησα fan base. Μου στέλνουν πάρα πολλά μηνύματα, με χαιρετούν στον δρόμο. Από τα social ή από τον δρόμο βλέπω ότι κάτι γίνεται.
Το πρόβλημά μου είναι πως, απ' ό,τι βλέπω, η Ελλάδα έχει κολλήσει στις ταμπέλες. Θέλει τον άλλον σκληρό ράπερ, να μην κάνει love songs, ή τον άλλον τραγουδιστή και να μην μπορεί να κάνει κάτι άλλο. Εγώ αυτό το σπάω και δείχνω ότι θα κάνω και ραπ και trap και R&B γιατί αυτό ήταν εξαρχής το όραμά μου. Γι' αυτό πρέπει να με αγαπήσεις. Ο fan που με ακολουθεί πρέπει να καταλάβει ότι με ακολουθεί γιατί ακολουθεί τον Gio Melody, όχι την trap μουσική, επειδή είναι στη μόδα τώρα. Με ακολουθεί για τη χροιά μου, για το πακέτο, και αυτός είναι και ο στόχος μου, ο άλλος να με ακολουθήσει και να μεγαλώνουμε μαζί. Γιατί, όπως εξελίσσομαι σαν χαρακτήρας, εξελίσσομαι και στη μουσική. Το "Free Gio" δεν έχει καμία σχέση με το "DFFRNT" και αυτό καμία σχέση με το "R&M"».
Ο στίχος και ο «μουσικός ρατσισμός»
«Για πολλά χρόνια σνόμπαρα την ελληνική γλώσσα. Όταν ήρθα εδώ, στο χωριό, έλεγα ότι θα κάνω breakthrough με αγγλικό στίχο. Οπότε μέσα μου για καιρό υπήρχε ένα μικρό laziness. Ποιος κάθεται τώρα να μάθει ελληνικά; Να γράφει, ενώ οι άλλοι είναι τόσο προχωρημένοι ήδη; Κάποια στιγμή λέω “fuck, ζω εδώ, μιλάω εδώ”, άρχισα να το δουλεύω. Ηχογράφησα κάποια κομμάτια στα ελληνικά, ενώ κρατούσα τα αγγλικά. Κάποια στιγμή έγραψα ένα κομμάτι και μου άρεσε πάρα πολύ. Λέω “εδώ είμαστε, μπορώ να το κάνω και αυτό”. Συνέχισα να δουλεύω και άρχισε να μου βγαίνει αυθόρμητα. Άκουγα ένα beat και έλεγα ότι θα γράψω στα ελληνκά. Έπειτα κατάλαβα ότι οι άνθρωποι δεν με κατανοούν. Δεν μπορούν να συνδεθούν μαζί μου ψυχολογικά. Δεν ξέρουν τι περνάω πραγματικά. Άκουγαν κάποια flows, είχα ωραία αισθητική, έβλεπαν κάποια clips, ότι είμαι ωραίος τύπος και γούσταραν, αλλά δεν μπορούσα να τους αγγίξω πραγματικά. Τώρα, με τα ελληνικά, κάθε παιδί σε οποιαδήποτε άκρη της Ελλάδας μπορεί να πατήσει play και να με ακούσει, να καταλάβει τι λέω. Και αυτό είναι μεγάλη δύναμη για εμένα σαν artist.
Μέχρι και χθες κάποιος μου είπε “μπρο, αφού έκανες αυτό, δεν μπορείς να κάνεις το άλλο”. Ποιος το λέει αυτό; Υπάρχει κάποιος κανόνας γραμμένος κάπου; Ο Drake είναι το παράδειγμα ότι μπορείς να κάνεις τα πάντα. Δεν υπάρχει αυτό στον δικό μου καλλιτεχνικό κόσμο. Ο καθένας έχει δική του άποψη. Λέω τη δική μου οπτική από την εμπειρία μου στη μουσική. Θεωρώ ότι είναι δικαίωμα του μουσικού να αποφασίσει να κάνει σήμερα ραπ και αύριο R&B. Όταν έκανα το "Block star" μου έλεγαν ότι πρέπει να κάνω το ίδιο sound και έλεγα όχι. Ξέρω ότι θα βγάλω κάτι που δεν θα πάει το ίδιο καλά, αλλά εγώ μέσα μου νιώθω καλά γι' αυτό. Και θα πάρω το ρίσκο, θα πω όχι στα πέντε-έξι live που θα μου προσέφερε, γιατί έτσι λειτουργώ σαν άνθρωπος».
Όταν τελειώνουμε τη συζήτηση, περπατάμε λίγο και αφού συνειδητοποιήσουμε ότι πηγαίνουμε στο ίδιο μέρος, μοιραζόμαστε ένα ταξί.
Ο οδηγός μάς κοιτάει από τον καθρέφτη. Δεν είναι καχύποπτος, έχει όρεξη για κουβέντα. Είναι γύρω στα εξήντα και αρχίζει να μας λέει τη δική του εκδοχή για τη ζωή, για το πώς έρχεσαι και φεύγεις μόνος, για έρωτες και για φιλοσοφίες του δρόμου.
«Συνήθως δεν μιλάω καθόλου», λέει πριν φτάσουμε και κοιτάει τον Gio από τον καθρέφτη. «Απλά σε είδα έτσι νέο και σε πήγα. Φαίνεσαι ότι ξέρεις τη ζωή».
Ο Gio του ζητά το tablet του ταξί και πληκτρολογεί το κανάλι του στο YouTube.
«Να με ακούσεις. Θα σου αρέσουν», του λέει.
«Θα σε ακούσω. Είσαι ωραίος τυπάκος εσύ».
O Gio Melody θα εμφανιστεί στο πλαίσιο του Plissken Festival 2022 στις 12 και 13 Ιουνίου στην Τεχνόπολη του Δήμου Αθηναίων.
