Για κάθε συγκρότημα και για κάθε καλλιτέχνη υπάρχει μια προϊστορία που αποκτά ιδιαίτερη σημασία όταν έχουν έρθει ήδη η φήμη, η αναγνώριση, η επιτυχία και η υστεροφημία. Για τους Βρετανούς Queen και τον frontman τους, τον θρυλικό Freddie Mercury, που έφυγε σαν σήμερα το 1991 από τη ζωή, τόνοι μελάνι έχουν χυθεί.
Λογικό από κάθε άποψη: οι Queen σάρωναν τα charts και γέμιζαν στάδια, άλλοτε ως καθαρόαιμη pop-metal μπάντα και άλλοτε ως συμφωνικοί χαρντροκάδες (οι χαρακτηρισμοί είναι εντελώς υποκειμενικοί, αλλά ισχύουν σε μεγάλο βαθμό), με ουκ ολίγες συνεργασίες στη δισκογραφία και στις συναυλίες τους. Κι όταν ο Mercury τράβηξε τη σόλο πορεία του για μόλις δύο δίσκους στα '80s (το «Mr. Bad guy» του '85 με το smash hit «Living on my own» και το «Barcelona» του '88 σε σύμπραξη με τη Moνσερά Καμπαγιέ) ήταν ήδη αναγνωρισμένος ως ο κορυφαίος των ερμηνευτών, που ουσιαστικά ποτέ δεν είχε εγκαταλείψει τους Queen.
Προσωπικά, ουδέποτε συγκαταλεγόμουν στους φαν των Queen, τους θεωρούσα πολύ εμπορικούς συγκριτικά με άλλες μπάντες της διεθνούς ρoκ σκηνής. Τον Freddie Mercury, πάλι, τον θεωρούσα, και τον θεωρώ, φαινόμενο φωνητικό πάνω απ' όλα, έναν καλλιτέχνη πραγματικά καταλυτικό, όχι μόνο στο ρoκ στερέωμα αλλά και στη μουσική γενικότερα. Μια περσόνα, επίσης, που αντικατοπτρίζει στο έπακρο το ροκ star system του καιρού του: όχι ακριβώς αυτοκαταστροφικός, όπως κάποιοι προγενέστεροι συνάδελφοί του, παρόλο που και ο ίδιος ενστερνίστηκε απόλυτα το κατά Ian Dury τρίπτυχο «sex & drugs & rock'n'roll».
Αν η ασθένειά του εκδηλωνόταν λίγο αργότερα, όχι πολύ, όταν πια ο HIV είχε μετατραπεί σε μια χρόνια και όχι θανατηφόρα νόσο, θα ζούσε και θα συνέχιζε να παράγει έργο στα 71 του χρόνια.
Ο Mercury υπήρξε η χαρά του κόσμου, ένας ορίτζιναλ εραστής της ζωής, ο άνθρωπος που απέκτησε τα πάντα έντονα και γρήγορα και που όσο περνούν τα χρόνια λατρεύεται ολοένα περισσότερο απ' άκρη σ' άκρη της γης. Ήταν όμως άτυχος! Αν η ασθένειά του εκδηλωνόταν λίγο αργότερα, όχι πολύ, όταν πια ο HIV είχε μετατραπεί σε μια χρόνια και όχι θανατηφόρα νόσο, θα ζούσε και θα συνέχιζε να παράγει έργο στα 71 του χρόνια. Γιατί όχι; Είχε τέτοια ενέργεια επί σκηνής ο άνθρωπος αυτός που θα ήταν αδιανόητο σχεδόν να υποστεί μεγάλη φθορά από τον χρόνο.
Μήπως όμως εκεί δεν βασίζεται τελικά το άλλο περιβόητο μότο της μυθολογίας του rock'n'roll, το «live fast - die young», βγαλμένο λες για όσους πεθαίνουν και δεν γερνάνε ποτέ, κυριολεκτικά και μεταφορικά; Ο Lou Reed και ο David Bowie έφυγαν εβδομηντάρηδες και παραγωγικοί, το ίδιο και ο Leonard Cohen στα 80 του, ενώ ο Bob Dylan, με ένα Νόμπελ στις αποσκευές του, ηχογραφεί ακόμα τον έναν δίσκο μετά τον άλλο με «ανώδυνα» jazz standards. Βάσει της φαντασίας, που διαπέρασε ολόκληρη την πορεία του Mercury, είναι δύσκολο να σκεφτεί κανείς τι θα έκανε εν έτει 2017 αυτός ο χαρισματικός ερμηνευτής, τραγουδοποιός και περφόρμερ.
Ας αφήσουμε, λοιπόν, τις εικασίες κι ας πάμε πίσω στα τέλη της δεκαετίας του 1960, τότε που ο Mercury λεγόταν ακόμη Farrokh (Freddie) Bulsara και δεν είχε ιδέα τι θα συναντούσε στη ζωή του, σε καλλιτεχνικό πάντα επίπεδο.
Το 1969 ο Freddie σπούδαζε ζωγραφική και ελεύθερο σχέδιο στο Ealing Art College του δυτικού Λονδίνου και ήταν μόλις 23 ετών. Συμμαθητής του ήταν ο Tim Staffell, που έναν χρόνο πριν, το 1968, είχε φτιάξει μαζί με τον κιθαρίστα Brian May και τον ντραμίστα Roger Taylor μια μπάντα με στοιχεία ψυχεδελικού και progressive ροκ. Ήταν οι Smile, ουσιαστικά ένα τρίο (κιθάρα, ντραμς, μπάσο - φωνή), που ηχογράφησαν λίγα κομμάτια και δεν γνώρισαν ποτέ την επιτυχία. Από τις στάχτες τους, όμως, γεννήθηκαν οι Queen κι αυτό έχει τη μεγαλύτερη σημασία!
Ο Staffell άνοιξε νωρίς τον δρόμο στην τραγουδιστική καριέρα του συμφοιτητή του, γνωρίζοντάς τον με τα άλλα μέλη των Smile. Κι εκείνος έγινε μεγάλος φαν τους, μη χάνοντας τα live των φίλων του στα τελειώματα του swinging London των sixties. Ήταν άλλωστε η ίδια ακριβώς περίοδος που ο Freddie είχε εκδηλώσει μεγάλο ενδιαφέρον για τη μουσική, κάνοντας παράλληλα διάφορες δουλειές, από το να πουλάει μεταχειρισμένα ρούχα στο λονδρέζικο Kensington Market μέχρι να κάνει τον υπάλληλο στο αεροδρόμιο του Heathrow. Παράλληλα, προσπαθούσε να εισχωρήσει σε βραχύβια ροκ συγκροτήματα σαν τους Ibex (μετέπειτα Wreckage) και τους Sour Milk Sea.
Αυτό είναι ένα δείγμα πρώιμης ηχογράφησης του τραγουδιστή Freddie Mercury από τη συνεργασία του με τους Ibex − κακή η ποιότητα, προφανώς από bootleg, αλλά αποτελεί ντοκουμέντο για κάθε φαν του:
Freddie Mercury and Ibex - Rain (Live 1969)
Όταν το 1970 ο Tim Staffell αποχώρισε από τους Smile μπας κι έπιανε την καλή, που λένε, με ένα άλλο συγκρότημα, τους Humpy Bong (ηχογράφησαν μόνο ένα 7ιντσο σινγκλάκι τον Αύγουστο του '70), ο Freddie δεν έχασε την ευκαιρία και πρότεινε στους υπόλοιπους να πάρει τη θέση του ως τραγουδιστής τους. Για τον λόγο αυτό άλλαξε το όνομά του από Bulsara στο πιο εύηχο Mercury, προτείνοντας κι άλλες ριζικές αλλαγές εν είδει ανανέωσης: οι Smile μετονομάστηκαν σε Queen και ξεκίνησαν να δίνουν τις πρώτες συναυλίες τους (υπάρχουν αφίσες συναυλιών από τα μέσα του 1970 όπου οι Queen παίζουν support στους Crazy World of Arthur Brown και σε άλλα μεγάλα ονόματα της τότε βρετανικής ροκ σκηνής), όμως για το οριστικό σχήμα τους, αυτό με το οποίο γνώρισαν την επιτυχία, μπορούμε να μιλάμε από τον Φεβρουάριο του '71 και μετά, όταν τους ακολούθησε ως μπασίστας ο John Deacon.
Μεταξύ των πρώτων κομματιών που ηχογράφησαν οι πρώιμοι Queen με τη φωνή του Mercury ήταν και το «Doin' alright», σύνθεση των Brian May / Tim Staffell, που εντάχθηκε και στο πρώτο ομότιτλο άλμπουμ τους το 1973. Εδώ το ακούμε με τους Smile και με τη φωνή του Staffell, πάνω στην οποία πάτησε ο Mercury για τη δική του κατάθεση:
Smile, Doin' Alright
Ένα άλλο σχετικά άγνωστο πρότζεκτ στην αρχή της πορείας του Freddie Mercury, το πρώτο του σόλο για την ακρίβεια, έγινε το 1972, όταν ηχογραφούσαν με τους Queen στα Trident Studios του Soho το ντεμπούτο άλμπουμ τους. Εκεί ο τεχνικός Robin Geoffrey Cable του ζήτησε να γράψει με τη φωνή του δύο τραγούδια: Τη διασκευή στο «I can hear music» των Ronettes, που είχαν διασκευάσει και οι Beach Boys το 1969, καθώς και μία ακόμη διασκευή στην μπαλάντα «Goin' Βack» που έμελλε να τραγουδηθεί από τους πάντες τα χρόνια που ακολούθησαν: από την Dusty Springfield, τη Marianne Faithfull και τους Byrds, μέχρι τον Phil Collins, τους Pretenders, ακόμα και τους Bon Jovi.
Για να μη γίνει σύγχυση των δύο πρότζεκτ, των δύο διασκευών και του πρώτου άλμπουμ με το συγκρότημά του, ο Mercury υιοθέτησε το παρατσούκλι Larry Lurex κι έτσι το δισκάκι βγήκε στα 1973, σχεδόν ταυτόχρονα με την πρώτη δισκογραφική έξοδο των Queen. Εδώ ακούμε το «Goin' home» με τη φωνή του Larry Lurex (Freddie Mercury), συνοδεία των υπόλοιπων Queen στα παιξίματα, που βρίσκονταν μαζί του στο στούντιο:
Freddie Mercury - Goin' Back [Released under the name Larry Lurex]
Από κει και πέρα, η ιστορία είναι γνωστή και σίγουρα, όσο ο μύθος του Freddie Mercury συντηρείται, δικαίως, όλο και κάποιες χαμένες πρώιμες ηχογραφήσεις του θα δουν το φως της δημοσιότητας. Με το αριστουργηματικό «Bohemian Rhapsody» μέσα από το τέταρτο άλμπουμ των Queen, το «A night at the opera» του 1975, έγινε αντιληπτό πόσο σπουδαίος, πραγματικά οπερατικός ερμηνευτής ήταν!
Με το «We are the champions» του 1977 ο τραγουδοποιός Mercury έγραψε ένα από τα πιο αναγνωρισμένα διεθνώς ρoκ τραγούδια, σήμα κατατεθέν μέχρι σήμερα των αθλητικών διοργανώσεων. Ακόμα και με το «Another one bites the dust» που σκαρφίστηκε ο μπασίστας των Queen ο Mercury απογείωσε με τη φωνή του ένα disco smash hit του 1980, σηματοδοτώντας μια μικρή αλλαγή πλεύσης από το hard rock ύφος της μπάντας.
Θέλω να αναφερθώ και στο «The show must go on», μα εξακολουθεί να με μελαγχολεί απίστευτα αυτό το τόσο δοξαστικό και συνάμα τόσο θλιμμένο τραγούδι... Στην ουσία ήταν το κύκνειο άσμα του Freddie Mercury που κυκλοφόρησε λίγους μήνες πριν από τον θάνατό του και που τον ακολουθεί μέχρι τις μέρες μας ως ένδειξη ενός ατέρμονου πένθους. Διότι το «The show must go on» δεν αφορά μόνο τον δημιουργό του. Αφορά μια ολόκληρη γενιά ανθρώπων που ξεκληρίστηκαν από τον ιό του AIDS και στιγματίστηκαν από την ενοχοποίηση της σεξουαλικής επιθυμίας. Όντας διαγνωσμένος με τον ιό από το 1986, ο Freddie Mercury πέθανε στα 45 του και το ημερολόγιο έδειχνε 24 Νοεμβρίου του 1991.
ΤΟ ΑΡΘΡΟ ΑΥΤΟ ΔΗΜΟΣΙΕΥΤΗΚΕ ΓΙΑ ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ ΣΤΙΣ 24.11.2017
σχόλια