Το πρώτο τραγούδι της Billie Kark που άκουσα ήταν η «Παραγωγικότητα», ένα up tempo κομμάτι με στίχους που θα μπορούσε να είχε γράψει η Μαριανίνα Κριεζή, αν ανήκε στη γενιά Ζ: «δύο-τρία πράγματα έχω σήμερα να κάνω, τρίτη σεζόν στα “Φιλαράκια” όπου να ’ναι φτάνω / βαριέμαι υπερβολικά και το μυαλό μου χάνω, θα ήταν πιο ενδιαφέρον να κάνω τη γάτα μπάνιο». Ακολούθησε το «Πάρτυ» (που έγινε και χιτ) στο ίδιο μοτίβο, με χαρούμενο ρυθμό και γλυκόπικρους στίχους.
Η αλήθεια είναι ότι το πρώτο άλμπουμ της ήταν μια μεγάλη έκπληξη, γιατί χωρίς να χάσει καθόλου τη φρεσκάδα της και το μουσικό κλίμα που είχε δημιουργήσει βουτάει στα παραδοσιακά κομμάτια και με έναν δικό της τρόπο φτιάχνει έξι κομμάτια που δύσκολα πιστεύεις ότι τα έγραψε ένα κορίτσι 22 χρονών. Έχεις την εντύπωση ότι όλα τα τραγούδια είναι διασκευές σε δημοτικά, αλλά είναι ολοδικά της, σύνθεση και στίχοι. Στο βίντεο, που είναι στην ουσία μια ταινία γυρισμένη στα βουνά της Ηπείρου και όλα τα κομμάτια τα παίζει ζωντανά, τα τραγούδια ακούγονται ακόμα πιο εντυπωσιακά.
«Το άλμπουμ “Τζίντα” είναι η πρώτη μου πιο οργανωμένη δουλειά και είμαι πάρα πολύ περήφανη γι’ αυτό», λέει. «Αρχικά να πω ότι ο τίτλος του δίσκου σημαίνει "νεράιδα/αερικό" στη βλάχικη διάλεκτο, το ανακάλυψα εντελώς τυχαία διαβάζοντας ένα λεξικό. Το θέμα του δίσκου είναι η αθανασία της ψυχής, η ελευθερία του πνεύματος και η αναγέννηση. Είναι βασισμένος στον μύθο του Πίνδου και του δράκου Λύγκα, οι οποίοι ήταν καλοί φίλοι. Ο μύθος λέει ότι ο Πίνδος δολοφονήθηκε από τα αδέλφια του και ο δράκος, βρίσκοντάς τον νεκρό, άρχισε να κλαίει. Από τα δάκρυά του σχηματίστηκαν οι δρακολίμνες στα βουνά της Ηπείρου. Η γνωστή οροσειρά πήρε το όνομα του Πίνδου.
Όταν με ρωτάνε γιατί με ενδιαφέρει η παραδοσιακή μουσική είναι σαν να με ρωτάνε γιατί μου αρέσει το σπιτικό φαγητό.
Ήθελα το βίντεο να είναι ενιαίο, γιατί στην ουσία ο δίσκος είναι κι αυτός μια ιστορία. Το βίντεο έχει γυριστεί στο Λάκμο, το βουνό πάνω από το Συρράκο της Ηπείρου, στη δρακόλιμνη Βερλίγκα και στο γεφύρι της Πλάκας. Πρώτο κομμάτι είναι το “Βάλια Κάλντα” που είναι, θα έλεγα, η “επίκληση στη μούσα”, και μιλάει για τη νεράιδα που μας έχει προσκαλέσει στα μέρη της. Το δεύτερο κομμάτι είναι ίσως το πιο σημαντικό του δίσκου. Λέγεται “Κάτω στον Άδη” και θέτει ξεκάθαρα το θέμα του δίσκου. Είναι το αγαπημένο μου.
Τρίτο είναι το “Δεκατέσσερα”, μια διασκευή ενός παραδοσιακού τραγουδιού της Δράμας, του “Ανάθεμα τη μάνα σου”, και τέταρτο το “Αηδονάκι”, που μιλάει για την πνευματική φυλακή που βρισκόμαστε όλοι. Πέμπτο είναι τα “Παράξενα Πλάσματα” της νύχτας που προσπαθούν να μας θυμίσουν τη λήθη στην οποία έχουμε βυθιστεί ως άνθρωποι, και τέλος είναι το “Kaval Sviri”, επίσης διασκευή ενός βουλγάρικου παραδοσιακού τραγουδιού.
Η ιδέα μάς ήρθε ένα απόγευμα στο studio της Mellowsophy, μέσα σε ένα κλίμα έμπνευσης και ενθουσιασμού. Ο Δημήτρης, που γύρισε το βίντεο, και η Ύριδα, που έφτιαξε το εξώφυλλο του δίσκου και βοήθησε στα γυρίσματα, έπρεπε να έρθουν από τη Σύρο για να ανηφορίσουμε όλοι μαζί προς την Ήπειρο. Οι μέρες των γυρισμάτων ήταν πραγματικά πολύ δύσκολες, κυρίως λόγω καιρού. Κουραστήκαμε όλοι πολύ, αλλά ταυτόχρονα ήταν μια πολύ όμορφη εμπειρία που πιστεύω κανείς μας δεν θα ξεχάσει. Από την ομάδα της “Τζίντα” θέλω να ευχαριστήσω μέσα από την καρδιά μου τον Δημήτρη Δρακούλη και την Ύριδα Κοβάτσεβιτς για τον κόπο και την αγάπη τους και προφανώς τον Γιώργο Βερναρδάκη και τη Mellowsophy Music για τη στήριξή τους, ακόμα μια φορά! Χωρίς αυτούς δεν θα ήταν εφικτό όλο αυτό.
Με λένε Βασιλεία, αλλά οι φίλοι μου με φωνάζουν Μπίλι, εξού και το καλλιτεχνικό μου ψευδώνυμο. Είμαι Λέων στο ζώδιο. Με θεωρώ αρκετά easygoing άνθρωπο, συχνά δυσκολεύομαι πάρα πολύ να διατηρήσω τη συγκέντρωσή μου και περνάω τον περισσότερο χρόνο μου φορώντας ακουστικά. Έχω τρία πανέμορφα γατιά και πάρα πολλές τρίχες στον καναπέ μου.
Τελείωσα το Μουσικό Σχολείο του Ιλίου και πέρασα στη Φιλοσοφική του ΕΚΠΑ, στο Τμήμα Φιλολογίας. Δεν ήταν ακριβώς αυτό που ήθελα, απλώς έψαχνα μια σχολή που να μην έχει μαθηματικά, γιατί οι αριθμοί κι εγώ δεν ταιριάζουμε. Κατά τη διάρκεια της καραντίνας ανακάλυψα ότι μπορώ να συνθέσω και να δημιουργήσω μουσική στον υπολογιστή μου, κάτι που άλλαξε τελείως την πορεία της ζωής μου. Μετά την καραντίνα αποφάσισα ότι έπρεπε να πάρω τα βουνά, οπότε ξεκίνησα να εργάζομαι ως tour leader εκτός και εντός Αθηνών, μια δουλειά που πραγματικά λατρεύω.
Billie Kark - TZINDA (Full Album)
Γεννήθηκα και μεγάλωσα στην Αθήνα, στο εξωτικό Χαϊδάρι. Είμαι το τέταρτο παιδί μιας μεγάλης οικογένειας και μπορώ να πω ότι έχω περάσει υπέροχα παιδικά χρόνια. Η μαμά μου είναι πιανίστρια και ο μπαμπάς μου ψέλνει στην εκκλησία, οπότε έχει live κάθε Κυριακή σε περίπτωση που θέλει κάποιος να τον ακούσει.
Λοιπόν, ήμουν τρομερό παιδί, γι’ αυτό προσπαθώ πάντα να είμαι κάποια που θα ενέκρινε ο μικρός μου εαυτός, με τον οποίο έχω πολύ καλή σχέση. Μου άρεσε να σκαρφαλώνω σε δέντρα, να κάνω ποδήλατο, να τρέχω και να φτιάχνω σπιτάκια στον καναπέ, δηλαδή ό,τι αρέσει σε κάθε παιδί.
Πέρασα από διάφορες φάσεις επαγγελματικού προσανατολισμού και ονείρων, ήθελα να γίνω συγγραφέας, δασκάλα, εκπαιδεύτρια λιονταριών, αρχαιολόγος, αναρριχήτρια, εξερευνήτρια, αλλά κυρίως ήθελα να γίνω πρωθυπουργός. Ακόμα θέλω, αλλά δεν είναι στα άμεσα σχέδιά μου – δεν έχω ιδέα από πολιτική. Δυσκολεύομαι πάρα πολύ καθημερινά να συνειδητοποιήσω ότι είμαι ενήλικας.
Μεγάλωσα με μια ποικιλία ειδών μουσικής – το σίγουρο είναι ότι πάντα υπήρχε μουσική στο σπίτι. Η μαμά μου φρόντισε, παρ’ όλα αυτά, να ακούμε κυρίως ελληνικά παιδικά τραγούδια από ταινίες και θεατρικές παραστάσεις. Το αστείο είναι ότι, σύμφωνα με εκείνη, είχα μπερδευτεί τόσο πολύ με όλα τα είδη μουσικής που άκουγα στο σπίτι ως το μικρότερο παιδί, ώστε όταν ξεκίνησα να τραγουδάω ήμουν εντελώς παράφωνη και μου έκανε ειδική “εκπαίδευση’’ για να μάθω να ακούω σωστά!
Είχαμε διάφορα μουσικά όργανα στο σπίτι, οπότε όλοι ψιλοπειραματιζόμασταν με αυτά από μικρή ηλικία. Το Μουσικό Σχολείο ήταν μία από τις πιο σημαντικές αποφάσεις που έχει πάρει η μητέρα μου για μένα και θα την ευγνωμονώ για πάντα. Ξεκίνησα να παίζω κανονάκι και εξερεύνησα παραπάνω τον κόσμο της παραδοσιακής και έθνικ μουσικής. Τα μουσικά σχολεία είναι πραγματικά πολύτιμα και με στενοχωρεί το ότι δεν έχουν την αναγνώριση που τους αξίζει.
Έγραψα το πρώτο ολοδικό μου κομμάτι τον Σεπτέμβρη του 2021, στις Σπέτσες, στο σπίτι της γιαγιάς μου, με το λάπτοπ και τα hands free μου, γιατί ήμουν πολύ στενοχωρημένη. Ξεκίνησα να γράφω απλώς γιατί ένιωσα ότι υπάρχει κάτι μέσα μου που ήθελε να βγει προς τα έξω. Ήταν μια φυσική διαδικασία αποσυμφόρησης για μένα, σαν να πηγαίνεις για τρέξιμο ή σαν να σου κάνουν μασάζ.
Η μουσική έχει την ίδια αξία με το φαγητό για μένα. Όπως το φαγητό τρέφει το σώμα μου, η μουσική τρέφει τα έσω μου. Ξέρω ότι ίσως ακούγεται πολύ κλισέ και cheesy, αλλά η αλήθεια είναι ότι, παρατηρώντας τον εαυτό μου, έχω καταλάβει ότι όταν δεν ακούω ή δεν παίζω μουσική για ένα διάστημα μεγαλύτερο των τριών ημερών, μεταμορφώνομαι σε μια μάζα νεύρων και εκνευρισμού.
Με καθόρισαν οι Coldplay, ο Βen Bohmer και τα παραδοσιακά τραγούδια της Ελλάδας. Πιστεύω ότι οι Coldplay είναι μουσικές ιδιοφυΐες. Η δισκογραφία τους είναι τεράστια και με ενθουσιάζει που έχουν καταφέρει να εξελιχθούν τόσο πολύ χωρίς να χάσουν το χαρακτηριστικό ύφος τους. Ο Ben Bohmer είναι η πρώτη μου σοβαρή επαφή με την ηλεκτρονική μουσική. Με ενθουσίασε το πόσο μελωδικά είναι τα κομμάτια του και έγινε η αιτία που ξεκίνησα να ανακαλύπτω τον μαγικό χώρο της techno. Τα παραδοσιακά τραγούδια θα έχουν πάντα μια ξεχωριστή θέση στην καρδιά μου, καθώς είναι η μουσική του τόπου μου.
Έχω ως πρότυπο τις περισσότερες γυναίκες της ζωής μου. Είτε ανήκουν στο οικογενειακό και φιλικό μου περιβάλλον, είτε είναι δασκάλες μου, είτε δεν τις γνωρίζω καν προσωπικά. Με ενθουσιάζουν εκείνες που δεν απολογούνται για τον τρόπο που ζουν και συνεχίζουν πάντοτε να προσπαθούν. Οι άνθρωποι που μου άλλαξαν τη ζωή είναι εκείνοι που με πλήγωσαν πολύ και μου φέρθηκαν σκληρά. Τους είμαι ευγνώμων γιατί χωρίς αυτούς δεν θα είχα ανακαλύψει τον πραγματικό μου εαυτό.
“Σπουδάζω” φιλολογία. Έχω σταματήσει να πηγαίνω στο πανεπιστήμιο εδώ και δύο χρόνια, αλλά υπολογίζω φέτος να ξαναξεκινήσω. Εφόσον δεν βιοπορίζομαι από τη μουσική, προς το παρόν δεν αποτελεί ρίσκο.
Η μουσική μου πορεία ξεκίνησε πριν από δύο χρόνια, όταν πήγα στη Mellowsophy Music ως θαυμάστρια και τελικά έμεινα και ξεκίνησα να κυκλοφορώ τραγούδια. Το πρώτο τραγούδι ήταν το “Θαλασσάκι”, παραδοσιακό τραγούδι της Σκύρου, και μετά συνέχισα να κάνω πειράματα με τον ήχο μου. Το πιο γνωστό κομμάτι μου λέγεται “Πάρτυ” και το κυκλοφόρησα πέρσι το καλοκαίρι. Είναι αρκετά διαφορετικό από το φετινό υλικό μου, αλλά ήταν σίγουρα μια φάση που έπρεπε να περάσω. Γενικά, δεν φανταζόμουν ποτέ ότι θα έφτανα μέχρι εδώ. Αν μου έλεγε κάποιος πριν από κάποια χρόνια ότι θα βρισκόμουν σ’ αυτόν τον χώρο και ότι θα μάθαινα να φτιάχνω τη δική μου μουσική, δεν θα του έδινα καμία σημασία. Έχω σκοπό να συνεχίσω να πειραματίζομαι με το στυλ μου, αν και πιστεύω ότι βρίσκομαι στη σωστή κατεύθυνση.
Billie Kark - «Παραγωγικότητα» (Official Video)
Με ενδιαφέρουν κυρίως η techno και η ηλεκτρονική μουσική, μου αρέσει όμως πολύ και η τζαζ, η εναλλακτική ποπ/ροκ και γενικότερα προσπαθώ να έχω τα αυτιά μου όσο γίνεται ανοιχτά. Αυτή την περίοδο έχω εθιστεί με μια Ουγγαρέζα τραγουδίστρια, την Deva, που φτιάχνει ηλεκτρονική μουσική με ουγγαρέζικο στίχο.
Όταν με ρωτάνε γιατί με ενδιαφέρει η παραδοσιακή μουσική, είναι σαν να με ρωτάνε γιατί μου αρέσει το σπιτικό φαγητό. Καταρχάς, γιατί αγαπώ την Ελλάδα και νιώθω στενά συνδεδεμένη με τις ρίζες μου. Επιπλέον, μου αρέσει η έννοια της παράδοσης και του διαχρονικού και κυρίως η ιδέα ότι, παρόλο που εμείς πεθαίνουμε, τα τραγούδια, η γλώσσα μας και οι ιστορίες μας συνεχίζουν να ζουν και να παραδίδονται από τη μια γενιά στην άλλη.
Με ενθουσιάζει τόσο η γλώσσα και το νόημα των στίχων όσο και τα διαστήματα, οι πολυφωνίες και τα ηχοχρώματα των οργάνων. Η παραδοσιακή μουσική αλλάζει, επίσης, από τόπο σε τόπο, ανάλογα με το αν είμαστε κοντά σε θάλασσα, σε βουνό ή ποτάμια, επηρεάζεται δηλαδή από το φυσικό περιβάλλον. Ο λόγος που προσωπικά επιλέγω να δημιουργώ με βάση την παραδοσιακή μουσική είναι επειδή θέλω αυτό που μου έχει δοθεί να το φέρω στα μέτρα της εποχής μου και, κυρίως, να βοηθήσω με τον τρόπο μου να μην υπονομευτεί η αξία της.
Το πιο μεγάλο όφελός μου από την ασχολία μου με τη μουσική είναι ότι ανακαλύπτω συνεχώς καινούργια πράγματα για τον εαυτό μου και εκτονώνω κάπου τα συναισθήματα που με ζορίζουν. Έχω μάθει επίσης πόσο πολύτιμοι και υποστηρικτικοί μπορούν να γίνουν οι άνθρωποι που έχω κοντά μου. Ζημιά έχει γίνει μόνο στο πορτοφόλι μου για την αγορά του εξοπλισμού μου, αλλά αυτό είναι στο πρόγραμμα.
Δεν ζω από τη μουσική μου σε καμία περίπτωση και δεν νομίζω και να τα καταφέρω κάποια στιγμή. Θεωρώ πως είναι πολύ δύσκολο, όπως είναι και κάθε αρχή βέβαια. Ίσως υπάρχουν τρόποι για έναν νέο μουσικό να βιοποριστεί μόνο από τη μουσική του, αλλά θα πρέπει να είναι εξαιρετικά τυχερός. Οι συνθήκες σίγουρα δεν βοηθάνε τους νέους καλλιτέχνες, αλλά αυτό δεν συμβαίνει μόνο στη χώρα μας, συμβαίνει παντού. Πιστεύω ότι πλέον ακούμε μουσική με τα μάτια. Πολλές φορές έχει μεγαλύτερη σημασία το image και η περσόνα από το ίδιο το δημιούργημα. Οπότε, αν δεν ανήκεις σ’ αυτή την κατηγορία, θεωρώ ότι πρέπει να έχεις πολλή υπομονή και επιμονή για να καταφέρεις όντως να βιοποριστείς μέσα από την τέχνη σου.
Δεν έχω περάσει κάποια μεγάλη δυσκολία. Είχα μια σχετικά δύσκολη εφηβική ηλικία για πολλούς λόγους, δυσκολεύτηκα αρκετά με την ψυχική μου υγεία, αλλά όλα αυτά ανήκουν πλέον στο παρελθόν. Είμαι αρκετά τυχερή που δεν έχω βρεθεί αντιμέτωπη με κάτι μη αντιμετωπίσιμο ακόμα.
Ο πιο μεγάλος μου φόβος είναι το να ζήσω για πάντα στην πόλη. Λατρεύω την Αθήνα, αλλά έχω τρομερές τάσεις φυγής και νιώθω πολύ αποξενωμένη από το φυσικό περιβάλλον. Με τρομάζει αφάνταστα η ιδέα να μην καταφέρω κάποια στιγμή να ζήσω εκεί που θέλω, όπως θέλω, δηλαδή όσο πιο κοντά γίνεται στη φύση. Ονειρεύομαι έναν πιο απλό τρόπο ζωής, όχι απαραίτητα πιο εύκολο από αυτόν που έχω ήδη, αλλά ξέρω ότι θέλω σίγουρα να φύγω μακριά από τη φασαρία και την ηχορρύπανση.
Το πιο ριψοκίνδυνο πράγμα που έχω κάνει είναι να παίξω live στην κορφή ενός λόφου, έχοντας δίπλα μου μια γεννήτρια με ρεύμα και ηλεκτρικές συσκευές, μια μέρα με βροχή – μάλλον είναι και το πιο χαζό πράγμα που έχω κάνει. Στα γυρίσματα του άλμπουμ μου κανείς μας δεν σκέφτηκε την επικινδυνότητα των κεραυνών – προς το τέλος του γυρίσματος έπεσε ένας κεραυνός σε πολύ κοντινή απόσταση και με χτύπησε το ρεύμα μέσω της κονσόλας μου. Πραγματικά δεν έχω τρομάξει περισσότερο στη ζωή μου, μου πήρε ώρα να συνέλθω από το σοκ. Ευτυχώς, όλα καλά, και έχουμε και τη λήψη με τον κεραυνό!
Με ενοχλεί πολύ να βλέπω κατοικίδια πτηνά και γενικότερα το εμπόριο των ζώων. Δεν αντέχω να βλέπω πουλιά σε κλουβάκια ξεχασμένα σε μπαλκόνια, εκτεθειμένα στη φασαρία και στη ρύπανση. Το θεωρώ πολύ βάναυσο και δεν καταλαβαίνω πώς είναι νόμιμο και αποδεκτό. Σε σχέση με τους ανθρώπους, με αηδιάζουν πολύ η αγένεια και οι ρατσιστικές αντιλήψεις.
Μου αρέσουν πολλά πράγματα, θα έλεγα ότι είμαι “χομπίστρια” γιατί ξεκινάω ένα καινούργιο χόμπι κάθε μήνα. Μέχρι στιγμής έχω μάθει να ράβω ρούχα, να ζωγραφίζω, να κάνω γιόγκα, να μιλάω λίγα ισπανικά και να μαζεύω βότανα. Προφανώς μου αρέσει πολύ η μουσική, αλλά μου αρέσει επίσης να χορεύω, είτε έξω είτε στο σπίτι. Είμαι εθισμένη στο να πίνω καφέ ακούγοντας κάποιο podcast, μπορώ να πω με σιγουριά ότι είναι η αγαπημένη μου στιγμή της μέρας.
Γράφω πολύ στο σημειωματάριό μου, συνήθως στίχους ή σκέψεις. Μου αρέσει επίσης πολύ να τρέχω, να βρίσκομαι στη φύση, να ανεβαίνω βουνά και να σκαρφαλώνω σε δέντρα. Λατρεύω επίσης να μαγειρεύω, ειδικά για τους φίλους μου, και να ασχολούμαι με τα φυτά και τις γάτες μου. Έχω μάθει επίσης να λέω τα ταρό και περνάω, πολύ καλά μ’ αυτό!
Έχω ανάμεικτα συναισθήματα για την Αθήνα. Την αγαπώ γιατί εδώ έχω μεγαλώσει και ζήσει, αλλά δεν είμαι μεγάλη fan των πόλεων γενικότερα και θα ήθελα να φύγω σύντομα. Παρ’ όλα αυτά, θα μου λείψει όταν κάποτε την αποχωριστώ. Μου αρέσουν πολύ οι μεγάλες αντιθέσεις της, τόσο στους ανθρώπους όσο και στα κτίρια. Λόγω επαγγέλματος, έχω κυκλοφορήσει πάρα πολύ στο ιστορικό της κομμάτι και η τόσο συχνή επαφή με τους τουρίστες με έχει κάνει να την εκτιμήσω περισσότερο απ’ ό,τι παλιότερα.
Η Αθήνα έχει μια ομορφασχήμια που, κατά τη γνώμη μου, την κάνει πιο αυθεντική. Το σίγουρο είναι ότι είναι μια πόλη που πρέπει να εξερευνήσεις σε βάθος. Θεωρώ ότι οι Έλληνες έχουμε μια τάση να υπονομεύουμε τα δικά μας και να συγκρινόμαστε πολύ με το εξωτερικό. Σίγουρα πιστεύω ότι η Αθήνα θα μπορούσε να έχει καλύτερες υποδομές και μια παραπάνω οργάνωση σε γενικό επίπεδο, αλλά δεν μπορώ και να αγνοήσω το ότι έχουμε την τύχη να ζούμε σε μία από τις παλαιότερες πόλεις του κόσμου και να βλέπουμε καθημερινά τα απομεινάρια ενός αρχαίου πολιτισμού.
Billie Kark - «Πάρτυ» (Official Video)
Προσπαθώ να μην κάνω πολλά σχέδια για το μέλλον, γιατί το να τρέφεις μεγάλες προσδοκίες για κάτι είναι σχεδόν πάντα ένα σίγουρος δρόμος προς την απογοήτευση. Παρ’ όλα αυτά, θα ήθελα να ξεκινήσω να παίζω live συχνά και να εξελίξω περισσότερο το στυλ μου και τις ικανότητές μου στη μουσική. Σκέφτομαι κάποια στιγμή να ασχοληθώ σοβαρά με τη μουσικοθεραπεία και τους εναλλακτικούς τρόπους θεραπείας με βάση τον ήχο και την κίνηση. Θα ήθελα επίσης να καταφέρω να φύγω από την πόλη σύντομα και ξέρω ότι θα το κάνω όταν έρθει η κατάλληλη στιγμή. Το μεγαλύτερό μου όνειρο για τώρα είναι να πάρω μια αγελάδα γιατί τις θεωρώ πολύ όμορφα ζώα. Η ιδανική συνέχεια για μένα είναι να συνεχίσω να εκπλήσσομαι με μένα και τον κόσμο γύρω μου!».
— Είναι παροδικό trend αυτό το ενδιαφέρον των νέων ανθρώπων για την παράδοση ή είναι κάτι βαθύτερο που θα έχει μέλλον;
Εννοείται πως δεν είναι παροδικό. Θεωρώ ότι είναι η φυσική εξέλιξη της τέχνης το να την ανακατασκευάζουμε και χαίρομαι που τελευταία αυξάνονται οι καλλιτέχνες που ασχολούνται πιο ενεργά
— Πόσα φυτά έχεις;
Πονεμένη ερώτηση. Είχα αρκετά, είναι η αλήθεια, αλλά μετά απέκτησα και δύο γάτες και ξεκίνησα να τα αποχαιρετώ ένα-ένα. Πρέπει να έχω γύρω στα δεκαπέντε, όλα σε σημεία που δεν μπορούν να καταστραφούν από τα γατιά. Ελπίζω να τα διπλασιάσω σύντομα γιατί μου αρέσει πολύ να ασχολούμαι με το χώμα και τα λιπάσματα.
