Τα τραγούδια
Το ξέρω πως η παραστάσεις της Σπείρας απευθύνονται σε όλους και πως κατα πάσα πιθανότητα όλοι θα ακούσουν κάποια γνωστά τραγούδια που έχουν γράψει ιστορία και τα ξέρουν από άκρη σε άκρη της ελλάδας. Αυτές οι παραστάσεις όμως είναι και για μας, τους μανιακούς κραουνακικούς που ξέρουν απ’ έξω και ανακατωτά όλη τη δισκογραφία του και που μόνο σε αυτές εδώ έχουν την ευκαρία να ακούσουν κάποια κρυφά διαμάντια όπως το Ξύπνα (Ακριβή μου μορφή / Έρωτά μου...) ή το Ζητιανάκι (Αχ! Κόσμε φυλακή!) που πρώτος είπε ο Μητροπάνος και που πιστεύω πως δεν ακούγεται όσο θα έπρεπε στα ραδιόφωνα. Η κρουαζιέρα του διαδρόμου (Είναι μια νύχτα μια τρελή βραδιά / που λάμπουν τ’ άστρα / λάμπει κι η καρδιά) φέρνει δάκρυα στα μάτια όσες φορές κι αν την ακούσω και η Ροζ Γραβάτα (Τι να βρω να πω να σε συντάραζε) θυμίζει κάποιες εποχές που μόνο με αυτά τα τραγούδια τα καταφέρναμε τη νύχτα. Για άλλη μια φορά οι επιλογές των τραγουδιών φωτίζουν την καθημερινότητά μας, δείχουν αυτά που ζούμε με ένα παράξενο και πικρό τρόπο. Σκέφτηκα χιλιάδες πράγματα ακούγοντάς τα. Ένα από τα πρώτα τραγούδια που θα ακούσεις είναι η Τριανταφυλιά του κόσμου, που όποτε το ακούς είναι σα να στέκεσαι μπροστά στην πιο ωραία κυματισμένη θάλασσα. Εδώ λοιπόν στην παράσταση της Σπείρας θα ακούσεις ένα καταρράκτη από σπουδαία τραγούδια που δεν θα ακούσεις να τα λένε κάπου αλλού στην Ελλάδα. Ζωντανά, με ψυχή και με τέτοιες φωνές! Μεγάλη στγμή και Το καλοκαίρι του Κώστα βάρναλη σε μουσική του Άρη Βλάχου (Το καλοκαίρι χρυσή εποχή των φτωχών / το καλοκαίρι ζούσα με όλο το κορμί και τη σκέψη μου).
Οι φωνές
Από το πρώτο λεπτό σε αρπάζουν. Σε καθηλώνουν. Ξεχνάς όλα τα άλλα και ακούς. Καλοκουρδισμένες, καλά εκπαιδευμένες, υπέροχες φωνές που καταλαβαίνουν τι ακριβώς τραγουδούν. Ακούς ανάμεσα σε άλλα την ονειρική Αναστασία Εδέν να τραγουδάει με ένα κόκκινο φόρεμα το Απόψε (Μη με ρωτήσεις αν στ’ αλήθεια σ’ αγαπώ / μη μου ζητήσεις πίστη να ορκιστώ αιώνια / φίλα με μόνο κι άσε με να σε φιλώ / στρώνει η καρδιά μου τα καλά της τα σεντόνια), και ακούς τις πιο ωραίες αντρικές λαικές φωνές που έχεις ακούσει τα τελευταία χρόνια. Ξεχώρισα αυτήν τη φορά τη βαθειά φωνή του Σάκη Καραθανάση που πρέπει επειγόντως να τον δοκιμαστεί σε καινούρια λαικά τραγούδια. Όλοι, όλοι παλιά και νέα μέλη της σπείρας έχουν κερδίσει τη θέση τους σε αυτήν την ομάδα επάξια γιατί πρωτίστως είναι γνήσιοι, αυθεντικοί, λαϊκοί με τον ποιητικότερο τρόπο. Μακάρι και αλλού να υπήρχε αυτό το μέτρο, που ακροβατεί μεταξύ καθημερινότητας και μνήμης, μεταξύ ενός επιπόλαιου νεοελληνικού ουρανού και του χώματος που είναι γεμάτο με μια παράδοση βαρειά, που πάνω της πατάμε και μας στηρίζει -ακόμα κι αν δεν το ξέρουμε.
Τα κείμενα
Χίλια μπράβο στους κειμενογράφους Δημήτρη Μανιάτη και Φώτη Μιχαλόπουλο για τα κείμενά τους. Σατιρικά, σπαρατριστά, σχεδόν βλάσφημα, όπως πρέπει να είναι τα κείμενα μιας τέτοιας παράστασης για να καταφέρουν να σκίσουν το πλαστικό που μας τυλίγει και να φτάσουν στο μυαλό και την καρδιά. Πολιτικά επίσης, γιατί τι άλλο θα έπρεπε να είναι αυτές τις μέρες τα κείμενα μιας επιθεώρησης; Ξεχώρισα τη Μάγδα την ταρίφα που την έκανε η φοβερή Αθηνά Αφαλίδου, στο Φρικιό της Μαρίας Κοσκινά είχα πέσει κάτω από τα γέλια. Δυό νέα κορίτσια που υπηρέτησαν άψογα το τολμηρό στυλ των κειμένων και που πήραν πάνω τους την ευθύνη να μας φυτέψουν αυτά τα κείμενα στο μυαλό. Η Όπρα Κόπρα του Jeroma Kaluta είναι ένας ρόλος που πρέπει να αναπτυχθεί. Ένα τηλεοπτικό πεντάλεπτο την ημέρα είναι ό,τι πρέπει!
Xρήστος Μουστάκας
Κάθε φορά που βλέπω αυτό το τεράστιο ταλέντο στις παραστάσεις της Σπείρας αναρωτιέμαι τι άλλο πρέπει ακόμα να κάνει για να τον ανακαλύψουν οι μεγάλοι σκηνοθέτες της χώρας. Δηλαδή, υπάρχει καλύτερος Μελβόλιο για να παίξει σε μια καλή παραγωγή της Δωδεκάτης Νύχτας του Σαίξπηρ από τον κ. Μουστάκα; Δε νομίζω. Κύριε Κραουνάκη αν με ακούτε, να του κάνετε εσείς μια παράσταση. Είναι σπουδαίος. Στο νούμερο "Φιλελεύθερος μόνος ψάχνει" δίνει ρέστα αλλά εγώ υποκλίθηκα και στην ερμηνεία του ως βουλευτίνα – κυριλέ που συνυπαρχει σε ένα ταξί με Συριζαίους και άλλους τυχάρπαστους τύπους. Είναι φοβερός, επαναλαμβάνω.
Αφήνω για το τέλος τον Κ. Κραουνάκη
Δεν είναι τα σπουδαία τραγούδια που έχει γράψει, που και αυτά από μόνα τους θα έφταναν για να τον λατρεύουμε όλοι. Είναι η συγκεκριμένη του στάση με τη Σπείρα που εμένα με συγκινεί απίστευτα. Δεκαπέντε χρόνια τώρα δίνει χώρο σε νέους ανθρώπους με ταλέντο, τους κάνει πρωταγωνιστές, σταρ, τους δείχνει το δρόμο. Άλλους τους επανεφευρίσκει, τους βάζει να πουν και να κάνουν όσα θα έπρεπε αλλά δεν έκαναν στις καριέρες του. Διατηρεί μια ομάδα στην οποία έχει αποφασίσει να επενδύσει όλη του την θέρμη, το πάθος και την τέχνη. Πόσοι καλλιτέχνες του δικού του βεληνεκούς νομίζετε πως αντέχουν να είναι τόσο δοτικοί, τόσο τεράστιοι και να μην κοιτάνε μόνο τονεαυτό τους; Στις παραστάσεις δεν αναζητά πρωταγωνιστικό ρόλο, περιφέρεται ως πνεύμα στη σκηνή, καπνίζει, πετάει ατάκες εκτός μικροφώνου, κοιτά το κοινό στα μάτια. Ενίοτε τραγουδά, όπως θέλει αυτός, χωρίς κανένα απολύτως κόλλημα, μόνο με την δική του αλήθεια. Τον ξεχωρίζω απ’ όλους.
Μπεεε
Συγγραφέας: Δημήτρης Μανιάτης, Φώτης Μιχαλόπουλος, Σταμάτης Κραουνάκης.
Χορογραφία: Φωκάς Ευαγγελινός
Πρωταγωνιστούν: Αθηνά Αφαλίδου, Χρήστος Γεροντίδης, Αναστασία Έδεν, Τζέρομ Καλούτα, Σάκης Καραθανάσης, Χρήστος Μουστάκας, Κώστας Μπουγιώτης, Ελευθερία Σικινιώτη, Γιώργος Στιβανάκης
Μουσική:Σταμάτης Κραουνάκης, Άρης Βλάχος
ΙΔΡΥΜΑ ΜΙΧΑΛΗΣ ΚΑΚΟΓΙΑΝΝΗΣ
Πειραιώς 206, Ταύρος, 210 3418550
Πέμ.: 8 μ.μ., Παρ., Σάβ.: 9 μ.μ.
από 29/11 έως 05/04
σχόλια