«Cry» της Λένας Κιτσοπούλου: Ένα πάρτι σφαγής της πλασματικής ευπρέπειας

«Cry» της Λένας Κιτσοπούλου: Ένα «πάρτι» σφαγής της πλασματικής ευπρέπειας Facebook Twitter
0

Τι θα γινόταν αν μια βραδιά σε μια φιλική συναναστροφή που τηρεί τους κανόνες της ευγένειας και της ανεκτικότητας αποφάσιζε κάποιος να πει στον άλλο αυτό που σκέφτεται πραγματικά; Ή αποφάσιζε να δείξει τα αληθινά συναισθήματα που του δημιουργεί όχι μόνο αυτό που λέει ο άλλος αλλά και η ίδια του η παρουσία;

Η Λένα Κιτσοπούλου και η Άννα Λεμονάκη δίνουν μια σκληρή απάντηση, μια απάντηση που σκαλίζει τις μύχιες σκέψεις μας και τα καταπιεσμένα συναισθήματα που γεννά η κάπως «αναγκαστική» κοινωνικοποίηση και συναναστροφή που επιτάσσει η πολιτική ορθότητα.

Οι δυο τους συναντήθηκαν πρώτη φορά το 2017 όταν το Théâtre Saint-Gervais στη Γενεύη τους ανέθεσε τη συγγραφή και το ανέβασμα του «Cry», όπως είναι ο τίτλος του έργου, στο πλαίσιο μιας απολαυστικής αλλά και έκτακτης ανάγκης. Η παραγγελία αφορούσε τη γρήγορη και αυθόρμητη υλοποίηση μιας παράστασης, και φέτος κλήθηκαν να επαναλάβουν το εγχείρημα από την αρχή, μέσα στο ίδιο πνεύμα απόλυτης ελευθερίας που τις διακατέχει.

Κλάμα ή κραυγή; To «Cry» διαπραγματεύεται τα όρια της συλλογικότητας, εξετάζει τη γέννηση της βίας και σηματοδοτεί τον θάνατο της ευγένειας, με το χαμόγελο στα χείλη ασφαλώς. «Σας καλωσορίζουμε στο εκρηκτικό και ανευλαβές θέατρο της Λένας Κιτσοπούλου και της Άννας Λεμονάκη», γράφει το φυλλάδιο της παράστασης.

Κλάμα ή κραυγή; To «Cry» διαπραγματεύεται τα όρια της συλλογικότητας, εξετάζει τη γέννηση της βίας και σηματοδοτεί τον θάνατο της ευγένειας, με το χαμόγελο στα χείλη ασφαλώς. «Σας καλωσορίζουμε στο εκρηκτικό και ανευλαβές θέατρο της Λένας Κιτσοπούλου και της Άννας Λεμονάκη», γράφει το φυλλάδιο της παράστασης.

Το θέατρο του Saint-Gervais γεμίζει από ένα κοινό που παρακολουθεί την παράσταση με γαλλικούς υπέρτιτλους. Μια γυναίκα με βραδινό φόρεμα κάθεται στο πιάνο, ο Νίκος Καραθάνος με λευκό σακάκι και παπιγιόν κάθεται στον καναπέ και μια άλλη νέα γυναίκα με ένα αστραφτερό μίνι κοιτάζει χαμογελώντας.

Στην άκρη του σκηνικού υπάρχει ένα «δωμάτιο γέλιου». Ο καθένας από τους «καλεσμένους» της βραδιάς σε αυτή την εξαρχής αμήχανη, ευγενική συνάντηση μπορεί να μπει εκεί και να γελάσει, να ξεσπάσει, αν αυτό μπορεί να κατευνάσει την πλήξη ή τον θυμό του.

Τα θέματα που θα συζητηθούν έχουν επιλεγεί προσεκτικά, όπως σε κάθε κοινωνική συναναστροφή όπου δεν αφήνεται το παραμικρό περιθώριο για διαμάχες, «για να μην καταστραφεί» η ευχάριστη βραδιά. Όλοι, ακόμα και αν μετανιώσουν –αν και όταν θα επιστρέψουν στο σπίτι τους– έχουν περάσει «όμορφα», αυτή είναι η πρόθεσή τους. Πρέπει να μοιραστούν έναν κοινό χώρο και να βάλουν όρια στον εαυτό τους. Καθόλου εύκολο.

Και η Λένα Κιτσοπούλου σε αυτό το δημιουργικό «διάλειμμα» της προετοιμασίας του «Φρανκενστάιν» που θα παρουσιαστεί στη Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση, επιστρατεύει τα οικεία της εργαλεία για να στήσει ένα «πάρτι» σφαγής της πλασματικής ευπρέπειας, της ανοχής στην ανοησία και την κοινοτοπία.

Το «Cry» είναι ένα έργο για τα όρια της ευγένειας – εκείνες τις μικρές, έτοιμες φράσεις που επαναλαμβάνονται ξανά και ξανά. Ένα έργο για την ελευθερία – τη δική μας, την οποία εγκαταλείπουμε για να περισώσουμε αυτήν των άλλων. Ένα έργο για τη γέννηση της βίας – ένα χαμόγελο, φυσικά.

Η Λένα Κιτσοπούλου αποκαλύπτει στο «Cry» αυτό που κρύβεις μέσα σου και κάποια μέρα θα εκραγεί Facebook Twitter
Φωτο: Sébastien Monachon

Σε αυτό το άνετο σκηνικό περιβάλλον όλα μοιάζουν να κυλάνε «κανονικά», ο Νίκος Καραθάνος παρακολουθεί ευγενικά τις δυο γυναίκες, όχι, δεν υπάρχει τίποτα που λέγεται για να προσβάλει τον άλλο, αλλά όσο περισσότερη ευγένεια και υποχωρητικότητα εμφανίζεται τόσο μεγαλώνει η οργή και η έλλειψη συνεννόησης κάτω, πάντα, από τα χαμόγελα.

Κλαίνε ή ουρλιάζουν μέσα τους οι ήρωες αυτής της βραδιάς; Η Λένα Κιτσοπούλου αμφισβητεί κάθε βεβαιότητα, σκαλίζοντας το χάος των αισθημάτων πίσω από τα χαμόγελα. Ενώ η βραδιά κυλάει στην κόψη του ξυραφιού, η βία που δεν μπορεί να συγκαλυφθεί άλλο εισβάλλει στη σκηνή σαν ποτάμι αίματος που τρέχει ασταμάτητα, ορμητικά, ένα ποτάμι γεμάτο απελπισία και θάνατο που θα σκεπάσει τα πάντα.

Η ίδια η Λένα Κιτσοπούλου, μετά από τους τρεις σχεδόν παραληρηματικούς μονολόγους των πρωταγωνιστών επί σκηνής, θα δώσει τη –μη– λύση, κραυγή και θρήνο, ένα ρέκβιεμ για τα συναισθήματα που μένουν πάντα κρυμμένα μέσα μας και όταν ξεφεύγουν όλα πνίγονται στο αίμα.

«Στη σκηνή βλέπουμε τρεις ανθρώπους απελπισμένους. Όμως όλο αυτό το politically correct, όλη αυτή η οχύρωση που έχουμε, τους κάνει να πιέζονται, οπότε βλέπουμε μια πιεσμένη ατμόσφαιρα και πώς προσπαθούν να μην ενοχλούν και να μην ενοχλούνται και πώς στη συνέχεια όλο αυτό βγάζει από μέσα τους όλη τη βία που τους προκαλεί αυτή η συνθήκη, όλη αυτή η οχύρωση και η προσοχή να μην ξεφύγουν. Οπότε βλέπουμε στη σκηνή σκηνές ομιλίας και σκηνές βίας. Σκηνές όπου αυτοί οι άνθρωποι κάθονται και προσέχουν τι θα πουν και σκηνές όπου ξεσπούν. Αν περιέγραφα αυτή την παράσταση με τρεις λέξεις θα ήταν "απελπισία, φόβος, θάνατος"» λέει η Λένα Κιτσοπούλου.

«Cry» της Λένας Κιτσοπούλου: Ένα «πάρτι» σφαγής της πλασματικής ευπρέπειας Facebook Twitter
Φωτο: Yiri Pires Tavarez
Η Λένα Κιτσοπούλου αποκαλύπτει στο «Cry» αυτό που κρύβεις μέσα σου και κάποια μέρα θα εκραγεί Facebook Twitter
Φωτο: Yiri Pires Tavarez
Η Λένα Κιτσοπούλου αποκαλύπτει στο «Cry» αυτό που κρύβεις μέσα σου και κάποια μέρα θα εκραγεί Facebook Twitter
Φωτο: Yiri Pires Tavarez

Cry

Δραματουργική επεξεργασία: Άννα Λεμονάκη

Σκηνοθεσία: Λένα Κιτσοπούλου

Σκηνογραφία: Λένα Κιτσοπούλου

Φωτισμοί: Renato Campora

Βοηθός σκηνοθέτη: Μαριλένα Μόσχου

Ηχητική επιμέλεια: Samuel Schmidiger

Επιστημονικός συνεργάτης: Thomas Jammet

Επικοινωνία: Yolanda Herradi

Παραγωγή: Bleu en Haut Bleu en Bas

Παίζουν: Νίκος Καραθάνος, Λένα Κιτσοπούλου, Μαριλένα Μόσχου, Πολίν Ουγκέ

Μετά τις παραστάσεις στη Γενεύη, που θα διαρκέσουν μέχρι τις 7 Δεκεμβρίου, το «Cry» έρχεται στo Θέατρο Τέχνης (Φρυνίχου) στις 5 Ιανουαρίου 2022, μόνο για 5 παραστάσεις

5, 6, 7, 8, 9/1, 21:00

Θέατρο
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Μέσα στον θησαυρό με τις εμβληματικές φορεσιές της Δόρας Στράτου

Θέατρο / «Κάποτε έδιναν τις φορεσιές για έναν πλαστικό κουβά, που ήταν ό,τι πιο μοντέρνο»

Μια γνωριμία με τη μεγάλη κληρονομιά της Δόρας Στράτου μέσα από τον πλούτο αυθεντικών ενδυμάτων που δεν μπορούν να ξαναραφτούν σήμερα και συντηρούνται με μεγάλο κόπο, χάρη στην αφοσίωση και την εθελοντική προσφορά μιας ομάδας ανθρώπων που πιστεύουν και συνεχίζουν το όραμά της.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Βασιλική Δρίβα: «Με προσβάλλει να με χρησιμοποιούν σαν καθρέφτη για την ανωτερότητά τους»

Οι Αθηναίοι / Βασιλική Δρίβα: «Με προσβάλλει να με χρησιμοποιούν σαν καθρέφτη για την ανωτερότητά τους»

Ανατρέποντας πολλά από τα στερεότυπα που συνοδεύουν τους ανθρώπους με αναπηρία, η Βασιλική Δρίβα περιγράφει τις δυσκολίες που αντιμετώπισε αλλά και τις χαρές, και μπορεί πλέον να δηλώνει, έστω δειλά, πως είναι ηθοποιός. Είναι η Αθηναία της εβδομάδας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ξαναγράφοντας τον Ίψεν

Θέατρο / Ο Ίψεν στον Πειραιά, στο μουράγιο

«Δεν είναι εύκολο να είσαι ασυμβίβαστη. Όπως δεν είναι εύκολο να ξαναγράφεις τον Ίψεν» – Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για την παράσταση «Εχθρός του λαού» σε διασκευή και σκηνοθεσία του Κωνσταντίνου Βασιλακόπουλου.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
«Δυσκολεύτηκα να διαχειριστώ τις αρνητικές κριτικές και αποσύρθηκα για έναν χρόνο»

Lifo Videos / «Δυσκολεύτηκα να διαχειριστώ τις αρνητικές κριτικές και αποσύρθηκα για έναν χρόνο»

Η ηθοποιός Παρασκευή Δουρουκλάκη μιλά για την εμπειρία της με τον Πέτερ Στάιν, τις προσωπικές της μάχες με το άγχος και την κατάθλιψη, καθώς και για το θέατρο ως διέξοδο από αυτές.
ΣΩΤΗΡΗΣ ΒΑΛΑΡΗΣ
Μαρία Σκουλά: «Πιστεύω πολύ στο χάος μέσα μου»

Θέατρο / Μαρία Σκουλά: «Πιστεύω πολύ στο χάος μέσα μου»

Από τον ρόλο της Μάσα στην πραγματική ζωή, από το Ηράκλειο όπου μεγάλωσε μέχρι τη ζωή με τους ανθρώπους του θεάτρου, από τον φόβο στην ελευθερία, η ζωή της Μαρίας Σκουλά είναι ένας δρόμος μακρύς και δύσκολος που όμως την οδήγησε σε κάτι δυνατό και φωτεινό.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Μια νέα παράσταση χαρτογραφεί το χάσμα μεταξύ γενιάς Z και γενιάς X

Θέατρο / Μια νέα παράσταση χαρτογραφεί το χάσμα μεταξύ γενιάς Z και γενιάς X

Μέσα από την εναλλαγή αφηγήσεων, εμπειριών, αναπαραστάσεων, χορού, βίντεο και ήχου, η παράσταση του Γιώργου Βαλαή αναδεικνύει τις διαφορές αλλά και τις συνδέσεις που υπάρχουν μεταξύ των δυο διαφορετικών γενεών.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ρομέο Καστελούτσι: «Όπου παρεμβάλλεται το κράτος, δεν υπάρχει χώρος για τον έρωτα. Ο έρωτας είναι εναντίον του κράτους και το κράτος εναντίον του έρωτα».

Θέατρο / Ρομέο Καστελούτσι: «Πάντα κάποιος πολεμά τον έρωτα. Και οι εραστές είναι πάντα τα θύματα»

Ο σπουδαίος Ιταλός σκηνοθέτης, λίγο πριν επιστρέψει στην Αθήνα και στη Στέγη για να παρουσιάσει τη «Βερενίκη» του, μας μίλησε για τον έρωτα, τη γλώσσα και τη μοναξιά, την πολιτική και την ανυπέρβλητη Ιζαμπέλ Ιπέρ.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
CHECK How soon is now: Μια παράσταση για τους μετεξεταστέους της συστημικής ιστορίας

Θέατρο / How soon is now: Μια παράσταση για τους μετεξεταστέους της Iστορίας

Σκηνοθετημένη από έναν νέο δημιουργό, η παράσταση που βασίζεται στο τελευταίο κείμενο της Γλυκερίας Μπασδέκη επιχειρεί έναν διάλογο με μία από τις πιο σκοτεινές περιόδους της ελληνικής ιστορίας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Αγορίτσα Οικονόμου

Αγορίτσα Οικονόμου / «Πέφτω να κοιμηθώ και σκέφτομαι ότι κάτι έχω κάνει καλά»

Βρέθηκε να κυνηγάει το όνειρο της υποκριτικής, χωρίς να γνωρίζει τον τρόπο, αλλά με τη βεβαιότητα ότι δεν ήθελε ποτέ να μείνει με την απορία «γιατί δεν το έκανα;». Μέσα από σκληρή δουλειά και πολλούς μικρούς ρόλους, κατάφερε να βρει τον δρόμο της στην τέχνη, στον οποίο προχωρά και αισθάνεται τυχερή. Η Αγορίτσα Οικονόμου είναι η Αθηναία της εβδομάδας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
ΧΡΗΣΤΟΣ ΘΕΟΔΩΡΙΔΗΣ 

Θέατρο / «Αν κλάψω με ένα έργο, είμαι σε καλό δρόμο»

Ο Χρήστος Θεοδωρίδης, που έχει σκηνοθετήσει με επιτυχία δύο έργα φέτος, του Βιριπάγιεφ και της Αναγνωστάκη, εξηγεί γιατί τον ενδιαφέρουν τα κείμενα που μιλάνε στον άνθρωπο σήμερα, ακόμα κι αν σε αυτά ακούγονται ακραίες απόψεις που ενοχλούν και τον ίδιο.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Να είσαι γκέι στη Νέα Υόρκη

Θέατρο / «Η Κληρονομιά μας»: Τι αποκομίσαμε από την εξάωρη παράσταση στο Εθνικό

«Μία ποπ queer saga, παραδομένη πότε στη μέθη των κοκτέιλ Μανχάταν και πότε στο πένθος μιας αλησμόνητης συλλογικής απώλειας» – Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για το πολυβραβευμένο έργο του Μάθιου Λόπεζ, που παρουσιάζεται για πρώτη φορά στην Ελλάδα από τον Γιάννη Μόσχο.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
«Δεν είμαι ασεβής, ούτε ιδιοσυγκρασιακή ούτε αιρετική»

Θέατρο / «Δεν είμαι ασεβής, ούτε ιδιοσυγκρασιακή, ούτε αιρετική»

Μετά την Ορέστεια του Στρίντμπεργκ και τις πρόβες για το έργο του Βασίλη Βηλαρά, η Λένα Κιτσοπούλου μιλάει για προσδοκίες και αποφάσεις, για επιτυχίες και απορρίψεις, για το «σύστημα» μέσα στο οποίο δουλεύει και για όλους εκείνους τους χαρακτηρισμούς που της αποδίδουν.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Με Μαρμαρινό, Κουρεντζή, Ράσσε, Mouawad και Ζυλιέτ Μπινός στο πρόγραμμα του Φεστιβάλ Επιδαύρου

Πολιτισμός / Μαρμαρινός, Κουρεντζής, Ράσε, Mouawad και Ζιλιέτ Μπινός στο πρόγραμμα του Φεστιβάλ Επιδαύρου

Καλλιτέχνες με ιστορικό ίχνος στην Επίδαυρο θα παρουσιάσουν τη δουλειά τους δίπλα σε ξένους και άλλους Έλληνες δημιουργούς, ενώ στις 19 Ιουλίου θα ακούσουμε την ορχήστρα Utopia υπό τη διεύθυνση του Θ. Κουρεντζή.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Μπορεί το ελληνικό θέατρο να σατιρίσει τον εαυτό του;      

Θέατρο / Μπορεί το ελληνικό θέατρο να σατιρίσει επιτυχημένα τον εαυτό του;      

«Αν θες να αναμετρηθείς με κάτι, αν θες να πας στην ουσία, πρέπει να πονέσεις» – Κριτική για την πολυσυζητημένη παράσταση «Merde!» των Βασίλη Μαγουλιώτη και Γιώργου Κουτλή στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Ο Γιάννος Περλέγκας βρίσκει τη χαρά της δημιουργίας στη φλόγα για συνύπαρξη

Θέατρο / «Έχω νιώσει ακατάλληλος και παρωχημένος δεινόσαυρος μέσα στο θεατρικό τοπίο που αλλάζει»

Με αφορμή το έργο του Μπέρνχαρντ «Η δύναμη της συνήθειας», ο Γιάννος Περλέγκας μιλά με ταπεινότητα και πάθος για το θέατρο, με το οποίο συνεχίζει να παλεύει και που διαρκώς τον νικά. Αυτό, όμως, είναι που τον κρατά ζωντανό.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Άρης Χριστοφέλλης

Όπερα / «Ακόμα και όσοι θαυμάζουν σχεδόν ειδωλολατρικά την Κάλλας, λίγα γνωρίζουν για την τέχνη της»

Ο κόντρα τενόρος Άρης Χριστοφέλλης, επιστημονικός σύμβουλος του ντοκιμαντέρ «Μαίρη, Μαριάννα, Μαρία: Τα άγνωστα ελληνικά χρόνια της Κάλλας», εξηγεί τους λόγους για τους οποίους η θρυλική σοπράνο παραμένει μια ανυπέρβλητη καλλιτέχνιδα.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Αργυρώ Χιώτη: Ένα «αουτσάιντερ» στο τιμόνι του Εθνικού Θεάτρου

Θέατρο / Αργυρώ Χιώτη: Ένα «αουτσάιντερ» στο τιμόνι του Εθνικού Θεάτρου

Ποια είναι τα προσωπικά της στοιχήματα και ποιες είναι οι προκλήσεις που έχει να αντιμετωπίσει η νέα καλλιτεχνική διευθύντρια του Εθνικού - η πρώτη γυναίκα που αναλαμβάνει αυτή τη θέση από το 1994.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ