Κριτική για «Το Δάσος» της Σοφίας Μαραθάκη: Ο Καναδάς είναι μακριά

«Το Δάσος» της Σοφίας Μαραθάκη: Ο Καναδάς είναι μακριά Facebook Twitter
Ένα έργο είναι οικολογικό, πολιτικό, φεμινιστικό κ.ο.κ., κρίνεται εκ του αποτελέσματος. Η παράσταση δικαιώνει τους επιθετικούς προσδιορισμούς, όχι οι προσδιορισμοί την παράσταση. Φωτ.: Γεράσιμος Μαυρομμάτης
0

Ό,τι υπάρχει να διαβάσει κάποιος στο διαδίκτυο για τo «Δάσος» της Σοφίας Μαραθάκη που παρουσιάστηκε στο Φεστιβάλ Αθηνών αφορά ιδέες και προθέσεις οικολογικής ευαισθητοποίησης που λειτούργησαν ως έναυσμα και κινητήριος δύναμη για τη δημιουργία της παράστασης. Το σκηνικό αποτέλεσμα απέχει από τις προσδοκίες που δημιουργούν δελτίο Τύπου και δημοσιογραφικές παρουσιάσεις. Το «Δάσος» με κανέναν τρόπο δεν είναι «ένα ολικό αφήγημα για την ιστορία του δάσους»(!) ούτε εξερευνά τη σχέση φύσης και τέχνης ούτε, βέβαια, αποτελεί «το πρώτο περιβαλλοντικό έργο (ό,τι κι αν μπορεί να σημαίνει αυτό).

Η Σοφία Μαραθάκη, επηρεασμένη από την περιβαλλοντική και κλιματική κρίση (που χωρίς αμφιβολία είναι το μείζον πρόβλημα της εποχής μας), προφανώς θεώρησε ότι μια διασκευή για τη σκηνή του πολυσέλιδου μυθιστορήματος της Άννυ Πρου «Άνθρωποι του δάσους» («Βarkskins», 2016, στα ελληνικά από τις εκδόσεις Καστανιώτης, 2019) δεν θα ήταν μόνο επίκαιρη αλλά και χρήσιμη, στο πλαίσιο της προσπάθειας που πρέπει να κάνουμε, από τη θέση του ο καθείς, για να εμποδίσουμε τη βέβαιη κατάρρευση του κόσμου μας.

Η ιστορία του Καναδά δεν είναι γνωστή στο ελληνικό κοινό, πώς να μπορέσουν έξι ηθοποιοί, σ’ έναν χώρο που δεν προσφέρει τεχνικές ευκολίες, με ένα μοναδικό σκηνικό, να πλάσουν έναν κόσμο ξένο, να υποδυθούν Γαλλοκαναδούς αποίκους και να αφηγηθούν μια ιστορία που και ενδιαφέρον να έχει, και να μεταφέρει οικολογικό προβληματισμό; 

Ευγενής η πρόθεση, αλλά εύλογη η απορία: πώς η έως τώρα εμπειρία της σκηνοθέτιδος (οι προηγούμενες παραστάσεις της ήταν μικρού μεγέθους), οι περιορισμένες δυνατότητες της παραγωγής και το μέγεθος και τα χαρακτηριστικά του μυθιστορήματος θα μπορούσαν να οδηγήσουν σε μια σοβαρή σκηνική πρόταση; Καλή η ορμή της δημιουργίας, κατανοητή η καλλιτεχνική φιλοδοξία, αλλά η μεταφορά ακόμα και γνωστών και πολυδιαβασμένων μυθιστορημάτων στη σκηνή σπανίως είναι επιτυχής – δύσκολα χωράνε στη μικρή διάρκεια μιας παράστασης. Πόσο μάλλον όταν πρόκειται για ένα καινούργιο μυθιστόρημα 800 σελίδων.

Ο Καναδάς είναι μακριά Facebook Twitter
Φωτ.: Γεράσιμος Μαυρομμάτης

Η Άννυ Πρου, γαλλοκαναδικής καταγωγής από την πλευρά της μητέρας της και με σπουδές Ιστορίας, θέλησε να γράψει για το έπος των πρώτων αποίκων στον Καναδά, εκκινώντας από την ιστορία δύο φτωχών Γάλλων που έφτασαν στη μακρινή χώρα στα τέλη του δέκατου έβδομου αιώνα, παρακολουθώντας τη διαδρομή των απογόνων τους έως τις μέρες μας.

Δεν είναι ένα μυθιστόρημα για την οικολογική καταστροφή (εν προκειμένω για την αποψίλωση τεράστιων δασικών εκτάσεων στον Καναδά) αλλά για τον λόγο και τον τρόπο που οδηγηθήκαμε σε αυτήν. Οι αιτιακές σχέσεις μεταξύ γεγονότων και φαινομένων εξαρτώνται από παράγοντες που αλληλεπιδρούν μεταξύ τους με τρόπους που συνήθως δεν μπορούν να προβλεφθούν, οδηγώντας σε αποτελέσματα διαφορετικά από αυτά που επιδιώκονταν και αναμένονταν. Ειδικά όταν μιλάμε για ιστορικά προτσές μεγάλης χρονικής διάρκειας.

Η βραβευμένη με Πούλιτζερ συγγραφέας ολοκλήρωσε το «Άνθρωποι του δάσους» μετά από ενδελεχή έρευνα χρόνων. Με ρέουσα πρόζα, ενδιαφέρουσες πληροφορίες και συνδέσεις, η Πρου αποτυπώνει στη μυθοπλασία της όλο το πλέγμα των παραγόντων που οδήγησαν, αιώνες μετά, στο σημερινό οξύ οικολογικό πρόβλημα, με τα καιόμενα δάση και την κλιματική απορρύθμιση. Τα δάση του Καναδά ήταν βασική πηγή πλούτου για τους αποίκους (ξυλεία και γούνες άγριων ζώων). Αναγκαστικά έπρεπε να αντιμετωπίσουν τους αυτόχθονες ‒ τη γη, τους «νόμους» και τα ήθη των οποίων καταπάτησαν με την υπεροψία της ανωτερότητας αυτών που έρχονται από προηγμένες, πολιτισμένες χώρες.

Χωρίς εύκολους αφορισμούς «αντι-αποικιακού» περιεχομένου και χωρίς να καταδικάζει φαινόμενα και γεγονότα προηγούμενων αιώνων με τις γνώσεις που έχουμε συγκεντρώσει σήμερα, εκθέτει τη «λογική» των επιλογών των ηρώων της. Γιατί, ναι, το 1700 και το 1800 ήταν λογικό για τους εξαθλιωμένους Ευρωπαίους που αναζητούσαν μια θέση στον ήλιο σε μια άγνωστη, εχθρική ήπειρο να κόψουν τα δέντρα που κάλυπταν τις απέραντες εκτάσεις της νέας γης, για να μπορέσουν να τις καλλιεργήσουν.

Άλλωστε, το έχει πει η Πρου σε συνέντευξή της (lithub.com/how-the-writer-researches-annie-proulx), και oι ιθαγενείς της Βόρειας Αμερικής έκαιγαν σε τακτά χρονικά διαστήματα μεγάλες δασικές εκτάσεις, ώστε να διαμορφώνονται περιοχές ήπιας βλάστησης, ελκτικές για τα ελάφια και τα άλλα ζώα που κυνηγούσαν για την επιβίωσή τους. 

Ο Καναδάς είναι μακριά Facebook Twitter
Φωτ.: Γεράσιμος Μαυρομμάτης

Επιπλέον, η συγγραφέας δεν παραλείπει να επισημάνει ότι τακτικές και πρακτικές που σήμερα προκαλούν την αγανακτισμένη αντίδρασή μας, άλλοτε είχαν τις ευλογίες της χριστιανικής εκκλησίας. Οι άποικοι εφάρμοζαν στην πράξη ό,τι διάβαζαν στη Βίβλο: ότι ο Θεός δημιούργησε τον άνθρωπο, άνδρα και γυναίκα, κατ’ εικόνα και ομοίωσίν του και τους ευλόγησε λέγοντας: «Αυξάνεσθε και πληθύνεσθε, γεμίσατε όλην την γην και γενήτε κύριοι αυτής, σας δίδω την δύναμιν να είσθε κύριοι και εξουσιασταί των ιχθύων της θαλάσσης και των πτηνών του ουρανού, όλων των κτηνών και όλης της γης και όλων όσα, ως ερπετά, σύρονται επάνω εις την επιφάνειαν της γης» («Γένεσις», 1.28).

Ο τρόπος που αναπτύσσεται η επιχείρηση ξυλείας της οικογένειας Ντικέ στο «Άνθρωποι του δάσους» θυμίζει όσα έγραψε ο Βέμπερ για το πώς η θρησκεία συνέβαλε στην ποιοτική διαμόρφωση και στην εξάπλωση του καπιταλιστικού μοντέλου σε χώρες που αποικήθηκαν από Ευρωπαίους χριστιανούς.

Αν υπάρχει ένας σκηνοθέτης που θα μπορούσε να μεταφέρει στη σκηνή το μυθιστόρημα της Πρου, αυτός είναι ο Καναδός Ρομπέρ Λεπάζ. Θυμίζω ότι η παράστασή του με τίτλο «Kanata - Επεισόδιο 1ο - Η διαμάχη» (που είδαμε στο Φεστιβάλ Αθηνών το 2019) αφορούσε ένα ζήτημα συναφές, τον αφανισμό ή/και τον βίαιο «εκπολιτισμό» των αυτοχθόνων του Καναδά και τη μέχρι πρότινος προκλητική ανισότητα με την οποία αντιμετωπίζονταν οι απόγονοί τους από το επίσημο κράτος. Μέσα από ιστορίες σύγχρονων Καναδών, η αφηγηματική αρτιότητα, το μέγεθος της παραγωγής και ο πολυπρόσωπος θίασος της παράστασης (παραγωγή του Θέατρου του Ήλιου της Αριάν Μνουσκίν) συνέβαλαν στο να αποδοθούν με δραματουργικώς πειστικό τρόπο τα βαθιά τραύματα που μέχρι σήμερα εμποδίζουν την αρμονική συνύπαρξη των απογόνων ιθαγενών και αποίκων.

Προσφάτως, ο εντοπισμός εκατοντάδων ανώνυμων τάφων παιδιών αυτοχθόνων στον Καναδά σε περιοχές κρατικών οικοτροφείων, όπου οι «λευκοί» συγκέντρωναν τα ινδιανάκια για να ξεχάσουν γλώσσα, ήθη, καταγωγή, ενέτεινε τη σχετική αντιπαράθεση στη μακρινή χώρα. Να πώς αναδεικνύεται η πολιτική διάσταση εκείνης της παράστασης. Όχι μόνο λόγω της επίθεσης που δέχτηκε από αυτόχθονες ο Λεπάζ (γιατί δεν αξιοποιήθηκαν στην παράσταση εκπρόσωποί τους, ώστε να μιλήσουν οι ίδιοι για την ιστορία τους) αλλά, κυρίως, γιατί μέσω της σκηνικής τέχνης μίλησε γι’ αυτές τις σκοτεινές σελίδες της ιστορίας του Καναδά σε θεατές διαφορετικών χωρών, που αγνοούσαν τα εγκλήματα που έχουν συμβεί στη χώρα του. 

Αυτό που θέλω να πω είναι ότι αν ένα έργο είναι οικολογικό, πολιτικό, φεμινιστικό κ.ο.κ., κρίνεται εκ του αποτελέσματος. Η παράσταση δικαιώνει τους επιθετικούς προσδιορισμούς, όχι οι προσδιορισμοί την παράσταση.

Ο Καναδάς είναι μακριά Facebook Twitter
Φωτ.: Γεράσιμος Μαυρομμάτης

Το «Δάσος» της Σοφίας Μαραθάκη βούλιαξε μέσα στην υπέρμετρη φιλοδοξία της αρχικής ιδέας. Η ιστορία του Καναδά δεν είναι γνωστή στο ελληνικό κοινό, πώς να μπορέσουν έξι ηθοποιοί, σ’ έναν χώρο που δεν προσφέρει τεχνικές ευκολίες, με ένα μοναδικό σκηνικό, να πλάσουν έναν κόσμο ξένο, να υποδυθούν Γαλλοκαναδούς αποίκους και να αφηγηθούν μια ιστορία που και ενδιαφέρον να έχει, και να μεταφέρει οικολογικό προβληματισμό; 

Η Τζωρτζίνα Δαλιάνη, ο Ιερώνυμος Καλετσάνος, η Ελεάνα Καυκαλά, ο Νέστωρ Κοψιδάς, ο Δημήτρης Πασσάς και ο Γιώργος Σύρμας αναλαμβάνουν διαφορετικούς ρόλους, ενίοτε με υποκριτικώς αστεία αποτελέσματα, προσπαθώντας να ξεπεράσουν τις αδυναμίες του σκηνικού κειμένου και κυρίως την ασάφεια για το πού ακριβώς πέφτει το βάρος της σκηνικής αφήγησης. 

Ως παρένθεση στη δράση, σε μια μάταιη προσπάθεια σύνδεσης της παράστασης με το «θέατρο-ντοκουμέντο», κάποια στιγμή εμφανίζονται στη βιντεο-οθόνη «ειδικοί» σε περιβαλλοντικά και κλιματικά θέματα, οι οποίοι καταθέτουν στοιχεία για τη σημασία της καταστροφής των δασών. Και αυτή η επιλογή μένει δραματουργικώς μετέωρη. Νομίζω, έχει έρθει πια η στιγμή να πούμε «φτάνει πια με τις οθόνες που δείχνουν κάτι, κάπου στον σκηνικό χώρο». Και φτάνει πια και με την καταχρηστική χρήση του όρου «θέατρο-ντοκουμέντο». Λίγο θέατρο σκέτο, γίνεται;

«Σε αυτήν τη ζωή είμαστε ή τουρίστες ή ταξιδιώτες. Μια παράσταση οφείλει να μας μεταφέρει την εμπειρία του ταξιδιώτη» έχει πει ο Ρομπέρ Λεπάζ. Η παράσταση της Σοφίας Μαραθάκη δεν μας μεταφέρει την εμπειρία του ταξιδιώτη, μας υποβιβάζει στη θέση του τουρίστα που κοιτάει απαθής κάτι που (ιδανικά) όφειλε να τον συνεπάρει και να τον συγκινήσει.

Θέατρο
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Νικαίτη Κοντούρη

Θέατρο / Νικαίτη Κοντούρη: «Είναι τόσο λάθος να χαρακτηρίζουν τον Ευριπίδη μισογύνη»

Μια συζήτηση για τις «Βάκχες», μια από τις πιο γοητευτικές και «επικίνδυνες» τραγωδίες του Ευριπίδη, που ανεβαίνει τον Αύγουστο στην Επίδαυρο, σε σκηνοθεσία Νικαίτης Κοντούρη.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ελένη Ευθυμίου: Μια σύγχρονη, μεταφεμινιστική, νεανική φωνή του ελληνικού θεάτρου

Θέατρο / Ελένη Ευθυμίου: Μια σύγχρονη, μεταφεμινιστική, νεανική φωνή του ελληνικού θεάτρου

Η νεαρή σκηνοθέτις και ηθοποιός μεταφέρει τον ισοπεδωτικά αστείο μονόλογο «ΚΑΙ ΤΩΡΑ: Ο ΚΟΣΜΟΣ! ή Αυτό που αποκαλείτε Έξω, εμένα δεν μου λέει τίποτα» της Σιμπίλε Μπεργκ στο Εθνικό Θέατρο και τον μοιράζει σε μια ομάδα από ταλαντούχες ερμηνεύτριες.
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΔΙΑΚΟΣΑΒΒΑΣ
Γιώργος Νανούρης: «Εγώ δεν πάω ποτέ να πω “γεια, είμαι ο σκηνοθέτης”»

Θέατρο / Γιώργος Νανούρης: «Εγώ ποτέ δεν πάω να πω “γεια, είμαι ο σκηνοθέτης”»

Ο ηθοποιός Γιώργος Νανούρης κατάφερε μέσα σε λίγα χρόνια ένα σερί «χειροποίητων» σκηνοθετικών επιτυχιών και πλέον δηλώνει έτοιμος –αν και φοβερά αγχωμένος– για την πρώτη του Επίδαυρο, με την «Ιφιγένεια εν Ταύροις» του Ευριπίδη και τρεις αγαπημένους του πρωταγωνιστές (Λένα Παπαληγούρα, Χάρις Αλεξίου, Μιχάλης Σαράντης) να τον συνοδεύουν.
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΔΙΑΚΟΣΑΒΒΑΣ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Μέσα στον θησαυρό με τις εμβληματικές φορεσιές της Δόρας Στράτου

Θέατρο / «Κάποτε έδιναν τις φορεσιές για έναν πλαστικό κουβά, που ήταν ό,τι πιο μοντέρνο»

Μια γνωριμία με τη μεγάλη κληρονομιά της Δόρας Στράτου μέσα από τον πλούτο αυθεντικών ενδυμάτων που δεν μπορούν να ξαναραφτούν σήμερα και συντηρούνται με μεγάλο κόπο, χάρη στην αφοσίωση και την εθελοντική προσφορά μιας ομάδας ανθρώπων που πιστεύουν και συνεχίζουν το όραμά της.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Βασιλική Δρίβα: «Με προσβάλλει να με χρησιμοποιούν σαν καθρέφτη για την ανωτερότητά τους»

Οι Αθηναίοι / Βασιλική Δρίβα: «Με προσβάλλει να με χρησιμοποιούν σαν καθρέφτη για την ανωτερότητά τους»

Ανατρέποντας πολλά από τα στερεότυπα που συνοδεύουν τους ανθρώπους με αναπηρία, η Βασιλική Δρίβα περιγράφει τις δυσκολίες που αντιμετώπισε αλλά και τις χαρές, και μπορεί πλέον να δηλώνει, έστω δειλά, πως είναι ηθοποιός. Είναι η Αθηναία της εβδομάδας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ξαναγράφοντας τον Ίψεν

Θέατρο / Ο Ίψεν στον Πειραιά, στο μουράγιο

«Δεν είναι εύκολο να είσαι ασυμβίβαστη. Όπως δεν είναι εύκολο να ξαναγράφεις τον Ίψεν» – Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για την παράσταση «Εχθρός του λαού» σε διασκευή και σκηνοθεσία του Κωνσταντίνου Βασιλακόπουλου.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
«Δυσκολεύτηκα να διαχειριστώ τις αρνητικές κριτικές και αποσύρθηκα για έναν χρόνο»

Lifo Videos / «Δυσκολεύτηκα να διαχειριστώ τις αρνητικές κριτικές και αποσύρθηκα για έναν χρόνο»

Η ηθοποιός Παρασκευή Δουρουκλάκη μιλά για την εμπειρία της με τον Πέτερ Στάιν, τις προσωπικές της μάχες με το άγχος και την κατάθλιψη, καθώς και για το θέατρο ως διέξοδο από αυτές.
ΣΩΤΗΡΗΣ ΒΑΛΑΡΗΣ
Μαρία Σκουλά: «Πιστεύω πολύ στο χάος μέσα μου»

Θέατρο / Μαρία Σκουλά: «Πιστεύω πολύ στο χάος μέσα μου»

Από τον ρόλο της Μάσα στην πραγματική ζωή, από το Ηράκλειο όπου μεγάλωσε μέχρι τη ζωή με τους ανθρώπους του θεάτρου, από τον φόβο στην ελευθερία, η ζωή της Μαρίας Σκουλά είναι ένας δρόμος μακρύς και δύσκολος που όμως την οδήγησε σε κάτι δυνατό και φωτεινό.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Μια νέα παράσταση χαρτογραφεί το χάσμα μεταξύ γενιάς Z και γενιάς X

Θέατρο / Μια νέα παράσταση χαρτογραφεί το χάσμα μεταξύ γενιάς Z και γενιάς X

Μέσα από την εναλλαγή αφηγήσεων, εμπειριών, αναπαραστάσεων, χορού, βίντεο και ήχου, η παράσταση του Γιώργου Βαλαή αναδεικνύει τις διαφορές αλλά και τις συνδέσεις που υπάρχουν μεταξύ των δυο διαφορετικών γενεών.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ρομέο Καστελούτσι: «Όπου παρεμβάλλεται το κράτος, δεν υπάρχει χώρος για τον έρωτα. Ο έρωτας είναι εναντίον του κράτους και το κράτος εναντίον του έρωτα».

Θέατρο / Ρομέο Καστελούτσι: «Πάντα κάποιος πολεμά τον έρωτα. Και οι εραστές είναι πάντα τα θύματα»

Ο σπουδαίος Ιταλός σκηνοθέτης, λίγο πριν επιστρέψει στην Αθήνα και στη Στέγη για να παρουσιάσει τη «Βερενίκη» του, μας μίλησε για τον έρωτα, τη γλώσσα και τη μοναξιά, την πολιτική και την ανυπέρβλητη Ιζαμπέλ Ιπέρ.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
CHECK How soon is now: Μια παράσταση για τους μετεξεταστέους της συστημικής ιστορίας

Θέατρο / How soon is now: Μια παράσταση για τους μετεξεταστέους της Iστορίας

Σκηνοθετημένη από έναν νέο δημιουργό, η παράσταση που βασίζεται στο τελευταίο κείμενο της Γλυκερίας Μπασδέκη επιχειρεί έναν διάλογο με μία από τις πιο σκοτεινές περιόδους της ελληνικής ιστορίας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Αγορίτσα Οικονόμου

Αγορίτσα Οικονόμου / «Πέφτω να κοιμηθώ και σκέφτομαι ότι κάτι έχω κάνει καλά»

Βρέθηκε να κυνηγάει το όνειρο της υποκριτικής, χωρίς να γνωρίζει τον τρόπο, αλλά με τη βεβαιότητα ότι δεν ήθελε ποτέ να μείνει με την απορία «γιατί δεν το έκανα;». Μέσα από σκληρή δουλειά και πολλούς μικρούς ρόλους, κατάφερε να βρει τον δρόμο της στην τέχνη, στον οποίο προχωρά και αισθάνεται τυχερή. Η Αγορίτσα Οικονόμου είναι η Αθηναία της εβδομάδας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
ΧΡΗΣΤΟΣ ΘΕΟΔΩΡΙΔΗΣ 

Θέατρο / «Αν κλάψω με ένα έργο, είμαι σε καλό δρόμο»

Ο Χρήστος Θεοδωρίδης, που έχει σκηνοθετήσει με επιτυχία δύο έργα φέτος, του Βιριπάγιεφ και της Αναγνωστάκη, εξηγεί γιατί τον ενδιαφέρουν τα κείμενα που μιλάνε στον άνθρωπο σήμερα, ακόμα κι αν σε αυτά ακούγονται ακραίες απόψεις που ενοχλούν και τον ίδιο.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Να είσαι γκέι στη Νέα Υόρκη

Θέατρο / «Η Κληρονομιά μας»: Τι αποκομίσαμε από την εξάωρη παράσταση στο Εθνικό

«Μία ποπ queer saga, παραδομένη πότε στη μέθη των κοκτέιλ Μανχάταν και πότε στο πένθος μιας αλησμόνητης συλλογικής απώλειας» – Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για το πολυβραβευμένο έργο του Μάθιου Λόπεζ, που παρουσιάζεται για πρώτη φορά στην Ελλάδα από τον Γιάννη Μόσχο.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
«Δεν είμαι ασεβής, ούτε ιδιοσυγκρασιακή ούτε αιρετική»

Θέατρο / «Δεν είμαι ασεβής, ούτε ιδιοσυγκρασιακή, ούτε αιρετική»

Μετά την Ορέστεια του Στρίντμπεργκ και τις πρόβες για το έργο του Βασίλη Βηλαρά, η Λένα Κιτσοπούλου μιλάει για προσδοκίες και αποφάσεις, για επιτυχίες και απορρίψεις, για το «σύστημα» μέσα στο οποίο δουλεύει και για όλους εκείνους τους χαρακτηρισμούς που της αποδίδουν.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Με Μαρμαρινό, Κουρεντζή, Ράσσε, Mouawad και Ζυλιέτ Μπινός στο πρόγραμμα του Φεστιβάλ Επιδαύρου

Πολιτισμός / Μαρμαρινός, Κουρεντζής, Ράσε, Mouawad και Ζιλιέτ Μπινός στο πρόγραμμα του Φεστιβάλ Επιδαύρου

Καλλιτέχνες με ιστορικό ίχνος στην Επίδαυρο θα παρουσιάσουν τη δουλειά τους δίπλα σε ξένους και άλλους Έλληνες δημιουργούς, ενώ στις 19 Ιουλίου θα ακούσουμε την ορχήστρα Utopia υπό τη διεύθυνση του Θ. Κουρεντζή.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Μπορεί το ελληνικό θέατρο να σατιρίσει τον εαυτό του;      

Θέατρο / Μπορεί το ελληνικό θέατρο να σατιρίσει επιτυχημένα τον εαυτό του;      

«Αν θες να αναμετρηθείς με κάτι, αν θες να πας στην ουσία, πρέπει να πονέσεις» – Κριτική για την πολυσυζητημένη παράσταση «Merde!» των Βασίλη Μαγουλιώτη και Γιώργου Κουτλή στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Ο Γιάννος Περλέγκας βρίσκει τη χαρά της δημιουργίας στη φλόγα για συνύπαρξη

Θέατρο / «Έχω νιώσει ακατάλληλος και παρωχημένος δεινόσαυρος μέσα στο θεατρικό τοπίο που αλλάζει»

Με αφορμή το έργο του Μπέρνχαρντ «Η δύναμη της συνήθειας», ο Γιάννος Περλέγκας μιλά με ταπεινότητα και πάθος για το θέατρο, με το οποίο συνεχίζει να παλεύει και που διαρκώς τον νικά. Αυτό, όμως, είναι που τον κρατά ζωντανό.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Άρης Χριστοφέλλης

Όπερα / «Ακόμα και όσοι θαυμάζουν σχεδόν ειδωλολατρικά την Κάλλας, λίγα γνωρίζουν για την τέχνη της»

Ο κόντρα τενόρος Άρης Χριστοφέλλης, επιστημονικός σύμβουλος του ντοκιμαντέρ «Μαίρη, Μαριάννα, Μαρία: Τα άγνωστα ελληνικά χρόνια της Κάλλας», εξηγεί τους λόγους για τους οποίους η θρυλική σοπράνο παραμένει μια ανυπέρβλητη καλλιτέχνιδα.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Αργυρώ Χιώτη: Ένα «αουτσάιντερ» στο τιμόνι του Εθνικού Θεάτρου

Θέατρο / Αργυρώ Χιώτη: Ένα «αουτσάιντερ» στο τιμόνι του Εθνικού Θεάτρου

Ποια είναι τα προσωπικά της στοιχήματα και ποιες είναι οι προκλήσεις που έχει να αντιμετωπίσει η νέα καλλιτεχνική διευθύντρια του Εθνικού - η πρώτη γυναίκα που αναλαμβάνει αυτή τη θέση από το 1994.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ