Η Πολυξένη Μυλωνά γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη και ζει στην Αθήνα. Ως ηθοποιός έχει εργαστεί στο Εθνικό Θέατρο, το ΚΘΒΕ και το ελεύθερο θέατρο, συνεργαζόμενη με σκηνοθέτες όπως οι Ρούλα Πατεράκη, Νίκος Μαστοράκης, Δήμος Αβδελιώδης, Σωτήρης Χατζάκης, Γιάννης Κακλέας και Ενκε Φεζολλάρι.
Φέτος, τη συναντάμε στο «Dream Story» του Άρτουρ Σνίτσλερ που κάνει πρεμιέρα στο Θέατρο Πόλη στις 4 Μαρτίου, να ερμηνεύει την Αλμπερτίν στο πλευρό του Γιάννη Βούρου, υπό τις σκηνοθετικές του οδηγίες. Μαζί τους ο Πέρης Μιχαηλίδης.
Κανείς μας δεν ξέρει τα όρια της πραγματικότητας και τα σύνορα ζωής και ονείρου, λογικής και φαντασίωσης.
— Γιατί πιστεύετε ότι η νουβέλα του Σνίτσλερ «Dream Story» ενέπνευσε στον Στάνλεϊ Κιούμπρικ να δημιουργήσει τη μνημειώδη ταινία «Μάτια Ερμητικά Κλειστά»;
Το συγγραφικό έργο του Σνίτσλερ στο σύνολο του αποτελεί έναν σταθμό καθοριστικό για τη συνάντηση ψυχανάλυσης και θεάτρου. Ο ίδιος ο Φρόιντ ομολόγησε ότι το έργο δεκαετιών του περικλείεται στο «Dream Story».
Το ασυνείδητο, ο ονειρικός και εξορισμένος σκοτεινός κόσμος μας, εισέρχεται με ορμή στην καθημερινότητα και της δίνει διαστάσεις εφιάλτη και ελευθερίες που θα τις εξηγήσουν γενιές επιστημόνων της ψυχιατρικής και της ψυχανάλυσης στον 20ό αιώνα μέχρι και σήμερα.
Όσον αφορά την καθαρά θεατρική του διάσταση, το «Dream Story» είναι ένα έξοχο κείμενο, σημείο αναφοράς για εκατοντάδες μεταγενέστερα έργα.
— Τις ανεκπλήρωτες φαντασιώσεις, εκείνες που κατακλύζουν τους ήρωες του Σνίτσλερ, πρέπει να τις βιώνουμε ή να τις αποφεύγουμε;
Κανείς μας δεν ξέρει τα όρια της πραγματικότητας και τα σύνορα ζωής και ονείρου, λογικής και φαντασίωσης. Η ερωτική μας ζωή διαβρώνεται από τα υπόγεια ρεύματα των εξορισμένων επιθυμιών, των απωθημένων και των ανεκπλήρωτων ηδονών. Πολλές αρρώστιες εμφανίζονται ως αποτέλεσμα του πνιγμού της επιθυμίας, χάριν μιας κανονικής ζωής.
Όμως το κανονικό δεν αποτελείται από στέρεα υλικά, αλλά υγροποιείται, από ρευστές δυνάμεις και ορμές του σώματος και επαναστάσεις του πνεύματός μας. Με το να αποφεύγουμε την ανεκπλήρωτη φαντασίωση διαιωνίζουμε τη δυστυχία μας και δυσκολεύουμε την ζωή μας.
— Ερμηνεύετε την Αλμπερτίν, την γυναίκα που στην ταινία υποδύεται η Νικόλ Κίντμαν. Μιλήστε μας για τη δική σας Αλμπερτίν, αυτήν που έχετε στην καρδιά σας.
Η δική μου Αλμπερτίν έχει κάτι από όλες τις γυναίκες. Έχει την επιθυμία για ηδονή, το δικαίωμα στο όνειρο, την ανάγκη για επικοινωνία, τη διάθεση για περιπετειώδη και συναρπαστικό βίο.
Η δική μου Αλμπερτίν φοβάται την ημερομηνία λήξης του έρωτα, στρέφεται προς το σκοτάδι γιατί αισθάνεται ότι μόνο μέσα από την διαδρομή σε αυτό, αντιμετωπίζοντας τους δαίμονες, τους φόβους και τα τέρατα της ψυχής μας, θα φτάσει στο φως μιας κάθαρσης, στην αλήθεια μιας ζωής που αντιμετώπισε το αρνητικό –χωρίς να έχει σημασία αν το εξημέρωσε ή όχι– και στρέφεται προς την θετικότητα της ύπαρξης.
Η δική μου Αλμπερτίν είναι εκεί, στη διπλανή πόρτα, στη διπλανή πόλη, στην άλλη χώρα, και μιλάει με τη φωνή μου για το δικαίωμα της γυναίκας στον ηδονικό βίο και για την αρμονική ένωσή της με το αρσενικό στοιχείο, μέσα από ομολογίες και αποκαλύψεις που ελευθερώνουν και τον άντρα και την γυναίκα.
Info
Μετάφραση - Προσαρμογή: Αντώνης Γαλέος
Σκηνοθεσία: Γιάννης Βούρος
Μουσική: Γιώργος Πούλιος
Σκηνογραφία - Κοστούμια: Ντένη Βαχλιώτη
Φωτισμοί: Βασίλης Κλωτσοτήρας
Φωτογραφίες: Αγγελική Κοκκοβέ
Οργάνωση Παραγωγής: Ευρυδίκη Σαραντάκου
Πρωταγωνιστούν: Γιάννης Βούρος, Πολυξένη Μυλωνά
Πόλη Θέατρο (Φωκαίας 4 & Αριστοτέλους 87, Πλ. Βικτωρίας, 211 1828900)
Από 4/3
Παραστάσεις: Δευτέρα & Τρίτη στις 21:00
σχόλια