Η Αθηναία της Εβδομάδας: Λένα Κιτσοπούλου

Η Αθηναία της Εβδομάδας: Λένα Κιτσοπούλου Facebook Twitter
5
Η Αθηναία της Εβδομάδας: Λένα Κιτσοπούλου Facebook Twitter
  • Μεγάλωσα σε μια κανονική οικογένεια, ευκατάστατη, αλλά χωρίς περιουσία – πάντα στο νοίκι, γι' αυτό και συχνά αλλάζαμε σπίτια. Οι γονείς μου προτιμούσαν να επενδύουν τα λεφτά που έβγαζαν σε ταξίδια και στη μόρφωση των παιδιών τους. Δεν ήταν καθόλου η τυπική ελληνική κατάσταση, που χτίζουν τρίπατο για να μείνουν όλοι μαζί, ώστε μια μέρα τα παιδιά να γεροκομήσουν τους γέροντες γονείς. Ήταν μπροστά από την εποχή τους, τους οφείλω πάρα πολλά. Μου δώσανε την ελευθερία να επιλέγω και να κάνω αυτό που με ευχαριστεί. Να ικανοποιώ, πάνω απ' όλα, τον εαυτό μου. Θυμάμαι μια ωραία ατάκα του πατέρα μου: «Ακόμα κι αν δεν έχεις φράγκο, να περπατάς σαν να κουβαλάς εκατομμύρια».
  • Εγώ έκανα από πολύ νωρίς μουσική, στο σχολείο σε όλες τις γιορτές τραγουδούσα, ήμουν μέσα σε οτιδήποτε καλλιτεχνικό, κι επειδή η Γερμανική Σχολή που πήγαινα είχε πολλή καλή θεατρική ομάδα, κόλλησα με το θέατρο. Ήταν κι όλοι εκείνοι οι Γερμανοί καθηγητές που κάναμε παρέα, πηγαίναμε στα σπίτια τους, πίναμε, καπνίζαμε και κουβεντιάζαμε μαζί τους. Ήξερα από νωρίς ότι είτε θα έφευγα έξω να σπουδάσω μουσική, είτε θα έμενα εδώ να κάνω θέατρο.
  • Έδωσα μόνο στο Θέατρο Τέχνης και ήταν το μόνο στο οποίο ήθελα να περάσω. Μου 'κανε πιο μυστήριο, πιο μυσταγωγικό, κι έτσι πήγα εκεί. Οι σπουδές είχαν όλη εκείνη την τρέλα και την αγάπη που έχει κανείς νέος, όταν κάνει αυτό που θέλει. Το ξεκίνημα του καινούργιου, όλη μέρα μες στο θέατρο, συμμετείχαμε σε παραστάσεις, ένα πάθος γι' αυτό που κάναμε, γέλια, τα Εξάρχεια, ένα γλέντι. Με το που αποφοίτησα, έπαιξα στην Καταιγίδα του Στρίντμπεργκ σε σκηνοθεσία της Μάγιας Λυμπεροπούλου. Στο Τέχνης έμεινα δυο χρόνια, μέχρι που με ανακάλυψε ο Χουβαρδάς, και το '95 πήγα στο Αμόρε.
  • Ήταν η αρχή του Αμόρε και το όνειρο του κάθε νέου ηθοποιού. Μια νέα κατάσταση, επηρεασμένη από το γερμανικό θέατρο – ερχόντουσαν ξένοι σκηνοθέτες, που δεν ήταν κάτι συνηθισμένο τότε ακόμα. Όταν έκανα την πρώτη μου ταινία το 1997, το Καμιά συμπάθεια για τον διάβολο του Δημήτρη Αθανίτη, πήρα Βραβείο Ερμηνείας στη Θεσσαλονίκη και άρχισε να χτυπά το τηλέφωνο με προτάσεις για τηλεόραση, κάτι που δεν με ενδιέφερε καθόλου. Είχα την τρέλα του θεάτρου, ήθελα να έχω χρόνο να διαβάζω και να πραγματοποιηθεί το τρελό όνειρό μου, όπως και άλλων, να δουλέψω με τον Λευτέρη Βογιατζή. Αυτό έγινε, έπαιξα στη δεύτερη χρονιά της Νύχτας της κουκουβάγιας.
  • Όλη αυτή η ασχήμια, η χυδαιότητα, η αναξιοκρατία και η βία που υπάρχει γύρω μας με ταράζει τόσο, που στον γραπτό μου λόγο βγαίνουν ως οργή και αγανάκτηση. Όλα αυτά βέβαια πάντα υπήρχαν, απλώς τώρα βγήκαν στην επιφάνεια. Μια υποκρισία και μια νοοτροπία που ποτέ δεν αλλάζουν. Πάντα με ενοχλούσε το ανθρώπινο είδος. Είναι εκείνο που μισεί, φθονεί, ζηλεύει, θέλει να εκμεταλλευτεί. Υπάρχει απαράλλαχτο χιλιάδες χρόνια και το αναγνωρίζεις στους αρχαίους τραγικούς αλλά και στον Ντοστογιέφσκι. Ανέκαθεν υπήρχε μια εξουσία και από κάτω μια μάζα.
  • Δεν νομίζω ότι με το να καταγγείλεις πράγματα μέσα από το γράψιμο αλλάζει τίποτα. Εγώ εκτονώνομαι και επικοινωνώ με κάποιους που μπορεί να ταυτίζονται με τις απόψεις μου. Μόνο όποιος είναι ανήσυχος μπορεί να κάνει βήματα μπροστά. Κάποιος που δεν αναρωτιέται και είναι βολεμένος δεν νομίζω ότι μπορεί να αλλάξει.
  • Έγραφα από την αρχή της σχολής, αλλά όχι με σκοπό να εκδώσω, το έκανα για πάρτη μου. Το ήξεραν οι φίλοι μου και είχαν αγωνία να μάθουν την εξέλιξη των ιστοριών μου. Δεν νομίζω όμως ότι βγάζω μόνο οργή και βρισίδι, αλλά κι έναν ρομαντισμό, χιούμορ και ελαφράδα. Δεν είμαι από τους συγγραφείς που προσχεδιάζουν τι θα γράψουν, που κρατούν σημειώσεις. Μπουκάρω και γράφω για πράγματα που με πονάνε, που έχω βιώσει, ακούσει, που μ' έχουν συγκινήσει.
  • Η επαρχία είναι ένας χώρος που με εμπνέει πολύ και βυθίζομαι μέσα της. Είμαι ικανή να καθίσω σε μια ταβέρνα για ώρες, να πιάσω κουβέντα με τον ταβερνιάρη, ν' ακούσω ιστορίες από τους ντόπιους, κουτσομπολιά για συμπεριφορές, αιμομιξίες. Τρελαίνομαι να ακούω, να βλέπω και να μπαίνω στις ζωές άλλων. Φεύγω από την Αθήνα για μήνες. Τα τελευταία χρόνια πηγαίνω και μένω στη Σαντορίνη, όπου τραγουδάω σε ένα μαγαζί. Θέλω να είμαι κανονική τραγουδίστρια, όχι ηθοποιός που κάνει την τραγουδίστρια. Να τραγουδάω σε χώρους και σε κόσμο που δεν ξέρει ποια είμαι και τι κάνω. Σε έναν γάμο πρόσφατα μου κόλλησαν πενηντάρικο στο κούτελο με σάλιο και γούσταρα τρελά. Μου αρέσει η ζωή στο πάλκο, η ιεροτελεστία της παραγγελιάς.
  • Η Μ.Α.Ι.Ρ.Ο.Υ.Λ.Α. ήταν η πρώτη μου σκηνοθεσία, μαζί με τη Μαρία Πρωτόπαππα για τη Νέα Σκηνή του Εθνικού. Η Γυναίκα της Πάτρας ήταν επιλογή της Ελένης Κοκκίδου, αλλά με άγγιξαν η αμεσότητα και η αγριότητα του κειμένου, που ήταν ένα λεκτικό ντοκουμέντο. Το Χαίρε Νύμφη βγήκε μέσα από πειραματισμούς. Είπαμε με την Πρωτόπαππα να το αφηγηθούμε με τα δικά μας λόγια.
Η Αθηναία της Εβδομάδας: Λένα Κιτσοπούλου Facebook Twitter
  • Αυτά που δημοσίευσε συγκεκριμένη εφημερίδα για τον Αθανάσιο Διάκο γράφτηκαν από ανθρώπους που δεν είχαν δει καν την παράσταση. Έβαλαν παράνομα και μια γυμνή φωτογραφία μου. Ευτυχώς έλειπα πολύ μακριά και δεν μπήκα στο κλίμα. Τραγικά κι αρρωστημένα πράγματα. Δεν πρόσβαλα κανένα εθνικό σύμβολο, ήταν η αφορμή για να μιλήσω για το τι συμβαίνει σήμερα. Στην τέχνη πρέπει να είσαι ελεύθερος να πεις αυτό που πιστεύεις. Όποιος δεν γουστάρει δεν έρχεται, δεν πληρώνει εισιτήριο, όποιου δεν του αρέσει κι ενοχλείται, σηκώνεται και φεύγει.
  • Ο έρωτας είναι αναγκαία καταστροφή. Είναι 99% σίγουρο πως θα γκρεμιστείς. Όσα χρόνια και να περάσουν, τον έρωτα δεν μπορώ να τον αναλύσω, συνεχώς πέφτω έξω. Ξέρω ότι είναι μια κατάσταση στην οποία εμείς οι ίδιοι θέλουμε να βάλουμε τον εαυτό μας.
  • Μέσα σ' αυτήν τη διάλυση που ζούμε είναι φυσικό να ξεβράζονται ακραίες καταστάσεις και εγκλήματα. Έτσι γίνεται πάντα σε υπανάπτυκτες χώρες, όπου ο απελπισμένος, που δεν έχει στον ήλιο μοίρα, παιδεία, πουθενά να στραφεί, θα πάρει ένα όπλο και θα τα βάλει με όποιον τον πείσουν ότι φταίει. Τραγικό μου φάνηκε ότι αυτοί οι άνθρωποι της Χρυσής Αυγής, βγαίνοντας από τη φυλακή, κλοτσούσαν, έφτυναν, έβριζαν και οι μπάτσοι απλώς τους κοιτούσαν. Παντού υπάρχει φασισμός, αλλά υπάρχουν και νόμοι που οι πολίτες σέβονται. Αντιθέτως, στην Ελλάδα ο καθένας κάνει ό,τι του γουστάρει.
  • Η Αθήνα είναι οι φίλοι μου, η ζωή μου όλη. Εδώ ερωτεύτηκα, εδώ μίσησα, εδώ έκλαψα. Πολλές αναμνήσεις, πολλή ζωή. Σήμερα την αντέχω μόνο όταν είμαι χωμένη σε κάτι πολύ δημιουργικό. Αλλιώς πια με απωθεί, με κουράζει. Έχει μια ντέκα, μια έλλειψη φαντασίας και δημιουργικότητας, ένα βάλτωμα, που δεν αντέχονται.
  • Δεν πιστεύω σε τίποτα. Σε ανθρώπους πιστεύω.

=====

Αυτήν τη στιγμή στην Αθήνα παίζονται τα εξής έργα της:

Ξένος: Αόρατη Όλγα, Άουστρας ή Η Αγριάδα (Γιάννης Τσίρος & Λένα Κιτσοπούλου), θέατρο Θησείον, μέχρι 3/11 και Ο Μουνής, Θέατρο του Νέου Κόσμου, 10/10-15/12.

Επίσης, η Στέγη Γραμμάτων & Τεχνών θα φιλοξενήσει το έργο της, Κοκκινοσκουφίτσα - Το Πρώτο Αίμα, σε σκηνοθεσία της ίδιας, από τις 14 έως τις 25 Μαΐου 2014.

 

 

 

 

Θέατρο
5

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Παραστάσεις για κάθε γούστο που θα συγκινήσουν, θα διασκεδάσουν και θα προβληματίσουν

Θέατρο / Πού οφείλεται τόση δίψα για το θέατρο;

Το θέατρο εξακολουθεί να προκαλεί debates και ζωηρές συζητήσεις, παρά τις κρίσεις και τις οικονομικές περικοπές που έχει υποστεί, και φέτος ανεβαίνουν στην Αθήνα παραστάσεις για κάθε γούστο που θα συγκινήσουν, θα διασκεδάσουν και θα προβληματίσουν.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ανδρέας Κωνσταντίνου

Θέατρο / Ανδρέας Κωνσταντίνου: «Δεν μ' ενδιαφέρει τι υποστηρίζεις στο facebook, αλλά το πώς μιλάς σε έναν σερβιτόρο»

Ο ηθοποιός που έχει υποδυθεί τους πιο ετερόκλητους ήρωες και θα πρωταγωνιστήσει στην τηλεοπτική μεταφορά της «Μεγάλης Χίμαιρας» αισθάνεται ότι επιλέγει την τηλεόραση για να ικανοποιήσει την επιθυμία του για κάτι πιο «χειροποίητο» στο θέατρο.
ΜΑΤΟΥΛΑ ΚΟΥΣΤΕΝΗ
Ο Στρίντμπεργκ και η «Ορέστεια» προσγειώνονται στον κόσμο της Λένας Κιτσοπούλου

Θέατρο / Η Μαντώ, ο Αισχύλος και ο Στρίντμπεργκ προσγειώνονται στον κόσμο της Κιτσοπούλου

Στην πρόβα του νέου της έργου όλοι αναποδογυρίζουν, συντρίβονται, μοντάρονται, αλλάζουν μορφές και λένε λόγια άλλων και τραγούδια της καψούρας. Ποιος θα επικρατήσει στο τέλος;
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
«Η εποχή μας δεν ανέχεται το λάθος»

Οι Αθηναίοι / «Η εποχή μας δεν ανέχεται το λάθος»

Η ηθοποιός Ρουμπίνη Βασιλακοπούλου θυμάται τα χρόνια του Θεάτρου Τέχνης, το πείραμα και τις επιτυχίες του Χυτηρίου, περιγράφει τι σημαίνει γι' αυτή το θεατρικό σανίδι και συλλογίζεται πάνω στο πέρασμα του χρόνου.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Θωμάς Μοσχόπουλος

Θέατρο / «Άρχισα να βρίσκω αληθινή χαρά σε πράγματα για τα οποία πριν γκρίνιαζα»

Έπειτα από μια δύσκολη περίοδο, ο Θωμάς Μοσχόπουλος ανεβάζει τον δικό του «Γκοντό». Έχει επιλέξει μόνο νέους ηθοποιούς για το έργο, θέλει να διερευνήσει την επίδρασή του στους εφήβους, πραγματοποιώντας ανοιχτές πρόβες. Στο μεταξύ, κάνει μια πολύ ενδιαφέρουσα κουβέντα με την Αργυρώ Μποζώνη.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Τι είναι για σένα το «Οξυγόνο»;

Θέατρο / Τι είναι για σένα το «Οξυγόνο»;

Ένα συναρπαστικό υβρίδιο θεάτρου, συναυλίας, πολιτικοκοινωνικού μανιφέστου και rave party, βασισμένο στο έργο του επικηρυγμένου στη Ρωσία δραματουργού Ιβάν Βιριπάγιεφ, ανεβαίνει στην Κεντρική Σκηνή της Στέγης σε σκηνοθεσία Γιώργου Κουτλή και αποπειράται να δώσει απάντηση σε αυτό το υπαρξιακό ερώτημα.
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΔΙΑΚΟΣΑΒΒΑΣ
Υπάρχει το «για πάντα» σε μια σχέση;

The Review / Υπάρχει το «για πάντα» σε μια σχέση;

Ο Αλέξανδρος Διακοσάββας και ο δημοσιογράφος και κριτικός θεάτρου Γιώργος Βουδικλάρης μιλούν για την παράσταση «Ο Χορός των εραστών» της Στέγης, τα υπαρξιακά ερωτήματα που θέτει το κείμενο του Τιάγκο Ροντρίγκες και τη χαρά τού να ανακαλύπτεις το next best thing στην τέχνη.
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΔΙΑΚΟΣΑΒΒΑΣ
Φανί Αρντάν: «Σκυλάκι δεν είμαι, προτιμώ να παραμείνω λύκος»

Όπερα / Φανί Αρντάν: «Σκυλάκι δεν είμαι, προτιμώ να παραμείνω λύκος»

Πολυσχιδής και ανήσυχη, η Φανί Αρντάν δεν δίνει απλώς μια ωραία συνέντευξη αλλά ξαναζεί κομμάτια της ζωής και της καριέρας της, με αφορμή την όπερα «Αλέκο» του Σεργκέι Ραχμάνινοφ που σκηνοθετεί για την Εθνική Λυρική Σκηνή.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
Το «Κυανιούχο Κάλιο» είναι μια παράσταση για το ταμπού των αμβλώσεων 

Θέατρο / «Κυανιούχο Κάλιο»: Μια παράσταση για το ταμπού των αμβλώσεων στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά

Όχι μόνο σε ανελεύθερα ή σκοταδιστικά καθεστώτα, αλλά και στον δημοκρατικό κόσμο, η συζήτηση για το δικαίωμα της γυναίκας σε ασφαλή και αξιοπρεπή ιατρική διακοπή κύησης παραμένει τρομακτικά επίκαιρη.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Τενεσί Ουίλιαμς: Ο ποιητής των χαμένων ψυχών

Θέατρο / Τενεσί Ουίλιαμς: Ο ποιητής των χαμένων ψυχών

«Εκείνο που με σπρώχνει να δημιουργώ θεατρικούς χαρακτήρες είναι ο έρωτας», έλεγε ο Ουίλιαμς, που πίστευε ότι ο πόθος «είναι κάτι που κατακλύζει πολύ μεγαλύτερο χώρο από αυτόν που μπορεί να καλύψει ένας άνθρωπος». Σε αυτόν τον πόθο έχει συνοψίσει τη φυγή και την ποίηση, τον χρόνο, τη ζωή και τον θάνατο.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Οι δυο Ιφιγένειες του Ντμίτρι Τσερνιακόφ

Όπερα / Οι δυο βραβευμένες Ιφιγένειες του Ντμίτρι Τσερνιακόφ ανεβαίνουν σε περίοδο πολέμου

Λίγο πριν σηκωθεί η αυλαία της Εθνικής Λυρικής Σκηνής για τις δύο εμβληματικές όπερες του Γκλουκ, ο σημαντικός Ρώσος σκηνοθέτης εξηγεί τις σύγχρονες παραμέτρους της θυσίας της αρχαίας τραγικής ηρωίδας.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Ήμουν το νο. 7 από τους 100 άντρες που χώρισε η Γουλιώτη στη Στέγη

Θέατρο / Ήμουν το νο. 7 από τους 100 άντρες που χώρισε η Γουλιώτη στη Στέγη

Περίπου στις 17:30 το απόγευμα του Σαββάτου τόλμησα να ανέβω στην Κεντρική Σκηνή της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση για να συμμετάσχω σε έναν αδιανόητο 24ωρο θεατρικό μαραθώνιο, πλάι στο θηρίο υποκριτικής που ονομάζεται Στεφανία Γουλιώτη.
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΔΙΑΚΟΣΑΒΒΑΣ

σχόλια

4 σχόλια
<<... αυτοί οι άνθρωποι της Χρυσής Αυγής, βγαίνοντας από τη φυλακή, κλοτσούσαν, έφτυναν, έβριζαν και οι μπάτσοι απλώς τους κοιτούσαν. Παντού υπάρχει φασισμός, αλλά υπάρχουν και νόμοι που οι πολίτες σέβονται. Αντιθέτως, στην Ελλάδα ο καθένας κάνει ό,τι του γουστάρει.>>η κλωτσιά είναι πλημμέλημα και οι αστυνομικοί δεν μπορούν να κάνουν τίποτε σε έναν βουλευτή που διαπράττει πλημμέλημα - να μάθει λοιπόν η κυρία Κιτσοπούλου να σέβεται τους νόμους και μην κάνει ό,τι γουστάρει. Από άνθρωπο, θεωρητικά, του πνεύματος θα περίμενε κανείς λιγότερη νομιμοφροσύνη και περισσότερη ελευθερία...