ΜΑΡΑΘΩΝΙΟΣ

Κάτω από το ηφαίστειο

Κάτω από το ηφαίστειο Facebook Twitter
0
Eχετε επιλέξει να διασκευάσετε λογοτεχνικά έργα πολλές φορές. Για παράδειγμα, μια δουλειά σας ήταν βασισμένη στο Αναζητώντας τον χαμένο χρόνο του Προυστ. Τι είναι αυτό που σας εμπνέει τόσο στη λογοτεχνία;

Ένας από τους πρώτους λόγους είναι ο τρόπος με τον οποίο μπορούμε να πούμε ιστορίες στη σκηνή σήμερα και η ελευθερία που έχει το ακροατήριο χάρη στις επιρροές του από κάποιους πιο σύγχρονους τρόπους επικοινωνίας. Μας βοηθάει να δούμε τα πράγματα με καινούργιο μάτι. Τα παραδοσιακά θεατρικά κείμενα είναι φτιαγμένα μόνο με διάλογο, αλλά υπάρχουν πολύ περισσότεροι τρόποι πια να πεις μια ιστορία χωρίς να περιορίζεσαι από τη φόρμα ενός έργου. Οι χαρακτήρες στη σκηνή δεν μιλάνε μόνο με διάλογο. Μπορεί, ας πούμε, να έχουν κι έναν εσωτερικό μονόλογο, σαν αυτούς που βλέπει κανείς στα μυθιστορήματα. Το επίκεντρο, όταν αρχίζω ένα πρότζεκτ, δεν έχει σχέση με το ποια είναι η καλύτερη φόρμα για να αρχίσει κανείς αλλά με το ποιο είναι το έργο που πρέπει να δείξει κανείς μπροστά σε ένα ακροατήριο.

Αφού μιλάμε για περιεχόμενο, λοιπόν, θέλετε να μου πείτε γιατί διαλέξατε το Κάτω από το ηφαίστειο του Μάλκολμ Λόουρι;

Καταπιάστηκα με το Ηφαίστειο ύστερα από ένα άλλο πρότζεκτ που λεγόταν Το τρίπτυχο της εξουσίας, το οποίο είχε θέμα την εξουσία και την αλλαγή της Ευρώπης, πώς όλοι προσπαθούμε να ενωθούμε κάτω από το βάρος της πίεσης που δημιουργεί αυτή η προσπάθεια. Κάθε χώρα φοβάται όλο και περισσότερο αυτή την ενοποίηση. Οι άνθρωποι φοβούνται ότι θα χάσουν την εθνική τους ταυτότητα. Σε αυτό το έργο ασχολούμαστε με τον κόσμο της οικογένειας. Πώς ένα πρόξενος, που βλέπει και ξέρει πολλά για το τι συμβαίνει στον κόσμο, σε ατομικό επίπεδο δεν ξέρει πώς να λύσει τα προβλήματα που τον πνίγουν, και αντί να κάνει κάτι για όλα αυτά, πίνει μέχρι θανά- του και παίρνει και την οικογένεια μαζί του στο ηφαίστειο - σχεδόν τους τραβάει μαζί του. Παράλληλα, παρά το γεγονός ότι ο Λόουρι δίνει τα γεγονότα μέσα από ένα πολύ μοιρολατρικό πρίσμα, το περιεχόμενο, ο τρόπος με τον οποίο εξερευνά τα ανθρώπινα συναισθήματα, η ποιότητα της γλώσσας την οποία χρησιμοποιεί, δίνουν την αίσθηση ότι τιμά τη ζωή την ίδια και δείχνει για τι είναι ικανοί οι άνθρωποι.

Αναρωτιέμαι αν είχατε δει την ταινία του Τζον Χιούστον με τον Άλμπερτ Φίνεϊ στον πρωταγωνιστικό ρόλο.

Είδα την ταινία όταν πρωτοβγήκε, είκοσι με είκοσι πέντε χρόνια πριν, και εντυπωσιάστηκα. Μετά, όταν διάβασα το βιβλίο, συνειδητοποίησα ότι είχα χάσει πολλά. Η ταινία επικεντρώνεται στην πλοκή, αλλά αυτό που είναι δύσκολο σε μια ταινία είναι να μπεις στο μυαλό ενός πρωταγωνιστή που υποφέρει από παραισθήσεις. Το βιβλίο είναι πολύ βαθύ και με πολλά επίπεδα, καθώς και με πολιτιστικές και πολιτικές αναφορές εκείνης της περιόδου, κι αυτή η παράσταση προσπαθεί να είναι όσο πιο πιστή γίνεται στο βιβλίο, χρησιμοποιώντας κινηματογραφικές τεχνικές με τέτοιο τρόπο ώστε να λειτουργεί και λίγο σαν ταινία. Ακόμα και οι ήχοι της παράστασης έρχονται από το Μεξικό, απ' όλες τις τοποθεσίες από τις οποίες ο Λόουρι εμπνεύστηκε το βιβλίο. Πολλά από αυτά τα μέρη ακόμα υπάρχουν.

Πώς αποφασίσατε να πάτε στο Μεξικό και να κινηματογραφήσετε στη συγκεκριμένη τοποθεσία για την οποία γράφει ο Λόουρι;

Πολλά από τα μέρη τα οποία αναφέρει ο Λόουρι είναι ακόμα εκεί, κι επειδή μιλάει με τόση λεπτομέρεια γι' αυτά που είδε, μύρισε κι άκουσε, προσπαθήσαμε να βοηθήσουμε το ακροατήριο να ξεκινήσει το ταξίδι του με το έργο από το ίδιο μέρος απ' όπου ξεκινά ο συγγραφέας. Από την άλλη πλευρά, δεν έγραψε ντοκιμαντέρ αλλά ένα μυθιστόρημα, κι ο τρόπος που συνδυάζουμε αυτά τα στοιχεία και δείχνουμε τα visuals κάνουν το έργο να μοιάζει με έναν κατακερματισμένο κόσμο. Ο πρωταγωνιστής απορροφά αυτά που συμβαίνουν γύρω του με όλες του τις αισθήσεις. Πίνει πολύ, βλέπει πολύ. Είναι σαν να τα καταπίνει όλα. Αυτό το συναίσθημα θέλαμε να δώσουμε στον θεατή. Να μπορεί να τα εισπράξει όλα με όλες του τις αισθήσεις, όπως ο πρωταγωνιστής.

0

ΜΑΡΑΘΩΝΙΟΣ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Ο Στρίντμπεργκ και η «Ορέστεια» προσγειώνονται στον κόσμο της Λένας Κιτσοπούλου

Θέατρο / Η Μαντώ, ο Αισχύλος και ο Στρίντμπεργκ προσγειώνονται στον κόσμο της Κιτσοπούλου

Στην πρόβα του νέου της έργου όλοι αναποδογυρίζουν, συντρίβονται, μοντάρονται, αλλάζουν μορφές και λένε λόγια άλλων και τραγούδια της καψούρας. Ποιος θα επικρατήσει στο τέλος;
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
«Η εποχή μας δεν ανέχεται το λάθος»

Οι Αθηναίοι / «Η εποχή μας δεν ανέχεται το λάθος»

Η ηθοποιός Ρουμπίνη Βασιλακοπούλου θυμάται τα χρόνια του Θεάτρου Τέχνης, το πείραμα και τις επιτυχίες του Χυτηρίου, περιγράφει τι σημαίνει γι' αυτή το θεατρικό σανίδι και συλλογίζεται πάνω στο πέρασμα του χρόνου.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Θωμάς Μοσχόπουλος

Θέατρο / «Άρχισα να βρίσκω αληθινή χαρά σε πράγματα για τα οποία πριν γκρίνιαζα»

Έπειτα από μια δύσκολη περίοδο, ο Θωμάς Μοσχόπουλος ανεβάζει τον δικό του «Γκοντό». Έχει επιλέξει μόνο νέους ηθοποιούς για το έργο, θέλει να διερευνήσει την επίδρασή του στους εφήβους, πραγματοποιώντας ανοιχτές πρόβες. Στο μεταξύ, κάνει μια πολύ ενδιαφέρουσα κουβέντα με την Αργυρώ Μποζώνη.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Τι είναι για σένα το «Οξυγόνο»;

Θέατρο / Τι είναι για σένα το «Οξυγόνο»;

Ένα συναρπαστικό υβρίδιο θεάτρου, συναυλίας, πολιτικοκοινωνικού μανιφέστου και rave party, βασισμένο στο έργο του επικηρυγμένου στη Ρωσία δραματουργού Ιβάν Βιριπάγιεφ, ανεβαίνει στην Κεντρική Σκηνή της Στέγης σε σκηνοθεσία Γιώργου Κουτλή και αποπειράται να δώσει απάντηση σε αυτό το υπαρξιακό ερώτημα.
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΔΙΑΚΟΣΑΒΒΑΣ
Υπάρχει το «για πάντα» σε μια σχέση;

The Review / Υπάρχει το «για πάντα» σε μια σχέση;

Ο Αλέξανδρος Διακοσάββας και ο δημοσιογράφος και κριτικός θεάτρου Γιώργος Βουδικλάρης μιλούν για την παράσταση «Ο Χορός των εραστών» της Στέγης, τα υπαρξιακά ερωτήματα που θέτει το κείμενο του Τιάγκο Ροντρίγκες και τη χαρά τού να ανακαλύπτεις το next best thing στην τέχνη.
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΔΙΑΚΟΣΑΒΒΑΣ
Φανί Αρντάν: «Σκυλάκι δεν είμαι, προτιμώ να παραμείνω λύκος»

Όπερα / Φανί Αρντάν: «Σκυλάκι δεν είμαι, προτιμώ να παραμείνω λύκος»

Πολυσχιδής και ανήσυχη, η Φανί Αρντάν δεν δίνει απλώς μια ωραία συνέντευξη αλλά ξαναζεί κομμάτια της ζωής και της καριέρας της, με αφορμή την όπερα «Αλέκο» του Σεργκέι Ραχμάνινοφ που σκηνοθετεί για την Εθνική Λυρική Σκηνή.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
Το «Κυανιούχο Κάλιο» είναι μια παράσταση για το ταμπού των αμβλώσεων 

Θέατρο / «Κυανιούχο Κάλιο»: Μια παράσταση για το ταμπού των αμβλώσεων στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά

Όχι μόνο σε ανελεύθερα ή σκοταδιστικά καθεστώτα, αλλά και στον δημοκρατικό κόσμο, η συζήτηση για το δικαίωμα της γυναίκας σε ασφαλή και αξιοπρεπή ιατρική διακοπή κύησης παραμένει τρομακτικά επίκαιρη.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Τενεσί Ουίλιαμς: Ο ποιητής των χαμένων ψυχών

Θέατρο / Τενεσί Ουίλιαμς: Ο ποιητής των χαμένων ψυχών

«Εκείνο που με σπρώχνει να δημιουργώ θεατρικούς χαρακτήρες είναι ο έρωτας», έλεγε ο Ουίλιαμς, που πίστευε ότι ο πόθος «είναι κάτι που κατακλύζει πολύ μεγαλύτερο χώρο από αυτόν που μπορεί να καλύψει ένας άνθρωπος». Σε αυτόν τον πόθο έχει συνοψίσει τη φυγή και την ποίηση, τον χρόνο, τη ζωή και τον θάνατο.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Οι δυο Ιφιγένειες του Ντμίτρι Τσερνιακόφ

Όπερα / Οι δυο βραβευμένες Ιφιγένειες του Ντμίτρι Τσερνιακόφ ανεβαίνουν σε περίοδο πολέμου

Λίγο πριν σηκωθεί η αυλαία της Εθνικής Λυρικής Σκηνής για τις δύο εμβληματικές όπερες του Γκλουκ, ο σημαντικός Ρώσος σκηνοθέτης εξηγεί τις σύγχρονες παραμέτρους της θυσίας της αρχαίας τραγικής ηρωίδας.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Ήμουν το νο. 7 από τους 100 άντρες που χώρισε η Γουλιώτη στη Στέγη

Θέατρο / Ήμουν το νο. 7 από τους 100 άντρες που χώρισε η Γουλιώτη στη Στέγη

Περίπου στις 17:30 το απόγευμα του Σαββάτου τόλμησα να ανέβω στην Κεντρική Σκηνή της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση για να συμμετάσχω σε έναν αδιανόητο 24ωρο θεατρικό μαραθώνιο, πλάι στο θηρίο υποκριτικής που ονομάζεται Στεφανία Γουλιώτη.
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΔΙΑΚΟΣΑΒΒΑΣ
Στο Σώμα της

Θέατρο / Ένα έργο στο Εθνικό Θέατρο για την περίοδο, την εμμηνόπαυση, την κλειτορίδα και τον γυναικείο αυνανισμό

Μαζί με άλλες 22 γυναίκες, η Ελένη Ευθυμίου, η Σοφία Ευτυχιάδου και η Νεφέλη Μαϊστράλη ανεβάζουν ένα έργο για ζητήματα που θεωρητικά μπορούν να συζητηθούν ανοιχτά, αλλά στην πραγματικότητα όχι.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Σπύρος Παπαδόπουλος: «Δεν μου αρέσει να φαίνομαι, κι ας κατέληξα να παίζω μπροστά σε κόσμο»

Θέατρο / Σπύρος Παπαδόπουλος: «Δεν μου αρέσει να φαίνομαι, κι ας κατέληξα να παίζω μπροστά σε κόσμο»

Παρά τις προσπάθειές του να το αποφύγει, μια σειρά από συμπτώσεις τον οδήγησε στο θέατρο. Οι «Απαράδεκτοι» δεν συνεχίστηκαν λόγω δικής του απόφασης, το «Στην υγειά μας, ρε παιδιά» σταμάτησε όταν κουράστηκε ψυχολογικά. Ο δημοφιλής κωμικός ηθοποιός είναι ο Αθηναίος της εβδομάδας.
M. HULOT
Οι θρυλικοί Trocks στην Αθήνα για την επέτειο των 50 χρόνων της ομάδας τους

Χορός / Trocks: Η θρυλική και διαφορετική ομάδα μπαλέτου έρχεται στην Αθήνα

Άντρες χορευτές ντυμένοι με τουτού και πουέντ ερμηνεύουν μεγάλα κλασικά αλλά και μοντέρνα μπαλέτα, παρωδώντας τις πολύπλοκες χορογραφίες και τις παραξενιές των μπαλαρίνων της παλιάς, αλλά και της νέας, εποχής.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ