Eχετε επιλέξει να διασκευάσετε λογοτεχνικά έργα πολλές φορές. Για παράδειγμα, μια δουλειά σας ήταν βασισμένη στο Αναζητώντας τον χαμένο χρόνο του Προυστ. Τι είναι αυτό που σας εμπνέει τόσο στη λογοτεχνία;
Ένας από τους πρώτους λόγους είναι ο τρόπος με τον οποίο μπορούμε να πούμε ιστορίες στη σκηνή σήμερα και η ελευθερία που έχει το ακροατήριο χάρη στις επιρροές του από κάποιους πιο σύγχρονους τρόπους επικοινωνίας. Μας βοηθάει να δούμε τα πράγματα με καινούργιο μάτι. Τα παραδοσιακά θεατρικά κείμενα είναι φτιαγμένα μόνο με διάλογο, αλλά υπάρχουν πολύ περισσότεροι τρόποι πια να πεις μια ιστορία χωρίς να περιορίζεσαι από τη φόρμα ενός έργου. Οι χαρακτήρες στη σκηνή δεν μιλάνε μόνο με διάλογο. Μπορεί, ας πούμε, να έχουν κι έναν εσωτερικό μονόλογο, σαν αυτούς που βλέπει κανείς στα μυθιστορήματα. Το επίκεντρο, όταν αρχίζω ένα πρότζεκτ, δεν έχει σχέση με το ποια είναι η καλύτερη φόρμα για να αρχίσει κανείς αλλά με το ποιο είναι το έργο που πρέπει να δείξει κανείς μπροστά σε ένα ακροατήριο.
Αφού μιλάμε για περιεχόμενο, λοιπόν, θέλετε να μου πείτε γιατί διαλέξατε το Κάτω από το ηφαίστειο του Μάλκολμ Λόουρι;
Καταπιάστηκα με το Ηφαίστειο ύστερα από ένα άλλο πρότζεκτ που λεγόταν Το τρίπτυχο της εξουσίας, το οποίο είχε θέμα την εξουσία και την αλλαγή της Ευρώπης, πώς όλοι προσπαθούμε να ενωθούμε κάτω από το βάρος της πίεσης που δημιουργεί αυτή η προσπάθεια. Κάθε χώρα φοβάται όλο και περισσότερο αυτή την ενοποίηση. Οι άνθρωποι φοβούνται ότι θα χάσουν την εθνική τους ταυτότητα. Σε αυτό το έργο ασχολούμαστε με τον κόσμο της οικογένειας. Πώς ένα πρόξενος, που βλέπει και ξέρει πολλά για το τι συμβαίνει στον κόσμο, σε ατομικό επίπεδο δεν ξέρει πώς να λύσει τα προβλήματα που τον πνίγουν, και αντί να κάνει κάτι για όλα αυτά, πίνει μέχρι θανά- του και παίρνει και την οικογένεια μαζί του στο ηφαίστειο - σχεδόν τους τραβάει μαζί του. Παράλληλα, παρά το γεγονός ότι ο Λόουρι δίνει τα γεγονότα μέσα από ένα πολύ μοιρολατρικό πρίσμα, το περιεχόμενο, ο τρόπος με τον οποίο εξερευνά τα ανθρώπινα συναισθήματα, η ποιότητα της γλώσσας την οποία χρησιμοποιεί, δίνουν την αίσθηση ότι τιμά τη ζωή την ίδια και δείχνει για τι είναι ικανοί οι άνθρωποι.
Αναρωτιέμαι αν είχατε δει την ταινία του Τζον Χιούστον με τον Άλμπερτ Φίνεϊ στον πρωταγωνιστικό ρόλο.
Είδα την ταινία όταν πρωτοβγήκε, είκοσι με είκοσι πέντε χρόνια πριν, και εντυπωσιάστηκα. Μετά, όταν διάβασα το βιβλίο, συνειδητοποίησα ότι είχα χάσει πολλά. Η ταινία επικεντρώνεται στην πλοκή, αλλά αυτό που είναι δύσκολο σε μια ταινία είναι να μπεις στο μυαλό ενός πρωταγωνιστή που υποφέρει από παραισθήσεις. Το βιβλίο είναι πολύ βαθύ και με πολλά επίπεδα, καθώς και με πολιτιστικές και πολιτικές αναφορές εκείνης της περιόδου, κι αυτή η παράσταση προσπαθεί να είναι όσο πιο πιστή γίνεται στο βιβλίο, χρησιμοποιώντας κινηματογραφικές τεχνικές με τέτοιο τρόπο ώστε να λειτουργεί και λίγο σαν ταινία. Ακόμα και οι ήχοι της παράστασης έρχονται από το Μεξικό, απ' όλες τις τοποθεσίες από τις οποίες ο Λόουρι εμπνεύστηκε το βιβλίο. Πολλά από αυτά τα μέρη ακόμα υπάρχουν.
Πώς αποφασίσατε να πάτε στο Μεξικό και να κινηματογραφήσετε στη συγκεκριμένη τοποθεσία για την οποία γράφει ο Λόουρι;
Πολλά από τα μέρη τα οποία αναφέρει ο Λόουρι είναι ακόμα εκεί, κι επειδή μιλάει με τόση λεπτομέρεια γι' αυτά που είδε, μύρισε κι άκουσε, προσπαθήσαμε να βοηθήσουμε το ακροατήριο να ξεκινήσει το ταξίδι του με το έργο από το ίδιο μέρος απ' όπου ξεκινά ο συγγραφέας. Από την άλλη πλευρά, δεν έγραψε ντοκιμαντέρ αλλά ένα μυθιστόρημα, κι ο τρόπος που συνδυάζουμε αυτά τα στοιχεία και δείχνουμε τα visuals κάνουν το έργο να μοιάζει με έναν κατακερματισμένο κόσμο. Ο πρωταγωνιστής απορροφά αυτά που συμβαίνουν γύρω του με όλες του τις αισθήσεις. Πίνει πολύ, βλέπει πολύ. Είναι σαν να τα καταπίνει όλα. Αυτό το συναίσθημα θέλαμε να δώσουμε στον θεατή. Να μπορεί να τα εισπράξει όλα με όλες του τις αισθήσεις, όπως ο πρωταγωνιστής.
σχόλια