Κάζιμιρ και Καρολίνα: Ο Γιάννης Χουβαρδάς στήνει ένα αλλόκοτο freak show στο bios

Κάζιμιρ και Καρολίνα: Ο Γιάννης Χουβαρδάς στήνει ένα αλλόκοτο freak show στο bios Facebook Twitter
Βγαίνοντας στην Πειραιώς για τη φωτογράφιση οι οδηγοί των αυτοκινήτων σαστίζουν και σταματούν για να περάσει ο αλλόκοτος θίασος. Χοροπηδούν, χορεύουν, μεταφέρουν το κέφι της παράστασης στον δρόμο, αγνοώντας το κρύο και το ψιλόβροχο. Φωτο: Πάρις Ταβιτιάν/LIFO
0

Eίναι λίγο πριν το μεσημέρι και το ισόγειο του bios έχει αρχίσει να γεμίζει με αγόρια και κορίτσια ντυμένα με παράξενα κοστούμια, ακραία, γκροτέσκ, εξωφρενικά, φιγούρες από ένα freak show, μια εικόνα που σε προετοιμάζει ότι κάτι ενδιαφέρον πρόκειται να συμβεί εδώ.

Οι «ανωμαλίες της φύσης», όπως οι ίδιοι οι ηθοποιοί αποκαλούν τους χαρακτήρες που υποδύονται, είναι τα πρόσωπα της παράστασης Κάζιμιρ και Καρολίνα που δουλεύεται πυρετωδώς και σε λίγες μέρες θα απλωθεί σε όλους τους χώρους του κτιρίου, πάνω, κάτω και έξω από αυτό: «O άνθρωπος-μπουλντόγκ, ο άνδρας με σώμα γυναίκας, η γυναίκα-γορίλας, ο άνθρωπος δίχως πρόσωπο, ο νάνος, η γυναίκα-άνδρας, πολλοί από τους οποίους αποτελούν μέρος ενός τσίρκου» εξηγεί η Ιωάννα Τσάμη, η ενδυματολόγος της παράστασης που είναι υπεύθυνη για τα εντυπωσιακά κοστούμια που φορούν οι νεαροί ηθοποιοί. «Σ' αυτό το show προστέθηκαν και σε ρόλο freaks η νοσοκόμα, η σερβιτόρα και η ορχήστρα».

«Το Κάζιμιρ και Καρολίνα είναι ένα συνταρακτικό θεατρικό έργο για την παρακμή, τη διαρκή και αέναη παρακμή του καπιταλισμού και την επίδρασή της στις ανθρώπινες σχέσεις» λέει ο σκηνοθέτης του Γιάννης Χουβαρδάς.

Από το δωμάτιο που λειτουργεί ως καμαρίνι στον πρώτο όροφο βγαίνουν συνεχώς νέες φιγούρες. Όσο περνάει η ώρα και μας συστήνονται οι ήρωες του έργου (μετράω 19, συν οκτώ μουσικούς που παίζουν ζωντανά!), οι μεταμφιέσεις αρχίζουν να αποκτούν νόημα και λογική και ενώ προσπαθούμε να ταιριάξουμε τα πρόσωπα σε τετράδες για να τα φωτογραφίσουμε, οι λεπτομέρειες που αποκαλύπτονται για το έργο το κάνουν όλο και πιο ελκυστικό: «Το Κάζιμιρ και Καρολίνα είναι ένα συνταρακτικό θεατρικό έργο για την παρακμή, τη διαρκή και αέναη παρακμή του καπιταλισμού και την επίδρασή της στις ανθρώπινες σχέσεις» λέει ο σκηνοθέτης του Γιάννης Χουβαρδάς.

«Παρακολουθεί τις ζωές μιας ομάδας νέων ανθρώπων που διασκεδάζουν με όλο τους το είναι, αλλά απελπισμένα, κατά τη διάρκεια της Γιορτής της Μπίρας, του περίφημου Oktoberfest του Μονάχου, το 1932.

Κάζιμιρ και Καρολίνα: Ο Γιάννης Χουβαρδάς στήνει ένα αλλόκοτο freak show στο bios Facebook Twitter
Το έργο έχει πολλές ανυψωτικές στιγμές, γιατί, ως γνωστόν, ο κόσμος καταρρέει πιο απολαυστικά με ένα εκκωφαντικό γλέντι: με τρανταχτό γέλιο, πρώτα απ' όλα. Φωτο: Πάρις Ταβιτιάν/LIFO

Μέσα σε μια τόσο βαθιά οικονομική, πολιτική, κοινωνική και υπαρξιακή κρίση, όπως αυτή της προναζιστικής Γερμανίας, οι νέοι άνθρωποι είναι πάντα τα πρώτα θύματα, όπως γνωρίζουμε καλά και στον τόπο μας.

Ο Χόρβατ όμως ισχυρίζεται πως σ' αυτές τις συνθήκες η μεγαλύτερη παράπλευρη απώλεια είναι ο έρωτας. Κι ας γράφει ειρωνικά στον υπότιτλο του έργου του "Και ο έρωτας δεν τελειώνει ποτέ".

Τελειώνει, και μάλιστα άσχημα. Και δεν είναι, δυστυχώς, το μόνο που τελειώνει. Μαζί του τελειώνουν τα όνειρα, οι ψευδαισθήσεις, οι αντοχές των απλών ανθρώπων. Είναι άρα το Κάζιμιρ και Καρολίνα ένα επίκαιρο μελόδραμα, μια σύγχρονη τραγωδία; Ναι, αλλά όχι μόνο.

Το έργο έχει πολλές ανυψωτικές στιγμές, γιατί, ως γνωστόν, ο κόσμος καταρρέει πιο απολαυστικά με ένα εκκωφαντικό γλέντι: με τρανταχτό γέλιο, πρώτα απ' όλα.

Με πολλή πολλή μουσική και τραγούδια, ύστερα, που εκτελούνται ζωντανά από τον θίασο. Με τρελό και εξαντλητικό χορό. Αλλά και με μαγικά τρικ, κινηματογραφική δομή (117 μικρές σκηνές!), φαγητό και ποτό – ειδικά το τελευταίο, μέχρι τελικής πτώσεως».


Μαζί με τους ηθοποιούς, το κοινό θα γίνεται μέρος του πλήθους του Oktoberfest και θα μπορεί να καταναλώνει το φαγητό και τα ποτά που σερβίρει η καντίνα. Θα μπορεί να προμηθευτεί ειδικά κουπόνια από το ταμείο και με αυτά θα μπορεί να αγοράσει παγωτό μηχανής, λουκάνικα, μπίρα και ψητό κοτόπουλο, συμμετέχοντας πραγματικά στην πολύβουη γιορτή που θα στήνεται κάθε βράδυ.

Ενώ η γυναίκα-γορίλας και ο νάνος ολοκληρώνουν τη μεταμφίεσή τους, ρωτάω τον σκηνοθέτη πώς συνδέεται το έργο με το παρόν.

Κάζιμιρ και Καρολίνα: Ο Γιάννης Χουβαρδάς στήνει ένα αλλόκοτο freak show στο bios Facebook Twitter
Σοφία Πριόβολου: «Ο ρόλος μου στο έργο είναι η Καρολίνα-Ανδρόγυνο (ανωμαλία της φύσης). Η συμμετοχή μου στο Καζιμίρ και Καρολίνα είναι μια μεγάλη ευκαιρία. Είναι τύχη να δουλεύει κανείς υπό την καθοδήγηση του Γιάννη Χουβαρδά. Η κινηματογραφική δομή του έργου και το γεγονός ότι τόσο οι χώροι όσο και οι παρτενέρ που εναλλάσσονται σε κάθε παράσταση είναι μια μεγάλη πρόκληση. "Η ελπίδα -άραγε- πεθαίνει τελευταία;" Αυτή η σκέψη που επικρατεί στο έργο σίγουρα είναι μία διαχρονική σύνδεση. Η Καρολίνα είναι μια γυναίκα που θέλει να ζήσει. Ονειρεύεται να πετάξει με το Ζέπελιν ακόμη κι αν δεν εχει φτερά. Θαυμάζω το ότι θα κάνει τα πάντα για να επιτύχει τον στόχο της άσχετα αν διαφωνώ με τον τροπο». Φωτο: Πάρις Ταβιτιάν/LIFO

«Κρίνετε μόνοι σας» λέει. «Φτώχεια, ανεργία (πρωτίστως στους νέους), φασιστική απειλή, κρίση στις προσωπικές σχέσεις των ανθρώπων, σύντομη άνοδος και πτώση του μικρομεσαίου φτωχοδιάβολου (του υπαλλήλου, του μαγαζάτορα, του μικροαπατεώνα), κυριαρχία της ολιγαρχίας του πλούτου, απεγνωσμένη αναζήτηση μαγικών λύσεων που αποδεικνύονται "φούσκες" και, και, και... Ο κατάλογος των παραλληλισμών είναι ατελείωτος.

Ακόμα όμως και στον πάτο του βαρελιού, οι ήρωες του Χόρβατ, ακριβώς όπως και εμείς, οι νεοέλληνες, αρκεί να βρουν ένα ελάχιστο ίχνος αισιοδοξίας και καταφέρνουν να συνεχίζουν.

Το έργο δεν άγχεται να αποδείξει ότι είναι πρωτότυπο, κι αυτή είναι η πρωτοτυπία του. Ένα γνήσιο αριστούργημα, όπως το Κάζιμιρ και Καρολίνα, χρησιμοποιεί τα πιο καθημερινά, φθαρμένα, μπανάλ υλικά, τα μετασχηματίζει σε διαμάντια περιεχομένου και ύφους και τα μετουσιώνει σε αληθινή τέχνη».


«Πόσο μεγάλο ρίσκο είναι η επιλογή τόσο νέων ηθοποιών (και "άγνωστων") για την παράσταση και όχι κάποιων μεγάλων ονομάτων;» «Δεν υπάρχει κανένα ρίσκο, μόνο φρεσκάδα, ταλέντο, θάρρος, θράσος, χαρά, τεράστια συναισθήματα, ενθουσιώδη λάθη, αναζωογόνηση, δημιουργικό χάος.

Η τέλεια συνθήκη για να απολαύσουν οι θεατές κάτι που δεν έχουν τη δυνατότητα να ζήσουν κάθε μέρα».

Κάζιμιρ και Καρολίνα: Ο Γιάννης Χουβαρδάς στήνει ένα αλλόκοτο freak show στο bios Facebook Twitter
«Το Κάζιμιρ και Καρολίνα είναι ένα συνταρακτικό θεατρικό έργο για την παρακμή, τη διαρκή και αέναη παρακμή του καπιταλισμού και την επίδρασή της στις ανθρώπινες σχέσεις» λέει ο σκηνοθέτης του Γιάννης Χουβαρδάς που εδώ φωτογραφίζεται με τους συντελεστές της παράστασης. Φωτο: Πάρις Ταβιτιάν/LIFO


Η Σοφία Πριόβολου, που υποδύεται στο έργο την Καρολίνα-ανδρόγυνο, θεωρεί μεγάλη ευκαιρία τη συμμετοχή της σε αυτήν τη γιορτή.

«Η κινηματογραφική δομή του έργου και το γεγονός ότι τόσο οι χώροι όσο και οι παρτενέρ εναλλάσσονται σε κάθε παράσταση είναι μια μεγάλη πρόκληση για μένα» λέει.

«"Η ελπίδα, άραγε, πεθαίνει τελευταία;": αυτή η σκέψη που επικρατεί στο έργο σίγουρα είναι διαχρονική. Η Καρολίνα είναι μια γυναίκα που θέλει να ζήσει. Ονειρεύεται να πετάξει με το ζέπελιν, ακόμα κι αν δεν έχει φτερά. Θαυμάζω το ότι θα κάνει τα πάντα για να πετύχει τον στόχο της, άσχετα με το αν διαφωνώ με τον τρόπο της».

Η Νικολάια Τριανταφύλλου συμμετέχει στην ορχήστρα της γιορτής παίζοντας πιάνο και φλάουτο. «Η μουσική παίζει πολύ σημαντικό ρόλο σε αυτή την παράσταση καθώς λόγος και μιυσική ενορχηστρώνονται με αρμονία» εξηγεί. «Η ακρίβεια και η τήρηση της παρτιτούρας του συνόλου νομίζω ότι αποτελεί την μεγαλύτερη πρόκληση. Είναι ένα έργο που έχει γραφτεί το 1932 και παρόλα ταύτα είναι καθόλα σύγχρονο. Ανθρώπινες σχέσεις, κρίση σε πολιτικό, οικονομικό επίπεδο, άνοδος του εθνικιστικού και ακροδεξιού ρεύματος.

Δεν νομίζω πως σε κάποιον ακούγονται μακρινά αυτά τα γεγονότα κρίνοντας από την κατάσταση του σήμερα. Μου αρέσει το γεγονός ότι όλος ο θίασος "χορεύει" στους ρυθμούς της ορχήστρας και με εξιτάρει η μεταμόρφωση και το κοστούμι του ρόλου μου».

Κάζιμιρ και Καρολίνα: Ο Γιάννης Χουβαρδάς στήνει ένα αλλόκοτο freak show στο bios Facebook Twitter
Βασίλης Αθανασόπουλος, 23 ετών: «Αυτό που κάνω στο έργο είναι μία "ανωμαλία της φύσης", δηλαδή ένα φρικιό του τσίρκου, που παράλληλα έχει και το ρόλο του γιατρού του Οκτόμπερφεστ. Η αλήθεια είναι πως αρχικά φάνταζε μεγάλη πρόκληση το να πάρω μέρος σε αυτήν την παράσταση. Το καλοκαίρι που μας πέρασε αποφοίτησα από την σχολή και το να είναι μία από τις πρώτες σου δουλειές το συγκεκριμένο έργο με τον συγκεκριμένο σκηνοθέτη είναι λογικό να σου φανεί κάπως "μεγάλο". Ακόμα μοιάζει έτσι αλλά με διαφορετικό τρόπο. Έχουμε όλοι έναν κοινό παρανομαστή - την παράσταση - και υπάρχουμε σε ένα κλίμα που εύχομαι να το βρω και σε επόμενες δουλειές στο μέλλον. Νομίζω ότι η σχέση του έργου με τις συνθήκες που βιώνουμε (κοινωνικές, πολιτικές, οικονομικές) είναι τόσο μεγάλη που δεν χρειάζεται να πούμε πολλά. Αρκεί να έρθει κανείς να δει την παράσταση. Αυτό που μου αρέσει πιο πολύ, είναι το πώς αυτή η "ανωμαλία της φύσης", που κατά τη διάρκεια του έργου κάνει νούμερα για να διασκεδάσει τον κόσμο, καταλήγει στο τέλος να γιατροπορεύει το μέχρι τότε κοινό της. Με έναν τρόπο αυτομάτως αλλάζει το status της και αυτή είναι μια διερεύνηση που με ενδιαφέρει πολύ και που θα με απασχολεί φαντάζομαι μέχρι και το τέλος των παραστάσεων». Φωτο: Πάρις Ταβιτιάν/LIFO

«Αν στο κείμενο του «Κάζιμιρ και Καρολίνα» αφαιρέσεις τη χρονιά που διαδραματίζεται και το δώσεις να το διαβάσει κάποιος, θα νομίσει πως είναι σημερινό» λέει ο Γιώργος Σαββίδης. «Δεν χρειάζεται την παραμικρή αλλαγή στα λόγια για να δει κανείς ότι η αλλοτρίωση των ανθρώπων εν τω μέσω οικονομικής εξαθλίωσης τότε και τώρα ειπώνεται με τις ίδιες λέξεις. Ο ρόλος μου είναι ο Σύρτσινγκερ, ένας μικροαστός υπάλληλος ενός πολυκαταστήματος ο οποίος κατά τη διάρκεια της παραμονής του στο Oktoberfest προσπαθεί να “αρπάξει” ό,τι μπορεί αποσκοπώντας στο ό,τι καλύτερο. Ένας μικρός “οπορτουνιστής”.

Έχει στοιχεία που μου θυμίζουν τον εαυτό μου σε κάποιες παλαιότερες κακές συνθήκες, πιο διογκωμένα βέβαια. Οπότε, αυτομάτως νιώθω μια συμπόνια για τον ήρωα αυτό. Ό,τι κάνει στο έργο δε γίνεται έτσι ή τυχαία. Κοιτώντας απ’έξω, μια «κακή» του πράξη έχει τους λόγους της. Και για τους λόγους αυτούς έχω κατανόηση».

«Ο κοινωνικός ακρωτηριασμός και η διάλυση που βιώνουν τα περισσότερα πρόσωπα στο Κάζιμιρ και Καρολίνα, θυμίζει εμάς τους ίδιους στην τρέχουσα απελπισμένη ιστορική στιγμή» προσθέτει η Μάγδα Κόρπη. «Πολλά στοιβαγμένα τρύπια βλέμματα. Στο έργο παίζω την Έλλι που πάση θυσία θέλει αλλά και πρέπει να περάσει καλά σε αυτή τη γιορτή της μπύρας. Είναι ζήτημα επιβίωσης.

Μου αρέσουν οι  ακατέργαστες αντιφάσεις της. Μέσα στο γενικότερο κλίμα του anything goes και του ανθρώπινου παζαριού, μέσα στη μεγάλη αυτή γιορτή με το αλκοόλ, τις ανθρώπινες ανωμαλίες, αδυναμίες αλλά και προσδοκίες, είναι ένα πλάσμα που ενώ εκτίθεται και προκαλεί, στο βάθος της φοβάται. Αυτή η φαντεζί γύμνια, μ’ αρέσει πολύ στην Έλλι».


Βγαίνοντας στην Πειραιώς για τη φωτογράφιση οι οδηγοί των αυτοκινήτων σαστίζουν και σταματούν για να περάσει ο αλλόκοτος θίασος. Χοροπηδούν, χορεύουν, μεταφέρουν το κέφι της παράστασης στον δρόμο, αγνοώντας το κρύο και το ψιλόβροχο.


Λίγο πριν τους αποχαιρετήσουμε, ο σκηνοθέτης σχολιάζει τη σημασία που έχει η «κατάληψη» ολόκληρου του κτιρίου του bios για την παράσταση.

«Ο χώρος του bios είναι ιδανικός για το έργο. Αν δεν υπήρχε αυτό το τοτέμ της αθηναϊκής urban culture για να εμπνευστώ την πορεία θεατών και παράστασης μέσα και έξω από αυτό, είμαι σίγουρος πως θα το είχε εφεύρει ο ίδιος ο Χόρβατ.

Το έργο αναπνέει και κινείται με κινηματογραφικού τύπου ταχύτητα μέσα στους πολλαπλούς, εσωτερικούς και υπαίθριους χώρους μιας ξέφρενης αστικής γιορτής σε μία μόνο νύχτα. Θα είναι μια ιδιαίτερη εμπειρία για ηθοποιούς και θεατές.

Όσο για τη μουσική, κυριαρχεί. Οκτώ μουσικοί, δεκαεννιά τραγουδιστές, τραγούδια γιορτινά, τραγούδια σκοτεινά, άγρια και τρυφερά, ποιητικά και διεγερτικά, και μουσική, πολλή μουσική, που σε γλυκαίνει ή σε μεθά μέχρι να εκραγείς.

Όπως κάθε μεγάλη γιορτή, έτσι και το Oktoberfest δεν νοείται χωρίς τραγούδι και μουσική. Στην προκειμένη περίπτωση, όμως, η μουσική είναι και κάτι περισσότερο από αυτό. Δίνει ζωή ή σκοτώνει, ανάλογα με την πλευρά στην οποία βρίσκεσαι».

Κάζιμιρ και Καρολίνα: Ο Γιάννης Χουβαρδάς στήνει ένα αλλόκοτο freak show στο bios Facebook Twitter
Νικολάια Τριανταφύλλου, 30 ετών: «Στο έργο είμαι μία ανωμαλία της φύσης που συμμετέχει στην ορχήστρα της γιορτής παίζοντας πιάνο και φλάουτο. Η μουσική παίζει πολύ σημαντικό ρόλο σε αυτή την παράσταση καθώς λόγος και μουσική ενορχηστρώνονται με αρμονία. Η ακρίβεια και η τήρηση της παρτιτούρας του συνόλου νομίζω ότι αποτελεί την μεγαλύτερη πρόκληση. Είναι ένα έργο που έχει γραφτεί το 1932 και παρόλα ταύτα είναι καθόλα σύγχρονο. Ανθρώπινες σχέσεις, κρίση σε πολιτικό, οικονομικό επίπεδο, άνοδος του εθνικιστικού και ακροδεξιού ρεύματος. Δεν νομίζω πως σε κάποιον ακούγονται μακρινά αυτά τα γεγονότα κρίνοντας από την κατάσταση του σήμερα. Μου αρέσει το γεγονός ότι όλος ο θίασος "χορεύει" στους ρυθμούς της ορχήστρας και με εξιτάρει η μεταμόρφωση και το κοστούμι του ρόλου μου». Φωτο: Πάρις Ταβιτιάν/LIFO
Κάζιμιρ και Καρολίνα: Ο Γιάννης Χουβαρδάς στήνει ένα αλλόκοτο freak show στο bios Facebook Twitter
Έλενα Μεγγρέλη, 36: «Η συμμετοχή μου στο έργο είναι μια ευτυχής συγκυρία. Το έργο φέρνει την σφραγίδα της οικονομικής κρίσης που επικρατούσε την εποχή που γράφτηκε (1932). Η κρίση μειώνει τις αντιστάσεις στους φόβους και τα βασικά ένστικτα κατακτούν τα χαρακώματα της προσωπικής και συλλογικής συνείδησης χωρίς λογική και όριο. Οι ήρωες του έργου, αντιμέτωποι με τις κοινωνικές και οικονομικές αντιξοότητες φοβούνται τη μοναξιά και είναι παράλληλα φοβικοί απέναντι στο διαφορετικό. Οι ομοιότητες με παρόν είναι παντού. Στο έργο υποδύομαι την Χουανίτα, ένα κορίτσι γορίλα. Μία ανθρώπινη ανωμαλία, προφανή αναφορά στην Τζούλια Παστράνα, μία από τις διάσημες γυναίκες με την σπάνια γενετική πάθηση της υπερτχιχοφυΐας. Τι είναι αυτό που μου αρέσει πιο πολύ στον συγκεκριμένο ρόλο; Η ερωτική νύχτα που αποζητά τραγουδώντας, γνωρίζοντας πως η ζωή είναι μικρή για όλους και σκληρότερη για κάποιους». Φωτο: Πάρις Ταβιτιάν/LIFO
Κάζιμιρ και Καρολίνα: Ο Γιάννης Χουβαρδάς στήνει ένα αλλόκοτο freak show στο bios Facebook Twitter
Παναγιώτης Καμμένος, 29 χρονών: «Είναι πρόκληση να αναμετριέσαι με ένα κείμενο γραμμένο μια τόσο δύσκολη, σκοτεινή και ιστορική περίοδο της ανθρωπότητας και να καταλαβαίνεις Πόσο τραγικό επίκαιρο και οικουμενικό είναι! Η σύνδεση με το παρόν είναι αυτονόητη. Πρωταγωνιστές του έργου είναι νέου άνθρωποι που δίνουν τον δικό τους αγώνα Μέσα σε μια "κρίση" να ονειρευτούν και να περισώσουν Ότι μπορούν από το "καθόλου υποσχόμενο" παρόν & μέλλον! Οικονομική κρίση, ναζισμός, ανεργία. Οι αναλογίες είναι προφανείς, οι συσχετισμοί βέβαια κάπως διαφορετικοί. Η ερώτηση είναι βέβαια αν μάθαμε τίποτα από τότε μέχρι σήμερα. Στο έργο αναμετρώμαι με τον Κάζιμιρ, έναν απλό, λαϊκό οδηγό ο οποίος Μέσα σε ένα βράδυ στο Octoberfest, στη γιορτή της μπύρας, στη γιορτή της "Δημοκρατίας", χάνει την αρραβωνιαστικιά του κι αυτό γιατί πλέον είναι άνεργος και δίπλα του κυκλοφορούν περισσότερα "προσόντα"! Αυτό που με γοητεύει στο ρόλο μου και συνεχίζει να με εκπλήσσει είναι το Πόσο ξεροκέφαλα ανασφαλής και ευαίσθητος είναι!».
Κάζιμιρ και Καρολίνα: Ο Γιάννης Χουβαρδάς στήνει ένα αλλόκοτο freak show στο bios Facebook Twitter
Έκτωρ Γασπαράτος: «Η δυνατότητα τού να βλέπεις τα πράγματα κάθε φορά από νέα οπτική είναι κάτι αποκαλυπτικό στη δουλειά μας και ήταν η πιο μεγάλη πρόκληση για μένα στη συμμετοχή μου στο Κάζιμιρ και Καρολίνα. Αυτή τη φορά μου δόθηκε η ευκαιρία να ανακαλύψω έναν νέο κόσμο με διαφορά ύψους. Τα προσωπικά όρια του καθενός μας ανάλογα με τα όνειρα και τις επιδιώξεις μας είναι κάτι διαρκώς διαπραγματεύσιμο τελικά. Κάτι κερδίζεις - κάτι χάνεις πάντα. Και για τα δύο όμως δεν μπορείς παρά να είσαι διαρκώς ανέτοιμος. Η ανάγκη της επιβολής και του κέρδους είναι οι άξονες με τους οποίους καλούμαι ως ρόλος να γεφυρώσω μια διαφορά ύψους σε μια εποχή που η διαφορετικότητα δεν θα μπορούσε να είναι ανεκτή. Η απόσταση που έχω ως άνθρωπος, σωματικά και ηθικά ενδεχομένως, με βοήθησε ουσιαστικά να κάνω μια βαθιά μελέτη και με γέμισε όρεξη για δουλειά. Χρωστάω στον νάνο μου ήδη πολλά». Φωτο: Πάρις Ταβιτιάν/LIFO

Info:

Κάζιμιρ και Καρολίνα

Μετάφραση: Γιώργος Δεπάστας, Σκηνοθεσία: Γιάννης Χουβαρδάς, Σκηνικά: Εύα Μανιδάκη, Κοστούμια: Ιωάννα Τσάμη, Επιμέλεια μουσικής: Jan van de Engel, Φωτισμοί: Στέλλα Κάλτσου

Παίζουν: Βασίλης Αθανασόπουλος, Αλέξανδρος Βάρθης, Ευάγγελος Βογιατζής, Έκτωρ Γασπαράτος, Παναγιώτης Γεωργούλας, Κάτια Γκουλιώνη, Θωμάς Καζάσης, Παναγιώτης Καμμένος, Νίκος Καμόντος, Μάγδα Κόρπη, Νάντια Μαργαρίτη, Έλενα Μεγγρέλη, Νικόλας Μίχας, Δημήτρης Μπίτος, Κέλλυ Νικηφόρου, Σοφία Πριόβολου, Γιώργος Σαββίδης, Ναταλί-Τερέζα Τσάβεζ, Ιώβη Φραγκάτου,

Μουσικοί: Μικές Γλύκας, Ιφιγένεια Καραμήτρου, Νίκος Νικολακόπουλος, Νικολάια Τριανταφύλλου

Κτίριο bios (μπαρ, main, πρώτος όροφος) 28/2-1/4, Τετ.-Κυρ., 20:30, €26 (περιλαμβάνει κουπόνια αξίας €6 για την κατανάλωση του φαγητού και των ποτών).

ΑΓΟΡΑ ΕΙΣΙΤΗΡΙΩΝ

 

Θέατρο
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Ηow to resuscitate a dinosaur/ Έι, Romeo, πώς δίνεις το φιλί της ζωής σε έναν δεινόσαυρο;

Guest Editors / «Ο Καστελούτσι σκηνοθετεί μια υπόσχεση· και κάνει τέχνη εκκλησιαστική»

«Πέρασαν μέρες από την πρώτη μου επαφή με τη Βερενίκη. Μάντρωσα ένα κοπάδι σκέψεις» – ο Κυριάκος Χαρίτος γράφει για μια από τις πολυσυζητημένες παραστάσεις της σεζόν, που ανέβηκε στη Στέγη.
ΚΥΡΙΑΚΟΣ ΧΑΡΙΤΟΣ
Onassis Dance Days 2025: Ένας ύμνος στα αδάμαστα σώματα

Θέατρο / Onassis Dance Days 2025: Ένας ύμνος στα αδάμαστα σώματα

Ένα νέο, αλλιώτικο σύμπαν για τον «χορό» ξεδιπλώνεται από τις 3 έως τις 6 Απριλίου στη Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση, μέσα από τα πρωτοποριακά έργα τεσσάρων κορυφαίων Ελλήνων χορογράφων και του διεθνούς φήμης Damien Jalet.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Κώστας Νικούλι

Θέατρο / «Μπορώ να καταλάβω το πώς είναι να νιώθεις παρείσακτος»

Ο 30χρονος Κώστας Νικούλι μιλά για την πορεία του μετά το «Ξενία» που του χάρισε το βραβείο πρωτοεμφανιζόμενου ηθοποιού όταν ήταν ακόμα έφηβος, για το πόσο Έλληνας νιώθει, για την πρόκληση του να παίζει τρεις γκέι ρόλους και για το πόσο τον έχει αλλάξει το παιδί του.
M. HULOT
Μέσα στον θησαυρό με τις εμβληματικές φορεσιές της Δόρας Στράτου

Θέατρο / «Κάποτε έδιναν τις φορεσιές για έναν πλαστικό κουβά, που ήταν ό,τι πιο μοντέρνο»

Μια γνωριμία με τη μεγάλη κληρονομιά της Δόρας Στράτου μέσα από τον πλούτο αυθεντικών ενδυμάτων που δεν μπορούν να ξαναραφτούν σήμερα και συντηρούνται με μεγάλο κόπο, χάρη στην αφοσίωση και την εθελοντική προσφορά μιας ομάδας ανθρώπων που πιστεύουν και συνεχίζουν το όραμά της.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Βασιλική Δρίβα: «Με προσβάλλει να με χρησιμοποιούν σαν καθρέφτη για την ανωτερότητά τους»

Οι Αθηναίοι / Βασιλική Δρίβα: «Με προσβάλλει να με χρησιμοποιούν σαν καθρέφτη για την ανωτερότητά τους»

Ανατρέποντας πολλά από τα στερεότυπα που συνοδεύουν τους ανθρώπους με αναπηρία, η Βασιλική Δρίβα περιγράφει τις δυσκολίες που αντιμετώπισε αλλά και τις χαρές, και μπορεί πλέον να δηλώνει, έστω δειλά, πως είναι ηθοποιός. Είναι η Αθηναία της εβδομάδας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ξαναγράφοντας τον Ίψεν

Θέατρο / Ο Ίψεν στον Πειραιά, στο μουράγιο

«Δεν είναι εύκολο να είσαι ασυμβίβαστη. Όπως δεν είναι εύκολο να ξαναγράφεις τον Ίψεν» – Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για την παράσταση «Εχθρός του λαού» σε διασκευή και σκηνοθεσία του Κωνσταντίνου Βασιλακόπουλου.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
«Δυσκολεύτηκα να διαχειριστώ τις αρνητικές κριτικές και αποσύρθηκα για έναν χρόνο»

Lifo Videos / «Δυσκολεύτηκα να διαχειριστώ τις αρνητικές κριτικές και αποσύρθηκα για έναν χρόνο»

Η ηθοποιός Παρασκευή Δουρουκλάκη μιλά για την εμπειρία της με τον Πέτερ Στάιν, τις προσωπικές της μάχες με το άγχος και την κατάθλιψη, καθώς και για το θέατρο ως διέξοδο από αυτές.
ΣΩΤΗΡΗΣ ΒΑΛΑΡΗΣ
Μαρία Σκουλά: «Πιστεύω πολύ στο χάος μέσα μου»

Θέατρο / Μαρία Σκουλά: «Πιστεύω πολύ στο χάος μέσα μου»

Από τον ρόλο της Μάσα στην πραγματική ζωή, από το Ηράκλειο όπου μεγάλωσε μέχρι τη ζωή με τους ανθρώπους του θεάτρου, από τον φόβο στην ελευθερία, η ζωή της Μαρίας Σκουλά είναι ένας δρόμος μακρύς και δύσκολος που όμως την οδήγησε σε κάτι δυνατό και φωτεινό.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Μια νέα παράσταση χαρτογραφεί το χάσμα μεταξύ γενιάς Z και γενιάς X

Θέατρο / Μια νέα παράσταση χαρτογραφεί το χάσμα μεταξύ γενιάς Z και γενιάς X

Μέσα από την εναλλαγή αφηγήσεων, εμπειριών, αναπαραστάσεων, χορού, βίντεο και ήχου, η παράσταση του Γιώργου Βαλαή αναδεικνύει τις διαφορές αλλά και τις συνδέσεις που υπάρχουν μεταξύ των δυο διαφορετικών γενεών.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ρομέο Καστελούτσι: «Όπου παρεμβάλλεται το κράτος, δεν υπάρχει χώρος για τον έρωτα. Ο έρωτας είναι εναντίον του κράτους και το κράτος εναντίον του έρωτα».

Θέατρο / Ρομέο Καστελούτσι: «Πάντα κάποιος πολεμά τον έρωτα. Και οι εραστές είναι πάντα τα θύματα»

Ο σπουδαίος Ιταλός σκηνοθέτης, λίγο πριν επιστρέψει στην Αθήνα και στη Στέγη για να παρουσιάσει τη «Βερενίκη» του, μας μίλησε για τον έρωτα, τη γλώσσα και τη μοναξιά, την πολιτική και την ανυπέρβλητη Ιζαμπέλ Ιπέρ.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
CHECK How soon is now: Μια παράσταση για τους μετεξεταστέους της συστημικής ιστορίας

Θέατρο / How soon is now: Μια παράσταση για τους μετεξεταστέους της Iστορίας

Σκηνοθετημένη από έναν νέο δημιουργό, η παράσταση που βασίζεται στο τελευταίο κείμενο της Γλυκερίας Μπασδέκη επιχειρεί έναν διάλογο με μία από τις πιο σκοτεινές περιόδους της ελληνικής ιστορίας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Αγορίτσα Οικονόμου

Αγορίτσα Οικονόμου / «Πέφτω να κοιμηθώ και σκέφτομαι ότι κάτι έχω κάνει καλά»

Βρέθηκε να κυνηγάει το όνειρο της υποκριτικής, χωρίς να γνωρίζει τον τρόπο, αλλά με τη βεβαιότητα ότι δεν ήθελε ποτέ να μείνει με την απορία «γιατί δεν το έκανα;». Μέσα από σκληρή δουλειά και πολλούς μικρούς ρόλους, κατάφερε να βρει τον δρόμο της στην τέχνη, στον οποίο προχωρά και αισθάνεται τυχερή. Η Αγορίτσα Οικονόμου είναι η Αθηναία της εβδομάδας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
ΧΡΗΣΤΟΣ ΘΕΟΔΩΡΙΔΗΣ 

Θέατρο / «Αν κλάψω με ένα έργο, είμαι σε καλό δρόμο»

Ο Χρήστος Θεοδωρίδης, που έχει σκηνοθετήσει με επιτυχία δύο έργα φέτος, του Βιριπάγιεφ και της Αναγνωστάκη, εξηγεί γιατί τον ενδιαφέρουν τα κείμενα που μιλάνε στον άνθρωπο σήμερα, ακόμα κι αν σε αυτά ακούγονται ακραίες απόψεις που ενοχλούν και τον ίδιο.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Να είσαι γκέι στη Νέα Υόρκη

Θέατρο / «Η Κληρονομιά μας»: Τι αποκομίσαμε από την εξάωρη παράσταση στο Εθνικό

«Μία ποπ queer saga, παραδομένη πότε στη μέθη των κοκτέιλ Μανχάταν και πότε στο πένθος μιας αλησμόνητης συλλογικής απώλειας» – Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για το πολυβραβευμένο έργο του Μάθιου Λόπεζ, που παρουσιάζεται για πρώτη φορά στην Ελλάδα από τον Γιάννη Μόσχο.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
«Δεν είμαι ασεβής, ούτε ιδιοσυγκρασιακή ούτε αιρετική»

Θέατρο / «Δεν είμαι ασεβής, ούτε ιδιοσυγκρασιακή, ούτε αιρετική»

Μετά την Ορέστεια του Στρίντμπεργκ και τις πρόβες για το έργο του Βασίλη Βηλαρά, η Λένα Κιτσοπούλου μιλάει για προσδοκίες και αποφάσεις, για επιτυχίες και απορρίψεις, για το «σύστημα» μέσα στο οποίο δουλεύει και για όλους εκείνους τους χαρακτηρισμούς που της αποδίδουν.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ