«Κονγκό»:Μια παράσταση χορού για μια αιματοβαμμένη εποχή

«Κονγκό»:Μια παράσταση χορού για μια αιματοβαμμένη εποχή Facebook Twitter
Στην αφρικανική παράδοση οι παραμυθάδες ήταν ανέκαθεν και χορευτές και μουσικοί και τραγουδιστές, είτε συμπληρώνοντας είτε αντικαθιστώντας τον λόγο. © Agathe Poupeney
0

Το 2013 ο χορευτής και χορογράφος Φοστέν Λινιεκουλά παρουσίασε πρώτη φορά στην Αθήνα και στη Στέγη τη σόλο χορογραφία του Cargo, μια πραγματεία επάνω σε θέματα Ιστορίας, βίας και εκτοπισμού.

Ο Κονγκολέζος καλλιτέχνης, που στο παρελθόν έχει δηλώσει ότι «η μόνη μου πατρίδα είναι το σώμα μου», ξεκίνησε την καριέρα του στο Ναϊρόμπι της Κένυας, όπου το 1997 ίδρυσε την πρώτη ομάδα σύγχρονου χορού της χώρας, την Gàara Company. Από το 2001 έχει επιστρέψει στο Κονγκό. Αρχικά στην Κινσάσα, όπου πρωτοστάτησε στις παραστατικές τέχνες μέσα από τα Studios Kabako, και από το 2007 βρίσκεται στο Κισανγκάνι, στο βορειοανατολικό Κονγκό, όπου πειραματίζεται πια, εκτός από τον χορό, και με τον κινηματογράφο, το βίντεο και τη μουσική.


Έκτοτε έχει περιοδεύσει με έργα του σε ολόκληρο τον κόσμο, έχει συνεργαστεί με άλλους χορογράφους, όπως ο Raimund Hoghe (Sans-titre, 2009), για τα Μπαλέτα της Λορένης αναβίωσε τη Δημιουργία του Kόσμου, ενώ το καλοκαίρι του 2019, ως προσκεκλημένος καλλιτέχνης, ανέλαβε, μαζί με τον Νοτιοαφρικανό William Kentridge, την καλλιτεχνική διεύθυνση του Holland Festival.

Μπορώ να μιλήσω για τους Αφρικανούς και να πω ότι βρισκόμαστε στην Ευρώπη γιατί πρώτοι οι Ευρωπαίοι ήρθαν στη γη μας και έκαναν ξεκάθαρο ότι αποτελεί μέρος της Ευρώπης. Αυτή η παράσταση θέτει το συγκεκριμένο ζήτημα και θέλει να ξαναμιλήσει για την Ιστορία.


Το 2012 έπεσε τυχαία στα χέρια του το βιβλίο του βραβευμένου με Γκονκούρ Γάλλου συγγραφέα Éric Vuillard, Κονγκό (τα βιβλία του Ημερήσια Διάταξη και 14η Ιουλίου κυκλοφορούν από τις εκδόσεις Πόλις), σχετικά με τη γέννηση του αφρικανικού κράτους, συγκεκριμένα με την αιματηρή περίοδο του Λεοπόλδου Β' (1835-1909), βασιλιά του Βελγίου, ιδρυτή και προσωπικού ιδιοκτήτη (παγκόσμια πρωτοτυπία) του αφρικανικού Κονγκό, ο οποίος μετέτρεψε έναν επίγειο παράδεισο σε έναν τόπο κολασμένων. Εφαρμόζοντας τις πιο βίαιες πρακτικές, εξανάγκασε στην αμισθί συγκομιδή καουτσούκ τους ντόπιους, μετατρέποντάς τους σε σκλάβους. Το αποτέλεσμα ήταν να χάσουν τη ζωή τους περί τα 10 εκατομμύρια άνθρωποι από βασανιστήρια και άλλοι τόσοι να σακατευτούν.

Ο δραστήριος χορογράφος αποφάσισε ότι αυτή η αιματοβαμμένη ιστορία πρέπει να ξαναειπωθεί και να διαδοθεί στο διεθνές κοινό, που απειλείται σήμερα από σύγχρονες πρακτικές σκλαβιάς. Έτσι, δημιουργήθηκε η παράσταση Κονγκό.

«Κονγκό»:Μια παράσταση χορού για μια αιματοβαμμένη εποχή Facebook Twitter
© Agathe Poupeney

Στην αφρικανική παράδοση οι παραμυθάδες ήταν ανέκαθεν και χορευτές και μουσικοί και τραγουδιστές, είτε συμπληρώνοντας είτε αντικαθιστώντας τον λόγο. Οπότε ο Λινιεκουλά επιστράτευσε την παράδοσή του και υιοθέτησε διαφορετικές φόρμες για να πει την ιστορία της πατρίδας του.

Ανέβασε στη σκηνή τρεις ερμηνευτές: τον ηθοποιό Daddy Kamono Moanda, ο οποίος, έχοντας ζήσει πολλά χρόνια στη Γαλλία, αφηγείται σημαντικά αποσπάσματα του βιβλίου του Vuillard, ιστορίες όχι άγνωστες στον κονγκολέζικο λαό, την τραγουδίστρια Pasco Losanganya, επίσης ηθοποιό, η οποία προέρχεται από το Βορειοδυτικό Κονγκό, συγκεκριμένα τη φυλή Μόνγκο, που υπέστη τις θηριωδίες των Βέλγων, και έχει άμεσες αναφορές στη μουσική παράδοση του τόπου της, και τέλος τον ίδιο, ως χορευτή σόλο. Οι τρεις δράσεις μπλέκουν μεταξύ τους και αλληλοσυμπληρώνονται σε μια ενιαία αφήγηση.


Λίγο πριν έρθει στην Αθήνα, σε επικοινωνία μαζί του, ο Φοστέν Λινιεκουλά μας είπε: «Γνωρίζουμε πραγματικά τη σύγχρονη Ιστορία; Έχουμε συνειδητοποιήσει την ιστορία της αποικιοκρατίας, όλα όσα συνέβησαν στην Ευρώπη από τις μεγάλες πρώην αποικιοκρατικές δυνάμεις; Κατά τη γνώμη μου, χαρακτηριστικό παράδειγμα ήταν αυτό που διάβασα πέρσι σε μια έκθεση της Επιτροπής των Ηνωμένων Εθνών για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα, σύμφωνα με την οποία το 2% των παιδιών που τελειώνουν τη δευτεροβάθμια εκπαίδευση στο Βέλγιο δεν γνωρίζουν καν ότι το Κονγκό υπήρξε βελγική αποικία. Αυτό αποδεικνύει ότι η κοινή μας Ιστορία είναι άγνωστη, περιορισμένη, έστω, στη γενιά που μεγαλώνει σήμερα.

Γίνεται στις μέρες μας μεγάλη κουβέντα για τη μετανάστευση. Αναρωτιούνται πολλοί τι γυρεύουμε εδώ όλοι εμείς. Μπορώ να μιλήσω για τους Αφρικανούς και να πω ότι βρισκόμαστε στην Ευρώπη γιατί πρώτοι οι Ευρωπαίοι ήρθαν στη γη μας και έκαναν ξεκάθαρο ότι αποτελεί μέρος της Ευρώπης. Αυτή η παράσταση θέτει το συγκεκριμένο ζήτημα και θέλει να ξαναμιλήσει για την Ιστορία».

Faustin Linyekula

Congo

12-14/2, 20:30

Στέγη Ιδρύματος Ωνάση, Κεντρική Σκηνή

Εισ.: €5-22

 

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO

Θέατρο
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Η «Χρυσή Εποχή»

Αποστολή στο Νόβι Σαντ / Κωνσταντίνος Ρήγος: «Ήθελα ένα υπέροχο πάρτι όπου όλοι είναι ευτυχισμένοι»

Στη νέα παράσταση του Κωνσταντίνου Ρήγου «Χρυσή Εποχή», μια συμπαραγωγή της ΕΛΣ με το Φεστιβάλ Χορού Βελιγραδίου, εικόνες από μια καριέρα 35 ετών μεταμορφώνονται ‒μεταδίδοντας τον ηλεκτρισμό και την ενέργειά τους‒ σε ένα ολόχρυσο ξέφρενο πάρτι.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
CHECK Απόπειρες για τη ζωή της: Ψάχνοντας την αλήθεια για τις υπέροχες, βασανισμένες γυναίκες και τις τραγικές εμπειρίες τους

Θέατρο / Η βάρβαρη εποχή που ζούμε σε μια παράσταση

Ο Μάρτιν Κριμπ στο «Απόπειρες για της ζωή της» που ανεβαίνει στο Θέατρο Θησείον σκιαγραφεί έναν κόσμο όπου κυριαρχεί ο πόλεμος, ο θάνατος, η καταπίεση, η τρομοκρατία, η φτώχεια, ο φασισμός, αλλά και ο έρωτας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
To νόημα τού να ανεβάζεις Πλάτωνα στην εποχή του ΤikTok

Άννα Κοκκίνου / To νόημα τού να ανεβάζεις το Συμπόσιο του Πλάτωνα στην εποχή του tinder

Η Άννα Κοκκίνου στη νέα της παράσταση αναμετριέται με το «Συμπόσιο» του Πλάτωνα και τις πολλαπλές όψεις του Έρωτα. Εξηγεί στη LiFO για ποιον λόγο επέλεξε να ανεβάσει το αρχαίο φιλοσοφικό κείμενο, πώς το προσέγγισε δραματουργικά και κατά πόσο παραμένουν διαχρονικά τα νοήματά του.
M. HULOT
«Άμα σε λένε “αδελφή”, πώς να δεχτείς την προσβολή ως ταυτότητά σου;»

Θέατρο / «Άμα σε λένε “αδελφή”, πώς να δεχτείς την προσβολή ως ταυτότητά σου;»

Η παράσταση TERAΣ διερευνά τις queer ταυτότητες και τα οικογενειακά τραύματα, μέσω της εμπειρίας της αναγκαστικής μετανάστευσης. Μπορεί τελικά ένα μέλος της ΛΟΑΤΚΙΑ+ κοινότητας να ζήσει ελεύθερα σε ένα μικρό νησί;
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Αντώνης Αντωνόπουλος από μικρός είχε μια έλξη για τα νεκροταφεία ή Όλα είναι θέατρο αρκεί να στρέψεις το βλέμμα σου πάνω τους ή Η παράσταση «Τελευταία επιθυμία» είναι ένα τηλεφώνημα από τον άλλο κόσμο

Θέατρο / «Ας απολαύσουμε τη ζωή, γιατί μας περιμένει το σκοτάδι»

Ο Αντώνης Αντωνόπουλος, στη νέα του παράσταση «Τελευταία Επιθυμία», δημιουργεί έναν χώρο όπου ο χρόνος για λίγο παγώνει, δίνοντάς μας τη δυνατότητα να συναντήσουμε τους νεκρούς αγαπημένους μας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Όσα (δε) βλέπουν τα μέντιουμ

Θέατρο / Όσα (δε) βλέπουν τα μέντιουμ

«Δεν πηγαίνουμε ποτέ στη Μόσχα, όμως η επιθυμία γι’ αυτήν κυλάει διαρκώς μέσα μας» - Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για τη sold-out παράσταση «Τρεις Αδελφές» του Τσέχοφ, σε σκηνοθεσία Μαρίας Μαγκανάρη στο Εθνικό Θέατρο.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Θέμελης Γλυνάτσης: Ας ξεκινήσουμε με το να είμαστε πολύ πιο τολμηροί με τους ρόλους που δίνουμε στους νέους καλλιτέχνες, κι ας μην είναι τέλειοι

Θέατρο / Μια όπερα με πρωταγωνιστές παιδιά για πρώτη φορά στην Ελλάδα

Μεταξύ χειροποίητων σκηνικών και σκέψεων γύρω από τη θρησκεία και την εξουσία, «Ο Κατακλυσμός του Νώε» δεν είναι άλλη μια παιδική παράσταση, αλλά ανοίγει χώρο σε κάτι μεγαλύτερο: στη δυνατότητα τα παιδιά να γίνουν οι αυριανοί δημιουργοί, όχι απλώς οι θεατές.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Ηow to resuscitate a dinosaur/ Έι, Romeo, πώς δίνεις το φιλί της ζωής σε έναν δεινόσαυρο;

Guest Editors / «Ο Καστελούτσι σκηνοθετεί μια υπόσχεση· και κάνει τέχνη εκκλησιαστική»

«Πέρασαν μέρες από την πρώτη μου επαφή με τη Βερενίκη. Μάντρωσα ένα κοπάδι σκέψεις» – ο Κυριάκος Χαρίτος γράφει για μια από τις πολυσυζητημένες παραστάσεις της σεζόν, που ανέβηκε στη Στέγη.
ΚΥΡΙΑΚΟΣ ΧΑΡΙΤΟΣ
Onassis Dance Days 2025: Ένας ύμνος στα αδάμαστα σώματα

Θέατρο / Onassis Dance Days 2025: Ένας ύμνος στα αδάμαστα σώματα

Ένα νέο, αλλιώτικο σύμπαν για τον «χορό» ξεδιπλώνεται από τις 3 έως τις 6 Απριλίου στη Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση, μέσα από τα πρωτοποριακά έργα τεσσάρων κορυφαίων Ελλήνων χορογράφων και του διεθνούς φήμης Damien Jalet.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Κώστας Νικούλι

Θέατρο / «Μπορώ να καταλάβω το πώς είναι να νιώθεις παρείσακτος»

Ο 30χρονος Κώστας Νικούλι μιλά για την πορεία του μετά το «Ξενία» που του χάρισε το βραβείο πρωτοεμφανιζόμενου ηθοποιού όταν ήταν ακόμα έφηβος, για το πόσο Έλληνας νιώθει, για την πρόκληση του να παίζει τρεις γκέι ρόλους και για το πόσο τον έχει αλλάξει το παιδί του.
M. HULOT
Μέσα στον θησαυρό με τις εμβληματικές φορεσιές της Δόρας Στράτου

Θέατρο / «Κάποτε έδιναν τις φορεσιές για έναν πλαστικό κουβά, που ήταν ό,τι πιο μοντέρνο»

Μια γνωριμία με τη μεγάλη κληρονομιά της Δόρας Στράτου μέσα από τον πλούτο αυθεντικών ενδυμάτων που δεν μπορούν να ξαναραφτούν σήμερα και συντηρούνται με μεγάλο κόπο, χάρη στην αφοσίωση και την εθελοντική προσφορά μιας ομάδας ανθρώπων που πιστεύουν και συνεχίζουν το όραμά της.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Βασιλική Δρίβα: «Με προσβάλλει να με χρησιμοποιούν σαν καθρέφτη για την ανωτερότητά τους»

Οι Αθηναίοι / Βασιλική Δρίβα: «Με προσβάλλει να με χρησιμοποιούν σαν καθρέφτη για την ανωτερότητά τους»

Ανατρέποντας πολλά από τα στερεότυπα που συνοδεύουν τους ανθρώπους με αναπηρία, η Βασιλική Δρίβα περιγράφει τις δυσκολίες που αντιμετώπισε αλλά και τις χαρές, και μπορεί πλέον να δηλώνει, έστω δειλά, πως είναι ηθοποιός. Είναι η Αθηναία της εβδομάδας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ξαναγράφοντας τον Ίψεν

Θέατρο / Ο Ίψεν στον Πειραιά, στο μουράγιο

«Δεν είναι εύκολο να είσαι ασυμβίβαστη. Όπως δεν είναι εύκολο να ξαναγράφεις τον Ίψεν» – Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για την παράσταση «Εχθρός του λαού» σε διασκευή και σκηνοθεσία του Κωνσταντίνου Βασιλακόπουλου.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
«Δυσκολεύτηκα να διαχειριστώ τις αρνητικές κριτικές και αποσύρθηκα για έναν χρόνο»

Lifo Videos / «Δυσκολεύτηκα να διαχειριστώ τις αρνητικές κριτικές και αποσύρθηκα για έναν χρόνο»

Η ηθοποιός Παρασκευή Δουρουκλάκη μιλά για την εμπειρία της με τον Πέτερ Στάιν, τις προσωπικές της μάχες με το άγχος και την κατάθλιψη, καθώς και για το θέατρο ως διέξοδο από αυτές.
ΣΩΤΗΡΗΣ ΒΑΛΑΡΗΣ
Μαρία Σκουλά: «Πιστεύω πολύ στο χάος μέσα μου»

Θέατρο / Μαρία Σκουλά: «Πιστεύω πολύ στο χάος μέσα μου»

Από τον ρόλο της Μάσα στην πραγματική ζωή, από το Ηράκλειο όπου μεγάλωσε μέχρι τη ζωή με τους ανθρώπους του θεάτρου, από τον φόβο στην ελευθερία, η ζωή της Μαρίας Σκουλά είναι ένας δρόμος μακρύς και δύσκολος που όμως την οδήγησε σε κάτι δυνατό και φωτεινό.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Μια νέα παράσταση χαρτογραφεί το χάσμα μεταξύ γενιάς Z και γενιάς X

Θέατρο / Μια νέα παράσταση χαρτογραφεί το χάσμα μεταξύ γενιάς Z και γενιάς X

Μέσα από την εναλλαγή αφηγήσεων, εμπειριών, αναπαραστάσεων, χορού, βίντεο και ήχου, η παράσταση του Γιώργου Βαλαή αναδεικνύει τις διαφορές αλλά και τις συνδέσεις που υπάρχουν μεταξύ των δυο διαφορετικών γενεών.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ