Κριτική της παράστασης «Ήταν όλοι τους παιδιά μου» του Γιάννη Μόσχου

Κριτική της παράστασης «Ήταν όλοι τους παιδιά μου» του Γιάννη Μόσχου Facebook Twitter
1
Κριτική της παράστασης «Ήταν όλοι τους παιδιά μου» του Γιάννη Μόσχου Facebook Twitter
Σπάνια συναντάει κανείς τόσο αρμονική δουλειά συνόλου, όπου όλοι οι ηθοποιοί προσφέρουν ζωτικό κομμάτι του εαυτού τους, ερμηνείες που έχουν νόημα: να τις επεξεργαστείς, να τις αφουγκραστείς, να τις εισπράξεις.

«Η κοινωνία βρίσκεται μέσα στον άνθρωπο και ο άνθρωπος μέσα στην κοινωνία»: με πάθος και πολύ μελάνι υπερασπίστηκε ο Μίλερ την αντίληψη αυτή στη ζωή και στο έργο του. Δεν είμαστε αυτάρκεις, ούτε ζούμε απομονωμένοι, και είναι λάθος να διαχωρίζουμε τη μεταφυσική ή την υπαρξιακή διάσταση από την κοινωνική, πίστευε ο συγγραφέας. Μπορεί οι σκέψεις, οι ελπίδες και οι φόβοι μας να ανήκουν αποκλειστικά σ' εμάς τους ίδιους, οι πράξεις μας όμως εκπέμπουν δονήσεις στην οικουμένη. Ό,τι κάνουμε, αλλά και ό,τι δεν κάνουμε, είτε το κίνητρό μας είναι η προσωπική φιλοδοξία είτε ο αλτρουισμός, η πίστη ή ο κυνισμός, αυτό επηρεάζει τους γύρω μας. Πότε ελάχιστα, ποτέ αμυδρά, πότε ευεργετικά ή ολέθρια.


«Δεν υπάρχει δράση χωρίς συνέπεια και καμία συνέπεια δεν μπορεί να περιοριστεί στο εγώ, εφόσον το εγώ δεν υφίσταται χωρίς την ευρύτερη κοινότητα, η οποία του παρέχει όχι μόνο το πλαίσιο αλλά και το νόημά του», παρατηρεί ο οξύνους μελετητής του αμερικανικού θεάτρου C.W.E. Bigsby, γράφοντας για τον Μίλερ στο Modern American Drama, 1945-1990. Είναι όμως πλέον πολύ αργά, όταν λαμβάνει αυτό το κρίσιμο μάθημα ο Τζο Κέλερ, κεντρικός ήρωας του Ήταν όλοι τους παιδιά μου. Την περίοδο του Β' Παγκοσμίου Πολέμου ο βιομήχανος Κέλερ πούλησε στην αμερικανική αεροπορία ελαττωματικά ανταλλακτικά, προκαλώντας έτσι τον θάνατο είκοσι ενός πιλότων. Αποσιωπώντας την εμπλοκή του, αφήνει τον συνέταιρό του να μπει στη φυλακή ως μόνος υπαίτιος.


Τώρα, τρία χρόνια αργότερα, έρχεται η ώρα των αποκαλύψεων. Καταλύτης, η επίσκεψη της Ανν, κόρης του φυλακισμένου συνεταίρου και μνηστή του γιου των Κέλερ, του Λάρι, που θεωρείται αγνοούμενος πολέμου και είναι, κατά πάσα βεβαιότητα, νεκρός. Το ματωμένο μυστικό του Κέλερ βγαίνει στο φως, παρά τις αντιστάσεις του. Ό,τι έκανε, το έκανε για την οικογένειά του, υποστηρίζει. Για να σώσει την επιχείρηση που θα αφήσει στον άλλο γιο του, τον Κρις. «Είμαι ο πατέρας του και είναι ο γιος μου, και αν υπάρχει κάτι σπουδαιότερο απ' αυτό, εγώ θα φυτέψω μια σφαίρα στο κεφάλι μου», φωνάζει στη σύζυγό του, που ξέρει την αλήθεια. Για τον Κρις, όμως, υπάρχει κάτι σπουδαιότερο από αυτό: η υποχρέωση του ατόμου απέναντι στο σύνολο. Και ο πατέρας του φέρει ευθύνη για τους 21 νεκρούς, τόσο απόλυτη, σαν να τους σκότωσε με το χέρι του.

Το αποτέλεσμα μπορεί να υστερεί σε περιπετειώδη διάθεση ή σε φρεσκάδα, σίγουρα όμως πατάει στέρεα στα πόδια του και δεν καμώνεται κάτι που δεν είναι. Μπορεί να μην εντυπωσιάζει με την πρωτοτυπία του, συγκινεί όμως με την ειλικρίνειά του.


«Ο θάνατος του κάθε ανθρώπου με λιγοστεύει, γιατί ανήκω στην ανθρωπότητα», έγραφε ο Τζον Ντον στο περίφημο ποίημά του και αυτό ακριβώς προσπαθεί να καταστήσει κατανοητό ο Κρις. Ότι δεν ήταν μόνο ο Λάρι που χάθηκε εξαιτίας των δόλιων πράξεων του Τζο (όπως αποδεικνύεται στην πορεία) αλλά και όλοι οι νέοι που έπεσαν στο κενό. «Ναι, βέβαια, ο Λάρι ήταν γιος μου. Αλλά [...] στα δικά του μάτια ήταν όλοι τους παιδιά μου. Και νομίζω πως πράγματι ήταν, νομίζω πως πράγματι ήταν» ομολογεί ο ήρωας συντετριμμένος, σε μια στιγμή τρομακτικής επίγνωσης που θυμίζει αρχαία τραγωδία.


Δεν υπάρχουν εδώ νικητές και ηττημένοι· μόνο μια φοβερή διαπίστωση ότι οι ζωές όλων μας προχωρούν αξεδιάλυτα δεμένες μεταξύ τους. Αν το καταλάβουμε αυτό, υπάρχει ελπίδα. Το τίμημα όμως φαντάζει συνήθως δυσβάσταχτο. Οι άνθρωποι, για δεκάδες σημαντικούς και ασήμαντους λόγους, επιλέγουν τον συμβιβασμό ή το ψέμα. Ακόμη και η στάση του ιδεολόγου Κρις, που για χρόνια εθελοτυφλούσε και καρπωνόταν τα αγαθά της οικογενειακής επιχείρησης, τίθεται υπό αμφισβήτηση. «Ο Κρις αποτυγχάνει και αυτός» σημειώνει ο Bigsby. «Η ενοχή του πατέρα του μπλέκεται με τη λαχτάρα να διακηρύξει τη δική του αθωότητα, και όπως έχει πει ο Μίλερ στην αυτοβιογραφία του, η αθωότητα σκοτώνει [...]. Το ιδανικό αποκαλύπτεται νοθευμένο, τα κίνητρα ύποπτα και η κοινωνική δικαιοσύνη εκτεθειμένη στις ιδιωτικές επιθυμίες».

Κριτική της παράστασης «Ήταν όλοι τους παιδιά μου» του Γιάννη Μόσχου Facebook Twitter
Ο Δημήτρης Καταλειφός ως Τζο Κέλερ συνδυάζει τη νοητική αγαρμποσύνη ενός αμόρφωτου ανθρώπου με το τυφλό πείσμα του αυτοδημιούργητου επιχειρηματία αλλά και την αδυναμία του καλού πατέρα που διψά για την αγάπη των παιδιών του.
Κριτική της παράστασης «Ήταν όλοι τους παιδιά μου» του Γιάννη Μόσχου Facebook Twitter
Μια βόμβα ενέργειας και συναισθημάτων, εξίσου εξαιρετικός, ο πληγωμένος και άρτι αφυπνισμένος αδελφός της Κώστας Βασαρδάνης.


Απαλλαγμένη από κάθε διάθεση επίδειξης, η σκηνοθεσία του Γιάννη Μόσχου αφήνει τα δραματουργικά δεδομένα να ξεδιπλωθούν αβίαστα. Κινείται με σύνεση, αίσθηση του μέτρου και συνέπεια. Ουδέποτε υποκύπτει σε διδακτισμό ή μελοδραματικές εξάρσεις. Οι συγκρούσεις αναδύονται χωρίς να εκβιάζονται: προκύπτουν οργανικά ως φυσικές συνέπειες των χαρακτήρων και των διλημμάτων τους και ως τέτοιες διατηρούν θερμό το ενδιαφέρον μας μέχρι τέλους.


Ας ξαναθυμηθούμε τα βασικά –πώς να λέμε πειστικά μια ιστορία– και από εκεί βλέπουμε, μοιάζει να λέει ο σκηνοθέτης. Το αποτέλεσμα μπορεί να υστερεί σε περιπετειώδη διάθεση ή σε φρεσκάδα, σίγουρα όμως πατάει στέρεα στα πόδια του και δεν καμώνεται κάτι που δεν είναι. Μπορεί να μην εντυπωσιάζει με την πρωτοτυπία του, συγκινεί όμως με την ειλικρίνειά του. Όσον αφορά τη σκηνογραφία, η επιθυμία να νικήσουμε τον ρεαλισμό δεν αρκεί, όταν αντικαθίσταται από μια ψευτομοντέρνα εκδοχή αφαίρεσης που ξενίζει δυσάρεστα τον θεατή και τον εμποδίζει να συνδεθεί με τη δράση. Ένα σκηνικό γκρίζο, αυστηρό, με κίονες και σκάλες που θα ταίριαζε ίσως σε άλλο έργο, στον Άμλετ ή στον Ιούλιο Καίσαρα, σε μια τραγωδία εξουσίας και ανακτόρων, όπου οι ήρωες κρύβονται και κρυφακούν τους αντιπάλους τους, και όχι σε ένα κοινωνικό δράμα στην καρδιά μιας μικρής πόλης. Εδώ τα «παράθυρα» χρησιμοποιούνται μόνο μία ή δύο φορές, σχεδόν με το ζόρι, ίσα-ίσα για να δικαιολογήσουν την παρουσία τους.


Ευτυχώς, το μεγαλύτερο πλεονέκτημα, η πιο θαυμαστή αρετή της παράστασης, αποδεικνύεται το έμψυχο δυναμικό της. Νοιαζόμαστε για τους ήρωες, από τον «πρώτο» ως τον «τελευταίο»: και αυτή η ανθρωπιά, τόσο σε επίπεδο σκηνοθεσίας όσο και υποκριτικής, είναι το πιο συγκινητικό στοιχείο. Σπάνια συναντάει κανείς τόσο αρμονική δουλειά συνόλου, όπου όλοι οι ηθοποιοί προσφέρουν ζωτικό κομμάτι του εαυτού τους, ερμηνείες που έχουν νόημα: να τις επεξεργαστείς, να τις αφουγκραστείς, να τις εισπράξεις.

Κριτική της παράστασης «Ήταν όλοι τους παιδιά μου» του Γιάννη Μόσχου Facebook Twitter
Εξαιρετική η Δανάη Επιθυμιάδη ως Ανν, ευάλωτη και «καθαρή», προσηλωμένη στον στόχο και η Αλεξάνδρα Σακελλαροπούλου ως Μητέρα αιφνιδιάζει ευχάριστα μέσα από απρόσμενες υποκριτικές αποχρώσεις και μεταπτώσεις που αρνούνται την πεπατημένη.


Ο Δημήτρης Καταλειφός ως Τζο Κέλερ συνδυάζει τη νοητική αγαρμποσύνη ενός αμόρφωτου ανθρώπου (έτσι τον περιγράφει ο συγγραφέας) με το τυφλό πείσμα του αυτοδημιούργητου επιχειρηματία αλλά και την αδυναμία του καλού πατέρα που διψά για την αγάπη των παιδιών του. Σπαρακτική η βωβή κραυγή του τέλους, όταν ο ήρωας συνειδητοποιεί ότι δεν υπάρχει επιστροφή και ότι η ζωή διαγράφεται πλέον ανέφικτη.


Με έμφυτη κομψότητα και τρομερό μέτρο στην έκφραση του πόνου της, η Αλεξάνδρα Σακελλαροπούλου ως Μητέρα αιφνιδιάζει ευχάριστα μέσα από απρόσμενες υποκριτικές αποχρώσεις και μεταπτώσεις που αρνούνται την πεπατημένη.

 
Στιβαρός και γήινος, ο Γιώργος Βουρδαμής αποφεύγει όλες τις παγίδες του «κατηγόρου» Κρις. Εξαιρετική η Δανάη Επιθυμιάδη ως Ανν, ευάλωτη και «καθαρή», προσηλωμένη στον στόχο. Μια βόμβα ενέργειας και συναισθημάτων, εξίσου εξαιρετικός, ο πληγωμένος και άρτι αφυπνισμένος αδελφός της Κώστας Βασαρδάνης. Δυναμική και κοφτερή η παρουσία της Ευγενίας Αποστόλου, εκτελεί άψογα τη σύντομη αποστολή της, ενώ, στον αντίποδα, ο γιατρός σύζυγός της Δημήτρης Καραμπέτσης αποπνέει μοναδική ζεστασιά ως συμβιβασμένος, αλλά καθόλου πικραμένος οικογενειάρχης. Συμπαθέστατο, τέλος, το ζεύγος χαρωπών Αμερικανών του Γιώργου Τζαβάρα και της Ιωάννας Πιατά.

Ιnfo:
Ήταν όλοι τους παιδιά μου
Άρθουρ Μίλερ

Σκην.: Γ. Μόσχος

Ερμηνεύουν: Δ. Καταλειφός, Αλ. Σακελλαροπούλου, Γ. Βουρδαμής

Θέατρο Εμπορικόν

Σαρρή 11, Ψυρρή, 210 3211750

Απογ.: Σάβ. 18:00

Βραδ.: Τετ.-Κυρ. 20:00, Πέμ.-Σάβ. 21:00

Εισ.: €15-25

Θέατρο
1

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Ηow to resuscitate a dinosaur/ Έι, Romeo, πώς δίνεις το φιλί της ζωής σε έναν δεινόσαυρο;

Guest Editors / «Ο Καστελούτσι σκηνοθετεί μια υπόσχεση· και κάνει τέχνη εκκλησιαστική»

«Πέρασαν μέρες από την πρώτη μου επαφή με τη Βερενίκη. Μάντρωσα ένα κοπάδι σκέψεις» – ο Κυριάκος Χαρίτος γράφει για μια από τις πολυσυζητημένες παραστάσεις της σεζόν, που ανέβηκε στη Στέγη.
ΚΥΡΙΑΚΟΣ ΧΑΡΙΤΟΣ
Onassis Dance Days 2025: Ένας ύμνος στα αδάμαστα σώματα

Θέατρο / Onassis Dance Days 2025: Ένας ύμνος στα αδάμαστα σώματα

Ένα νέο, αλλιώτικο σύμπαν για τον «χορό» ξεδιπλώνεται από τις 3 έως τις 6 Απριλίου στη Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση, μέσα από τα πρωτοποριακά έργα τεσσάρων κορυφαίων Ελλήνων χορογράφων και του διεθνούς φήμης Damien Jalet.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Κώστας Νικούλι

Θέατρο / «Μπορώ να καταλάβω το πώς είναι να νιώθεις παρείσακτος»

Ο 30χρονος Κώστας Νικούλι μιλά για την πορεία του μετά το «Ξενία» που του χάρισε το βραβείο πρωτοεμφανιζόμενου ηθοποιού όταν ήταν ακόμα έφηβος, για το πόσο Έλληνας νιώθει, για την πρόκληση του να παίζει τρεις γκέι ρόλους και για το πόσο τον έχει αλλάξει το παιδί του.
M. HULOT
Μέσα στον θησαυρό με τις εμβληματικές φορεσιές της Δόρας Στράτου

Θέατρο / «Κάποτε έδιναν τις φορεσιές για έναν πλαστικό κουβά, που ήταν ό,τι πιο μοντέρνο»

Μια γνωριμία με τη μεγάλη κληρονομιά της Δόρας Στράτου μέσα από τον πλούτο αυθεντικών ενδυμάτων που δεν μπορούν να ξαναραφτούν σήμερα και συντηρούνται με μεγάλο κόπο, χάρη στην αφοσίωση και την εθελοντική προσφορά μιας ομάδας ανθρώπων που πιστεύουν και συνεχίζουν το όραμά της.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Βασιλική Δρίβα: «Με προσβάλλει να με χρησιμοποιούν σαν καθρέφτη για την ανωτερότητά τους»

Οι Αθηναίοι / Βασιλική Δρίβα: «Με προσβάλλει να με χρησιμοποιούν σαν καθρέφτη για την ανωτερότητά τους»

Ανατρέποντας πολλά από τα στερεότυπα που συνοδεύουν τους ανθρώπους με αναπηρία, η Βασιλική Δρίβα περιγράφει τις δυσκολίες που αντιμετώπισε αλλά και τις χαρές, και μπορεί πλέον να δηλώνει, έστω δειλά, πως είναι ηθοποιός. Είναι η Αθηναία της εβδομάδας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ξαναγράφοντας τον Ίψεν

Θέατρο / Ο Ίψεν στον Πειραιά, στο μουράγιο

«Δεν είναι εύκολο να είσαι ασυμβίβαστη. Όπως δεν είναι εύκολο να ξαναγράφεις τον Ίψεν» – Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για την παράσταση «Εχθρός του λαού» σε διασκευή και σκηνοθεσία του Κωνσταντίνου Βασιλακόπουλου.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
«Δυσκολεύτηκα να διαχειριστώ τις αρνητικές κριτικές και αποσύρθηκα για έναν χρόνο»

Lifo Videos / «Δυσκολεύτηκα να διαχειριστώ τις αρνητικές κριτικές και αποσύρθηκα για έναν χρόνο»

Η ηθοποιός Παρασκευή Δουρουκλάκη μιλά για την εμπειρία της με τον Πέτερ Στάιν, τις προσωπικές της μάχες με το άγχος και την κατάθλιψη, καθώς και για το θέατρο ως διέξοδο από αυτές.
ΣΩΤΗΡΗΣ ΒΑΛΑΡΗΣ
Μαρία Σκουλά: «Πιστεύω πολύ στο χάος μέσα μου»

Θέατρο / Μαρία Σκουλά: «Πιστεύω πολύ στο χάος μέσα μου»

Από τον ρόλο της Μάσα στην πραγματική ζωή, από το Ηράκλειο όπου μεγάλωσε μέχρι τη ζωή με τους ανθρώπους του θεάτρου, από τον φόβο στην ελευθερία, η ζωή της Μαρίας Σκουλά είναι ένας δρόμος μακρύς και δύσκολος που όμως την οδήγησε σε κάτι δυνατό και φωτεινό.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Μια νέα παράσταση χαρτογραφεί το χάσμα μεταξύ γενιάς Z και γενιάς X

Θέατρο / Μια νέα παράσταση χαρτογραφεί το χάσμα μεταξύ γενιάς Z και γενιάς X

Μέσα από την εναλλαγή αφηγήσεων, εμπειριών, αναπαραστάσεων, χορού, βίντεο και ήχου, η παράσταση του Γιώργου Βαλαή αναδεικνύει τις διαφορές αλλά και τις συνδέσεις που υπάρχουν μεταξύ των δυο διαφορετικών γενεών.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ρομέο Καστελούτσι: «Όπου παρεμβάλλεται το κράτος, δεν υπάρχει χώρος για τον έρωτα. Ο έρωτας είναι εναντίον του κράτους και το κράτος εναντίον του έρωτα».

Θέατρο / Ρομέο Καστελούτσι: «Πάντα κάποιος πολεμά τον έρωτα. Και οι εραστές είναι πάντα τα θύματα»

Ο σπουδαίος Ιταλός σκηνοθέτης, λίγο πριν επιστρέψει στην Αθήνα και στη Στέγη για να παρουσιάσει τη «Βερενίκη» του, μας μίλησε για τον έρωτα, τη γλώσσα και τη μοναξιά, την πολιτική και την ανυπέρβλητη Ιζαμπέλ Ιπέρ.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
CHECK How soon is now: Μια παράσταση για τους μετεξεταστέους της συστημικής ιστορίας

Θέατρο / How soon is now: Μια παράσταση για τους μετεξεταστέους της Iστορίας

Σκηνοθετημένη από έναν νέο δημιουργό, η παράσταση που βασίζεται στο τελευταίο κείμενο της Γλυκερίας Μπασδέκη επιχειρεί έναν διάλογο με μία από τις πιο σκοτεινές περιόδους της ελληνικής ιστορίας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Αγορίτσα Οικονόμου

Αγορίτσα Οικονόμου / «Πέφτω να κοιμηθώ και σκέφτομαι ότι κάτι έχω κάνει καλά»

Βρέθηκε να κυνηγάει το όνειρο της υποκριτικής, χωρίς να γνωρίζει τον τρόπο, αλλά με τη βεβαιότητα ότι δεν ήθελε ποτέ να μείνει με την απορία «γιατί δεν το έκανα;». Μέσα από σκληρή δουλειά και πολλούς μικρούς ρόλους, κατάφερε να βρει τον δρόμο της στην τέχνη, στον οποίο προχωρά και αισθάνεται τυχερή. Η Αγορίτσα Οικονόμου είναι η Αθηναία της εβδομάδας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
ΧΡΗΣΤΟΣ ΘΕΟΔΩΡΙΔΗΣ 

Θέατρο / «Αν κλάψω με ένα έργο, είμαι σε καλό δρόμο»

Ο Χρήστος Θεοδωρίδης, που έχει σκηνοθετήσει με επιτυχία δύο έργα φέτος, του Βιριπάγιεφ και της Αναγνωστάκη, εξηγεί γιατί τον ενδιαφέρουν τα κείμενα που μιλάνε στον άνθρωπο σήμερα, ακόμα κι αν σε αυτά ακούγονται ακραίες απόψεις που ενοχλούν και τον ίδιο.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Να είσαι γκέι στη Νέα Υόρκη

Θέατρο / «Η Κληρονομιά μας»: Τι αποκομίσαμε από την εξάωρη παράσταση στο Εθνικό

«Μία ποπ queer saga, παραδομένη πότε στη μέθη των κοκτέιλ Μανχάταν και πότε στο πένθος μιας αλησμόνητης συλλογικής απώλειας» – Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για το πολυβραβευμένο έργο του Μάθιου Λόπεζ, που παρουσιάζεται για πρώτη φορά στην Ελλάδα από τον Γιάννη Μόσχο.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
«Δεν είμαι ασεβής, ούτε ιδιοσυγκρασιακή ούτε αιρετική»

Θέατρο / «Δεν είμαι ασεβής, ούτε ιδιοσυγκρασιακή, ούτε αιρετική»

Μετά την Ορέστεια του Στρίντμπεργκ και τις πρόβες για το έργο του Βασίλη Βηλαρά, η Λένα Κιτσοπούλου μιλάει για προσδοκίες και αποφάσεις, για επιτυχίες και απορρίψεις, για το «σύστημα» μέσα στο οποίο δουλεύει και για όλους εκείνους τους χαρακτηρισμούς που της αποδίδουν.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Με Μαρμαρινό, Κουρεντζή, Ράσσε, Mouawad και Ζυλιέτ Μπινός στο πρόγραμμα του Φεστιβάλ Επιδαύρου

Πολιτισμός / Μαρμαρινός, Κουρεντζής, Ράσε, Mouawad και Ζιλιέτ Μπινός στο πρόγραμμα του Φεστιβάλ Επιδαύρου

Καλλιτέχνες με ιστορικό ίχνος στην Επίδαυρο θα παρουσιάσουν τη δουλειά τους δίπλα σε ξένους και άλλους Έλληνες δημιουργούς, ενώ στις 19 Ιουλίου θα ακούσουμε την ορχήστρα Utopia υπό τη διεύθυνση του Θ. Κουρεντζή.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Μπορεί το ελληνικό θέατρο να σατιρίσει τον εαυτό του;      

Θέατρο / Μπορεί το ελληνικό θέατρο να σατιρίσει επιτυχημένα τον εαυτό του;      

«Αν θες να αναμετρηθείς με κάτι, αν θες να πας στην ουσία, πρέπει να πονέσεις» – Κριτική για την πολυσυζητημένη παράσταση «Merde!» των Βασίλη Μαγουλιώτη και Γιώργου Κουτλή στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ