The last five years: Ένα από τα δημοφιλέστερα off Broadway μιούζικαλ επιστρέφει

The last five years, Τζέισον Ρόμπερτ Μπράουν, σε σκηνοθεσία του Δημήτρη Δημόπουλου Facebook Twitter
Ο Πάρης Παρασκευάδης και η Βάσια Ζαχαροπούλου. Φωτ.: Βαλέρια Ισάεβα
0

Ένα από τα δημοφιλέστερα off Broadway μιούζικαλ, το The last five years του βραβευμένου με τρία Τόνι Αμερικανού συνθέτη Τζέισον Ρόμπερτ Μπράουν, επιστρέφει στην Εναλλακτική Σκηνή της Εθνικής Λυρικής Σκηνής. Η νεοϋορκέζικη ιστορία ενός ασυνήθιστου έρωτα ζωντανεύει επί σκηνής, προσφέροντας μια αξέχαστη μουσικοθεατρική εμπειρία. Το έργο παρουσιάζεται σε μουσική διεύθυνση Μιχάλη Παπαπέτρου και μετάφραση και σκηνοθεσία του πολυπράγμονα κωμικού και λιμπρετίστα Δημήτρη Δημόπουλου. Τους πρωταγωνιστικούς ρόλους ερμηνεύουν η Βάσια Ζαχαροπούλου και ο Πάρις Παρασκευάδης.

Ένα έντονα συναισθηματικό και προσωπικό μιούζικαλ δωματίου με θέμα δύο εικοσάρηδες Νεοϋορκέζους, την Κάθυ και τον Τζέιμι, που βρίσκουν και χάνουν τον έρωτα στη διάρκεια μιας περιόδου πέντε χρόνων, το The last five years χαρακτηρίζεται από την αντισυμβατική δομή του: η Κάθυ αφηγείται την ιστορία αντίστροφα και ο Τζέιμι γραμμικά. Οι αφηγήσεις τους συγχρονίζονται μόνο μία φορά, στην τελετή του γάμου τους.

Είναι εντελώς διαφορετική η σχέση που αναπτύσσεις με μια παράσταση, γνωρίζοντας πως αυτή δεν τελείωσε, μα θα επαναληφθεί. Ακόμα και αν δεν προβάρεις, η παράσταση επιστρέφει στο μυαλό σου και σίγουρα επεξεργάζεσαι τι πήγε σωστά και τι πήγε λάθος, τι θα ήθελες να προσπαθήσεις να επαναλάβεις και τι να αποφύγεις.

Το βραβευμένο με βραβείο Drama Desk έργο που χαρακτηρίστηκε από το περιοδικό «Time» ως ένα από τα δέκα καλύτερα μιούζικαλ του 2001 φέρνει επί σκηνής ένας εκλεκτικός συνδυασμός ήχων και επιρροών, όπου η ποπ-ροκ συνδυάζεται ιδανικά με την τζαζ, την κλασική μουσική και τη φολκ, με στοιχεία κάντρι.

«Ανυπομονώ να ξεκινήσουμε πρόβες για την αναβίωση του μιούζικαλ The last five years στην Εναλλακτική Σκηνή της ΕΛΣ, ακριβώς επειδή είναι αναβίωση», λέει ο Δημήτρης Δημόπουλος. «Έχω μεγάλη περιέργεια να διαπιστώσω πόσο έχει “ωριμάσει” το έργο στους δύο πρωταγωνιστές του, τη Βάσια Ζαχαροπούλου και τον Πάρη Παρασκευάδη, καθώς έχει περάσει σχεδόν ένας χρόνος από το πέρας των παραστάσεων την προηγούμενη καλλιτεχνική περίοδο και γνωρίζαμε από τότε πως η παράσταση θα επαναλαμβανόταν.

»Είναι εντελώς διαφορετική η σχέση που αναπτύσσεις με μια παράσταση, γνωρίζοντας πως αυτή δεν τελείωσε, μα θα επαναληφθεί. Ακόμα και αν δεν προβάρεις, η παράσταση επιστρέφει στο μυαλό σου και σίγουρα επεξεργάζεσαι τι πήγε σωστά και τι πήγε λάθος, τι θα ήθελες να προσπαθήσεις να επαναλάβεις και τι να αποφύγεις. Ανυπομονώ να τους ξανασυναντήσω, μαζί με τον μαέστρο μας, τον Μιχάλη Παπαπέτρου, και να μου αποκαλύψουν τι έχουν ανακαλύψει οι ίδιοι, μια και η Κάθι και ο Τζέιμι της παράστασή μας είναι η Κάθι και ο Τζέιμι που πλάσαμε όλοι μαζί στις πρόβες. Επίσης ανυπομονώ να δω πόσο διαφορετικές θα είναι αυτές οι πρόβες, όπου, αντί να ανακαλύπτουμε πώς θα είναι η παράστασή μας, θα μπορέσουμε να εμβαθύνουμε και να επεκταθούμε σε όσα δεν προλάβαμε, καθώς τρέχαμε για την πρεμιέρα μας τότε. Αυτό θεωρώ πως είναι το μεγαλύτερο κέρδος μιας αναβίωσης, αν αποτελεί όντως μια αναβίωση των προβών και της παράστασης, μια διαδικασία αναδημιουργίας και ανατροφοδότησης, και όχι μια στείρα επανάληψη, αλλά.

»Και ανυπομονώ να ξεκινήσουμε και τις παραστάσεις μας, ώστε να παρουσιάσουμε όσα νέα έχουμε ανακαλύψει με το κοινό που με τόση ζεστασιά και ενθουσιασμό αγκάλιασε την παράστασή μας στην πρώτη της παρουσίαση. «Δεν γίνεται να ανεβαίνουν τέτοιες παραστάσεις για τόσο λίγες φορές», ήταν κάτι που ακούγαμε συχνά πέρσι και είναι ευτύχημα το ότι μας δίνεται η ευκαιρία να επιστρέψουμε πάλι για λίγες παραστάσεις μεν, περισσότερες από πέρσι δε.

798
Το νέο τεύχος της LiFO δωρεάν στην πόρτα σας με ένα κλικ.

Το στοίχημα της Εναλλακτικής Σκηνής να εντάξει το μιούζικαλ στο ρεπερτόριό της φαίνεται πως έχει αποδώσει καρπούς, κάτι που πιστοποιείται όχι μόνο από την υψηλή προσέλευση που σημειώνεται στις παραστάσεις του είδους αλλά και από το υψηλό καλλιτεχνικό αποτέλεσμα που κάνει τις παραστάσεις μιούζικαλ στην Εναλλακτική Σκηνή να ξεχωρίζουν από τις ιδιωτικές παραγωγές που πολύ συχνά –και αυτό το σημειώνω με μια κάποια απογοήτευση– αναλώνονται σε μέτρια έργα σχετικά γνωστών τίτλων σε παραστάσεις που αποτελούν θαμπά αντίγραφα των ανεβασμάτων στο εξωτερικό. Κι αυτό είναι κρίμα, καθώς στις παραστάσεις αυτές βλέπεις επί σκηνής ένα δυναμικό νέων ηθοποιών που μπορεί να υποστηρίξει το είδος και του αξίζει καλύτερα έργα.

Επιστρέφουμε, λοιπόν, με το μιούζικαλ The last five years, ανυπομονώντας να μοιραστούμε και πάλι την ιστορία δύο ανθρώπων που γνωρίστηκαν, ερωτεύτηκαν και απομακρύνθηκαν σε αυτό το άκρως βιωματικό και προσωπικό έργο του Τζέισον Ρόμπερτ Μπράουν που υπογράφει το κείμενο και τη μουσική. Και επιστρέφουμε γεμάτοι περηφάνια που μας δίνεται η ευκαιρία να συστήσουμε σε περισσότερο κόσμο το έργο ενός πολύ σημαντικού δημιουργού του μιούζικαλ, που έχει συνδράμει στην ανάπτυξή του ως ενός είδους θεατρικής ουσίας και όχι οπτικοακουστικού, επιφανειακού εντυπωσιασμού. Και επιστρέφουμε με την ελπίδα να μας δοθεί η ευκαιρία για ακόμα περισσότερες παραστάσεις όχι μόνο στην Αθήνα αλλά και εκτός!».

The last five years, Τζέισον Ρόμπερτ Μπράουν, σε σκηνοθεσία του Δημήτρη Δημόπουλου Facebook Twitter
Φωτ.: Βαλέρια Ισάεβα

Κείμενο, μουσική, στίχοι: Τζέισον Ρόμπερτ Μπράουν
20, 22, 23, 24, 26, 27, 29, 30, 31 Μαρτίου 2024
Ώρα έναρξης: 20:30 (Κυριακή: 19:30)
Εναλλακτική Σκηνή Εθνικής Λυρικής Σκηνής – ΚΠΙΣΝ
Πρώτη παρουσίαση στη Νέα Υόρκη από τους Αριέλ Τέππερ και Μάρτυ Μπελ
Πρώτη παρουσίαση: Θέατρο Northlight, Σικάγο
Μουσική διεύθυνση: Μιχάλης Παπαπέτρου
Μετάφραση - σκηνοθεσία: Δημήτρης Δημόπουλος
Σκηνικό - κοστούμια: Ντέιβιντ Νεγρίν
Φωτισμοί: Χρήστος Τζιόγκας
Βάσια Ζαχαροπούλου (Κάθυ), Πάρις Παρασκευάδης (Τζέιμι)
Διανομή: Μίσλαβ Ρέζιτς (κιθάρα), Μάνος Αναγνωστόπουλος (ηλεκτρικό μπάσο), Μιχάλης Παπαπέτρου (πιάνο), Διονύσης Βερβιτσιώτης (βιολί), Αλέξανδρος Μποτίνης, Φαμπιόλα Οχέδα (βιολοντσέλο)

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO.

Το νέο τεύχος της LiFO δωρεάν στην πόρτα σας με ένα κλικ.

Θέατρο
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

20 παραστάσεις

Winter Preview 2024 / 20 παραστάσεις για έναν συναρπαστικό θεατρικό χειμώνα

Βάγκνερ και «Σαλό» στη Λυρική, Στρίντμπεργκ στο Εθνικό, Λόρκα στο Τέχνης, η επιστροφή του αριστουργηματικού «ROHTKO» στη Στέγη και πολλές ακόμα ενδιαφέρουσες προτάσεις που κάνουν πρεμιέρα προσεχώς.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Βασίλης Λούρας: «Η Κάλλας θα είναι πάντα ένα σύμβολο δύναμης για τους φοβισμένους»

Μουσική / «Η Κάλλας θα είναι πάντα ένα σύμβολο δύναμης για τους φοβισμένους»

Το ντοκιμαντέρ «Μαίρη, Μαριάννα, Μαρία: Tα άγνωστα ελληνικά χρόνια της Κάλλας» που έγραψε και σκηνοθέτησε ο Βασίλης Λούρας -και θα κυκλοφορήσει σύντομα στους κινηματογράφους από το Cinobo- είναι μια συναρπαστική ταινία για την Κάλλας που αποκαθιστά την αλήθεια για τα χρόνια της στην Ελλάδα αλλά και για τη θυελλώδη σχέση της με τη χώρα που η μεγάλη ντίβα θεωρούσε πατρίδα.
M. HULOT

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Ηow to resuscitate a dinosaur/ Έι, Romeo, πώς δίνεις το φιλί της ζωής σε έναν δεινόσαυρο;

Guest Editors / «Ο Καστελούτσι σκηνοθετεί μια υπόσχεση· και κάνει τέχνη εκκλησιαστική»

«Πέρασαν μέρες από την πρώτη μου επαφή με τη Βερενίκη. Μάντρωσα ένα κοπάδι σκέψεις» – ο Κυριάκος Χαρίτος γράφει για μια από τις πολυσυζητημένες παραστάσεις της σεζόν, που ανέβηκε στη Στέγη.
ΚΥΡΙΑΚΟΣ ΧΑΡΙΤΟΣ
Onassis Dance Days 2025: Ένας ύμνος στα αδάμαστα σώματα

Θέατρο / Onassis Dance Days 2025: Ένας ύμνος στα αδάμαστα σώματα

Ένα νέο, αλλιώτικο σύμπαν για τον «χορό» ξεδιπλώνεται από τις 3 έως τις 6 Απριλίου στη Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση, μέσα από τα πρωτοποριακά έργα τεσσάρων κορυφαίων Ελλήνων χορογράφων και του διεθνούς φήμης Damien Jalet.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Κώστας Νικούλι

Θέατρο / «Μπορώ να καταλάβω το πώς είναι να νιώθεις παρείσακτος»

Ο 30χρονος Κώστας Νικούλι μιλά για την πορεία του μετά το «Ξενία» που του χάρισε το βραβείο πρωτοεμφανιζόμενου ηθοποιού όταν ήταν ακόμα έφηβος, για το πόσο Έλληνας νιώθει, για την πρόκληση του να παίζει τρεις γκέι ρόλους και για το πόσο τον έχει αλλάξει το παιδί του.
M. HULOT
Μέσα στον θησαυρό με τις εμβληματικές φορεσιές της Δόρας Στράτου

Θέατρο / «Κάποτε έδιναν τις φορεσιές για έναν πλαστικό κουβά, που ήταν ό,τι πιο μοντέρνο»

Μια γνωριμία με τη μεγάλη κληρονομιά της Δόρας Στράτου μέσα από τον πλούτο αυθεντικών ενδυμάτων που δεν μπορούν να ξαναραφτούν σήμερα και συντηρούνται με μεγάλο κόπο, χάρη στην αφοσίωση και την εθελοντική προσφορά μιας ομάδας ανθρώπων που πιστεύουν και συνεχίζουν το όραμά της.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Βασιλική Δρίβα: «Με προσβάλλει να με χρησιμοποιούν σαν καθρέφτη για την ανωτερότητά τους»

Οι Αθηναίοι / Βασιλική Δρίβα: «Με προσβάλλει να με χρησιμοποιούν σαν καθρέφτη για την ανωτερότητά τους»

Ανατρέποντας πολλά από τα στερεότυπα που συνοδεύουν τους ανθρώπους με αναπηρία, η Βασιλική Δρίβα περιγράφει τις δυσκολίες που αντιμετώπισε αλλά και τις χαρές, και μπορεί πλέον να δηλώνει, έστω δειλά, πως είναι ηθοποιός. Είναι η Αθηναία της εβδομάδας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ξαναγράφοντας τον Ίψεν

Θέατρο / Ο Ίψεν στον Πειραιά, στο μουράγιο

«Δεν είναι εύκολο να είσαι ασυμβίβαστη. Όπως δεν είναι εύκολο να ξαναγράφεις τον Ίψεν» – Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για την παράσταση «Εχθρός του λαού» σε διασκευή και σκηνοθεσία του Κωνσταντίνου Βασιλακόπουλου.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
«Δυσκολεύτηκα να διαχειριστώ τις αρνητικές κριτικές και αποσύρθηκα για έναν χρόνο»

Lifo Videos / «Δυσκολεύτηκα να διαχειριστώ τις αρνητικές κριτικές και αποσύρθηκα για έναν χρόνο»

Η ηθοποιός Παρασκευή Δουρουκλάκη μιλά για την εμπειρία της με τον Πέτερ Στάιν, τις προσωπικές της μάχες με το άγχος και την κατάθλιψη, καθώς και για το θέατρο ως διέξοδο από αυτές.
ΣΩΤΗΡΗΣ ΒΑΛΑΡΗΣ
Μαρία Σκουλά: «Πιστεύω πολύ στο χάος μέσα μου»

Θέατρο / Μαρία Σκουλά: «Πιστεύω πολύ στο χάος μέσα μου»

Από τον ρόλο της Μάσα στην πραγματική ζωή, από το Ηράκλειο όπου μεγάλωσε μέχρι τη ζωή με τους ανθρώπους του θεάτρου, από τον φόβο στην ελευθερία, η ζωή της Μαρίας Σκουλά είναι ένας δρόμος μακρύς και δύσκολος που όμως την οδήγησε σε κάτι δυνατό και φωτεινό.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Μια νέα παράσταση χαρτογραφεί το χάσμα μεταξύ γενιάς Z και γενιάς X

Θέατρο / Μια νέα παράσταση χαρτογραφεί το χάσμα μεταξύ γενιάς Z και γενιάς X

Μέσα από την εναλλαγή αφηγήσεων, εμπειριών, αναπαραστάσεων, χορού, βίντεο και ήχου, η παράσταση του Γιώργου Βαλαή αναδεικνύει τις διαφορές αλλά και τις συνδέσεις που υπάρχουν μεταξύ των δυο διαφορετικών γενεών.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ρομέο Καστελούτσι: «Όπου παρεμβάλλεται το κράτος, δεν υπάρχει χώρος για τον έρωτα. Ο έρωτας είναι εναντίον του κράτους και το κράτος εναντίον του έρωτα».

Θέατρο / Ρομέο Καστελούτσι: «Πάντα κάποιος πολεμά τον έρωτα. Και οι εραστές είναι πάντα τα θύματα»

Ο σπουδαίος Ιταλός σκηνοθέτης, λίγο πριν επιστρέψει στην Αθήνα και στη Στέγη για να παρουσιάσει τη «Βερενίκη» του, μας μίλησε για τον έρωτα, τη γλώσσα και τη μοναξιά, την πολιτική και την ανυπέρβλητη Ιζαμπέλ Ιπέρ.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
CHECK How soon is now: Μια παράσταση για τους μετεξεταστέους της συστημικής ιστορίας

Θέατρο / How soon is now: Μια παράσταση για τους μετεξεταστέους της Iστορίας

Σκηνοθετημένη από έναν νέο δημιουργό, η παράσταση που βασίζεται στο τελευταίο κείμενο της Γλυκερίας Μπασδέκη επιχειρεί έναν διάλογο με μία από τις πιο σκοτεινές περιόδους της ελληνικής ιστορίας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Αγορίτσα Οικονόμου

Αγορίτσα Οικονόμου / «Πέφτω να κοιμηθώ και σκέφτομαι ότι κάτι έχω κάνει καλά»

Βρέθηκε να κυνηγάει το όνειρο της υποκριτικής, χωρίς να γνωρίζει τον τρόπο, αλλά με τη βεβαιότητα ότι δεν ήθελε ποτέ να μείνει με την απορία «γιατί δεν το έκανα;». Μέσα από σκληρή δουλειά και πολλούς μικρούς ρόλους, κατάφερε να βρει τον δρόμο της στην τέχνη, στον οποίο προχωρά και αισθάνεται τυχερή. Η Αγορίτσα Οικονόμου είναι η Αθηναία της εβδομάδας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
ΧΡΗΣΤΟΣ ΘΕΟΔΩΡΙΔΗΣ 

Θέατρο / «Αν κλάψω με ένα έργο, είμαι σε καλό δρόμο»

Ο Χρήστος Θεοδωρίδης, που έχει σκηνοθετήσει με επιτυχία δύο έργα φέτος, του Βιριπάγιεφ και της Αναγνωστάκη, εξηγεί γιατί τον ενδιαφέρουν τα κείμενα που μιλάνε στον άνθρωπο σήμερα, ακόμα κι αν σε αυτά ακούγονται ακραίες απόψεις που ενοχλούν και τον ίδιο.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Να είσαι γκέι στη Νέα Υόρκη

Θέατρο / «Η Κληρονομιά μας»: Τι αποκομίσαμε από την εξάωρη παράσταση στο Εθνικό

«Μία ποπ queer saga, παραδομένη πότε στη μέθη των κοκτέιλ Μανχάταν και πότε στο πένθος μιας αλησμόνητης συλλογικής απώλειας» – Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για το πολυβραβευμένο έργο του Μάθιου Λόπεζ, που παρουσιάζεται για πρώτη φορά στην Ελλάδα από τον Γιάννη Μόσχο.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
«Δεν είμαι ασεβής, ούτε ιδιοσυγκρασιακή ούτε αιρετική»

Θέατρο / «Δεν είμαι ασεβής, ούτε ιδιοσυγκρασιακή, ούτε αιρετική»

Μετά την Ορέστεια του Στρίντμπεργκ και τις πρόβες για το έργο του Βασίλη Βηλαρά, η Λένα Κιτσοπούλου μιλάει για προσδοκίες και αποφάσεις, για επιτυχίες και απορρίψεις, για το «σύστημα» μέσα στο οποίο δουλεύει και για όλους εκείνους τους χαρακτηρισμούς που της αποδίδουν.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ