Μια ομάδα σύγχρονου χορού αναζητά το νόημα του «νταλκά» σε ένα κλαριτζίδικο Facebook Twitter

Μια ομάδα σύγχρονου χορού αναζητά το νόημα του «νταλκά» σε ένα κλαριτζίδικο

0

Ποιο είναι το πρώτο πράγμα που σου έρχεται στο μυαλό όταν ακούς τη λέξη «νταλκάς»; Γιατί μια ομάδα σύγχρονου χορού αποφασίζει να στήσει μια χοροθεατρική παράσταση με αυτό τον τίτλο μέσα σε ένα μέρος όπως το «Χαλκιάς Palace» στο Μεταξουργείο, ένα μαγαζί που φιλοξενεί χοροεσπερίδες διάφορων συλλόγων ή γλέντια για τους «πρόγαμους» και φαινομενικά δεν έχει καμία σχέση με τις «υψηλές» τέχνες;

Πριν από μερικούς μήνες είχα παρακολουθήσει μια πρώιμη βερσιόν του «Dalga», της νέας παράστασης της Stereo Nero Dance Co. που πρωτοπαρουσιάστηκε εν είδει work in progress στο πρόσφατο Arc for Dance Festival. Αυτό που είχα δει μου έφερε αμέσως στο μυαλό το καλτ «Αυτή η Νύχτα Μένει» του Παναγιωτόπουλου.

Στους μήνες που μεσολάβησαν, η ομάδα κατάφερε να λάβει επιχορήγηση από το υπουργείο Πολιτισμού και να μεγαλώσει την ιδέα της, που αποτελεί μια απόπειρα σωματικής έρευνας πάνω στο λαϊκό ιδίωμα, προσθέτοντας και τέταρτο ερμηνευτή στους τρεις αρχικούς. Τώρα έφτασε η στιγμή να την παρουσιάσει στο κοινό, έχοντας επιλέξει έναν τόσο ιδιαίτερο και παλλόμενο χώρο για να τη στεγάσει.

Την ίδια στιγμή μπορεί να υπάρχει κάποιος που βιώνει τον νταλκά του δωρικά και κάποιος που νιώθει κιτσερέλα. Τίποτα δεν είναι λάθος γιατί σε αυτά τα πράγματα δεν υπάρχει λάθος.

«Για μένα νταλκάς είναι όλα αυτά που ποθήσαμε, αυτά που χάσαμε, που μπορεί να μην έχουμε ποτέ» περιγράφει η χορογράφος Εύη Σούλη, η μία εκ των δύο ιδρυτριών της ομάδας. «Είναι η ιστορική μνήμη, οι χαμένες πατρίδες, οι χαμένοι έρωτες, είναι μια ταυτότητα που ακροβατεί στην ανατολή και τη δύση. Το υψηλό μέσα στο χαμερπές, όλη αυτή η λαϊκότητα που κρύβει μια αγιοσύνη. Είναι οι ρίζες μου».

Μια ομάδα σύγχρονου χορού αναζητά το νόημα του «νταλκά» σε ένα κλαριτζίδικο Facebook Twitter
«Για μένα νταλκάς είναι η ιστορική μνήμη, οι χαμένες πατρίδες, οι χαμένοι έρωτες, είναι μια ταυτότητα που ακροβατεί στην ανατολή και τη δύση». Φωτο: Stephie Grape


«Ο νταλκάς για τον καθένα μας είναι μια διαρκής κατάσταση στην οποία αγιοποιούμαστε και πέφτουμε στο κατώτατο ψυχολογικό όριο την ίδια στιγμή. Δυο τελείως αντιφατικές καταστάσεις που παντρεύονται σε μία και σχετίζονται με το συναίσθημα, όμως και με τον τρόπο με τον οποίο λειτουργούμε στην κοινωνία σήμερα.

»Η αναφορά του συναισθηματικού κόσμου αφορά τον έρωτα, τον θάνατο, όλες τις απώλειες που μπορεί να βιώσει το άτομο, που φέρονται πολύ προσωπικά και χορεύονται ενδεχομένως εκ βαθέων, με εξομολογητικό χαρακτήρα.

»Από την άλλη νταλκάς μπορεί να είναι και μια καθημερινότητα που όσο πάει γίνεται και πιο δύσκολη στη χώρα μας, με τις πολιτικοκοινωνικές συνθήκες που την καθορίζουν» συμπληρώνει η έτερη ιδρύτρια της ομάδας, η ερμηνεύτρια Κατερίνα Φώτη.

Τα δύο νεαρά κορίτσια συνεργάζονται τα τελευταία χρόνια χωρίς ωστόσο οι ρόλοι χορογράφου-ερμηνεύτριας να είναι απόλυτοι στην ομάδα, αφού, όπως μου λένε, συζητούν τα πάντα, βρίσκονται σε διαρκή διάλογο καθώς «η Εύη στήνει εικόνες και κόσμους και η Κατερίνα κωδικοποιεί αυτούς τους κόσμους σε κίνηση».

«Είμαστε και οι δύο από την επαρχία, οπότε όλο αυτό το πράγμα το κουβαλάμε» καταλήγει η Εύη. «Είμαστε ο επαρχιώτης στην Ομόνοια, πρώτη του Μάη. Είμαστε ο τσάμικος, ο Χατζιδάκις, ο Σαββόπουλος, αλλά και οι Joy Division, είμαστε κάθε υπόγειο της Ελλάδας, της Αθήνας, της Ευρώπης, του κόσμου όλου».

Μια ομάδα σύγχρονου χορού αναζητά το νόημα του «νταλκά» σε ένα κλαριτζίδικο Facebook Twitter
«Το υψηλό και το λαϊκό είναι δίπολα, που από την πολλή αντίθεση τα άκρα τους τείνουν να συγκεράζονται. Ο πολύ δωρικός χορός μπορεί να είναι τόσο ειλικρινής όσο και ο απόλυτα εξωστρεφής που αγγίζει τον πιθανό εξευτελισμό». Φωτο: Stephie Grape

Το έργο επιχειρεί, εκτός των άλλων, να προσεγγίσει τα όρια εννοιών όπως το «λαϊκό» και το «λαϊκιστικό», το «δωρικό» και το «κιτς», μέσα από τη συσχέτιση της διασκέδασης από τη δεκαετία του '50 μέχρι και τα τέλη της δεκαετίας του '90 με τις κυρίαρχες κοινωνικοπολιτικές συνθήκες που επικρατούσαν σε κάθε περίοδο.

Εν τέλει, όμως, πώς οριοθετείται το κιτς; Η Εύη προβληματίζεται:

«Ζούμε σε μια πόλη που δεν είναι βιτρίνα, δεν ζούμε στο Παρίσι. Είναι καθαρά βαλκανική η Αθήνα. Περπατάω, βλέπω, φωτογραφίζω τι γίνεται, τι να ονομάσω φτηνό και καλτ και κιτς, σε μια πόλη που αυτή είναι η πραγματικότητά της;

»Εμείς είμαστε τόσο ανοιχτοί σε ακούσματα. Το Σάββατο το βράδυ μπορεί να ακούμε new wave σε κάποιο υπόγειο και Κυριακή πρωί να έχουμε πρόβα και να ακούμε Ρίτα Σακελλαρίου, ενώ την Παρασκευή να έχουμε πάει στον Νιάρχο ή στο Μέγαρο για όπερα».

Η Κατερίνα το πάει παραπέρα: «Το υψηλό και το λαϊκό είναι δίπολα, που από την πολλή αντίθεση τα άκρα τους τείνουν να συγκεράζονται. Ο πολύ δωρικός χορός μπορεί να είναι τόσο ειλικρινής όσο και ο απόλυτα εξωστρεφής που αγγίζει τον πιθανό εξευτελισμό.

»Η ουσία είναι μία. Η αντιπαραβολή που κάνουμε στην πορεία του έργου έχει να κάνει με τον τρόπο που όλα αυτά τα στοιχεία τοποθετούνται σε ένα κέντρο διασκέδασης, το βράδυ. Την ίδια στιγμή μπορεί να υπάρχει κάποιος που βιώνει τον νταλκά του δωρικά και κάποιος που νιώθει κιτσερέλα. Τίποτα δεν είναι λάθος γιατί σε αυτά τα πράγματα δεν υπάρχει λάθος».

Μια ομάδα σύγχρονου χορού αναζητά το νόημα του «νταλκά» σε ένα κλαριτζίδικο Facebook Twitter
«Η καρδιά της παράστασης πρέπει να χτυπήσει σε ένα τέτοιο μέρος που δεν έχει κανένα επίπλαστο χαρακτηριστικό, τίποτα εξωγενώς τοποθετημένο, είναι αυτό που είναι εδώ και χρόνια». Φωτο: Stephie Grape

Δύο πράγματα που ενδιαφέρουν πρωταρχικά τη συγκεκριμένη ομάδα είναι η εξωστρέφεια του σύγχρονου χορού και η συνδιαλλαγή των καλλιτεχνών με την πόλη, την Αθήνα.

«Είναι προμετωπίδα της ομάδας να βγει ο σύγχρονος χορός από την παρουσίασή του σε ένα θέατρο, ένα φεστιβάλ, ήταν ένας από τους βασικούς λόγους που μας ένωσαν για να δουλεύουμε μαζί από το 2014» θα πει η Κατερίνα και η Εύη προχωρά στη σύνδεση του δεύτερου στόχου:

«Στην προκειμένη είμαστε σε ανοιχτό διάλογο με τον χώρο που έχει δική του ιστορία και ταυτότητα. Κάνοντας τα διάφορα ρεπεράζ στην πόλη, για να κλέψω και λίγο τον κινηματογραφικό καημό που έχω, αφού μάλλον κάνω χορό επειδή δεν μπορώ να κάνω ταινίες, βρέθηκα στο Χαλκιάς Palace, το θρυλικό μαγαζί του Πετρολούκα Χαλκιά. Εκεί λοιπόν πλέον κάνουν γλέντια Βουλγάρες, Πομάκοι, Αλβανοί...».


«... όλοι αυτοί οι άνθρωποι που κάποιοι τους θεωρούν "κοινωνικό περιθώριο"», συνεχίζει η Κατερίνα. «Πόσο αδόκιμος όρος αυτή η ετικέτα! Δεν υπάρχει κανένα περιθώριο, πόσο μάλλον στο "αχ που γίνεται όπα".

»Αυτές οι ομάδες τοποθετούν τη ρίζα τους στο κέντρο μιας Αθήνας όπου βρέθηκαν για κοινωνικούς και οικονομικούς λόγους χρόνια πριν και κάπου πρέπει να επικοινωνήσουν μεταξύ τους αυτό που χτυπάει στη φλέβα τους, που είναι το ίδιο με αυτό που χτυπάει και σε εμάς, σε σχέση με τις επαρχίες μας, τις καταβολές μας και τον τρόπο που μεγαλώσαμε.

»Κάπου εκεί είπαμε ότι η καρδιά της παράστασης πρέπει να χτυπήσει σε ένα τέτοιο μέρος που δεν έχει κανένα επίπλαστο χαρακτηριστικό, τίποτα εξωγενώς τοποθετημένο, είναι αυτό που είναι εδώ και χρόνια. Ξεκίνησε από τον Πετρολούκα Χαλκιά ως χώρος που μαζεύονταν οι Ηπειρώτες για τα γλέντια τους, τα κλαρίνα τους και τα παραδοσιακά τους».

Μια ομάδα σύγχρονου χορού αναζητά το νόημα του «νταλκά» σε ένα κλαριτζίδικο Facebook Twitter
Το Χαλκιάς Palace τρέχει πλέον ο γιος του Πετρολούκα, ο κύριος Γιάννης Χαλκιάς. Τα κορίτσια δεν νομίζουν ότι ο ιδιοκτήτης έχει αντιληφθεί πλήρως τι ακριβώς είναι αυτό που θα παρουσιάσουν. Φωτο: Stephie Grape

Με τις πρόβες στο μαγαζί, η ομάδα βλέπει πώς το έργο αρχίζει και λειτουργεί σε αυτό τον χώρο. «Άνθρωποι που δουλεύουν εκεί, που κάνουν πόρτα ή είναι στη λάντζα, ακούγοντας το κείμενο της εισαγωγής, ενώ ήταν απασχολημένοι, ξαφνικά γυρνούσαν και σχολίαζαν».

Το Χαλκιάς Palace τρέχει πλέον ο γιος του Πετρολούκα, ο κύριος Γιάννης Χαλκιάς. Τα κορίτσια νομίζουν ότι ο ιδιοκτήτης δεν έχει αντιληφθεί πλήρως τι ακριβώς είναι αυτό που θα παρουσιάσουν.

«Αρχικά όταν άκουσε για ομάδα χορού νόμιζε ότι είμαστε κάποιος χορευτικός όμιλος τύπου Σύλλογος Περιβολιωτών Μαγνησίας, που είναι ο σύλλογος των γονιών μου!» θυμάται η Κατερίνα.

«Αυτό είναι ακόμα πιο ωραίο για εμάς, γιατί κι ο ίδιος αναρωτιέται τι θα γίνει, ποιος κόσμος θα έρθει. Μας ρώταγε μήπως πρέπει να κάνει ανακαίνιση στο μαγαζί ή να βάλει φαγητό!».

Δεν θα έχει φαγητό στην παράσταση, αλλά στην είσοδο θα περιλαμβάνεται ποτό και θα υπάρχει open bar για μετά τη λήξη της παράστασης, οπότε και θα παίξουν μουσική ταιριαστή, νταλκαδιάρικη.

Ως τότε, προσέξτε σε διάφορα σημεία της πόλης τα στικεράκια με το καλαίσθητο λογότυπο της παράστασης – ένα παιχνίδι που ξεκίνησε σαν inside joke μεταξύ φίλων για την προώθησή της και εξαπλώθηκε, με στόχο «να βρεθούν τα μυστικά σημεία της πόλης όπου μπορεί να χωρέσει ένας νταλκάς».

Μια ομάδα σύγχρονου χορού αναζητά το νόημα του «νταλκά» σε ένα κλαριτζίδικο Facebook Twitter
Φωτο: Stephie Grape
Μια ομάδα σύγχρονου χορού αναζητά το νόημα του «νταλκά» σε ένα κλαριτζίδικο Facebook Twitter
Φωτο: Stephie Grape
Μια ομάδα σύγχρονου χορού αναζητά το νόημα του «νταλκά» σε ένα κλαριτζίδικο Facebook Twitter
Φωτο: Stephie Grape
Μια ομάδα σύγχρονου χορού αναζητά το νόημα του «νταλκά» σε ένα κλαριτζίδικο Facebook Twitter
Φωτο: Stephie Grape
Μια ομάδα σύγχρονου χορού αναζητά το νόημα του «νταλκά» σε ένα κλαριτζίδικο Facebook Twitter
Η ερμηνεύτρια Κατερίνα Φώτη. Φωτο: Stephie Grape
Μια ομάδα σύγχρονου χορού αναζητά το νόημα του «νταλκά» σε ένα κλαριτζίδικο Facebook Twitter
Φωτο: Stephie Grape
Μια ομάδα σύγχρονου χορού αναζητά το νόημα του «νταλκά» σε ένα κλαριτζίδικο Facebook Twitter
Φωτο: Stephie Grape

Info:

Dalga

Χορογραφία / Σύλληψη: Εύη Σούλη

Βοηθός χορογράφου: Κατερίνα Φώτη

Πρωτότυπη μουσική σύνθεση: Jan Van de Engel

Ερμηνεία / Συνδημιουργία υλικού: Κατερίνα Φώτη, Ηλίας Χατζηγεωργίου, Μαργαρίτα Τρίκκα, Δημόκριτος Σηφάκης

Σκηνογραφία: Μαριλένα Γεωργαντζή

Ενδυματολόγος : Αγγελική Κοτρώνη - Maiden Brand

Δραματουργός: Γιώλικα Πουλοπούλου

Φωτισμοί: Μαριέττα Παυλάκη, Αλέξανδρος Θεοφυλάκτου

Χαλκιάς Παλλάς (Ψαρών 4, Πλ. Καραϊσκάκη, Μεταξουργείο)

4-5 & 18 Μαρτίου 2018

Τηλέφωνο κρατήσεων: 6947739492 (ώρες 11.00-16.00 καθημερινά)

Θέατρο
0

Αλέξανδρος Διακοσάββας

Ο Αλέξανδρος Διακοσάββας είναι διευθυντής σύνταξης της LiFO και curator του Upfront Initiative για τη συμπερίληψη, την ισότητα, την ορατότητα και την ποικιλομορφία στον χώρο εργασίας. Γεννήθηκε το 1987 και μεγάλωσε στη Ρόδο. Σύντομη θητεία στους Ηλεκτρολόγους Μηχανικούς της Πολυτεχνικής Σχολής Πάτρας και συνέχιση σπουδών στη Βιολογία του ίδιου Πανεπιστημίου τον οδήγησαν τελικά στο να θέλει να ασχοληθεί με τη δημοσιογραφία.

ΠΡΟΣΦΑΤΑ ΑΡΘΡΑ ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΚΤΗ

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

O Πετρολούκας Χαλκιάς κάποτε είδε άλογο να σηκώνεται όρθιο, ακούγοντας το κλαρίνο του

Οι Αθηναίοι / O Πετρολούκας Χαλκιάς κάποτε είδε άλογο να σηκώνεται όρθιο, ακούγοντας το κλαρίνο του

Κλαριντζής. Γεννήθηκε στο Δελβινάκι Ιωαννίνων. Δεν έχει τελειώσει το σχολείο, αλλά ξέρει ότι το κλαρίνο είναι ο απόγονος του αρχαίου αυλού, που έχει μέσα του όλα τα συναισθήματα του ανθρώπου
ΑΠΟ ΤΟΥΣ M. HULOT ΚΑΙ ΒΑΣΙΛΗ ΚΑΨΑΣΚΗ
Είδαμε την τολμηρή χοροθεατρική παράσταση που φέρνει τους Svalbard Company στην Αθήνα

Θέατρο / Είδαμε την τολμηρή χοροθεατρική παράσταση που φέρνει τους Svalbard Company στην Αθήνα

«Σώμα σε 64 κινήσεις»: Η χορογράφος Μαρία Λάππα προσκαλεί μία από τις σημαντικότερες ομάδες σωματικού θεάτρου της Ευρώπης για μια εμπειρία που είναι δύσκολο να κατηγοριοποιηθεί
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΔΙΑΚΟΣΑΒΒΑΣ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Ο Στρίντμπεργκ και η «Ορέστεια» προσγειώνονται στον κόσμο της Λένας Κιτσοπούλου

Θέατρο / Η Μαντώ, ο Αισχύλος και ο Στρίντμπεργκ προσγειώνονται στον κόσμο της Κιτσοπούλου

Στην πρόβα του νέου της έργου όλοι αναποδογυρίζουν, συντρίβονται, μοντάρονται, αλλάζουν μορφές και λένε λόγια άλλων και τραγούδια της καψούρας. Ποιος θα επικρατήσει στο τέλος;
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
«Η εποχή μας δεν ανέχεται το λάθος»

Οι Αθηναίοι / «Η εποχή μας δεν ανέχεται το λάθος»

Η ηθοποιός Ρουμπίνη Βασιλακοπούλου θυμάται τα χρόνια του Θεάτρου Τέχνης, το πείραμα και τις επιτυχίες του Χυτηρίου, περιγράφει τι σημαίνει γι' αυτή το θεατρικό σανίδι και συλλογίζεται πάνω στο πέρασμα του χρόνου.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Θωμάς Μοσχόπουλος

Θέατρο / «Άρχισα να βρίσκω αληθινή χαρά σε πράγματα για τα οποία πριν γκρίνιαζα»

Έπειτα από μια δύσκολη περίοδο, ο Θωμάς Μοσχόπουλος ανεβάζει τον δικό του «Γκοντό». Έχει επιλέξει μόνο νέους ηθοποιούς για το έργο, θέλει να διερευνήσει την επίδρασή του στους εφήβους, πραγματοποιώντας ανοιχτές πρόβες. Στο μεταξύ, κάνει μια πολύ ενδιαφέρουσα κουβέντα με την Αργυρώ Μποζώνη.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Τι είναι για σένα το «Οξυγόνο»;

Θέατρο / Τι είναι για σένα το «Οξυγόνο»;

Ένα συναρπαστικό υβρίδιο θεάτρου, συναυλίας, πολιτικοκοινωνικού μανιφέστου και rave party, βασισμένο στο έργο του επικηρυγμένου στη Ρωσία δραματουργού Ιβάν Βιριπάγιεφ, ανεβαίνει στην Κεντρική Σκηνή της Στέγης σε σκηνοθεσία Γιώργου Κουτλή και αποπειράται να δώσει απάντηση σε αυτό το υπαρξιακό ερώτημα.
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΔΙΑΚΟΣΑΒΒΑΣ
Υπάρχει το «για πάντα» σε μια σχέση;

The Review / Υπάρχει το «για πάντα» σε μια σχέση;

Ο Αλέξανδρος Διακοσάββας και ο δημοσιογράφος και κριτικός θεάτρου Γιώργος Βουδικλάρης μιλούν για την παράσταση «Ο Χορός των εραστών» της Στέγης, τα υπαρξιακά ερωτήματα που θέτει το κείμενο του Τιάγκο Ροντρίγκες και τη χαρά τού να ανακαλύπτεις το next best thing στην τέχνη.
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΔΙΑΚΟΣΑΒΒΑΣ
Φανί Αρντάν: «Σκυλάκι δεν είμαι, προτιμώ να παραμείνω λύκος»

Όπερα / Φανί Αρντάν: «Σκυλάκι δεν είμαι, προτιμώ να παραμείνω λύκος»

Πολυσχιδής και ανήσυχη, η Φανί Αρντάν δεν δίνει απλώς μια ωραία συνέντευξη αλλά ξαναζεί κομμάτια της ζωής και της καριέρας της, με αφορμή την όπερα «Αλέκο» του Σεργκέι Ραχμάνινοφ που σκηνοθετεί για την Εθνική Λυρική Σκηνή.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
Το «Κυανιούχο Κάλιο» είναι μια παράσταση για το ταμπού των αμβλώσεων 

Θέατρο / «Κυανιούχο Κάλιο»: Μια παράσταση για το ταμπού των αμβλώσεων στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά

Όχι μόνο σε ανελεύθερα ή σκοταδιστικά καθεστώτα, αλλά και στον δημοκρατικό κόσμο, η συζήτηση για το δικαίωμα της γυναίκας σε ασφαλή και αξιοπρεπή ιατρική διακοπή κύησης παραμένει τρομακτικά επίκαιρη.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Τενεσί Ουίλιαμς: Ο ποιητής των χαμένων ψυχών

Θέατρο / Τενεσί Ουίλιαμς: Ο ποιητής των χαμένων ψυχών

«Εκείνο που με σπρώχνει να δημιουργώ θεατρικούς χαρακτήρες είναι ο έρωτας», έλεγε ο Ουίλιαμς, που πίστευε ότι ο πόθος «είναι κάτι που κατακλύζει πολύ μεγαλύτερο χώρο από αυτόν που μπορεί να καλύψει ένας άνθρωπος». Σε αυτόν τον πόθο έχει συνοψίσει τη φυγή και την ποίηση, τον χρόνο, τη ζωή και τον θάνατο.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Οι δυο Ιφιγένειες του Ντμίτρι Τσερνιακόφ

Όπερα / Οι δυο βραβευμένες Ιφιγένειες του Ντμίτρι Τσερνιακόφ ανεβαίνουν σε περίοδο πολέμου

Λίγο πριν σηκωθεί η αυλαία της Εθνικής Λυρικής Σκηνής για τις δύο εμβληματικές όπερες του Γκλουκ, ο σημαντικός Ρώσος σκηνοθέτης εξηγεί τις σύγχρονες παραμέτρους της θυσίας της αρχαίας τραγικής ηρωίδας.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Ήμουν το νο. 7 από τους 100 άντρες που χώρισε η Γουλιώτη στη Στέγη

Θέατρο / Ήμουν το νο. 7 από τους 100 άντρες που χώρισε η Γουλιώτη στη Στέγη

Περίπου στις 17:30 το απόγευμα του Σαββάτου τόλμησα να ανέβω στην Κεντρική Σκηνή της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση για να συμμετάσχω σε έναν αδιανόητο 24ωρο θεατρικό μαραθώνιο, πλάι στο θηρίο υποκριτικής που ονομάζεται Στεφανία Γουλιώτη.
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΔΙΑΚΟΣΑΒΒΑΣ
Στο Σώμα της

Θέατρο / Ένα έργο στο Εθνικό Θέατρο για την περίοδο, την εμμηνόπαυση, την κλειτορίδα και τον γυναικείο αυνανισμό

Μαζί με άλλες 22 γυναίκες, η Ελένη Ευθυμίου, η Σοφία Ευτυχιάδου και η Νεφέλη Μαϊστράλη ανεβάζουν ένα έργο για ζητήματα που θεωρητικά μπορούν να συζητηθούν ανοιχτά, αλλά στην πραγματικότητα όχι.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Σπύρος Παπαδόπουλος: «Δεν μου αρέσει να φαίνομαι, κι ας κατέληξα να παίζω μπροστά σε κόσμο»

Θέατρο / Σπύρος Παπαδόπουλος: «Δεν μου αρέσει να φαίνομαι, κι ας κατέληξα να παίζω μπροστά σε κόσμο»

Παρά τις προσπάθειές του να το αποφύγει, μια σειρά από συμπτώσεις τον οδήγησε στο θέατρο. Οι «Απαράδεκτοι» δεν συνεχίστηκαν λόγω δικής του απόφασης, το «Στην υγειά μας, ρε παιδιά» σταμάτησε όταν κουράστηκε ψυχολογικά. Ο δημοφιλής κωμικός ηθοποιός είναι ο Αθηναίος της εβδομάδας.
M. HULOT
Οι θρυλικοί Trocks στην Αθήνα για την επέτειο των 50 χρόνων της ομάδας τους

Χορός / Trocks: Η θρυλική και διαφορετική ομάδα μπαλέτου έρχεται στην Αθήνα

Άντρες χορευτές ντυμένοι με τουτού και πουέντ ερμηνεύουν μεγάλα κλασικά αλλά και μοντέρνα μπαλέτα, παρωδώντας τις πολύπλοκες χορογραφίες και τις παραξενιές των μπαλαρίνων της παλιάς, αλλά και της νέας, εποχής.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ