Ο Αργύρης Ξάφης αφηγείται τη ζωή του στη LIFO Facebook Twitter
Η Αθήνα είναι μια πόλη που σου προσφέρει άπειρες δυνατότητες και μετά τις ρουφά πάλι πίσω. Έχει τόσα ωραία μέρη και τόσες επιλογές, αλλά επειδή είναι τόσο μεγάλη, χαοτική και χωρίς κοινωνική συνοχή, αμέσως εξαφανίζονται, και πάλι από την αρχή, και στο τέλος κουράζεσαι να τα βγάλεις περα. Φωτό: LIFO/Πάνος Μιχαήλ

Ο Αργύρης Ξάφης αφηγείται τη ζωή του στη LIFO

0

Μέχρι που έγινα 5 χρόνων μέναμε στο Περιστέρι κι έχω πολλές μνήμες από τότε. Θυμάμαι κάτι που είναι σημαντικό στη ζωή μου ακόμα και τώρα. Γύρω από το σπίτι μου υπήρχαν πέντε κινηματογράφοι, η Ριβιέρα, η Έλενα, η Κύπρος, ο Φοίβος κι άλλος ένας, κι έτσι έβλεπα ταινίες 3-4 φορές τη βδομάδα.

Έβλεπα όλα τα παιδικά τα πρωινά του Σαββάτου και ό,τι άλλο μπορούσα. Θυμάμαι να έχω δει το Κράμερ εναντίον Κράμερ, τα Σαγόνια του καρχαρία και το Κινγκ Κονγκ. Ήμουν άρρωστος με τον κινηματογράφο - νομίζω ότι αυτός ήταν και ο βασικός λόγος που ασχολήθηκα κι αργότερα με την υποκριτική, γιατί θέατρο δεν είχα δει μέχρι που πήγα στο Εθνικό.

• Κατέληξα στη δραματική σχολή του Εθνικού λίγο από ένστικτο, λίγο από τύχη. Πήγε να δώσει μια φίλη μου, κατέβηκα μέχρι το Εθνικό και με το που μπήκα μέσα μου άρεσε. Μέσα σε 2 βδομάδες προετοιμάστηκα, έδωσα, πέρασα. Είχα περάσει στο Πολυτεχνείο και δεν πήγα ποτέ.

Το θέατρο πάντα μου παρείχε πολύ μεγαλύτερη ασφάλεια απ' ό,τι η τηλεόραση. Τουλάχιστον στο θέατρο, όσο καιρό κάνω πρόβες και παραστάσεις, πληρώνομαι. Στην τηλεόραση υπογράφεις ότι θα πληρωθείς έξι μήνες μετά την προβολή και πλέον δεν ξέρεις αν θα προβληθεί ποτέ το σίριαλ. Η τηλεόραση δημιουργεί μεγάλη ανασφάλεια. Πολλοί ηθοποιοί έχασαν τη δουλειά που είχανε για χρόνια κι αυτό τους έχει αφήσει τρομερά εκτεθειμένους. Eννοώ ότι το θέατρο έχει μια αυτοδιαχείριση, είναι πιο χειροπιαστό.

• Η σχολή δεν μου άρεσε καθόλου. Εγώ έβλεπα ηθοποιούς τύπου Πατσίνο και μου φαινόταν ότι αυτοί είναι άμεσοι και απλοί, ενώ στη σχολή μας διδάσκανε πώς παίζανε το 1930. Είχε μια «θεατρίλα» το Εθνικό που εγώ δεν την καταλάβαινα. Είχα το θράσος της νιότης - το ένστικτό μου ήταν μεν σωστό, αλλά, από την άλλη, χρειάζεται μια διαδικασία για να φτάσεις να γίνεις ηθοποιός.

Στη σχολή ήταν λίγο δύσκολα τα πράγματα, και επειδή εγώ δεν μπορούσα να υποταχθώ σε αυτό αλλά και επειδή ήμουν σ' ένα έτος διασπασμένο. Δεν υπήρχε καθόλου η αίσθηση της ομαδικότητας ή της συνεργασίας, ο καθένας ήταν μόνος του.

• Στο τρίτο έτος της σχολής έκανε το θέατρο Αμόρε μια τεράστια οντισιόν για να πάρει νέο κόσμο. Πήγα, με πήρανε και ξεκινήσαμε με το Shopping and Fucking. Ξανάρχισα από το μηδέν. Έπρεπε να μάθω ένα σωρό πράγματα σε σχέση με το θέατρο: ετοιμότητα, χιούμορ, αισθητική, δραματουργία. Ήταν η χρονιά του Trainspotting και του κινήματος in yer face - εκεί βγήκαν και θεατρικοί συγγραφείς, όπως η Σάρα Κέιν και ο Μαρκ Ρέιβενχιλ.

Το Shopping and Fucking έκανε ένα καλό, ότι πρώτη φορά μετά από παρα πολλά χρόνια μπήκαν εικοσάχρονοι στο θέατρο. Μέχρι τότε στο θέατρο πήγαιναν μόνο 60χρονοι και 50χρονοι.Το έργο παιζόταν δυο χρόνια στον Εξώστη, όπου χώραγαν 60 άτομα, αλλά βάζαμε 130 - είχε μπροστά μέχρι και τρεις σειρές οκλαδόν.

• Το Αμόρε είχε ένα βασικό χαρακτηριστικό: παρείχε ένα πλαίσιο στο οποίο μπορούσαν να συνυπάρξουν κάποιοι άνθρωποι χωρίς να συγκρούονται. Μπορεί να παιζόταν κάτι στον Εξώστη και κάτι τελείως διαφορετικό στο φουαγέ. Εκεί μέσα υπήρχαν ο Στάθης Λιβαθινός, ο Θωμάς Μοσχόπουλος, ο Μαστοράκης, ο Χουβαρδάς, όλοι αυτοί οι σκηνοθέτες που κυριαρχούν σήμερα, και ο καθένας τους είχε άλλο ύφος, άλλες απόψεις, άλλη αισθητική.

• Όταν έκλεισε, στην αρχή έκλαψα, γιατί ήμουνα εκεί έντεκα χρόνια. ένιωσα σαν να χωρίζω από μια σχέση, μετά όμως η ζωή σε πάει μπροστά και δεν θυμάσαι τη στενοχώρια. Και ακόμα δουλεύω με τους βασικούς συνεργάτες μου από εκεί, τον Θωμά Μοσχόπουλο και την Άννα Μάσχα.

• Τα πρώτα χρόνια μετά τη σχολή έκανα ρολάκια στο σινεμά, μετά μια καλτ, μεγάλου μήκους ταινία που λεγόταν Κανείς δεν χάνει σε όλα, μια ελληνική ταινία επιστημονικής φαντασίας που είχε ψηφιστεί ως η χειρότερη ταινία του Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης. Έκανα έναν χάκερ με μπλε μαλλιά, ο οποίος είχε έναν ραδιοφωνικό σταθμό μέσα σ' ένα καράβι στη μέση του πουθενά κι έκανε εκπομπές από εκεί.

Μετά από χρόνια, όταν βγήκε σε DVD, πήγα και την αγόρασα, γιατί πίστευα ότι κάποιος πρέπει να το 'χει αυτό το πράγμα. «Θα πεθάνουμε και θα χαθεί για πάντα», σκέφτηκα. Μετά έπαιξα στην πρώτη ταινία μικρού μήκους του Λάνθιμου, που λεγόταν Uranisco Disco, έπαιξα στις δυο πρώτες ταινίες του Γιάνναρη και τώρα, ξαφνικά, μέσα σε δυο χρόνια έχω κάνει τρεις ταινίες. Τη Χρυσόσκονη, το Απ' τα κόκαλα βγαλμένα και το J.A.C.E. του Καραμαγγιώλη.

Από το Αμόρε είχα μάθει να ζω με τα απολύτως απαραίτητα, η ζωή μου δεν περιλαμβάνει ούτε χαϊλίκια ούτε τίποτα τέτοιο. Δεν πήγαινα ποτέ από κλαμπ σε κλαμπ κι από εστιατόριο σε εστιατόριο. Οπότε, η κρίση το μόνο που μου έκανε ήταν να μου δώσει την ευκαιρία να πω σε κάποιους: «Εγώ ζω έτσι. Θέλετε να σας δείξω πως μπορεί να ζήσει κανείς με αυτό τον τρόπο;».

• Είναι ένας συγκλονιστικός ρόλος ο Μακμπέθ, είναι φτιαγμένος κι ενταγμένος σ' ένα συγκλονιστικό έργο, μικρό και συμπυκνωμένο. Ήρθε ο χρόνος και η στιγμή που δεν θα μπορούσε να είναι πιο επίκαιρος, αφού μιλάει για τη διαπραγμάτευση με την εξουσία. Είναι ένα έργο με τρομερό σασπένς, ένα θρίλερ που θέτει τρομερά ζητήματα: το ζήτημα της εξουσίας, ποιος έχει το πάνω και ποιος το κάτω χέρι, ποιος πατάει επί πτωμάτων, ποιος όχι, ποιος είναι ο ηθικός και ποιος ο ανήθικος. Πρόκειται για σημαντικά θέματα, τα οποία δεν χρειάζεται καν να επικαιροποιήσεις ή να τους φορέσεις κουστούμι για να τα βάλεις στο σήμερα.

• Από το Αμόρε είχα μάθει να ζω με τα απολύτως απαραίτητα, η ζωή μου δεν περιλαμβάνει ούτε χαϊλίκια ούτε τίποτα τέτοιο. Δεν πήγαινα ποτέ από κλαμπ σε κλαμπ κι από εστιατόριο σε εστιατόριο. Οπότε, η κρίση το μόνο που μου έκανε ήταν να μου δώσει την ευκαιρία να πω σε κάποιους: «Εγώ ζω έτσι. Θέλετε να σας δείξω πως μπορεί να ζήσει κανείς με αυτό τον τρόπο;».

• Το θέατρο πάντα μου παρείχε πολύ μεγαλύτερη ασφάλεια απ' ό,τι η τηλεόραση. Τουλάχιστον στο θέατρο, όσο καιρό κάνω πρόβες και παραστάσεις, πληρώνομαι. Στην τηλεόραση υπογράφεις ότι θα πληρωθείς έξι μήνες μετά την προβολή και πλέον δεν ξέρεις αν θα προβληθεί ποτέ το σίριαλ. Μπορεί να έχεις ξοδέψει άπειρες ώρες και να μην πάρεις ευρώ. Η τηλεόραση δημιουργεί μεγάλη ανασφάλεια. Πολλοί ηθοποιοί έχασαν τη δουλειά που είχανε για χρόνια κι αυτό τους έχει αφήσει τρομερά εκτεθειμένους. Eννοώ ότι το θέατρο έχει μια αυτοδιαχείριση, είναι πιο χειροπιαστό.

• Η Αθήνα είναι μια πόλη που σου προσφέρει άπειρες δυνατότητες και μετά τις ρουφά πάλι πίσω. Έχει τόσα ωραία μέρη και τόσες επιλογές, αλλά επειδή είναι τόσο μεγάλη, χαοτική και χωρίς κοινωνική συνοχή, αμέσως εξαφανίζονται, και πάλι από την αρχή, και στο τέλος κουράζεσαι να τα βγάλεις περα.

• Mένω ψηλά στους Αμπελόκηπους, σχεδόν στην Ελληνορώσων. Όσο περνάει ο καιρός μού αρέσει η περιοχή μου - η κρίση έχει και μερικά καλά. Έχω γνωρίσει περισσότερο τη γειτονιά μου κι έχω καταλάβει ποιοι μένουν γύρω μου. Έχoυμε ξαναγίνει γειτονιά. Τυχαίνει να συναντήσω κάποιον στον δρόμο που τον έχω δει 100 φορές και να πούμε «γεια» και «τι έγινε» και μετά να ρίξουμε και δυο βρισίδια για την κατάσταση και να συμφωνήσουμε.

Παλιότερα πήγαινε ο καθένας, έκανε τα ψώνια του και μετά κρυβόταν στο σπίτι του για να δει τηλεόραση. Τώρα δεν είναι έτσι. Συζητάμε για το πού θα βάλουμε ράμπα για τα ποδήλατα, από πού θα περνούν τα καρότσια με τα μωρά. Δεν γίνονταν τέτοιες συζητήσεις παλιά. Όταν δεν μπορείς μόνος σου, ή κλείνεσαι στον εαυτό σου και μαραζώνεις και λες «Θεέ μου, θα ψοφήσω μόνος μου» ή λες «Βοήθεια παιδιά, ακούει κανείς;». Και σου απαντούν, «Κι εγώ βοήθεια θέλω να φωνάξω, έλα να πιαστούμε χέρι-χέρι μπας και δεν πέσουμε».

ΤΟ ΑΡΘΡΟ ΑΥΤΟ ΔΗΜΟΣΙΕΥΤΗΚΕ ΓΙΑ ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ ΣΤΙΣ 12.1.2012

Θέατρο
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Μπορεί το ελληνικό θέατρο να σατιρίσει τον εαυτό του;      

Θέατρο / Μπορεί το ελληνικό θέατρο να σατιρίσει επιτυχημένα τον εαυτό του;      

«Αν θες να αναμετρηθείς με κάτι, αν θες να πας στην ουσία, πρέπει να πονέσεις» – Κριτική για την πολυσυζητημένη παράσταση «Merde!» των Βασίλη Μαγουλιώτη και Γιώργου Κουτλή στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Ο Γιάννος Περλέγκας βρίσκει τη χαρά της δημιουργίας στη φλόγα για συνύπαρξη

Θέατρο / «Έχω νιώσει ακατάλληλος και παρωχημένος δεινόσαυρος μέσα στο θεατρικό τοπίο που αλλάζει»

Με αφορμή το έργο του Μπέρνχαρντ «Η δύναμη της συνήθειας», ο Γιάννος Περλέγκας μιλά με ταπεινότητα και πάθος για το θέατρο, με το οποίο συνεχίζει να παλεύει και που διαρκώς τον νικά. Αυτό, όμως, είναι που τον κρατά ζωντανό.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Άρης Χριστοφέλλης

Όπερα / «Ακόμα και όσοι θαυμάζουν σχεδόν ειδωλολατρικά την Κάλλας, λίγα γνωρίζουν για την τέχνη της»

Ο κόντρα τενόρος Άρης Χριστοφέλλης, επιστημονικός σύμβουλος του ντοκιμαντέρ «Μαίρη, Μαριάννα, Μαρία: Τα άγνωστα ελληνικά χρόνια της Κάλλας», εξηγεί τους λόγους για τους οποίους η θρυλική σοπράνο παραμένει μια ανυπέρβλητη καλλιτέχνιδα.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Αργυρώ Χιώτη: Ένα «αουτσάιντερ» στο τιμόνι του Εθνικού Θεάτρου

Θέατρο / Αργυρώ Χιώτη: Ένα «αουτσάιντερ» στο τιμόνι του Εθνικού Θεάτρου

Ποια είναι τα προσωπικά της στοιχήματα και ποιες είναι οι προκλήσεις που έχει να αντιμετωπίσει η νέα καλλιτεχνική διευθύντρια του Εθνικού - η πρώτη γυναίκα που αναλαμβάνει αυτή τη θέση από το 1994.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Η Κληρονομιά μας, ένα πανόραμα της και της ιστορίας των γκέι ανδρών

Θέατρο / «Η κληρονομιά μας»: Η ιστορία της gay κοινότητας γίνεται ένα συγκινητικό θεατρικό έργο

Ο Γιάννης Μόσχος σκηνοθετεί το έργο του Αμερικανού συγγραφέα Μάθιου Λόπεζ, ένα έργο με αφετηρία την γκέι ζωή που αφορά την αγάπη και την πολυπλοκότητα των ανθρώπινων σχέσεων, είτε ομόφυλες είτε ετερόφυλες, τα όνειρα, τους φόβους και τα ματαιωμένα σχέδια. 
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Μια απρόβλεπτη συζήτηση για τη σεξουαλικότητα με τη Γαλήνη Χατζηπασχάλη

Θέατρο / Γαλήνη Χατζηπασχάλη: «Δεν μιλάμε για τα σεξουαλικά βοηθήματα κι ας πουλιούνται εκατομμύρια δονητές»

Πρωταγωνιστεί στο «Στο διπλανό δωμάτιο ή το έργο του δονητή», μια παράσταση που φωτίζει το πώς, ακόμη και σήμερα, δυσκολευόμαστε να μιλήσουμε ανοιχτά για το σεξ. Με αφορμή το έργο, κάναμε μια απρόβλεπτη συζήτηση με την αγαπημένη ηθοποιό για τα ταμπού, την εμμηνόπαυση και τη γυναικεία σεξουαλική χειραφέτηση.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Mάνα Κουράγιο στο Εθνικό: Πόσο «κουράγιο» πια;

Θέατρο / Mάνα Κουράγιο στο Εθνικό: Πόσο «κουράγιο» πια;

Mια επιμελής εικονογράφηση του μπρεχτικού αριστουργήματος εκτυλίσσεται ενώπιόν μας, χωρίς να δονείται από καμία εσωτερική αναγκαιότητα - Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για την παράσταση που σκηνοθετεί ο Στάθης Λιβαθινός.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
«Βαρόνος “Φ”»: Ένας καταχρεωμένος «ευγενής» σε μια τρελή κωμωδία εξαπάτησης

Θέατρο / Ένας καταχρεωμένος «ευγενής» σε μια τρελή κωμωδία εξαπάτησης

Πιάνοντας το νήμα από την ιδέα μιας καυστικής κωμωδίας ηθών του 1870 που μιλά για την απάτη, η ιστορία ενός ψευτοευγενούς στην παράσταση «Βαρόνος “Φ”» φτάνει στη σύγχρονη υποκρισία και στον εαυτό που θέλουμε να δείχνουμε στην κοινωνία.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Το ΜΑΜΙ είναι ένα ποίημα για τις ζωές των γυναικών

Θέατρο / «ΜΑΜΙ»: Εικόνες από τη ζωή μιας μητέρας

Το ποιητικό σύμπαν του 26χρονου σκηνοθέτη που μας μάγεψε με το «Goodbye Linditta», εστιάζει αυτήν τη φορά στην ιστορία μιας γυναίκας μέσα από τα μάτια ενός αγοριού που δεν θέλει να τη θεοποιήσει αλλά να την παρατηρήσει.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
O Τομά Ζολί στην Αθήνα: Ποιος είναι ο προκλητικός, ανατρεπτικός τελετάρχης των Ολυμπιακών Αγώνων

Θέατρο / O Τομά Ζολί στην Αθήνα: Ποιος είναι ο προκλητικός, ανατρεπτικός τελετάρχης των Ολυμπιακών Αγώνων

Ο πολυσυζητημένος σκηνοθέτης της τελετής έναρξης και λήξης των Ολυμπιακών Αγώνων του Παρισιού, που έγινε διάσημος για τις φιλόδοξες, μεγαλειώδεις παραστάσεις του, πιστεύει απόλυτα στη μαγική δύναμη του θεάτρου.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
«Αντικείμενα»: Μια παράσταση για τη υπόθεση των αδερφών Παπέν

Θέατρο / Μια παράσταση για τις εξουσιαστικές σχέσεις και ένα φρικτό έγκλημα

Στην παράσταση «Αντικείμενα», ο Γιάννης Αποσκίτης, ο Γιώργος Κατσής και ο Πάνος Παπαδόπουλος αφηγούνται με ένα δικό τους πρωτότυπο έργο μια ιστορία που κρύβεται στην υπόθεση των αδερφών Παπέν, αλλά δεν έχει ακόμα γραφτεί.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Σπύρος A. Ευαγγελάτος: Μια μεγάλη διαδρομή

Πέθανε Σαν Σήμερα / Σπύρος A. Ευαγγελάτος: Μια μεγάλη διαδρομή στο ελληνικό θέατρο

Το Μορφωτικό Ίδρυμα Εθνικής Τραπέζης κυκλοφόρησε έναν τόμο 535 σελίδων, αφιερωμένο στον σπουδαίο σκηνοθέτη, φιλόλογο, συγγραφέα και ακαδημαϊκό που άφησε ανεξίτηλη τη σφραγίδα του στην ιστορία του ελληνικού θεάτρου.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Merde!»: Μια παράσταση για τα κωμικοτραγικά παρασκήνια του θεάτρου

Θέατρο / «Merde!»: Μια παράσταση για τα κωμικοτραγικά παρασκήνια του θεάτρου

Ο Βασίλης Μαγουλιώτης και ο Γιώργος Κουτλής συνσκηνοθετούν τον Νίκο Καραθάνο και την ομάδα των «Παιχτών» σε ένα νέο έργο με έναν αδηφάγο παραγωγό, έναν «ποιοτικό» σκηνοθέτη, έναν «εμπορικό» ηθοποιό, και τον γολγοθά της προετοιμασίας μιας παράστασης που πρέπει να αφορά τους πάντες.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ