— Ποια είναι η ανάγκη που σε οδήγησε στις «Ιστορίες θανάτου»;
Όταν ήμουν 4 χρονών η μαμά μου πέθανε σε αυτοκινητικό και σε ηλικία 15 χρονών είχα ήδη παρευρεθεί σε 15 κηδείες – από τότε έχω χάσει κι άλλο κόσμο. Παρ' όλα αυτά, κανείς δεν μιλούσε ποτέ για όλες αυτές τις απώλειες και αυτό ήταν πρόβλημα. Σχετικά πρόσφατα, λοιπόν, άρχισα να ασχολούμαι με ιστορίες θανάτου και αυτός είναι ο πιο άμεσος τρόπος που έχω για να έρθω κοντά στη μαμά μου κυρίως, αλλά και να διαχειριστώ τα συναισθήματα που μου προκάλεσαν όλες αυτές οι απώλειες.
— Μπορείς να μας διηγηθείς την αγαπημένη σου ιστορία για τον θάνατο;
Είναι ένα παιδικό παραμύθι που λέγεται The heart and the bottle του Oliver Jeffers. Ένα μικρό κορίτσι είναι γεμάτο απορίες για τον κόσμο που τις θέτει στο μπαμπά της, κι αυτός της δίνει απαντήσεις. Μια μέρα όμως βρίσκει την καρέκλα του μπαμπά της άδεια γιατί πέθανε. Αποφασίζει, λοιπόν, να κλείσει την καρδιά της σε ένα μπουκάλι για να είναι ασφαλής. Το κορίτσι όμως έτσι έχασε το ενδιαφέρον για τον κόσμο, δεν τη μάγευαν πια ο ουρανός και η φύση. Μεγάλη πια, συνάντησε ένα μικρό παιδί που είχε απορίες. Μην ξέροντας να απαντήσει με την καρδιά κλειδωμένη, αποφασίζει να τη βγάλει από το μπουκάλι. Όσο και αν προσπαθεί, όμως, δεν μπορεί. Ωστόσο, το παιδί, που έχει ακόμα απορίες για τον κόσμο, καταφέρνει να την ελευθερώσει. Έτσι, η καρδιά μπήκε στη θέση της, το μπουκάλι έμεινε άδειο αλλά η καρέκλα του μπαμπά δεν ήταν πια άδεια. Είχε γεμίσει με όλες τις αναμνήσεις του κοριτσιού από τον μπαμπά της.
— Θεωρείς ότι η κουλτούρα μας δεν θέλει να ασχολείται πολύ με τον θάνατο, παρόλο που αποτελεί μία από τις ελάχιστες βεβαιότητες;
Ο δυτικός πολιτισμός γενικά κρύβει τον θάνατο κάτω από το χαλί. Αυτό φαίνεται και από την αποθέωση της νεότητας σαν μια ψεύτικη υπόσχεση αιώνιας ζωής. Ο θάνατος είναι το ένα πράγμα που όλος ο κόσμος έχει κοινό. Δεν είναι εύκολο θέμα ούτε χαρούμενο, αλλά χωρίς την ύπαρξη ενός ανοιχτού διαλόγου πάνω στο θέμα καθένας μένει να διαχειριστεί την απώλεια μόνος, χωρίς στήριξη. Αυτό έχει καταστροφικά αποτελέσματα. Μέσα από τις ιστορίες για τον θάνατο ευελπιστώ να βοηθήσω ώστε να ανοίξει κάπως ένας τέτοιος διάλογος. Άλλωστε, το ενδιαφέρον του κόσμου γι' αυτή την εκδήλωση, που έχει ξεπεράσει κάθε προσδοκία μου, δείχνει ότι ο κόσμος θέλει πολύ να ασχοληθεί με το θέμα.
— Τι είναι το Nightmare Fuel;
Μια περσόνα που χρησιμοποιώ σε κάποιες περφόρμανς μου. Αποτελεί την εξωτερίκευση μιας βαθιά κρυμμένης επιθυμίας που παίρνει τη μορφή εφιάλτη. Είναι μια posthuman οντότητα. Το Nightmare Fuel δεν έχει φύλο. Έχει ανθρώπινη μορφή, αλλά δεν φαίνεται ανθρώπινο δέρμα, κι έχει το κεφάλι ενός λαγού. Το Nightmare Fuel υπάρχει για να εξερευνήσει τους φόβους, τα καταπιεσμένα συναισθήματα και τις ξεχασμένες αναμνήσεις των ανθρώπων.
Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO
σχόλια