O Διγενής κι ο θάνατος

O Διγενής κι ο θάνατος Facebook Twitter
Ο δυτικός πολιτισμός γενικά κρύβει τον θάνατο κάτω από το χαλί. Αυτό φαίνεται και από την αποθέωση της νεότητας σαν μια ψεύτικη υπόσχεση αιώνιας ζωής.
1

— Ποια είναι η ανάγκη που σε οδήγησε στις «Ιστορίες θανάτου»;

Όταν ήμουν 4 χρονών η μαμά μου πέθανε σε αυτοκινητικό και σε ηλικία 15 χρονών είχα ήδη παρευρεθεί σε 15 κηδείες – από τότε έχω χάσει κι άλλο κόσμο. Παρ' όλα αυτά, κανείς δεν μιλούσε ποτέ για όλες αυτές τις απώλειες και αυτό ήταν πρόβλημα. Σχετικά πρόσφατα, λοιπόν, άρχισα να ασχολούμαι με ιστορίες θανάτου και αυτός είναι ο πιο άμεσος τρόπος που έχω για να έρθω κοντά στη μαμά μου κυρίως, αλλά και να διαχειριστώ τα συναισθήματα που μου προκάλεσαν όλες αυτές οι απώλειες.

— Μπορείς να μας διηγηθείς την αγαπημένη σου ιστορία για τον θάνατο;

Είναι ένα παιδικό παραμύθι που λέγεται The heart and the bottle του Oliver Jeffers. Ένα μικρό κορίτσι είναι γεμάτο απορίες για τον κόσμο που τις θέτει στο μπαμπά της, κι αυτός της δίνει απαντήσεις. Μια μέρα όμως βρίσκει την καρέκλα του μπαμπά της άδεια γιατί πέθανε. Αποφασίζει, λοιπόν, να κλείσει την καρδιά της σε ένα μπουκάλι για να είναι ασφαλής. Το κορίτσι όμως έτσι έχασε το ενδιαφέρον για τον κόσμο, δεν τη μάγευαν πια ο ουρανός και η φύση. Μεγάλη πια, συνάντησε ένα μικρό παιδί που είχε απορίες. Μην ξέροντας να απαντήσει με την καρδιά κλειδωμένη, αποφασίζει να τη βγάλει από το μπουκάλι. Όσο και αν προσπαθεί, όμως, δεν μπορεί. Ωστόσο, το παιδί, που έχει ακόμα απορίες για τον κόσμο, καταφέρνει να την ελευθερώσει. Έτσι, η καρδιά μπήκε στη θέση της, το μπουκάλι έμεινε άδειο αλλά η καρέκλα του μπαμπά δεν ήταν πια άδεια. Είχε γεμίσει με όλες τις αναμνήσεις του κοριτσιού από τον μπαμπά της.

— Θεωρείς ότι η κουλτούρα μας δεν θέλει να ασχολείται πολύ με τον θάνατο, παρόλο που αποτελεί μία από τις ελάχιστες βεβαιότητες;

Ο δυτικός πολιτισμός γενικά κρύβει τον θάνατο κάτω από το χαλί. Αυτό φαίνεται και από την αποθέωση της νεότητας σαν μια ψεύτικη υπόσχεση αιώνιας ζωής. Ο θάνατος είναι το ένα πράγμα που όλος ο κόσμος έχει κοινό. Δεν είναι εύκολο θέμα ούτε χαρούμενο, αλλά χωρίς την ύπαρξη ενός ανοιχτού διαλόγου πάνω στο θέμα καθένας μένει να διαχειριστεί την απώλεια μόνος, χωρίς στήριξη. Αυτό έχει καταστροφικά αποτελέσματα. Μέσα από τις ιστορίες για τον θάνατο ευελπιστώ να βοηθήσω ώστε να ανοίξει κάπως ένας τέτοιος διάλογος. Άλλωστε, το ενδιαφέρον του κόσμου γι' αυτή την εκδήλωση, που έχει ξεπεράσει κάθε προσδοκία μου, δείχνει ότι ο κόσμος θέλει πολύ να ασχοληθεί με το θέμα.

— Τι είναι το Nightmare Fuel;

Μια περσόνα που χρησιμοποιώ σε κάποιες περφόρμανς μου. Αποτελεί την εξωτερίκευση μιας βαθιά κρυμμένης επιθυμίας που παίρνει τη μορφή εφιάλτη. Είναι μια posthuman οντότητα. Το Nightmare Fuel δεν έχει φύλο. Έχει ανθρώπινη μορφή, αλλά δεν φαίνεται ανθρώπινο δέρμα, κι έχει το κεφάλι ενός λαγού. Το Nightmare Fuel υπάρχει για να εξερευνήσει τους φόβους, τα καταπιεσμένα συναισθήματα και τις ξεχασμένες αναμνήσεις των ανθρώπων.

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO

Θέατρο
1

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Παραστάσεις για κάθε γούστο που θα συγκινήσουν, θα διασκεδάσουν και θα προβληματίσουν

Θέατρο / Πού οφείλεται τόση δίψα για το θέατρο;

Το θέατρο εξακολουθεί να προκαλεί debates και ζωηρές συζητήσεις, παρά τις κρίσεις και τις οικονομικές περικοπές που έχει υποστεί, και φέτος ανεβαίνουν στην Αθήνα παραστάσεις για κάθε γούστο που θα συγκινήσουν, θα διασκεδάσουν και θα προβληματίσουν.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ανδρέας Κωνσταντίνου

Θέατρο / Ανδρέας Κωνσταντίνου: «Δεν μ' ενδιαφέρει τι υποστηρίζεις στο facebook, αλλά το πώς μιλάς σε έναν σερβιτόρο»

Ο ηθοποιός που έχει υποδυθεί τους πιο ετερόκλητους ήρωες και θα πρωταγωνιστήσει στην τηλεοπτική μεταφορά της «Μεγάλης Χίμαιρας» αισθάνεται ότι επιλέγει την τηλεόραση για να ικανοποιήσει την επιθυμία του για κάτι πιο «χειροποίητο» στο θέατρο.
ΜΑΤΟΥΛΑ ΚΟΥΣΤΕΝΗ
Ο Στρίντμπεργκ και η «Ορέστεια» προσγειώνονται στον κόσμο της Λένας Κιτσοπούλου

Θέατρο / Η Μαντώ, ο Αισχύλος και ο Στρίντμπεργκ προσγειώνονται στον κόσμο της Κιτσοπούλου

Στην πρόβα του νέου της έργου όλοι αναποδογυρίζουν, συντρίβονται, μοντάρονται, αλλάζουν μορφές και λένε λόγια άλλων και τραγούδια της καψούρας. Ποιος θα επικρατήσει στο τέλος;
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
«Η εποχή μας δεν ανέχεται το λάθος»

Οι Αθηναίοι / «Η εποχή μας δεν ανέχεται το λάθος»

Η ηθοποιός Ρουμπίνη Βασιλακοπούλου θυμάται τα χρόνια του Θεάτρου Τέχνης, το πείραμα και τις επιτυχίες του Χυτηρίου, περιγράφει τι σημαίνει γι' αυτή το θεατρικό σανίδι και συλλογίζεται πάνω στο πέρασμα του χρόνου.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Θωμάς Μοσχόπουλος

Θέατρο / «Άρχισα να βρίσκω αληθινή χαρά σε πράγματα για τα οποία πριν γκρίνιαζα»

Έπειτα από μια δύσκολη περίοδο, ο Θωμάς Μοσχόπουλος ανεβάζει τον δικό του «Γκοντό». Έχει επιλέξει μόνο νέους ηθοποιούς για το έργο, θέλει να διερευνήσει την επίδρασή του στους εφήβους, πραγματοποιώντας ανοιχτές πρόβες. Στο μεταξύ, κάνει μια πολύ ενδιαφέρουσα κουβέντα με την Αργυρώ Μποζώνη.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Τι είναι για σένα το «Οξυγόνο»;

Θέατρο / Τι είναι για σένα το «Οξυγόνο»;

Ένα συναρπαστικό υβρίδιο θεάτρου, συναυλίας, πολιτικοκοινωνικού μανιφέστου και rave party, βασισμένο στο έργο του επικηρυγμένου στη Ρωσία δραματουργού Ιβάν Βιριπάγιεφ, ανεβαίνει στην Κεντρική Σκηνή της Στέγης σε σκηνοθεσία Γιώργου Κουτλή και αποπειράται να δώσει απάντηση σε αυτό το υπαρξιακό ερώτημα.
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΔΙΑΚΟΣΑΒΒΑΣ
Υπάρχει το «για πάντα» σε μια σχέση;

The Review / Υπάρχει το «για πάντα» σε μια σχέση;

Ο Αλέξανδρος Διακοσάββας και ο δημοσιογράφος και κριτικός θεάτρου Γιώργος Βουδικλάρης μιλούν για την παράσταση «Ο Χορός των εραστών» της Στέγης, τα υπαρξιακά ερωτήματα που θέτει το κείμενο του Τιάγκο Ροντρίγκες και τη χαρά τού να ανακαλύπτεις το next best thing στην τέχνη.
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΔΙΑΚΟΣΑΒΒΑΣ
Φανί Αρντάν: «Σκυλάκι δεν είμαι, προτιμώ να παραμείνω λύκος»

Όπερα / Φανί Αρντάν: «Σκυλάκι δεν είμαι, προτιμώ να παραμείνω λύκος»

Πολυσχιδής και ανήσυχη, η Φανί Αρντάν δεν δίνει απλώς μια ωραία συνέντευξη αλλά ξαναζεί κομμάτια της ζωής και της καριέρας της, με αφορμή την όπερα «Αλέκο» του Σεργκέι Ραχμάνινοφ που σκηνοθετεί για την Εθνική Λυρική Σκηνή.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
Το «Κυανιούχο Κάλιο» είναι μια παράσταση για το ταμπού των αμβλώσεων 

Θέατρο / «Κυανιούχο Κάλιο»: Μια παράσταση για το ταμπού των αμβλώσεων στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά

Όχι μόνο σε ανελεύθερα ή σκοταδιστικά καθεστώτα, αλλά και στον δημοκρατικό κόσμο, η συζήτηση για το δικαίωμα της γυναίκας σε ασφαλή και αξιοπρεπή ιατρική διακοπή κύησης παραμένει τρομακτικά επίκαιρη.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Τενεσί Ουίλιαμς: Ο ποιητής των χαμένων ψυχών

Θέατρο / Τενεσί Ουίλιαμς: Ο ποιητής των χαμένων ψυχών

«Εκείνο που με σπρώχνει να δημιουργώ θεατρικούς χαρακτήρες είναι ο έρωτας», έλεγε ο Ουίλιαμς, που πίστευε ότι ο πόθος «είναι κάτι που κατακλύζει πολύ μεγαλύτερο χώρο από αυτόν που μπορεί να καλύψει ένας άνθρωπος». Σε αυτόν τον πόθο έχει συνοψίσει τη φυγή και την ποίηση, τον χρόνο, τη ζωή και τον θάνατο.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ

σχόλια

1 σχόλια