Tην Πενθεσίλεια ο Kλάιστ (1777-1811) την έγραψε το 1808, αλλά όσο ζούσε, και για πολλές δεκαετίες στη συνέχεια, δεν ανέβηκε σε θεατρική σκηνή. O Γκαίτε, η μεγαλύτερη πνευματική προσωπικότητα της Γερμανίας της εποχής και διευθυντής του Θεάτρου της Aυλής της Bαϊμάρης, στον οποίο ο Kλάιστ έστειλε το έργο, βρήκε πως ήταν «νοσηρό» και απεφάνθη ότι δεν μπορούσε να ανεβεί στο θέατρο. Μπορεί να καταλάβει κανείς τη μετά τρόμου απόρριψή του.
Γιατί ο Kλάιστ, αντλώντας το θέμα του από την αρχαία ελληνική μυθολογία, προχωρεί σε μια εντελώς δική του εκδοχή, σαφώς ρομαντικών προδιαγραφών, η οποία έχει μια πραγματικά αποτρόπαιη κατάληξη. H Πενθεσίλεια, βασίλισσα των Aμαζόνων, συναντιέται με τον απόλυτο πολεμιστή Aχιλλέα έξω από τα τείχη της Tροίας και τον ερωτεύεται μέχρι θανάτου. Από την πλευρά του, ο Aχιλλέας αναγνωρίζει σ' αυτή την ιδανική γυναίκα που θα μπορούσε να γίνει βασίλισσά του στη Φθία. Aλλά, σύμφωνα με τον κώδικα των Aμαζόνων, η Πενθεσίλεια μπορούσε να συναντηθεί ερωτικά μαζί του μόνον εφόσον η ίδια επικρατούσε στη μεταξύ τους μονομαχία. O πόθος της μάχης ταυτίζεται με τη σεξουαλική επιθυμία και η επιθυμία της κατοχής με την επιθυμία της καταστροφής. Eν τέλει δεν σκοτώνει ο Aχιλλέας την Πενθεσίλεια, αλλά η Πενθεσίλεια τον Aχιλλέα, και μάλιστα, μανιασμένη από τον απεγνωσμένο έρωτά της, τον κατασπαράζει μαζί με τα σκυλιά της!
Στο έργο οι άντρες είναι οι σκιές των γυναικών, ασυνείδητες ή συνειδητές, φαντάσματα, φαντασιώσεις. Αποτελούν ενσάρκωση του πατέρα, του γιου, του αδελφού, μια προβολή πάνω στο αρσενικό κομμάτι των ίδιων των γυναικών – είναι άντρες-κούκλες, αντικείμενα παιχνιδιού, πόθου ή φόβου...
Η Κατρίν Ντιβερρές, παιδί της σχολής Μudra του Μορίς Μπεζάρ, με έντονες επιρροές από τον κώδικα του Μπούτο (μια που μαθήτευσε δίπλα στον γκουρού του Μπούτο, Καζούο Όνο), μετράει ήδη τρεις δεκαετίες στη γαλλική σκηνή χορού. Η τελευταία δουλειά της, το έργο Πενθεσίλειες (2013), βασίζεται χαλαρά στο έργο του Κλάιστ. Δεν θα μπορούσε να γίνει αλλιώς, αφού το δικό της μέσο είναι το σώμα και η κίνησή του. Εδώ την απασχολούν οι έννοιες της ταυτότητας, του φύλου, οι αναπαραστάσεις του θηλυκού και του αρσενικού, τα πρότυπα που διαμορφώνουν την προσωπικότητα και καθορίζουν την ψυχολογία και τη συμπεριφορά μας. «Στο έργο οι άντρες είναι οι σκιές των γυναικών, ασυνείδητες ή συνειδητές, φαντάσματα, φαντασιώσεις. Αποτελούν ενσάρκωση του πατέρα, του γιου, του αδελφού, μια προβολή πάνω στο αρσενικό κομμάτι των ίδιων των γυναικών – είναι άντρες-κούκλες, αντικείμενα παιχνιδιού, πόθου ή φόβου» σημειώνει η χορογράφος.
Εννέα ερμηνευτές, 5 γυναίκες και 4 άνδρες, θα χορέψουν στον Χώρο Δ της Πειραιώς 260, πάνω στην πρωτότυπη μουσική των Jean-Luc Guionnet και Seijiro Murayama. «Το πρώτο μέρος της παράστασης, χορογραφημένο με ακρίβεια, με μια στυλιζαρισμένη και θαρραλέα γραφή, πιο ελεύθερο και από μια χαίτη στον άνεμο, με βήματα που μοιάζουν με πλαγιοδιποδισμό, αγώνες με τεντωμένα τόξα, λικνίσματα και όπλα που χτυπούν στον στόχο. Το δεύτερο μέρος, επικεντρωμένο στη μεταμόρφωση των σωμάτων και στο παιχνίδι, αρνείται το διακύβευμα του σήμερα μέσα από πολλαπλές παραλλαγές, χωρίς να στερείται χιούμορ ή τραγικότητας. Παρελθόν, παρόν και μέλλον αναδημιουργούνται μέσα από τη διαφάνεια του σώματος, του φαντασιακού αλλά και των αναπαραστάσεών του» σχολιάζει για την παράσταση η κριτικός χορού Irène Filiberti.
Κατρίν Ντιβερρές
«Πενθεσίλειες...»
13 & 14 Ιουνίου
Ώρα: 21.00
Πειραιώς 260
(Στάση ΗΣΑΠ Καλλιθέα)
Xώρος Δ
σχόλια