Ο «Ορλάντο» γράφτηκε το 1928 και θεωρείται από τα πιο ανάλαφρα μυθιστορήματα της Γουλφ. Μια φανταστική βιογραφία ενός νεαρού ευγενή που ζει από το 1600 ως το 1900 χωρίς να περάσει ποτέ τα τριάντα. Το μόνο που επηρεάζεται όσον αφορά την εμφάνισή του είναι ότι κάποια στιγμή πέφτει σε λήθαργο κι όταν ξυπνάει έχει γίνει γυναίκα.
Η παράσταση ακολουθεί πιστά την οδηγία που δίνει η ίδια η συγγραφέας στο ημερολόγιό της: «It has to be half laughing, half serious with great splashes of exaggeration» («πρέπει να είναι μισοαστείο, μισοσοβαρό, με μεγάλες πινελιές υπερβολής»). Υπάρχει ο/η Ορλάντο (Νίκη Σερέτη), το κέντρο του σκηνικού σύμπαντος, και γύρω της στροβιλίζονται τρεις υπηρέτες (Δημήτρης Δημητρόπουλος, Έλενα Κωνσταντινίδου, Νεκτάριος Σμυρνάκης), οι οποίοι ταυτόχρονα εκτελούν χρέη βιογράφων. Αυτοί προσπαθούν να αφηγηθούν την αλλόκοτη ιστορία ενός άνδρα που γίνεται γυναίκα και νικάει τις δεσμεύσεις του χρόνου αναζητώντας την ταυτότητα που της ταιριάζει. Πότε πλησιάζει η Ορλάντο πιο κοντά στον αληθινό εαυτό της; Χρειάζονται τρεις περίπου αιώνες προτού η ηρωίδα κατορθώσει να καταλάβει τι είναι αυτό που ψάχνει, προτού καταφέρει στις αρχές του εικοστού αιώνα να γίνει μια γυναίκα ανεξάρτητη, που τα έχει ζήσει όλα, τις χαρές και τις απογοητεύσεις, τη δόξα και το κουτσομπολιό, την απώλεια, τη δημιουργία, τον έρωτα. Στο τέλος, μοιάζει πλέον να έχει κατακτήσει την ωριμότητα, να ξέρει τι θέλει, να ορίζει τη ζωή της. Ταυτόχρονα όμως παραμένει ένα πλάσμα της φαντασίας, ένα πλάσμα που προσπαθεί να γίνει αληθινό, να ζήσει μια κανονική ζωή, πράγμα τρομερά δύσκολο όταν «υπήρξες για τόσο καιρό άντρας και Πρέσβης της Αυτού Μεγαλειότητος, όταν έχεις κρατήσει στην αγκαλιά σου μια βασίλισσα και αρκετές κυρίες ευγενούς αλλά και ταπεινής καταγωγής», όπως λέει η ίδια. Τελικά, η Ορλάντο χάνεται μέσα στις λέξεις και στα κύματα εικόνων που αυτές δημιουργούν γύρω της.
σχόλια