#quote#Ο πυρήνας της ομάδας ΑΣΙΠΚΑ -που στα ρωσικά σημαίνει λάθος- αποτελείται από δύο νέους ανθρώπους, την ηθοποιό Ειρήνη Δράκου και τον ηθοποιό-σκηνοθέτη Δημήτρη Μπίτο. Έχοντας στο ενεργητικό τους ήδη μια σειρά παραστάσεων στις οποίες έχουν ουσιαστικά καταργήσει όλους τους «αποδεκτούς» κανόνες της θεατρικής σύμβασης, προχωρούν την έρευνά τους και στη θεατρική πράξη, επινοώντας συνεχώς νέους κανόνες. Εν προκειμένω, μέρος της προετοιμασίας για την Αντιγόνη που θα παρουσιάσουν στη Μικρή Επίδαυρο στις 20 και 21 Ιουλίου ήταν η παραμονή τους στη Νίσυρο. Η Δράκου, που θα ερμηνεύσει τον ομώνυμο ρόλο, εξηγεί: «Αφήνουμε πολύ χώρο στη δουλειά μας στο λάθος - άλλωστε, γι’ αυτό ονομάσαμε την ομάδα μας έτσι. Αυτό που νοείται ως αλήθεια σε καθημερινό αλλά και σε φιλοσοφικό επίπεδο πάντα προηγείται κι εμείς επόμαστε. Είναι συστατικό της εμπειρίας και της διαδικασίας της θεατρικής πράξης, διαφορετικά δεν μαθαίνεις, δεν υπάρχει εξελικτική διαδικασία. Στις πρόβες, στο νησί, υπήρχε ένας πρωταρχικός κανόνας κι αυτός ήταν η σιωπή. Ένα είδος αφαίρεσης απ’ οτιδήποτε περιττό». Για τις ανάγκες της Αντιγόνης έχει συγκεντρωθεί μια ενδιαφέρουσα ομάδα που απαρτίζεται από ιδιοσυγκρασιακούς ηθοποιούς, όπως ο Τάκης Μόσχος και ο Γιώργος Συμεωνίδης, αλλά και από τη Ρηνιώ Κυριαζή, τον Αντώνη Τσίλλερ, τον Χρήστο Σουγάρη και τον Αλέξανδρο Τούντα. Ο Μπίτος προσθέτει: «Υπάρχουν, καταρχάς, η ανάγκη για επαφή και οι προθέσεις μιας συνάντησης να αναπαράξουν κάτι καινούργιο και όχι το αναμενόμενο.
Η δουλειά που κάνω στο θέατρο αφορά το εδώ και το τώρα, χωρίς να είναι τίποτα προκαθορισμένο και φτιαγμένο, πράγμα πολύ επικίνδυνο. Ίσως αυτό που κάνω, με την έννοια του ρυθμού και του φτιαξίματος, να μην είναι καν θέατρο αλλά ζωή σε έκθεση. Μια επινοημένη συνάντηση ηθοποιών». Η Ειρήνη Δράκου, εν τω μεταξύ, ενώ ετοιμαζόταν να ερμηνεύσει τον απαιτητικό και συγκινησιακά φορτισμένο ρόλο, έμεινε έγκυος. Πώς θα αντιμετωπίσει μια τέτοια συνθήκη; «Η πρώτη συνάντηση που επιδιώκουμε είναι με τον εαυτό μας. Στην καθημερινότητά μας έχουμε αποκτήσει αυτοματισμούς στο πλαίσιο της κοινωνικής μας συμπεριφοράς και για να πεταχτεί όλο αυτό χρειάζεται φοβερή αντίσταση. Αυτό που κάνουμε με τον Δημήτρη ως ομάδα είναι να μαλακώνουμε εσωτερικά ώστε να αντιστεκόμαστε, αφήνοντας λίγο χώρο στον εαυτό μας να μας εκπλήξει με κάτι καινούργιο. Δίνουμε μεγάλη έμφαση στις αισθήσεις, οπότε, με αφορμή την εγκυμοσύνη μου, που προφανώς δεν μου επιτρέπει να τρανταχτώ, όλη η δουλειά που έχουμε κάνει είναι τόσο απελευθερωτική, ώστε να μου επιτρέπεται να συναντήσω την ερμηνεία και τον εαυτό μου σε οποιαδήποτε φόρμα. Το σώμα μου έχει αποκτήσει άπειρες δυνατότητες».
Η μετάφραση της παράστασης είναι του Μίνωα Βολανάκη και ο Μπίτος εξηγεί τους λόγους που την επέλεξε: «Θεωρώ ότι είναι η πιο ποιητική μετάφραση της Αντιγόνης που κυκλοφορεί. Η πιο νευρώδης για ένα έργο που έχει νεύρο και παλμό πάνω απ’ το συνηθισμένο - και ο Βολανάκης τα έχει πιάσει αυτά τα στοιχεία. Είναι πολύ κοντά στον τρόπο που θέλω να προχωρήσει η παράσταση. Σίγουρα δεν με ενδιαφέρει μια ακαδημαϊκή παράσταση, αλλά ούτε και η πειραματική. Δεν είναι work in progress. Είναι μια ολοκληρωμένη πρόταση, με τον τρόπο όμως που εγώ αντιλαμβάνομαι το θέατρο, που είναι ένας τρόπος καθαρά βιωματικός. Νομίζω ότι τόσο το θέατρο όσο και τη ζωή τα συναντάς μόνο όταν τα βιώνεις. Δεν συναντάς τον άνθρωπο θεωρητικά. Αυτό είναι το στοιχείο του “εδώ και τώρα” που θα υπάρχει στην παράσταση». Έχει επιρροές ως σκηνοθέτης; «Μου αρέσουν πολύ οι παραστάσεις του Τσάντεκ και του Βαρλικόφσκι, αλλά δεν θα έλεγα ότι με έχουν επηρεάσει στη δουλειά μου. Οι παραστάσεις μου χαρακτηρίζονται από ένα συναίσθημα βαλκάνιο, όχι ευρωπαϊκό.
Στην Αντιγόνη, ας πούμε, συναντιούνται μουσικά ο Ψαραντώνης, ο Μπλέιν Ρέινινγκερ και το πολυφωνικό σχήμα Διώνη, που είναι από την Ήπειρο. Πρόκειται για μια παράσταση περισσότερο κοντά στο πνεύμα της ταινίας Γκάτζο Ντίλο». Και τα θέματα που θέτει ο Σοφοκλής, η ύβρις της εξουσίας, η κατάλυση και η σύγκρουση με αρχετυπικούς νόμους πού συναντιούνται;
Η Ειρήνη Δράκου παίρνει τον λόγο: «Η παράσταση που εμείς ετοιμάζουμε υποστηρίζει μια αίσθηση εντελώς ερωτική. Αυτό που προσπαθεί να φέρει η Αντιγόνη στο έργο λέγεται αγάπη, ως επαναστατική πράξη απέναντι στο εδώ και το τώρα, απέναντι στο κράτος και σε αυτή την ισχυρή δομή του συστήματος και των νόμων. Γιατί οι νόμοι προηγούνται μέσα μας και γύρω μας, στη φύση, και τους αγνοούμε. Οι άνθρωποι της υπαίθρου κουβαλάνε αρχετυπικούς νόμους μέσα από την παράδοσή τους. Οι τελετές το εκφράζουν πολύ αυτό. Το στοιχείο της τελετής είναι επίσης σημαντικό και μέσα από αυτές τις μουσικές ενισχύεται και ανακαλείται, κόντρα σε όλα τα ξένα στοιχεία που απαντά στα αστικά κέντρα κυρίως – σιγά-σιγά κατακλύζει και την ύπαιθρο. Το άλλο στοιχείο, του θανάτου, που σφραγίζει το τέλος του έργου, έχει μια κυκλικότητα που συναντάμε στη φύση. Αν υποθέσουμε ότι η Αντιγόνη μπορεί να είναι οποιοσδήποτε, ένα άτομο που ξεκινάει ως Αντιγόνη, αλλά τελειώνει ως Κρέοντας, στην ουσία είναι το ίδιο άτομο.
Η Αντιγόνη “γεννάει” τον Κρέοντα, μετατοπίζεται με καταλύτη την ίδια». Ο σκηνοθέτης, πάντως, κρατάει κι ένα μυστικό-έκπληξη. Την παράσταση θα συνοδεύσουν επί σκηνής σαράντα παιδάκια.
σχόλια