Ξετυλίγοντας το «Δίπτυχο» των Peeping Tom που θα παρουσιαστεί στο Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας

Ξετυλίγοντας το «Δίπτυχο» των Peeping Tom που θα παρουσιαστεί στο Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας Facebook Twitter
© Virginia Rota
0

Είναι μια από τις κορυφαίες ομάδες σύγχρονου χορού στην Ευρώπη, αν και θα τους περιόριζε αυτός ο όρος καθώς πλέον οι περφόρμανς τους περιλαμβάνουν, εκτός από χορό, ικανά στοιχεία και από άλλες τέχνες. Είναι επίσης γνωστοί για τη συνήθειά τους να δημιουργούν σκοτεινούς, κλειστοφοβικούς κόσμους επιδιδόμενοι σε μια ακραία γλώσσα έκφρασης και κίνησης, με έντονο το σουρεαλιστικό αλλά και το υπαρξιστικό στοιχείο.


Το σχήμα που δημιούργησαν οι σημερινοί του καλλιτεχνικοί διευθυντές Franck Chartier και Gabriela Carrizo «επιστρέφει» φέτος για τρίτη φορά στο Φεστιβάλ Χορού της Καλαμάτας με το «Δίπτυχο», μια δυνατή, πολυεπίπεδη παράσταση στην οποία μπορεί κανείς να βρει συμβολισμούς και αναφορές από τον «Πύργο» του Κάφκα μέχρι τον ομηρικό Οδυσσέα και από το lockdown της πανδημίας μέχρι τον βιβλικό Κατακλυσμό, αφήνοντας χώρο και για πολλές άλλες ερμηνείες καθώς οι ίδιοι οι συντελεστές της όχι μόνο επιθυμούν αλλά επιδιώκουν να ακούνε τις εντυπώσεις των θεατών, το πώς εκλαμβάνουν εκείνοι κάθε φορά τη δουλειά τους.


Στη συνομιλία μας με τον Φρανκ, ο οποίος σε αντίθεση με την Γκαμπριέλα δεν είναι βέβαιο ακόμα αν θα μας επισκεφθεί αυτήν τη φορά, θα είναι όμως σίγουρα «παρών» εν πνεύματι, συζητήσαμε για την παράσταση, τις συνέπειες της πανδημίας τόσο στη δουλειά τους όσο και γενικότερα, αλλά και για το ελληνικό τραγούδι που ήχησε κάποιο βράδυ καραντίνας στις Βρυξέλλες.

Αναφερθήκαμε στις εμπνεύσεις και τις αφορμές των Peeping Tom, την αγάπη τους για το φανταστικό, τις σκοτεινές ιστορίες και τις «ασκήσεις» ενδοσκόπησης, την επίγνωση στην οποία οι τελευταίες αυτές αποσκοπούν και που, όσο σκληρή, δεν είναι απαραίτητα απαισιόδοξη, ούτε δυστοπική: Μπορεί απεναντίας, λέει, να είναι ανακουφιστική, να έχει αίσια έκβαση, να «απαλύνει» την τραγικότητα της ύπαρξης.

Χρειάζεται να παλέψουμε σκληρά όλοι μας, τόσο για την τέχνη μας όσο και για την ίδια μας την επιβίωση!


Είπαμε ακόμα για τις «κατασκοπευτικές» και «ηδονοβλεπτικές» τους επιδόσεις, για τα «δύσκολα στοιχήματα» που προτιμούν να βάζουν, για τα ψυχικά, πνευματικά και σωματικά όρια που πάντα μπορεί κάποιος να βρει τρόπους να υπερβεί, αν πραγματικά το θέλει, για την ανάγκη να εξελίσσεται κανείς αλλά και να εμβαθύνει ταυτόχρονα, για τη δύναμη εκείνη που «σε ενεργοποιεί και σε ξεσηκώνει, «ακόμα κι εκείνα τα πρωινά που δεν θα ήθελες για κανένα λόγο να ξεκουνήσεις από το κρεβάτι σου!».

Ξετυλίγοντας το «Δίπτυχο» των Peeping Tom που θα παρουσιαστεί στο Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας Facebook Twitter
© Jesse Willems

— Ξανά στην Καλαμάτα, λοιπόν.

Ναι, και χαιρόμαστε πάρα πολύ που επιστρέφουμε ως σχήμα στην όμορφη αυτή πόλη και το Φεστιβάλ Χορού της ύστερα από μια δεκαετία σχεδόν. Συμπτωματικά, μάλιστα, εκεί είχαμε δώσει την τελευταία μας υπαίθρια παράσταση, κάτι που δεν συνηθίζουμε –για την ακρίβεια, δεν το έχουμε ξαναεπιχειρήσει από τότε– αλλά είναι μια αναγκαιότητα την οποία προς το παρόν τουλάχιστον επιβάλλουν οι συνθήκες. Υπαίθρια ήταν άλλωστε και η παράσταση που μόλις δώσαμε στη Βαρκελώνη, στο Grec Festival.


— Θα είναι οπότε κάτι σαν déjà vu.

Ακριβώς! Είναι σίγουρα μια κατάσταση πρωτόγνωρη όλο αυτό που βιώνουμε με την πανδημία, τόσο σε προσωπικό και κοινωνικό όσο και σε καλλιτεχνικό επίπεδο, και το «Δίπτυχο» δεν είναι μια παράσταση φτιαγμένη για ανοικτό χώρο. Θα πρέπει λοιπόν να δουλέψουμε εξαρχής κάποια πράγματα και να αναθεωρήσουμε κάποια άλλα ώστε να έχουμε ικανοποιητικό αποτέλεσμα. Ένα πρόβλημα π.χ. είναι πώς θα τοποθετηθεί και πόσο λειτουργικό θα είναι το μεγάλο μαύρο κουτί που είχαμε σχεδιάσει ως μέρος του σκηνικού και που έχει κομβικό ρόλο στην εξέλιξη της ιστορίας. Το βλέπουμε λοιπόν και σαν στοίχημα, σαν πρόκληση.


— Λίγα λόγια για το «Δίπτυχο»;

Αποτελείται από δύο μέρη βασισμένα σε παλιότερες παραστάσεις μας. Καθένα έχει το δικό του σκηνικό στο οποίο περιλαμβάνεται ένα σετ ταινιών. Η πόρτα που λείπει στο «Missing door» βρίσκεται σε ένα δωμάτιο ή διάδρομο γεμάτο με πόρτες που παραμένουν ερμητικά κλειστές. Η δράση στο «The lost room» συμβαίνει σε μια καμπίνα ενός πλοίου, εστιάζοντας στον εσωτερικό κόσμο των χαρακτήρων. Δεν ξέρουμε πώς και γιατί βρέθηκαν να περιπλανώνται στον ωκεανό με αυτό το πλοίο, αν πρόκειται για ταξίδι αναψυχής ή για μια απόπειρα δραπέτευσης με άγνωστο προορισμό. Γεγονός είναι ότι ξεκινούν με πολλά όνειρα κι ελπίδες για να καταλήξουν παγιδευμένοι σε έναν σκοτεινό λαβύρινθο, ζώντας ανάμεσα στην πραγματικότητα και αυτό που φαντάζονται και καθοδηγούμενοι από μυστηριώδεις δυνάμεις προς ένα αβέβαιο πεπρωμένο. Τα δύο αυτά μέρη που συνθέτουν το «Δίπτυχο» τα είχαμε παρουσιάσει στην αρχική τους μορφή, μεταξύ 2013-1015, με το Nederlands Dans Theatre.

Ξετυλίγοντας το «Δίπτυχο» των Peeping Tom που θα παρουσιαστεί στο Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας Facebook Twitter
© Louis Clément da Costa


— Οι κριτικές για τις παραστάσεις σας εστιάζουν συνήθως στο σουρεαλιστικό τους στοιχείο, είναι όμως νομίζω εμφανείς και οι υπαρξιακές αναζητήσεις.

Ναι, ισχύει αυτό. Στο «Missing door», ας πούμε, όπου πραγματικότητα και φαντασία αλληλοδιαπλέκονται, παρατηρούμε τα τελευταία λεπτά της ζωής ενός ετοιμοθάνατου που, ευρισκόμενος στο μεταίχμιο μεταξύ ύπαρξης και ανυπαρξίας και όντας ταυτόχρονα εγκλωβισμένος σε αυτό το πλοίο, προσπαθεί να βάλει σε μια τάξη τις σκέψεις και τις εικόνες που τον «βομβαρδίζουν» από όσα είδε, έζησε και έκανε στο παρελθόν, τα φλασμπάκ που λέμε. Αρνούμενος να δεχτεί ότι θα φύγει από τη ζωή προτού δώσει μερικές απαντήσεις σε πράγματα που τον βασάνιζαν, θέλει να διαφυλάξει όλες αυτές τις αναμνήσεις σε ένα είδος καταψύκτη, σε ένα ιγκλού, ας πούμε, ώστε να συντηρηθούν όσο το δυνατόν περισσότερο, δίνοντάς του έτσι μεγαλύτερο περιθώριο να «συνδιαλλαγεί» μαζί τους.

Σουρεαλιστικές και υπαρξιστικές αναφορές συνυπάρχουν και εναλλάσσονται στο ξετύλιγμα αυτής της ιστορίας και οι ιδιαίτερες κινητικές, εκφραστικές και υποκριτικές ικανότητες που απαιτεί προϋποθέτουν, βεβαίως, άριστη τεχνική κατάρτιση και πολύ υψηλό επίπεδο από τους περφόρμερ που την αφηγούνται.

 

— Είναι πάντα δυστοπική η οπτική σας;

Μας ελκύουν οι «σκοτεινές» ιστορίες, η λογοτεχνία του παραδόξου και του φανταστικού, τα αδιέξοδα των ηρώων του Κάφκα, το είδος του σινεμά που κάνουν σκηνοθέτες σαν τους «δικούς σας», Τζον Κασσαβέτη και Γιώργο Λάνθιμο. Μας αρέσει ό,τι αναδεικνύει τα αδιέξοδα, την τραγικότητα της ύπαρξης. Ακόμα κι όταν ξεκινάμε να κάνουμε κάτι πιο αισιόδοξο, πιο ευχάριστο, πάλι εκεί καταλήγουμε!

Από την άλλη η επίγνωση, όσο σκληρή, δεν είναι απαραίτητα ούτε απαισιόδοξη ούτε δυστοπική, μπορεί αντιθέτως να είναι ανακουφιστική, να έχει αίσια έκβαση. Σε μας, ας πούμε, η ιστορία με το πλοίο που ταξιδεύει στα πελάγη φέρνει στο νου κάτι πολύ «ελληνικό» και αλληγορικό ταυτόχρονα, όπως οι περιπλανήσεις του Οδυσσέα, που παρά τα όσα τράβηξε, στο τέλος βρήκε την Ιθάκη. Θα επιθυμούσαμε μάλιστα, μετά το τέλος της παράστασης, να συζητήσουμε με τους θεατές για το πώς την εξέλαβαν οι ίδιοι, μας ενδιαφέρει πάντα η γνώμη τους.

— Το απομονωμένο, περιπλανώμενο πλοίο της ιστορίας που αφηγείστε θα μπορούσε πράγματι να παραπέμψει στην Οδύσσεια, αλλά μπορεί κανείς να βρει κι άλλες συμβολικές αναφορές, από την Κιβωτό του Νώε μέχρι το πρόσφατο lockdown.

Όσον αφορά την καραντίνα και την ψυχολογία που αναπτύξαμε εντός της, καθώς επίσης τους μικρότερους ή μεγαλύτερους «διαλόγους» που αναγκαστήκαμε να κάνουμε με τον εαυτό μας και τους δικούς μας ανθρώπους μπροστά σε μια εντελώς νέα κατάσταση πραγμάτων, μπορεί νομίζω να βρει κανείς παραλληλισμούς με το φινάλε του «The lost room». Το ίδιο το πλοίο, άλλωστε, μοιάζει να είναι σε καραντίνα, οι επιβάτες που μπήκαν σε αυτό με τόσες προσδοκίες για το ταξίδι βρίσκονται σε κρίση ενώ δεν είναι καν ξεκάθαρο ποιος είναι ο προορισμός, όπως δεν έχει ξεκαθαρίσει ακόμα η κατάσταση με την πανδημία.

Ομολογώ εντούτοις ότι τον παραλληλισμό με την Κιβωτό του Νώε δεν τον είχαμε σκεφτεί και είναι πολύ ενδιαφέρων – να γιατί επιδιώκουμε να συζητάμε με το κοινό ώστε να λαμβάνουμε γνώμες, αφορμές και ερεθίσματα μέσα κι από τις δικές τους οπτικές.


— Είναι ακόμα δύσκολα τα πράγματα στο Βέλγιο με την πανδημία;

Ναι, δυστυχώς, είχαμε κι εξακολουθούμε να έχουμε μεγάλο πρόβλημα. Και υγειονομικό, αφού έχουμε υψηλό αριθμό κρουσμάτων –τις τελευταίες μέρες μάλιστα είχαμε νέα έξαρση, ήδη κάνουν λόγο για δεύτερο «κύμα» και αυστηροποίηση των μέτρων– και βέβαια κοινωνικό, αφού πολλοί άνθρωποι έχασαν τις δουλειές τους. Ειδικά για τον χώρο μας η πανδημία ήταν καταστροφική, τα περισσότερα καλλιτεχνικά events αναβλήθηκαν είτε ακυρώθηκαν. Κάποιοι καλλιτέχνες πήραμε ένα κρατικό βοήθημα, όχι όμως ειδικά για την αντιμετώπιση των συνεπειών της πανδημίας, το προβλεπόμενο. Πολλοί άλλοι όμως μείνανε εκτός ή πήραν κάτι ελάχιστο, όπως 500 ευρώ τον μήνα. Δεν ζεις βέβαια με αυτά, αν δεν έχεις κανένα άλλο εισόδημα. Υπάρχουν άνθρωποι, ανάμεσά τους και συνάδελφοί μας, που πεινάνε κυριολεκτικά αυτό τον καιρό.

Εννοείται ότι και το δικό μας πρόγραμμα ανατράπηκε τελείως, ακυρώσαμε κάπου σαράντα εμφανίσεις, εργαστήρια κ.λπ. Μια αισιόδοξη νότα σε όλα αυτά ήταν τα τραγούδια που έλεγε στη διάρκεια της καραντίνας από το μπαλκόνι της στις Βρυξέλλες η σοπράνο Eurudike de Beul, συνεργάτιδά μας επί σειρά ετών, ανάμεσά τους μάλιστα κι ένα ελληνικό, του Μίκη Θεοδωράκη νομίζω. Είχαν γίνει «viral» οι εμφανίσεις της, έκανε αίσθηση και στην Ελλάδα, όπως μου μετέφερε ο Κύπριος χορευτής μας, ο Πάνος Μαλακτός.

Ξετυλίγοντας το «Δίπτυχο» των Peeping Tom που θα παρουσιαστεί στο Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας Facebook Twitter
Μας ελκύουν οι «σκοτεινές» ιστορίες, η λογοτεχνία του παραδόξου και του φανταστικού, τα αδιέξοδα των ηρώων του Κάφκα, το είδος του σινεμά που κάνουν σκηνοθέτες σαν τους «δικούς σας», Τζον Κασσαβέτη και Γιώργο Λάνθιμο.


— Η Βαρκελώνη τον Ιούλιο και η Καλαμάτα τώρα τον Αύγουστο είναι νομίζω οι πρώτες σας απόπειρες να επιστρέψετε σε μια κάποια κανονικότητα.

Έτσι είναι και αν όλα πάνε καλά, κανονική παγκόσμια περιοδεία θα ξεκινήσουμε τέλη Οκτωβρίου. Χρειάζεται να παλέψουμε σκληρά όλοι μας, τόσο για την τέχνη μας όσο και για την ίδια μας την επιβίωση! Αν η καραντίνα παρατεινόταν επί μακρόν ή αν η κατάσταση εκτροχιαστεί ξανά και επιβληθεί νέο lockdown, θα απειλούνταν η ίδια η ύπαρξή μας ως καλλιτεχνικό σχήμα, μπορούμε λοιπόν να αντιληφθούμε πόσο πιο επώδυνη είναι η κατάσταση για άλλους συναδέλφους. Προς το παρόν δεν έχουμε άλλη διέξοδο από το πείσμα, την υπομονή, την επιμονή και τη σκληρή δουλειά.


— Το όνομα της καλλιτεχνικής ομάδας σας μεταφράζεται στα αγγλικά ως «ηδονοβλεψίας». Πώς σας προέκυψε;

Είναι μεταφορικό το νόημά της και προέκυψε από τη συνήθειά μας να ψάχνουμε βλέποντας ή φτιάχνοντας οι ίδιοι μια παράσταση εκείνες τις λέξεις, τις εικόνες και τα νοήματα που είναι αδιόρατα με την πρώτη ματιά, να ανασύρουμε δύσκολες, επώδυνες μνήμες, να αναδεικνύουμε συναισθήματα ανομολόγητα και θέματα ταμπού σε προσωπικό και κοινωνικό επίπεδο. Μας αρέσει να «κρυφοκοιτάζουμε» στις ζωές των άλλων, στα σπίτια των άλλων κι αυτό ήταν φανερό από την πρώτη μας τριλογία, ειδικά στο «Le Salon» του 2004 όπου «κατασκοπεύαμε» την πνευματική, σωματική και οικονομική παρακμή μιας ευκατάστατης οικογένειας.


Μας αρέσουν τα δύσκολα στοιχήματα, μας αρέσει να εξελισσόμαστε και να φτάνουμε τις αντοχές μας στα άκρα κι αυτό μας κάνει νομίζω πιο δημιουργικούς σε βάθος, πιο παραγωγικούς σε ιδέες, τις οποίες μάλιστα δεν προκαθορίζουμε εξαρχής, τις αφήνουμε να δοκιμαστούν μέσα στη δουλειά μας και να πάρουν το δικό τους δρόμο έκφρασης. Δεν αγχωνόμαστε να φτιάχνουμε κάθε χρόνο καινούργιες δουλειές, προτιμούμε να εμβαθύνουμε στις παλιότερες, τις συζητάμε, τις αναλύουμε, τις επανερμηνεύουμε κι ανακαλύπτουμε συχνά καινούργια νοήματα, αλλιώτικες οπτικές. Αλλά και οι ιστορίες που αφηγούμαστε, παρά το σουρεαλιστικό τους σκηνικό, έχουν να κάνουν με πραγματικές καταστάσεις, είναι σαν μικρά ντοκιμαντέρ τρόπον τινά.


— Υπάρχει κάποιο όριο για τον χορευτή και τον χορογράφο, κάποια χρονική στιγμή που θα ήταν καλύτερα να βγει πλέον στη «σύνταξη»;

Δεν υπάρχουν όρια, μόνο διαβαθμίσεις και προσαρμογές. Η κίνηση είναι κάτι που εξελίσσεται συνέχεια, όπως ακριβώς η γνώση, η πρόσληψη και η τεχνική. Μεγαλώνοντας βέβαια και με τα χρόνια δεν μπορείς να έχεις την ίδια αντοχή και φυσική κατάσταση που είχες νεότερος, ούτε να φλερτάρεις διαρκώς με τα άκρα. Από την άλλη όμως γνωρίζεις καλύτερα το σώμα και τις δυνατότητές σου, εμβαθύνεις περισσότερο στο αντικείμενό σου, αποκτάς μια πιο προσωπική σχέση μαζί του, ανακαλύπτεις νέους εκφραστικούς τρόπους, πειραματίζεσαι με καινούργια πράγματα, σαν ένας ακούραστος ταξιδιώτης που εξερευνά καινούργιους τόπους. Μαθαίνεις επίσης πώς να μεταλαμπαδεύσεις τη γνώση και την εμπειρία σου σε νεότερους περφόρμερ ως δάσκαλος και χορογράφος πλέον.

Στην περίπτωσή μας, οι παραστάσεις μας απέκτησαν σταδιακά μεγαλύτερη θεατρικότητα, η κινούμενη εικόνα έγινε κι αυτή οργανικό στοιχείο, δεν είναι πια μόνο χορός αυτό που κάνουμε. Οπότε όχι, δεν νομίζω ότι υπάρχουν όρια στην τέχνη γενικότερα εκτός από εκείνα που ο ίδιος θέτεις στον εαυτό σου. Και είναι αυτή η δυναμική, αυτό το όραμα, αυτή η προσδοκία που σε ενεργοποιεί και σε ξεσηκώνει ακόμα κι εκείνα τα πρωινά που δεν θα ήθελες για κανένα λόγο να ξεκουνήσεις από το κρεβάτι σου!

Peeping Tom

Αμφιθέατρο Κάστρου Καλαμάτας

29 & 30/8, 22:00

Διάρκεια: 94'

Σύλληψη & σκηνοθεσία: Gabriela Carrizo & Franck Chartier

Ερμηνεία: Konan Dayot, Fons Dhossche, Lauren Langlois, Panos Malactos, Alejandro Moya, Fanny Sage, Eliana Stragapede, Wan-Lun Yu

Θέατρο
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

«Όλη η Ελλάδα ένας πολιτισμός»: Οι εκδηλώσεις του Θεάτρου Τέχνης

Culture / «Όλη η Ελλάδα ένας πολιτισμός»: Οι εκδηλώσεις του Θεάτρου Τέχνης

Με δύο διαφορετικά δρώμενα που έχουν ως πηγή έμπνευσής τους την ελληνική μυθολογία, το Θέατρο Τέχνης Καρόλου Κουν συμμετέχει στη φετινή δράση του Υπουργείου Πολιτισμού και Αθλητισμού σε αρχαιολογικούς χώρους.
THE LIFO TEAM

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Ηow to resuscitate a dinosaur/ Έι, Romeo, πώς δίνεις το φιλί της ζωής σε έναν δεινόσαυρο;

Guest Editors / «Ο Καστελούτσι σκηνοθετεί μια υπόσχεση· και κάνει τέχνη εκκλησιαστική»

«Πέρασαν μέρες από την πρώτη μου επαφή με τη Βερενίκη. Μάντρωσα ένα κοπάδι σκέψεις» – ο Κυριάκος Χαρίτος γράφει για μια από τις πολυσυζητημένες παραστάσεις της σεζόν, που ανέβηκε στη Στέγη.
ΚΥΡΙΑΚΟΣ ΧΑΡΙΤΟΣ
Onassis Dance Days 2025: Ένας ύμνος στα αδάμαστα σώματα

Θέατρο / Onassis Dance Days 2025: Ένας ύμνος στα αδάμαστα σώματα

Ένα νέο, αλλιώτικο σύμπαν για τον «χορό» ξεδιπλώνεται από τις 3 έως τις 6 Απριλίου στη Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση, μέσα από τα πρωτοποριακά έργα τεσσάρων κορυφαίων Ελλήνων χορογράφων και του διεθνούς φήμης Damien Jalet.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Κώστας Νικούλι

Θέατρο / «Μπορώ να καταλάβω το πώς είναι να νιώθεις παρείσακτος»

Ο 30χρονος Κώστας Νικούλι μιλά για την πορεία του μετά το «Ξενία» που του χάρισε το βραβείο πρωτοεμφανιζόμενου ηθοποιού όταν ήταν ακόμα έφηβος, για το πόσο Έλληνας νιώθει, για την πρόκληση του να παίζει τρεις γκέι ρόλους και για το πόσο τον έχει αλλάξει το παιδί του.
M. HULOT
Μέσα στον θησαυρό με τις εμβληματικές φορεσιές της Δόρας Στράτου

Θέατρο / «Κάποτε έδιναν τις φορεσιές για έναν πλαστικό κουβά, που ήταν ό,τι πιο μοντέρνο»

Μια γνωριμία με τη μεγάλη κληρονομιά της Δόρας Στράτου μέσα από τον πλούτο αυθεντικών ενδυμάτων που δεν μπορούν να ξαναραφτούν σήμερα και συντηρούνται με μεγάλο κόπο, χάρη στην αφοσίωση και την εθελοντική προσφορά μιας ομάδας ανθρώπων που πιστεύουν και συνεχίζουν το όραμά της.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Βασιλική Δρίβα: «Με προσβάλλει να με χρησιμοποιούν σαν καθρέφτη για την ανωτερότητά τους»

Οι Αθηναίοι / Βασιλική Δρίβα: «Με προσβάλλει να με χρησιμοποιούν σαν καθρέφτη για την ανωτερότητά τους»

Ανατρέποντας πολλά από τα στερεότυπα που συνοδεύουν τους ανθρώπους με αναπηρία, η Βασιλική Δρίβα περιγράφει τις δυσκολίες που αντιμετώπισε αλλά και τις χαρές, και μπορεί πλέον να δηλώνει, έστω δειλά, πως είναι ηθοποιός. Είναι η Αθηναία της εβδομάδας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ξαναγράφοντας τον Ίψεν

Θέατρο / Ο Ίψεν στον Πειραιά, στο μουράγιο

«Δεν είναι εύκολο να είσαι ασυμβίβαστη. Όπως δεν είναι εύκολο να ξαναγράφεις τον Ίψεν» – Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για την παράσταση «Εχθρός του λαού» σε διασκευή και σκηνοθεσία του Κωνσταντίνου Βασιλακόπουλου.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
«Δυσκολεύτηκα να διαχειριστώ τις αρνητικές κριτικές και αποσύρθηκα για έναν χρόνο»

Lifo Videos / «Δυσκολεύτηκα να διαχειριστώ τις αρνητικές κριτικές και αποσύρθηκα για έναν χρόνο»

Η ηθοποιός Παρασκευή Δουρουκλάκη μιλά για την εμπειρία της με τον Πέτερ Στάιν, τις προσωπικές της μάχες με το άγχος και την κατάθλιψη, καθώς και για το θέατρο ως διέξοδο από αυτές.
ΣΩΤΗΡΗΣ ΒΑΛΑΡΗΣ
Μαρία Σκουλά: «Πιστεύω πολύ στο χάος μέσα μου»

Θέατρο / Μαρία Σκουλά: «Πιστεύω πολύ στο χάος μέσα μου»

Από τον ρόλο της Μάσα στην πραγματική ζωή, από το Ηράκλειο όπου μεγάλωσε μέχρι τη ζωή με τους ανθρώπους του θεάτρου, από τον φόβο στην ελευθερία, η ζωή της Μαρίας Σκουλά είναι ένας δρόμος μακρύς και δύσκολος που όμως την οδήγησε σε κάτι δυνατό και φωτεινό.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Μια νέα παράσταση χαρτογραφεί το χάσμα μεταξύ γενιάς Z και γενιάς X

Θέατρο / Μια νέα παράσταση χαρτογραφεί το χάσμα μεταξύ γενιάς Z και γενιάς X

Μέσα από την εναλλαγή αφηγήσεων, εμπειριών, αναπαραστάσεων, χορού, βίντεο και ήχου, η παράσταση του Γιώργου Βαλαή αναδεικνύει τις διαφορές αλλά και τις συνδέσεις που υπάρχουν μεταξύ των δυο διαφορετικών γενεών.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ρομέο Καστελούτσι: «Όπου παρεμβάλλεται το κράτος, δεν υπάρχει χώρος για τον έρωτα. Ο έρωτας είναι εναντίον του κράτους και το κράτος εναντίον του έρωτα».

Θέατρο / Ρομέο Καστελούτσι: «Πάντα κάποιος πολεμά τον έρωτα. Και οι εραστές είναι πάντα τα θύματα»

Ο σπουδαίος Ιταλός σκηνοθέτης, λίγο πριν επιστρέψει στην Αθήνα και στη Στέγη για να παρουσιάσει τη «Βερενίκη» του, μας μίλησε για τον έρωτα, τη γλώσσα και τη μοναξιά, την πολιτική και την ανυπέρβλητη Ιζαμπέλ Ιπέρ.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
CHECK How soon is now: Μια παράσταση για τους μετεξεταστέους της συστημικής ιστορίας

Θέατρο / How soon is now: Μια παράσταση για τους μετεξεταστέους της Iστορίας

Σκηνοθετημένη από έναν νέο δημιουργό, η παράσταση που βασίζεται στο τελευταίο κείμενο της Γλυκερίας Μπασδέκη επιχειρεί έναν διάλογο με μία από τις πιο σκοτεινές περιόδους της ελληνικής ιστορίας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Αγορίτσα Οικονόμου

Αγορίτσα Οικονόμου / «Πέφτω να κοιμηθώ και σκέφτομαι ότι κάτι έχω κάνει καλά»

Βρέθηκε να κυνηγάει το όνειρο της υποκριτικής, χωρίς να γνωρίζει τον τρόπο, αλλά με τη βεβαιότητα ότι δεν ήθελε ποτέ να μείνει με την απορία «γιατί δεν το έκανα;». Μέσα από σκληρή δουλειά και πολλούς μικρούς ρόλους, κατάφερε να βρει τον δρόμο της στην τέχνη, στον οποίο προχωρά και αισθάνεται τυχερή. Η Αγορίτσα Οικονόμου είναι η Αθηναία της εβδομάδας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
ΧΡΗΣΤΟΣ ΘΕΟΔΩΡΙΔΗΣ 

Θέατρο / «Αν κλάψω με ένα έργο, είμαι σε καλό δρόμο»

Ο Χρήστος Θεοδωρίδης, που έχει σκηνοθετήσει με επιτυχία δύο έργα φέτος, του Βιριπάγιεφ και της Αναγνωστάκη, εξηγεί γιατί τον ενδιαφέρουν τα κείμενα που μιλάνε στον άνθρωπο σήμερα, ακόμα κι αν σε αυτά ακούγονται ακραίες απόψεις που ενοχλούν και τον ίδιο.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Να είσαι γκέι στη Νέα Υόρκη

Θέατρο / «Η Κληρονομιά μας»: Τι αποκομίσαμε από την εξάωρη παράσταση στο Εθνικό

«Μία ποπ queer saga, παραδομένη πότε στη μέθη των κοκτέιλ Μανχάταν και πότε στο πένθος μιας αλησμόνητης συλλογικής απώλειας» – Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για το πολυβραβευμένο έργο του Μάθιου Λόπεζ, που παρουσιάζεται για πρώτη φορά στην Ελλάδα από τον Γιάννη Μόσχο.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
«Δεν είμαι ασεβής, ούτε ιδιοσυγκρασιακή ούτε αιρετική»

Θέατρο / «Δεν είμαι ασεβής, ούτε ιδιοσυγκρασιακή, ούτε αιρετική»

Μετά την Ορέστεια του Στρίντμπεργκ και τις πρόβες για το έργο του Βασίλη Βηλαρά, η Λένα Κιτσοπούλου μιλάει για προσδοκίες και αποφάσεις, για επιτυχίες και απορρίψεις, για το «σύστημα» μέσα στο οποίο δουλεύει και για όλους εκείνους τους χαρακτηρισμούς που της αποδίδουν.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ