«Πώς γνωριστήκατε;» ακούγεται μια φωνή να ρωτά τη Μαρία στην έναρξη της ταινίας της Λίλια Ίνγκολφσντότιρ και πυροδοτεί την αφήγησή της για τον τρόπο που γνώρισε τον Σίγκμουντ, τον άνδρα των ονείρων της, μετά από έναν επώδυνο χωρισμό. Η voice-over αφήγησή της συνοδεύεται από μοντάζ αλά Worst Person in the World – κρατήστε το αυτό. Μερικά χρόνια μετά, η Μαρία βρίσκεται παντρεμένη με τον Σίγκμουντ, εκείνος επιστρέφει έπειτα από πολύμηνη απουσία για δουλειά, και γινόμαστε μάρτυρες μιας …Σκηνής από έναν Γάμο.

 

Αναφέραμε ήδη δύο ταινίες, σημεία αναφοράς της παρούσας και (φαινομενικούς) δείκτες για την πορεία του θεάματος. Μόνο που η νεόκοπη δημιουργός επιφυλάσσει εκπλήξεις στη συνέχεια, μεταβάλλοντας τη φύση όσων παρακολουθούμε και εστιάζοντας όχι απαραίτητα στη διάλυση ενός γάμου, ούτε στο (αναφαίρετο) δικαίωμα μιας γυναίκας στην ανευθυνότητα, αλλά στις αφηγήσεις που πλάθουμε μέσα στο κεφάλι μας ώστε να δικαιολογήσουμε αποφάσεις και συμπεριφορές και να καταστήσουμε τον εαυτό μας ήρωα  (ή/και κακό) της ιστορίας μας.

 

Για αρκετή ώρα, παρακολουθώντας τον τρόπο και τη στάση της ηρωίδας σε μια σειρά από συγκρούσεις και δοκιμασίες, εκτιμάς τον τίτλο της για ειρωνικό, ώσπου διαπιστώνεις ότι είναι κυριολεκτικός και αναφερόμενος σε κατάκτηση που πρέπει να πετύχει η ίδια, μέσω μιας επίπονης μα απαραίτητης διεργασίας. Η τελευταία δεν καταγράφεται μόνο σεναριακά, μα αποτυπώνεται και στο πρόσωπο της έξοχης Χέλγκα Γκούρεν, ιδίως σε μια μπεργκμανικής σκληρότητας και ψυχρότητας συνάντηση με τη μητέρα της, όπου για πρώτη φορά αναγνωρίζονται τα μοτίβα που (συνειδητά και ασυνείδητα) εφαρμόστηκαν κατά τη συγγραφή της δυστυχίας της.

 

Κι αν δικαιολογημένα πιστεύεις ότι συμβαίνει πολύ εύκολα και έρχεται πολύ γρήγορα η μεταστροφή της τρίτης πράξης, η Ινγκολφσντότιρ επιφυλάσσει μια έκπληξη ακόμα, κυριολεκτικά κατά τα τελευταία δευτερόλεπτα, υπογραμμίζοντας ότι τα κρίματα μας οφείλουν πρώτα να κατονομαστούν εσωτερικά, ώστε η κοινοποίησή τους να έχει βαρύτητα και η επακόλουθη συμπεριφορά μας έρμα.

 

Δεν θα αγγίξει όλους τους θεατές η ταινία , έτσι όπως ο κεντρικός χαρακτήρας δοκιμάζει την ενσυναίσθηση πολλών κι όπως η κορύφωση αναζητά εξιλέωση στα μάτια αυτής της ενοχλημένης μερίδας του κοινού μέσω της επεξήγησης, αλλά για αρκετούς εκεί έξω η προβολή της θα βιωθεί ως σωστή ψυχαναλυτική συνεδρία.