Δεν ήταν άσχημη η απόπειρα των ανθρώπων του στούντιο της Dreamworks να φτιάξουν ένα caper κινουμένων σχεδίων –ταινία απάτης, όπως (περίπου) τη λέμε στα μέρη μας– με τα μέλη της συμμορίας να απαρτίζονται από εκπροσώπους του ζωικού βασιλείου όχι ιδιαίτερα συμπαθείς στους ανθρώπους – αν και μια αντίστροφης λογικής επιλογή θα ενίσχυε τον ανατρεπτικό χαρακτήρα του εγχειρήματος. Αν απουσίαζε κάτι από το «Bad Guys» για να γίνει κι ένα πραγματικά καλό caper, ήταν η σεναριακή σπουδή που εκτείνεται από τον σχεδιασμό του «κόλπου» μέχρι την περάτωσή του, με τους σεναριογράφους να καταχρώνται το εύρημα του από μηχανής θεού, εκεί που στα καλά capers οι απατεώνες βρίσκονται πάντα τρεις κινήσεις μπροστά.

 

Τουλάχιστον είχε ψυχαγωγικές αρετές η ταινία, μια σχετική φινέτσα, δεν το παράκανε με τις εξυπνάδες και διασκέδαζε εξίσου ενήλικες και παιδιά. Δεν ξέρουμε τι μεσολάβησε στο μεταξύ, αλλά η συνέχεια, που θέλει τους ήρωες εγκλωβισμένους στη φιλήσυχη ζωή τους και έτοιμους αρπάξουν την ευκαιρία για να επιστρέψουν στην ενεργό δράση όχι μόνο απευθύνεται περισσότερο στα παιδιά –αλίμονο αν αυτό ήταν πρόβλημα− αλλά άλλαξε και φιλοσοφία κατασκευής, ενστερνίστηκε το υστερικό ηχοτοπίο και τη νευρόσπαστη «κινησιολογία» των παραγωγών της Illumination, που θεωρούν τους μικρότερους θεατές πλήρως ανίκανους να συγκεντρωθούν σε οποιοδήποτε θέαμα. 

 

Τα παιδιά και πάλι δεν θα διαμαρτυρηθούν, οι γονείς ίσως μπουν στον πειρασμό να καλέσουν το 100.