Yπάρχουν ερμηνείες και υπάρχει κι αυτό που κάνει η Τζίνα Ρόουλαντς στο «Μια γυναίκα εξομολογείται», που ξεπερνά τα όρια της υποκριτικής και σε κάνει να αναρωτιέσαι αν μπόρεσε να είναι ποτέ ξανά η ίδια μετά από κάτι τέτοιο. 

 

Θα πιάσεις αρκετές φορές τον εαυτό σου να ζητά βοήθεια κατά τη διάρκεια αυτού του κασσαβετικού φιλμικού άθλου που μοιάζει να μη χωρά σε είδη και να αψηφά φιλμικές ταυτότητες, όπως ακριβώς η ηρωίδα του μοιάζει να ασφυκτιά στους ρόλους που καλείται να υποδυθεί σε καθημερινή βάση. Και θα νιώσεις σαν να παρακολουθείς ιδιωτικές στιγμές που δεν θα ’πρεπε, σαν κάποιος να έδωσε εικόνα και ήχο στα πιο καταπιεσμένα συναισθήματα, στις πιο εγωιστικές (αλλά και στις πιο τρυφερές) εσωτερικές μας σκέψεις και έπειτα πήρε μια κάμερα και κατέγραψε το αποτέλεσμα.