Μετά την πρόσφατη παγκόσμια περιοδεία του Alvin Ailey American Dance Theater (που έκανε σταθμό και στο Μέγαρο Μουσικής της Αθήνας τον Σεπτέμβριο που μας πέρασε), οι εκδηλώσεις που σηματοδοτούν την 60η επέτειο από την ίδρυση της φημισμένης ομάδας σύγχρονου χορού, κορυφώνονται εντός έδρας την ερχόμενη εβδομάδα με παραστάσεις αφιερωμένες στη μνήμη του μεγάλου χορευτή, χορογράφου και ακτιβιστή.
Μία από τις νέες χορογραφίες που θα παρουσιαστούν έχει τίτλο "The Call" («Η κλήση», αλλά και «Η κλίση» ενδεχομένως) και αποτελεί έμπνευση του 52χρονου χορογράφου της ομάδας, Ρόναλντ Μπράουν. Το έργο, που θα κάνει πρεμιέρα την ερχόμενη Τρίτη, αποτελεί την έβδομη χορογραφία του στα 20 χρόνια που βρίσκεται στις τάξεις του Ailey Dance Theater.
Ήταν μια παράσταση του αριστουργήματος του Έιλι, "Revelations" του 1960, αυτή που οδήγησε τον μικρό στην αποκάλυψη ότι μπορεί «να αφηγηθεί ιστορίες μέσω της χορογραφίας», δημιουργώντας ακολούθως αυτοσχέδιες παραστάσεις χορού με τα ξαδέλφια του.
Με το "The Call", ο Μπράουν θέλησε να αποδώσει φόρο τιμής στη μνήμη του ανθρώπου που τον έφερε κοντά στον χορό πριν από τέσσερις δεκαετίες, όπως δήλωσε: «Όταν ήμουν οκτώ χρονών, πήγα με το σχολείο σε μια παράσταση της ομάδας, και μετά γύρισα σπίτι και έκανα τον πρώτο μου χορό».
Ήταν μια παράσταση του αριστουργήματος του Έιλι, "Revelations" του 1960, αυτή που οδήγησε τον μικρό στην αποκάλυψη ότι μπορεί «να αφηγηθεί ιστορίες μέσω της χορογραφίας», δημιουργώντας ακολούθως αυτοσχέδιες παραστάσεις χορού με τα ξαδέλφια του.
Συγχρόνως «οικείο» και «ανοιχτό», το "The Call" είναι φτιαγμένο για πέντε χορευτές μόνο και η μουσική που το υποστηρίζει αποτελεί ένα εκλεκτικό μίγμα Μπαχ, τζαζ και παραδοσιακής μουσικής από το Μάλι. Για να εμφυσήσει στους χορευτές τους την ιδέα που είχε για το κομμάτι, τους έδειχνε στις πρόβες φωτογραφίες του Έιλι να χορεύει με την Κάρμεν ντε Λάβαλαντ, μια από τις πρώτες παρτενέρ και συνεργάτιδές του, η οποία μάλιστα εξακολουθεί να εμφανίζεται σε παραστάσεις, στα 90 της.
Οι δυο τους είχαν γνωριστεί στα γυμνασιακά τους χρόνια στο Λος Άντζελες και ήταν εκείνη που τον έπεισε να παρακολουθήσει μαθήματα στην τάξη του χορογράφου Λέστερ Χόρτον, στην χορευτική ομάδα του οποίου και οι δύο κατέληξαν. Μερικά χρόνια αργότερα, το 1954, ταξίδεψαν μαζί στη Νέα Υόρκη για να εμφανιστούν στο μιούζικαλ του Τρούμαν Καπότε «Το σπίτι των λουλουδιών». Η συνέχεια περιλαμβάνεται σε μερικές από τις πιο λαμπρές σελίδες της ιστορίας του μοντέρνου χορού με θλιβερό επιμύθιο τον θάνατο (από AIDS) του Άλβιν Έιλι τον Δεκέμβριο του 1989 σε ηλικία 58 χρονών.
«Είναι σαν ερωτική επιστολή αυτή η χορογραφία, σα να βαπτίζεσαι με την βαθιά αγάπη για τον Έιλι και όλους τους άλλους 'προγόνους'» λέει ο Ρόναλντ Μπράουν, «σα να τους κάνεις επίκληση να εμφανιστούν και να χορέψουν μαζί μας. Υπάρχει ένα τεράστιο προηγούμενο σωματικής αφήγησης το οποίο πρέπει να επενδυθούν οι χορευτές μου, και το γνωρίζουν και οι ίδιοι πολύ καλά».
Με στοιχεία από τους New York Times
σχόλια