Να πώς η Πίτσα Παπαδοπούλου τραγουδώντας ακόμα και μέσα στο μετρό παραμένει τεράστια
Μια ευθυτενής λαϊκή τραγουδίστρια και ένα αφιέρωμα που δεν έγινε
Είναι πολύ μεγάλη τραγουδίστρια η Πίτσα Παπαδοπούλου. Η φωνή της έχει την άπλα της φωνής του Καζαντζίδη― καμμιά άλλη δεν λέει το «ααα» έτσι, εκφράζοντας ταυτόχρονα την ελευθερία εκείνου που τα δίνει όλα με την συντριβή εκείνου που τα γκρεμίζει όλα.
Ο τρόπος της αποπνέει ψηλά βουνά, περηφάνεια, κύρος, ευθύτητα ― αρετές που ανοήτως θεωρούνται αντρικές, ενώ ταιριάζουν σε οποιονδήποτε αντιμετωπίζει σοβαρά (δηλαδή τολμηρά) τα πάθη του και τις ορμές του.
Σαν έτοιμος από καιρό.
Ήθελα καιρό να της κάνουμε ένα αφιέρωμα. Μας πρόλαβε απόψε ο Παπαδόπουλος. Αλλά είναι ευκαιρία να βάλω εδώ τρία trivia που την αφορούν.
1. Η Πίτσα τραγουδάει μέσα σε ένα συρμό του μετρό.
Με συγκινεί απίστευτα η όψη της. Απλή, άβαφτη, σα γυναίκα που πάει να πληρώσει τους λογαριασμούς της. Που μάλλον τους πληρώνει. Από το facebook του Γιάννη Κολλιάκου.
2. Ο Σπύρος Στάβερης την φωτογραφίζει στις ανθισμένες μυγδαλιές.
Για ένα τεύχος του βραχύβιου περιοδικού Εικόνες του Κόσμου. Είχα κολλήσει με την ιδέα να φωτογραφίσουμε λαϊκές ντίβες κάτω από ανθισμένες μυγδαλιές. Έδωσα ένα χαρτάκι στο Σπύρο με τα ονόματα. Ήμουνα φαν της Βάνου τότε, αλλά έβαλα και την Πίτσα Παπαδοπούλου επειδή είχα ακούσει τον Χατζιδάκι να μιλά για αυτήν με εκτίμηση.
3. Ένα μάλλον άγνωστο τραγούδι της, που λάτρευαν οι καψούρηδες
Γράφει ο Θάνος Αλεξανδρής στον τοίχο του:
Απ' τα ωραιότερα λαϊκά τραγούδια των τελευταίων δεκαετιών που ερμηνεύει μοναδικά η αγαπημένη Πίτσα Παπαδοπούλου..
Εκπλήσσομαι, γιατί είναι σχεδόν άγνωστο στο ευρύ κοινό το τραγούδι αυτό, το οποίο όταν κυκλοφόρησε, γινόταν τέτοιος χαλασμός, που σχεδόν παίρναμε μεροκάματο απ' το συγκεκριμένο σουξέ, γιατί τα καψούρια καίγανε τα μαγαζιά- Νά 'ναι καλά λέγαμε τότε και τα καψούρια και ο δημιουργός...
Εδώ ο σπουδαίος συνθέτης και ποιητής Τάκης Μουσαφίρης απλά και σταράτα μάς διηγείται με μοναδικό τρόπο μια αληθινή ιστορία και μας συγκινεί.
Ιερά Βίβλος το ταλέντο και η σοφία αυτών των ανθρώπων, για τους νεώτερους στιχουργούς, οι οποίοι με μεγαλοστομίες, ακαταλαβίστικες φανφάρες, αμέτρητους στίχους και διάθεση από Μαντάμ Σουσού, επιχειρούν να πουν αυτό που ο Τσιτσάνης μας το δίνει σε μία πρόταση...
'Οσο και αν αποθεώνονται από την καινουργια φουρνιά των δημοσιογράφων, όσο και αν αγωνιωδώς στα καλέσματα του Σπύρου Παπαδόπουλου, προσπαθούν να επιβάλλουν ντεμέκ συγκίνηση με τα τραγούδια τους, ο ποιητής Φανφάρας δεν θα γίνει ποτέ Χριστιανόπουλος...
Υ.Γ. Τηλεόραση δεν βλέπω ποτέ. Κυριολεκτώ. Βρίσκομαι στο νησί μου, απόψε. Βρέχει συνέχεια, ψυχή στο δρόμο. Από το μέσα δωμάτιο, ακούω την τηλεόραση της μάνας μου και συμπτωματικά, ένας ολόκληρος κόσμος, μια ολόκληρη εποχή της ζωής μου που βγήκε από την πόρτα, ξαναμπαίνει απ' το παράθυρο, με ουίσκια και λαϊκά.
