Λίγες ώρες πριν οι δράσεις του Φεστιβάλ Χλωροκίνη ξαναζωντανέψουν τους χώρους του «Ρομάντσο», του bios και του Latraac, o Βασίλης Χαραλαμπίδης μιλάει για την κατάσταση που έχει δημιουργηθεί τους τελευταίους μήνες στην πολιτιστική ζωή της Αθήνας, τα προβλήματα αλλά και το συλλογικό όραμα για ένα φεστιβάλ που θα δώσει ζωή στο κέντρο.
— Ποια ήταν η ιδέα για να ξεκινήσει η Χλωροκίνη;
Βασική ιδέα για τη Χλωροκίνη ήταν να κάνουμε κάτι σε μια γενική συνθήκη όπου κανείς δεν κάνει τίποτα. Γενικά, θεωρούσαμε ότι όλος ο εικαστικός χώρος αλλά και άνθρωποι γύρω απ' τις τέχνες ήταν τελείως παθητικοί σε σχέση με ό,τι συμβαίνει, με το πώς αντιδρούν στα πράγματα. Κι επίσης, δεν άρεσε σε κανέναν μας το γεγονός ότι γίνονταν πράγματα γύρω από τον πολιτισμό που είχαν να κάνουν με ψηφιακές εφαρμογές, οι οποίες θεωρώ ότι δεν συνάδουν με τις αρχικές ιδέες των πολιτιστικών δράσεων, που είναι η ίδια η συνάντηση. Δηλαδή, αυτή η κοινωνική αποστασιοποίηση είναι μάλλον αντίθετη με τις αξίες των πραγμάτων που μας ενδιαφέρουν.
— Το να βλέπεις συναυλία ή θεατρική παράσταση από το λάπτοπ ή το κινητό δεν είναι κόντρα στην έννοια της παράστασης;
Θεωρώ ότι είναι ακυρωτικό. Το στοίχημα είναι η συμμετοχή του κοινού με οποιονδήποτε τρόπο. Ακόμα και όταν είναι αθέατος ο κόσμος, αυτή η διάδραση είναι που έχει αξία. Στα εικαστικά, π.χ., η συμμετοχή του κόσμου σε μια έκθεση δεν έχει να κάνει με το έργο, γιατί το έργο του καλλιτέχνη υπάρχει και από πριν, αυτό που έχει αξία είναι η διαδικασία, το ότι παρουσιάζεται και ότι πηγαίνεις να την δεις. Ακόμα και το ότι πηγαίνεις, το ότι θα συναντηθείς, είναι κομμάτι του έργου, της αναζήτησής του.
Η ψηφιακή μετάδοση και όλη αυτή η ελεύθερη διάθεση πραγμάτων στο Ίντερνετ ακυρώνει την αξία τους. Κάπως αναιρείται οποιαδήποτε αξία έχουν μακροπρόθεσμα για τον κόσμο. Επίσης, δημιουργεί μια αίσθηση αδυναμίας του ανεξάρτητου καλλιτέχνη, που είναι αρκετά σημαντική. Ειδικά η παράσταση, που έχει να κάνει με κάποιον που παρίσταται, δεν μπορεί να συμβεί αν δεν παρίσταται αυτός ο κάποιος. Είναι τρομερό.
Η ανάγκη δεν είναι η κοινωνική αποστασιοποίηση, είναι η σωματική αποστασιοποίηση, ενώ η κοινωνική εγγύτητα είναι η πρωταρχική ανάγκη που υπάρχει. Δηλαδή, είναι και λίγο υπαρξιακό το θέμα.
Νομίζω ότι αυτά είναι τα βασικά προβλήματα και επίσης το ότι υπάρχει μια αίσθηση ότι δεν πρέπει να γίνει τίποτα ενεργητικό σε σχέση με ό,τι συμβαίνει. Τείνουμε να σκεφτόμαστε ότι υπάρχει αυτό το πρόβλημα προς την πολιτεία, που είναι δεδομένο, δηλαδή το ότι όσοι δημιουργούμε πράγματα έχουμε βρεθεί σε μια αδύναμη θέση –κι αυτό είναι αλήθεια–, αλλά ότι αυτό δεν βρίσκει ανταπόκριση σε επίπεδο αξίας. Σκέφτονται ότι η προσφορά μας είναι μια πολυτέλεια σε σχέση με την κοινωνία, κάτι που είναι πάρα πολύ στενόχωρο.
Αυτό φαίνεται και από τις προτεραιότητες της στήριξης του χώρου, της βοήθειας που δίνεται. Νιώθεις πως αν ασχολείσαι με κάτι δημιουργικό, δεν είσαι στις κοινωνικές προτεραιότητες, γιατί αυτό είναι κάτι μη αναγκαίο. Σε όλο αυτό η υπερπροσφορά ψηφιακών υποκατάστατων ήταν πάρα πολύ αντιφατική και δεν ικανοποιούσε τίποτα, νομίζω, στ' αλήθεια, ενώ ταυτόχρονα δημιούργησε μια τεράστια αγωνία, κοινωνική, πολιτική και στον κόσμο γενικότερα, που είναι πάρα πολύ ακαταλαβίστικη.
— Έφερε πάρα πολλές αλλαγές το lockdown, γιατί ακόμα και οι άνθρωποι που δεν είχαν μέχρι τότε σχέση με την τεχνολογία αναγκαστικά στράφηκαν στο ψηφιακό και στο δωρεάν, κι αυτό άλλαξε εντελώς τις συνήθειες. Κι όταν δίνεις στην οθόνη συναυλίες και θέατρο, στο τέλος αυτά είναι που χάνουν.
Μα είναι τα μόνα πράγματα που γίνονται με πραγματικό κόσμο, σε πραγματικό χρόνο, αυτή είναι η διαφορά αυτών των μορφών έκφρασης από τις υπόλοιπες. Είναι κάτι πολύ σημαντικό αυτό. Δηλαδή, ακόμα και όταν υπάρχει ένας δίσκος από μια συναυλία και μπορείς να τον ακούσεις, δεν είναι το ίδιο, δεν συγκρίνεται με την ίδια τη συναυλία, είναι κάτι τελείως διαφορετικό και γίνεται για τελείως διαφορετικούς λόγους. Μπορεί να είναι κοινά τα πρόσωπα, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι ταυτίζονται. Γενικά, όλες αυτές οι τάσεις δεν ικανοποιούν τον αρχικό σκοπό, της συνάντησης, ούτε της παράστασης. Τίποτα δεν παρίσταται.
Επίσης, αυτή η αποστασιοποίηση, ως ιδέα, δημιουργεί πάρα πολλά ερωτηματικά από κοινωνικής πλευράς. Ακόμα και ως λέξη δημιουργεί τεράστια αποστροφή. Δεν καταλαβαίνω ποιο είναι το πρόβλημα της κοινωνικής εγγύτητας, γιατί νομίζω ότι επικράτησε η κοινωνική αποστασιοποίηση, για την οποία δεν υπάρχει και τυπική ανάγκη. Η ανάγκη δεν είναι η κοινωνική αποστασιοποίηση, είναι η σωματική αποστασιοποίηση, ενώ η κοινωνική εγγύτητα είναι η πρωταρχική ανάγκη, που υπάρχει. Δηλαδή, είναι και λίγο υπαρξιακό το θέμα.
Ακόμα και λεκτικά δημιούργησε τεράστια σύγχυση στον κόσμο ως προς το τι πρέπει να τηρήσει. Υπήρχαν άνθρωποι που δεν μιλούσαν μεταξύ τους στη διάρκεια της καραντίνας, που είναι πάρα πολύ περίεργο ως εμπειρία. Είναι ένα θέμα που το συζητήσαμε πάρα πολύ και με τον Ντάνιελ από τους Rimini Protokol – έτσι έφτιαξε και την παράστασή του, που θα γίνει στο bios. Ουσιαστικά πραγματεύεται αυτό, ότι ξαφνικά έρχεται η στιγμή που θα πρέπει να ξανασυναντηθούμε, μια συνθήκη που κινητοποιεί ξανά μια φυσιολογική κοινωνική λειτουργία.
Η πολιτεία αντιμετωπίζει το κομμάτι του «θεάματος και του ακροάματος» –όπως το ονόμασαν, χρησιμοποιώντας απαράδεκτες λέξεις, που είναι τεχνικές και πολύ τρομακτικές– με απαγόρευση που οργανώθηκε κάπως περίεργα, χωρίς να υπάρχει κάποια πρακτική αναγκαιότητα. Έγιναν κάποιες σπασμωδικές και επιμέρους κινήσεις μόνο όταν ένιωσαν ότι υπήρχε κάποιο πολιτικό αντίκτυπο. Παρ' όλα αυτά, όλο αυτό το κομμάτι, ακόμα και στην οικονομία, η Ευρώπη το έχει ποσοστοποιήσει και είναι το 4% του ΑΕΠ της, που δεν είναι αμελητέο ποσό. Αυτός ο κλάδος, ο πολιτιστικο-δημιουργικός, ο οποίος περιλαμβάνει και τους δημοσιογράφους, είναι ο 13ος οικονομικός πυλώνας της Ευρώπης. Στην Ελλάδα, το σύνολο αυτών των κλάδων θεωρείται κάτι συμπληρωματικό και όχι ακριβώς ταυτισμένο με αυτό που παράγει αυτό που είμαστε, αυτό που είναι η κοινωνία μας.
Ο πολιτισμός παράγει αξίες και υπεραξίες και η κλίμακα του τουρισμού δεν είναι ίδια χωρίς τον πολιτισμό. Aναγνωρίζεται ότι ο τουρισμός είναι κομμάτι της οικονομίας, αλλά αυτό δεν παράγεται λόγω του πολιτισμού; Οι ξένοι έρχονται για να δουν πάρα πολλά ενεργά πράγματα – χωρίς το κομμάτι της εμπειρίας δεν υπάρχει τουρισμός, που είναι μια ενεργητική διαδικασία. Και ο πολιτισμός είναι το κίνητρο που θα δώσεις στον επισκέπτη. Ακόμα και η Αθήνα, που μια ζωή θα είναι ένα πέρασμα, είναι παθητική πόλη, δεν έχει ενεργητικά πράγματα και δεν θα αναπτύσσεται τουριστικά ακριβώς γι' αυτόν τον λόγο, επειδή δεν θα έχει να προσφέρει τίποτα στον επισκέπτη. Αυτό που πρέπει να του προσφέρει είναι ο πολιτισμός.
Παρ' όλα αυτά, ο πολιτισμός δεν θεωρείται μοχλός, ποτέ δεν θεωρήθηκε μοχλός, ούτε συζήτησε το υπουργείο Οικονομίας με το υπουργείο Πολιτισμού το ότι τώρα πρέπει να βοηθήσουν τον πολιτισμό γιατί τον έχουμε ανάγκη για να πάει μπροστά η οικονομία της χώρας. Αντίθετα, υπήρχε μια αντίληψη, την οποία αγκάλιασαν και πολλοί από τους επαγγελματίες των κλάδων –κάτι που με σοκάρει πάρα πολύ–, της φιλανθρωπίας, ότι πρέπει να ενισχύσουμε τους κακομοίρηδες του «θεάματος και του ακροάματος», που όντως είναι ένας κλάδος που έχει πληγεί, όχι γιατί έτσι θα συνεχίσουν τα πράγματα, αλλά από φιλανθρωπία, για να μην πεθάνουν οι άνθρωποι, το οποίο είναι λίγο αντιφατικό.
Είναι τρομερό ως κράτος να θεωρείς αφενός ότι έχει πληγεί μια αεροπορική εταιρεία και οφείλεις να την πληρώσεις επειδή αυτή φέρνει τους επισκέπτες, κι ας είναι μια καθαρή επιχείρηση, κερδοφόρα, και αφετέρου ότι δεν πρέπει να πληρώσεις τον καλλιτεχνικό χώρο. Άρα δεν θεωρείς τη δημιουργία κομμάτι των βασικών αξιών των λειτουργικών κομματιών της κοινωνίας, κι εκεί αρχίζουν τα προβλήματα. Είναι μια αντίληψη που στο τέλος επικράτησε και στους δημιουργούς και στους καλλιτέχνες.
Δηλαδή μερικοί, ακριβώς επειδή δεν είχαν αναγνώριση από την πολιτεία, κι επειδή όντως δεν είχαν δουλειά, έφτασαν να ζητούν στήριξη, αντί να παραθέτουν το σημαντικότερο επιχείρημα, που είναι ότι «εγώ είμαι αυτός που θα ξανακινήσει τα πράγματα, εγώ είμαι αυτός που θα φέρει τον κόσμο ξανά σε μια λειτουργική κατάσταση και από ψυχολογικής απόψεως, και θα ζωντανέψει την πόλη ολόκληρη». Χωρίς αυτό δεν υπάρχει τίποτε άλλο.
Ξεκινώντας τη Χλωροκίνη αυτό συζητάγαμε και κάποια στιγμή ο Ντόναλντ Τραμπ άρχισε να λέει ότι χορηγεί στον εαυτό του χλωροκίνη, χωρίς να είναι αποδεδειγμένη η χρησιμότητά της. Όπως επίσης είπε δημόσια κάποια στιγμή ότι, αφού τα απολυμαντικά σκοτώνουν τα μικρόβια, γιατί να μην κάνουμε ενέσεις με αυτά ή να μην τα πιούμε; Και ήπιαν πάρα πολλοί άνθρωποι στην Αμερική!
Θεωρήσαμε ότι είναι μια στιγμή τρομερής βλακείας ή πολύ χαζών συγκυριών γύρω μας, ότι όλο αυτό έχει μια παραδοξότητα αλλά και μια αξία σε επίπεδο παρατήρησης και σχολιασμού γενικότερα σε σχέση με τη θέση μας στα πράγματα. Οπότε, κάπως έτσι σκεφτήκαμε και το όνομα του φεστιβάλ, γιατί διαπιστώσαμε ότι υπάρχει μια αμήχανη βλακεία στο πώς κοιτάμε τα πράγματα αυτήν τη στιγμή.
— Πώς είναι τα πράγματα αυτήν τη στιγμή; Τι ακριβώς ισχύει για έναν χώρο σαν το «Ρομάντσο» ή το bios;
Oι κανόνες για την πληρότητα των υπαίθριων χώρων αλλάζουν συνεχώς, φαντάσου τι θα γίνει με τους στεγασμένους. Ένα από τα κίνητρα για να επισπεύσουμε μια τέτοιου τύπου δράση ήταν για διευκρινιστεί τι επιτρέπεται. Έχουμε προσπαθήσει να διαβάσουμε ό,τι έχει ανακοινωθεί σε σχέση με τους περιορισμούς που υπάρχουν και το τηρούμε κατά τη διάρκεια όλων των δράσεων που κάνουμε, παρ' όλα αυτά δεν είναι διευκρινισμένο το αν επιτρέπεται αυτό που κάνουμε. Και μάλιστα, είναι ένα ερώτημα που απευθύναμε στο υπουργείο Πολιτισμού και έχουμε ξεκινήσει έναν διάλογο γύρω απ' την προβληματική σε σχέση με αυτό το ζήτημα.
Γιατί ένα δημοτικό συμβούλιο, όπως αυτό που έγινε προχθές στην Τεχνόπολη, που στην ουσία είναι μια παράσταση, επιτρέπεται σε έναν κλειστό χώρο, έστω αραιά; Κάποιος αγορεύει και από κάτω οι υπόλοιποι ακούνε. Αν αυτός που αγορεύει έχει έναν ρόλο καλλιτεχνικό, γιατί αυτό να απαγορεύεται; Να μας πει κάποιος ποιος είναι ο συγκεκριμένος αριθμός ατόμων που επιτρέπονται σε τέτοιου είδους καταστάσεις. Έχει μια παραδοξότητα αυτό – αν τώρα που μιλάμε εμείς οι δύο είχαμε πληρώσει εισιτήριο, γιατί θα απαγορευόταν να γίνει όλο αυτό; Νομίζω ότι πάλι έχει να κάνει με μια γενική τάση αξιολόγησης του τι επιτρέπεται και τι όχι, γιατί πιστεύω ότι δεν μπορεί να απαγορεύεται η καλλιτεχνική πράξη.
Δεν καταλαβαίνω γιατί δεν μπορούσε να περιμένει ο Μεγάλος Περίπατος τουλάχιστον μέχρι τον Αύγουστο, που νεκρώνει η πόλη, για να εφαρμοστεί. Έπρεπε να γίνει τώρα, που όλοι οι άνθρωποι είχαμε την ανάγκη να ξανακυκλοφορήσουμε στην πόλη;
Προφανώς, το να μην επιτρέπεται να ανοίξουν τα θέατρα το θεωρώ προβληματικό, αν κοιτάξω τι άλλο έχει ανοίξει γύρω μου. Και δεν με ενδιαφέρει αν επιτρέπονται τα θέατρα, εμένα με ενδιαφέρει αν επιτρέπεται ο ηθοποιός να παρίσταται, το οποίο είναι κάτι τελείως διαφορετικό. Και είναι αρκετά σημαντικό, παρότι μπορεί να ακούγεται ασήμαντο.
Πες ότι είμαι ηθοποιός που θέλει να πάει σε μια γκαλερί, που είναι ανοιχτή, ή να πάω σε ένα καφέ και να παρίσταμαι, κι αυτό να είναι κομμάτι μιας καλλιτεχνικής μου δράσης – δεν είναι διευκρινισμένο αν μου επιτρέπεται. Και δεν επιτρέπεται για το είδος του ανθρώπου που είμαι και όχι για τη μορφολογία του φυσικού χώρου. Αυτό είναι ένα ζήτημα το οποίο έχει τεθεί και παλιότερα, όταν υπήρξε ένα θέμα με τους ανεξάρτητους χώρους θεάτρου που κινδύνευαν να κλείσουν και τη νομοθεσία. Πάλι επικράτησε ακριβώς αυτός ο παραλογισμός, δηλαδή ότι η καλλιτεχνική δράση κρίνεται και καθορίζεται με βάση τον χώρο, όχι το περιεχόμενο. Είναι κάτι πάρα πολύ παράδοξο.
Ένας δημοσιογράφος που κρατάει σημειώσεις σε ένα καφέ επιτρέπεται ή απαγορεύεται να το κάνει; Σε άλλα πράγματα δεν κρίνεται έτσι, στην καλλιτεχνική έκφραση γιατί κρίνεται έτσι; Ακόμα και όταν απαγορεύονται τα θέατρα, η θεατρική πράξη δεν απαγορεύεται. Πες ότι ήθελα να πω ένα ποίημα μέσα σε ένα αεροπλάνο που πετάει αυτήν τη στιγμή νόμιμα – δεν γίνεται, γιατί, απ' ό,τι καταλαβαίνω, απαγορεύεται, επειδή απαγορεύονται τα θέατρα.
Έχει υποβαθμιστεί τόσο η σημασία των πραγμάτων, που τελικά νομίζω ότι ακόμα και νομικά υπάρχει ένα τεράστιο κενό στον τρόπο που αντιμετωπίζονται και οι άνθρωποι. Δεν είναι η πρώτη φορά που συμβαίνει, αλλά τώρα έρχεται ξανά στο προσκήνιο, πρακτικά.
Επιστρέφοντας στο σύνολο των δράσεων της Χλωροκίνης, αυτό που σκεφτήκαμε είναι ότι έχουμε μια ολόκληρη καλλιτεχνική οικογένεια γύρω μας και στους τρεις χώρους του bios, που είναι το «Ρομάντσο», το bios στην Πειραιώς και το Latraac, και θέλαμε όλοι αυτοί οι άνθρωποι να ξαναείναι ενεργοί. Γενικότερα, είπαμε ότι όλα τα έσοδα που μπορούμε να έχουμε από διάφορες δράσεις θα πάνε σε αυτούς.
Το πρώτο κομμάτι της Χλωροκίνης είναι ένα ραδιόφωνο, το οποίο θα μεταδίδει podcast από το «Ρομάντσο» και στο οποίο θα συμμετέχουν όλοι οι άνθρωποι που ασχολούνται με τη μουσική, με τη διαφορά ότι θα είναι και επισκέψιμο τις ώρες λειτουργείας του. Οπότε, δεν θα λείπει η κοινωνική διάσταση και η πραγματική του επαφή με τον κόσμο, που είναι πάρα πολύ σημαντική. Θα παίζει μουσική τις ώρες που λειτουργεί το «Ρομάντσο», θα είναι προσβάσιμο και στον υπαίθριο χώρο γύρω-γύρω και η μουσική θα μεταδίδεται γενικά στη γειτονιά, οπότε θα μπορείς να κάτσεις κάπου εκεί και να το ακούσεις. Θα είναι ένας ζωντανός πόλος.
Το επόμενο κομμάτι που έχουμε σχεδιάσει είναι ένα πλαίσιο παραστάσεων που προσπαθούν πάλι να διασκεδάσουν τους ποσοτικούς περιορισμούς που ισχύουν σε μια μικρότερη αίθουσα όπου κάποιος παρίσταται. Πρόκειται για δράσεις κατανεμημένες σε πολλαπλούς χώρους και ο επισκέπτης μπαίνει σταδιακά σε πάνω από έναν χώρο, κάνοντας διαφορετικά πράγματα.
Είναι πάρα πολύ ενδιαφέροντες όλοι οι άνθρωποι που συμμετέχουν, ο Ακύλλας Καραζήσης, η Αργυρώ Χιώτη των Vasistas, που συντονίζει ένα σύνθετο θέαμα – ουσιαστικά μουσικούς που αυτοσχεδιάζουν παράλληλα με ηθοποιούς που διαβάζουν ένα φανταστικό κείμενο. Οπότε, έχουμε αποφασίσει να παίξουμε ακριβώς με τη στιγμή από τη μια, αλλά, από την άλλη, να κρατήσουμε «ζωντανό» και τον κόσμο, ενεργοποιώντας τελικά το ερώτημα «ποιο είναι το πραγματικό όριο και πώς αυτό τηρείται».
— Πόσο δύσκολο είναι αυτήν τη στιγμή να επιβιώσει ένας χώρος όπως το «Ρομάντσο» ή το bios;
Οι χώροι αυτοί τη δεδομένη στιγμή είναι σαν να μην υπάρχουν. Το bios, που είναι ένας μικρός, ιδιωτικός οργανισμός, έχει τεράστια προβλήματα: όλα τα έξοδα τρέχουν κανονικά, υπάρχουν άπειρες οικονομικές υποχρεώσεις, ενώ όλοι οι χώροι του είναι νεκροί. Ειδικά το «Ρομάντσο», που έχει και τη θερμοκοιτίδα και στηρίζει 56 δημιουργικές επιχειρήσεις, προσπαθεί να επιλύσει τα επιμέρους προβλήματα όλων αυτών των επιχειρήσεων. Το κράτος πάλι δεν ενδιαφέρεται και φυσικά το «Ρομάντσο» δεν εισπράττει σχεδόν τίποτε απ' όλους αυτούς τους ανθρώπους. Γενικά, για κάποιους χώρους είναι ουσιώδες να μείνουν ζωντανοί και αυτήν τη στιγμή είναι ερμητικά κλειστοί, κι αυτό είναι καταστροφικό και οικονομικά.
— Το κράτος δεν βοήθησε, δεν έδωσε κάποια λεφτά;
Το κράτος δεν θεωρεί όλο αυτό το κομμάτι λειτουργικό για την πόλη και την κοινωνία, οπότε, όταν υπάρχει μια κατάσταση εκτάκτου ανάγκης, δεν θα φτάσει καν να το αξιολογήσει, κάτι το οποίο είναι τραγικό και απαράδεκτο. Θεωρώ ότι είμαστε ένα ενεργό και σημαντικό κομμάτι αυτής της κοινωνίας, γι' αυτό είναι πάρα πολύ οξύμωρο αυτό που συμβαίνει και ο τρόπος που το αντιμετωπίζουν.
— Την Αθήνα πώς τη βλέπεις;
Η Αθήνα έχει αλλάξει μέσα από όλο αυτό που ζούμε, δεν είναι η ίδια πόλη, επηρεάζεται ακόμα και από τη συνθήκη και από την ψυχολογία του κόσμου. Όλη αυτή η διαδικασία άλλαξε πάρα πολλές συνήθειές του, αλλά άλλαξαν και πάρα πολλές σταθερές, κάτι που είναι πολύ περίεργο.
Για παράδειγμα, ο Μεγάλος Περίπατος, που πάλι έρχεται σε αντίφαση με όσα συμβαίνουν και με τον τρόπο ζωής της πόλης. Δεν καταλαβαίνω γιατί δεν μπορούσε να περιμένει τουλάχιστον μέχρι τον Αύγουστο, που νεκρώνει η πόλη, για να εφαρμοστεί. Έπρεπε να γίνει τώρα, που όλοι οι άνθρωποι είχαμε την ανάγκη να ξανακυκλοφορήσουμε στην πόλη; Επίσης, δεν νομίζω ότι η προτεραιότητα του τουρίστα είναι πόσο μεγάλη θα είναι η ζαρντινιέρα. Πιο πολύ τον ενδιαφέρει να δει κάποια πράγματα στην πόλη...
Χλωροκίνη
3-26 Ιουλίου
bios. Πειραιώς84, «Ρομάντσο» & Latraac
Το πρόγραμμα περιλαμβάνει:
ΜΟΥΣΙΚΗ: Ράδιο Χλωροκίνη με συμμετοχές των ΚΕΜΑΛ, Teranga Beat, Flokosh, Khmer, DJ Scar και άλλους. Τρεις συναυλίες-παρενέργειες (Cickn στο Ρομάντσο Rooftop, Τέταρτο πρόγραμμα στο Ρομάντσο Rooftop και The Boy στο Rooftop του bios)
ΕΙΚΑΣΤΙΚΑ: «Άφοβο Σώμα», εγκατάσταση και περφόρμανς με λογοκριμένους και ξεχασμένους δίσκους βινυλίου με τον Πάνο Χαραλάμπους και τους Βασίλη Χαραλαμπίδη, Άγγελο Κράλλη και Παναγιώτη Πανόπουλο. Ομαδική συνεδρία Ίαση με τη Γεωργία Σαγρή.
ΠΑΡΑΣΤΑΤΙΚΕΣ ΤΕΧΝΕΣ: «Αναζητώντας τον χαμένο χρόνο», περφόρμανς. Η Αργυρώ Χιώτη επιμελείται μια συνάντηση καλλιτεχνών από τον χώρο του θεάτρου και της μουσικής, οι οποίοι θα συνδιαλαγούν με το ανάγνωσμα του «Αναζητώντας τον χαμένο χρόνο» του Μαρσέλ Προυστ. Συμμετέχουν οι Γιαν Βαν, Σίμος Κακάλας, Άγγελος Κράλλης, Kostadis, Άρης Μπαλής, Νάνσυ Μπούκλη, Αγγελική Παπούλια, Ιωάννα Πιατά, Σοφία Πριόβολου, Φιντέλ Ταλαμπούκας.
«Until we meet again», περφόρμανς. Ο Daniel Wetzel (Rimini Protokol) παρουσιάζει την τελευταία του δουλειά στην Αθήνα, λίγο πριν από την επιστροφή του στο Βερολίνο.
«Το σύντομο καλοκαίρι της παιδικής αναρχικής δημοκρατίας», περφόρμανς. Ο Ακύλλας Καραζήσης επιμελείται και παρουσιάζει μια περφόρμανς στην οποία μικρά παιδιά διαβάζουν πολιτικά κείμενα και μανιφέστα, ενώ ο ίδιος τα συνοδεύει με ινδικό αρμόνιο.
«Από τα γουρούνια χρωστάμε μια συγγνώμη», μια περφόρμανς για την αστυνομική βία. Σκηνοθετεί ο Βασίλης Βηλαράς και ερμηνεύει μαζί με την Κέλλυ Παπαδοπούλου.
«Μπέιμπι Λίνο», μια παράσταση της Βάσως Καμαράτου
«The Night is Young», της Νάνσυς Μπούκλη, εμπνευσμένο από το «Mauvais Sang» του Leos Carax
Οι χώροι, οι ημερομηνίες και οι ώρες αναλυτικά εδώ: https://www.facebook.com/events/966825623775853/
σχόλια