Ένα από τα αριστουργήματα της παγκόσμιας λογοτεχνίας, τον Βυσσινόκηπο του Άντον Τσέχωφ, ανεβάζει η νεοσύστατη Ομάδα Ίριδα σε σκηνοθεσία Ερρίκου Μηλιάρη, από τις 6 Μαρτίου στο θέατρο Εμπρός για οκτώ μόνο παραστάσεις.
Γραμμένο το 1903, ο Βυσσινόκηπος είναι ένα έργο για το θάνατο ενός κόσμου και τη γέννηση ενός καινούργιου. Ο Τσέχωφ ασκεί σφαιρική κριτική και αναδεικνύει τα σφάλματα του κατεστημένου τρόπου ζωής, χωρίς ποτέ να γίνεται διδακτικός, κοιτάζοντας πάντα τους ανθρώπους αυτού του κόσμου με αγάπη και χιούμορ. Δεν αναλύει ούτε φαίνεται να γνωρίζει ακριβώς τη σύσταση του καινούργιου κόσμου που αναδύεται. Απλώς παρατηρεί τη ζωή και τους ανθρώπους τη στιγμή της μετάβασης απ’ τον έναν κόσμο στον άλλον. Και ως καλλιτέχνης ελπίζει και προβάλλει το ιδανικό, το ευγενές. Σχεδόν προφητικά, καθώς το 1917 ξεσπά η Οκτωβριανή Επανάσταση στη Ρωσία. Ενώ, έναν ακριβώς αιώνα μετά, η ιστορία κάνοντας άλλον έναν κύκλο βρίσκεται και πάλι σε περίοδο μετάβασης.
Η Ιστορία: Η Λιουμπώφ επιστρέφει από το Παρίσι, καθώς ο βυσσινόκηπός της πουλιέται λόγω χρέους και μαζί με την υπόλοιπη οικογένεια εισέρχεται στην παιδική της κάμαρα, στην «κάμαρα των παιδιών». Εκεί φαίνεται να συναντά όλη της τη ζωή, εκεί να συνδέει κάθε κομμάτι της ζωής αυτού του σπιτιού μέσα στα χρόνια. Κι αυτή ακριβώς η κάμαρα είναι η κεντρική συνθήκη. Η οικογένεια μπαίνει στην κάμαρα και «μεταμορφώνεται». Γίνονται όλοι πάλι παιδιά, εισέρχονται στη «χώρα των θαυμάτων», στο παραμύθι, χωρίς να μπορούν να συλλάβουν τις συχνότητες της πραγματικότητας που κρούει τον κώδωνα για την καταστροφή που πρόκειται να έρθει. Οι ήρωες ζουν για τελευταία φόρα μέσα σ’ αυτό το σπίτι, μέσα σ’ αυτόν τον κόσμο που τελειώνει, ακραία, απόλυτα, παιδικά. Κι ο Βυσσινόκηπος αναδύεται μέσα από την ποιητική μαγεία του παραμυθιού, μέσα από τα γεμάτα απορία μάτια ενός παιδιού που του παίρνουν το παιχνίδι.
σχόλια