O Θανάσης Βέγγος (29 Μαΐου 1927 – 3 Μαΐου 2011) ήταν βασικά ένας κινηματογραφικός ηθοποιός. Με το θέατρο, εννοούμε, δεν είχε πάντοτε τις καλύτερες σχέσεις, ασχέτως αν το υπηρέτησε και αυτό με αυταπάρνηση.
Εξάλλου σε μια χώρα όπου η κινηματογραφική παραγωγή της έχει περάσει από σαράντα κύματα –ας θυμηθούμε εκείνη την ιστορική κάμψη των αρχών του ’70, όταν ο ερχομός της τηλεόρασης είχε απειλήσει πολύ σοβαρά ολόκληρο το σύστημα τού εγχώριου σινεμά–, κανένας ηθοποιός, από το 1970 και μετά, δεν θα μπορούσε να στηρίξει την επιβίωσή του στις ταινίες.
Η τηλεόραση ήταν, βεβαίως, μια λύση, αλλά πόσοι ηθοποιοί θα δούλευαν στην τηλεόραση; Ελάχιστοι. Το θέατρο θα αναδεικνυόταν εκ των πραγμάτων λοιπόν ως ο μόνος χώρος δουλειάς, που θα μπορούσε να βοηθήσει έναν κινηματογραφικό ηθοποιό, όπως ήταν ο Θανάσης Βέγγος, και να επιβιώσει οικονομικά, αλλά, γιατί όχι, και να διερευνήσει άλλες πτυχές τού ταλέντου του.
Αν και ο Βέγγος από πολύ νωρίς, από τα τέλη της δεκαετίας του ’50, εμφανιζόταν στο θέατρο θα έπρεπε να περάσουν ακόμη δέκα χρόνια, να φαλιρίσει η εταιρεία του «Θανάσης Βέγγος / ΘΒ / Ταινίες Γέλιου», αφήνοντας χρέος 4 εκατομμύρια δραχμές το 1969 (ένα τεράστιο ποσό για την εποχή), ώστε να στραφεί με περισσότερη όρεξη προς τη σκηνή. Όπως είχε πει και ο ίδιος:
«Ναι, έχω φιλοδοξίες (στο θέατρο) να παίξω σε κλασική κωμωδία, αλλά εγώ δεν έχω θητεία στο θέατρο. Δεν το ξέρω. Είμαι παιδί του κινηματογράφου. Ο κινηματογράφος είναι το ωραιότερο κομμάτι της ζωής μου». Ενώ στην ερώτηση «τελικά τι προτιμάτε, την οθόνη ή τη σκηνή;» είχε απαντήσει: «Εκατό φορές τον κινηματογράφο. Πανηγύρι, καλέ μου φίλε. Ξέρεις τι γίνεται στο γύρισμα; Ωραία ιστορία!».
[Ψυχαγωγία, τεύχος #7, 20 Ιανουαρίου 1970 – συνέντευξη στον Γιώργο Κοντογιάννη]
Κι ένα χρόνο πιο μετά: «Παίζω στο θέατρο επειδή έχω ανάγκη από λεφτά. Τίποτα δε με συγκινεί εκεί και δεν έχω σκοπό να συνεχίσω».
[Σύγχρονος Κινηματογράφος, τεύχος #13, Μάρτιος-Απρίλιος-Μάιος, 1971 – συνέντευξη στον Τάκη Παπαγιαννίδη]
Το πρόβλημα του Θανάση Βέγγου με το θέατρο ήταν... υπαρξιακό. Σχετιζόταν, εννοούμε, με τον χαρακτήρα του, με την προσωπικότητά του, με το ταμπεραμέντο του, που δεν θα μπορούσε να περιοριστεί στις μικρές διαστάσεις μιας θεατρικής σκηνής.
Επίσης υπάρχει ένα επεισόδιο, που μνημονεύει ο συγγραφέας, σκηνοθέτης κ.λπ. Γιώργος Λαζαρίδης (1927-2012), με τον Θανάση Βέγγο να δραπετεύει από τον μαντρότοιχο τού θεάτρου τού Βασίλη Μπουρνέλλη, κάποτε στην δεκαετία του ’60, κάνοντας όρκο να μην ξαναπατήσει σε θεατρικό παρασκήνιο.
Το πρόβλημα του Θανάση Βέγγου με το θέατρο ήταν... υπαρξιακό. Σχετιζόταν, εννοούμε, με τον χαρακτήρα του, με την προσωπικότητά του, με το ταμπεραμέντο του, που δεν θα μπορούσε να περιοριστεί στις μικρές διαστάσεις μιας θεατρικής σκηνής. Ο Βέγγος ήθελε χώρο για να μπορέσει να υπάρξει, χώρο για να τρέξει, για να εκφραστεί, για να δώσει στο κοινό του εκείνο το μοναδικό και σπάνιο, που έβγαινε από μέσα του...
Το περιγράφει ωραία ο Κώστας Γεωργουσόπουλος, στην avant-première τής ταινίας του Γιάννη Σολδάτου «Ένας Άνθρωπος Παντός Καιρού», που ήταν αφιερωμένη στον Θανάση Βέγγο:
«(...) Ο Βέγγος έχει “εφεύρει” τον εαυτό του. Δεν ακουμπάει πουθενά, δεν έχει μιμητές, δε δημιούργησε σχολή. Έκανε μύθο τις ευκολίες του, τις τεχνικές του, ακόμη και τις αδυναμίες του. Το πώς θα είναι και θα συμπεριφέρεται. Όλος ο χειρονομημένος λόγος του περνούσε μέσα από το δικό του κώδικα και δεν τον όφειλε σε κανέναν άλλον. Όντως είναι ένας υποκριτικός μύθος αυτού του τόπου. Ανοικονόμητος ηθοποιός. Δεν μπορούσε να τον χωνέψει η θεατρική σκηνή. Τον θυμάμαι στο Δελφινάριο, όχι για κανέναν άλλο λόγο, αλλά γιατί είναι η πιο πλατιά θεατρική σκηνή στην Αθήνα. Ε, λοιπόν, έβγαινε έξω από τη σκηνή. Δεν του έφτανε αυτή η σκηνή. Διότι κουβαλούσε ένα ιδίωμα που δεν μπορούσε να το προβλέψει ούτε η θεατρική αρχιτεκτονική.(...)».
[Ριζοσπάστης, 3 Δεκεμβρίου 2004]
Η μεγαλύτερη θεατρική επιτυχία τού Θανάση Βέγγου υπήρξε αναμφισβήτητα το έργο του Γιώργου Λαζαρίδη «Ο Τρελός του Λούνα Παρκ». Κυρίως, γιατί το ανέβαζε και το ξανανέβαζε, καταμετρώντας μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του ’70 πάνω από 2000 παραστάσεις! Φυσικά, το έργο παίχθηκε και στην δεκαετία του ’80, οπότε συζητάμε για ένα ακόμη πιο μεγάλο νούμερο. Ορισμένοι λένε για 3500 παραστάσεις συνολικά!
Για πρώτη φορά το έργο ανεβαίνει, υπό τον τίτλο «Ο Τρελλός του Λούνα Παρκ και η Ατσίδα» (χρησιμοποιούμε την ορθογραφία του πρωτότυπου) στις 18 Οκτωβρίου 1969, στο θέατρο Αμιράλ (Αμερικής 10), από τον θίασο της Σμαρούλας Γιούλη, σε σκηνοθεσία Κωστή Μιχαηλίδη, σκηνικά του σπουδαίου Σπύρου Βασιλείου, χορογραφίες Ρένας Καμπαλάδου, τραγούδι Κώστα Καπνίση και με τους βασικούς ρόλους να ερμηνεύονται από τους Θανάση Βέγγο (Θανάσης «Απόλας»), Σμαρούλα Γιούλη (Νόρα Βάλλη), Αλέκο Τζανετάκο (Χρόνης), Γιώργο Παπαζήση (Διονύσης), Ορφέα Ζάχο (Ρίκος), Γιώτα Σοϊμοίρη (Αγάπη), Νικήτα Πλατή (κυρ-Ανδρόνικος), Λάκη Κομνηνό (Τώνης) και Βαγγέλη Τραϊφόρο (δοσατζής).
Για το πώς είχε μπει μπροστά αυτή η παράσταση, και βασικά τι είχε προηγηθεί, έχει γράψει αναλυτικά ο Γιώργος Λαζαρίδης στο βιβλίο του «Ο Τρελός του Λούνα Παρκ & Ο Θανάσης εγώ & η Τρέλα μας» [Σμυρνιωτάκης, χ.χ.]. Διαβάζουμε εκεί, μεταξύ άλλων:
«Το καλοκαίρι του 1969 εμφανίστηκε ο θεατρικός επιχειρηματίας Βαγγέλης Λιβαδάς και μου ζήτησε ένα θεατρικό έργο, που θα το ανέβαζε τον επόμενο χειμώνα στο θέατρο Αμιράλ, ύστερα από μια σειρά αποτυχημένων παραγωγών και επικείμενης χρεοκοπίας του.(...)
Τότε ήταν που σκέφτηκα τον Θανάση, χωρίς να είμαι καθόλου βέβαιος αν θα δεχόταν την θεατρική του “αποστασία” από την κινηματογραφική παράταξη. Τον πρότεινα στον Λιβαδά και η αντίδρασή του ήταν αστραπιαία: “ναι, τον θέλω τον Βέγγο”.(…)
Το ίδιο βράδυ στο σπίτι μου έγιναν τα συμβόλαια, ανταλλάχτηκαν όρκοι “πίστης, αφοσίωσης και αγάπης” και με την ξεκαθαρισμένη δήλωση στον Βαγγέλη Λιβαδά: “Βαγγέλη, υπογράφω μόνο και μόνο επειδή είναι στη μέση ο Γιώργος!”.(...)
Όλα καλά, αλλά το έργο δεν υπήρχε. Ξεκινούσαμε για τον πόλεμο, χωρίς σφαίρες και χωρίς όπλα. Ξυπόλητοι στ’ αγκάθια. Και βρισκόμαστε στον Ιούλιο. Και θα έπρεπε λίγο αργότερα να αρχίσουν οι προετοιμασίες, και κάποια στιγμή και οι πρόβες. Και το πιο σπουδαίο απ’ όλα: δε θα έπρεπε σε καμιά περίπτωση να αντιμετωπίσουμε την αποτυχία, για ένα Βέγγο οικονομικά εξοντωμένο και στα σύνορα της παραφροσύνης. Και με πόσες δυσκολίες! Σε μια σκηνή τόση δα, όπως του Αμιράλ, που στην περίπτωση ενός συνηθισμένου έργου, με το σκηνικό ενός γραφείου ή ενός σαλονιού (όπως τα περισσότερα εκείνης της εποχής) ο Θανάσης θα τιναζόταν στον αέρα από σκηνική ασφυξία.(...)
Εκείνο το βράδυ, των κρίσιμων αποφάσεων, κατέβαινα την Λεωφόρο Συγγρού, για μια ανάσα στο καλοκαιριάτικο καμίνι, όταν για μια στιγμή περνώντας από το παλιό Λούνα Παρκ, το Ροντέο, (για όσους το θυμούνται) μια ιδέα μού πέρασε από το μυαλό. Ένα Λούνα Παρκ... γιατί όχι; Ένας άλλος χώρος, που με μια έξυπνη σκηνογραφική φαντασία θα μπορούσε να εξουδετερώσει τη σκηνική ασφυξία τού Αμιράλ, δίνοντας συγχρόνως και στον Θανάση τη δυνατότητα να κινηθεί πιο άνετα, πιο “βεγγέικα”.(...)
Ο “Τρελλός του Λούνα Παρκ” είχε βρεθεί... έκθετος, στο αριστερό πεζοδρόμιο της Λεωφόρου Συγγρού, στις 12 παρά ένα λεπτό. Και η “εντολή” δεν επεστράφη».
Το στόρι του Γιώργου Λαζαρίδη ήταν γραμμένο πάνω στην περσόνα τού Θανάση Βέγγου, εννοείται, όπως εκείνη είχε σφυρηλατηθεί στις ταινίες του, θύμιζε σενάρια τού λαϊκού κινηματογράφου της εποχής –εξάλλου το έργο εξελίσσεται σ’ ένα λούνα παρκ, άρα σ’ ένα κατ’ εξοχήν λαϊκό περιβάλλον αποτυπωμένο με φαντασία από τον Σπύρο Βασιλείου– και αξίζει να το δούμε σε κάποιες λεπτομέρειές του (το στόρι), επειδή πρόκειται για θεατρικό, που δεν υπάρχει κάπου κινηματογραφημένο, ώστε να έχουμε μιαν εύκολη και πλήρη εικόνα του. Πληροφορίες αντλούνται από ένα παλαιό άρθρο τού περιοδικού Ψυχαγωγία (τεύχος #10, 3 Μαρτίου 1970).
Στο Λούνα Παρκ Φαντάζιο, ο Θανάσης Απόλας είναι ο άνθρωπος για όλες τις δουλειές. Καλόκαρδος, πάντα με προθυμία, μα και με μια πικρή κατοχική ιστορία, εξ αιτίας, πρώτον, κάποιου ορφανοτροφείου και, δεύτερον, κάποιου καταδότη που του είχε κολλήσει μιαν άδικη ρετσινιά.
Πολύς κόσμος μπαινοβγαίνει κάθε μέρα στο Λούνα Παρκ. Διάφοροι τύποι ανθρώπων, που διανθίζουν τη χαρούμενη ατμόσφαιρα με τις έγνοιες τους. Η Αγάπη, μια κοπέλα που εργάζεται εκεί, έχει συμπαθήσει τον Θανάση, που περιμένει εξ ουρανού κάποιαν να τον ερωτευθεί. Ο Ανδρόνικος είναι το αφεντικό, που δίνει τα παραγγέλματα. «Θανάση σώσε μας, έφυγε ο ακροβάτης», «Θανάση, το κουνέλι», «Θανάση, η Μαριάνθη με τα γένια αρρώστησε»... με τον Θανάση πάντα να απαντά: «ελήφθη, όβερ».
Ενώ ο Θανάσης παρουσιάζεται στο κοινό σαν «η Μαριάνθη με τα γένια», φθάνουν στο Λούνα Παρκ ο σκηνοθέτης Ρίκος με την Νόρα Βάλλη – μια λαϊκή πρωταγωνίστρια που της συμβαίνουν πολλά περίεργα. Ένας θείος της τής έχει αφήσει μια τεράστια κληρονομιά, με την προϋπόθεση να παντρευτεί. Μια σταρ, όμως, θεωρεί τον γάμο ως ανασταλτικό παράγοντα για την καριέρα της. Έλα όμως που είναι και η κληρονομιά, όπως και η δεύτερη παράγραφος τής διαθήκης... ότι εάν δεν παντρευτεί η Νόρα, τα χρήματα θα πάνε σε ορφανοτροφείο! Η Νόρα συνοδεύεται από έναν κομψό τύπο, τον Τώνη, που και αυτός αποβλέπει στην κληρονομιά της – και κάπως έτσι οι δυο τους θα φτάσουν μια μέρα στο Λούνα Παρκ...
Μόλις κάνει την εμφάνισή του ο Θανάσης, η Νόρα και η παρέα της καταλαβαίνουν ότι αυτός είναι ο άνθρωπος που χρειάζονται. Με λίγα λόγια... κάποιος που θα είναι διαθέσιμος για έναν τύποις γάμο, ώσπου να πάρει η Νόρα την κληρονομιά. Η Νόρα προσποιείται την ερωτευμένη στον Θανάση, παίζοντας έτσι τον μεγαλύτερο ρόλο τής ζωής της. Οι δημοσιογράφοι αρχίζουν να γράφουν κατεβατά για το ειδύλλιο τής σταρ.
Κουμπάρος ορίζεται ο Ρίκος. Η Αγάπη πικραίνεται. Ο κυρ-Ανδρόνικος χαίρεται για την διαφήμιση, που γίνεται στο Λούνα Παρκ. Ο Θανάσης τα έχει χαμένα, με αποτέλεσμα να μπερδεύει τα λόγια του. Το Λούνα Παρκ γεμίζει από φλας. Φωτογραφίες, πόζες, χαρές... Ο Τώνης τρίβει τα χέρια του...
Ο Θανάσης, παρά τον γάμο του με την σταρ, δεν εγκαταλείπει τη δουλειά του. Ο κυρ-Ανδρόνικος τον έχει στα ώπα-ώπα. Ο Χρόνης, ένας φίλος δημοσιογράφος, έχει ψυλλιαστεί κάτι, αλλά ο Θανάσης είναι δύσκολο να υποπτευθεί την σκευωρία. Τουλάχιστον μέχρι ο κουμπάρος του (Ρίκος) να του εξηγήσει, με το δικό του ύφος, την κατάσταση. Ο Θανάσης αντιλαμβάνεται τι παίζει και πέφτει από τα σύννεφα...
Η κληρονομιά, όμως, έχει κι έναν ακόμη όρο. Η διαθήκη ορίζει πως η Νόρα θα πρέπει να ζήσει ένα χρόνο με τον σύζυγό της, ώστε να μπορέσει να πάρει τελικά τα χρήματα. Δύσκολο για ’κείνην...
Ο Τώνης, που είναι απατεώνας, σκέφτεται να βγάλουν από την μέση τον Θανάση, αν αποδείξουν ότι είναι τρελός. Ο πατέρας τού Τώνη, που είναι γιατρός, θα μπορούσε να το βεβαιώσει. Η Νόρα εγκρίνει την απόφαση, αλλά η Αγάπη έχει ακούσει, για κακή τους τύχη, τα σχέδιά τους, αποκαλύπτοντάς τα στον Θανάση.
Ο Θανάσης αποφασίζει να το παίξει τρελός εν γνώσει του πια, με αποτέλεσμα όλοι να νομίζουν πως τρελάθηκε στ’ αλήθεια, ώσπου κάποια στιγμή, και μετά από διάφορα συμβάντα, που συνδυάζουν το γέλιο με την συγκίνηση και την μελαγχολία, η Νόρα θα αισθανθεί τύψεις για όλο εκείνο που σκάρωσε σ’ έναν εντελώς ανυποψίαστο και άκακο άνθρωπο, αποφασίζοντας να επανορθώσει. Προς τούτο είναι αποφασισμένη να πει την αλήθεια, ξεδιαλύνοντας τις μπερδεμένες καταστάσεις και αφήνοντας μια στάλα ανθρωπιά να στάξει από μέσα της.
Το τέλος, το φανταζόμαστε όλοι. Η Αγάπη εξομολογείται τον έρωτά της στον Θανάση, με την Νόρα να γίνεται κουμπάρα, θυσιάζοντας την κληρονομιά, που πηγαίνει τελικά στο ορφανοτροφείο! Ο Τώνης αντιμετωπίζεται με ψυχρότητα, ενώ ο Θανάσης έχει βρει πια το κέφι του, το οποίο σκορπίζει τόσο στην σκηνή, όσο και στην πλατεία!
«Ο Τρελλός του Λούνα Παρκ και η Ατσίδα» δεν ξεκίνησε και πολύ καλά τις πρώτες μέρες, από πλευράς προσέλευσης και εισπράξεων (το θέατρο ήταν μάλλον άδειο). Υπήρχε, βλέπετε, και ο ανταγωνισμός με το διπλανό Θέατρο Διονύσια, εκεί όπου το πιο δημοφιλές ζευγάρι της εποχής Αλίκη Βουγιουκλάκη – Δημήτρης Παπαμιχαήλ έχει ανεβάσει το έργο τού James Matthew Barrie «Αυτό που Ξέρει Κάθε Γυναίκα», προσελκύοντας το θεατρόφιλο κοινό. Κατά όπως φαίνεται λοιπόν, αν δεν υπήρχε ο Δημήτρης Χορν, ώστε να εξάρει το έργο και την ερμηνεία τού Θανάση Βέγγου, κανείς δεν θα μπορούσε να προδικάσει την τύχη της παράστασης και των ανθρώπων πίσω απ’ αυτήν.
Όπως έγραφε και η εφημερίδα Απογευματινή τής 31ης Οκτωβρίου 1969:
«Ενώ ο Δημήτρης Χορν απέχει από κάθε θεατρική κίνηση εδώ και πολύ καιρό, εντελώς ξαφνικά εμφανίστηκε στην πρόβα τζενεράλε τού θιάσου τής Σμαρούλας Γιούλη και προχθές το βράδυ, απροειδοποίητα πάλι, παρακολούθησε την παράσταση του έργου “Ο τρελλός του Λούνα Παρκ και η ατσίδα”. Καθισμένος στην τελευταία σειρά της πλατείας, δεν τον αντελήφθησαν στην αρχή, παρά οι διπλανοί του θεαταί, και αργότερα η Σμαρούλα Γιούλη, που ο ρόλος της απαιτεί να περάση από τον διάδρομο, κρατώντας μια κιθάρα στα χέρια.
Φυσικά, η είδησις της παρουσίας τού μεγάλου ηθοποιού έφτασε ως τα παρασκήνια και η παράστασις πήρε όψι αλλιώτικη. Έτσι, όταν ο Χορν στο διάλειμμα πήγε στα παρασκήνια ο Βέγγος συγκινημένος του είπε: “Κύριε Χορν απόψε είχαμε τρακ, αλλά βάλαμε τα δυνατά μας σαν να είχαμε πρεμιέρα”».
Ο Δ. Χορν δεν είχε μείνει μόνο στην απλή, αλλά πάντα με σημασία, παρουσία του στο Αμιράλ, καθώς είχε κάνει και δηλώσεις για το έργο στην ίδια εφημερίδα. Κάτω από τον τίτλο «Ο Θανάσης Βέγγος με συνεκλόνισε!» διαβάζουμε:
«Το θέατρο είναι ένα Μυστήριο. Η λέξις και με τις δύο έννοιές της. Το συγκινητικό για τον κ. Λαζαρίδη είναι ότι μέσα από το έργο του συλλαμβάνει κανείς ότι αυτό το μυστήριο τον τυραννά... κι αυτή είναι η ουσιαστική αξία τού έργου! Είναι μεγάλη παρηγοριά, μέσα σ’ αυτή την μακαριότητα, που επικρατεί στα ελληνικά θεατρικά πράγματα...
Ο Θανάσης Βέγγος με συνεκλόνισε με την αγνότητα και την εντιμότητά του. Αξίζει πολλά περισσότερα από τα χάχανα των θαυμαστών του κινηματογράφου.
Η Σμαρούλα Γιούλη είναι ένα αγαπητότατο για μένα πρόσωπο, γι’ αυτό έχω το δικαίωμα να την κρίνω. Πώς όμως να κρίνω την προσπάθεια ενός ηθοποιού, που καλείται να εμφυσήση πνοή στα Είδωλα του Ελληνικού Κινηματογράφου; Δεν βγαίνει τίποτα από το τίποτα... Οφείλω όμως να ομολογήσω ότι έπαινος τής αξίζει για τρεις λόγους:
Για την εκλογή του έργου του Λαζαρίδη, για την ανιδιοτέλεια να συνεργαστεί με τον Βέγγο –γιατί απλόχερα τού προσφέρει την παράστασι– και τρίτον, γιατί κατορθώνει, μέσα από ένα συμβατικό ρόλο, η παρουσία της να είναι θετική πάνω στη σκηνή».
Δεν χρειαζόταν κάτι περισσότερο... αν και μετά απ’ αυτό οι θετικές δηλώσεις για την παράσταση από άλλους ηθοποιούς, όπως και οι ανάλογες κριτικές έπεφταν βροχή.
Το αποτέλεσμα ήταν η παράσταση να μετακομίσει στην Θεσσαλονίκη για ένα μήνα (τέλη Απριλίου 1970), στο Βασιλικό Θέατρο, βγάζοντας επιπλέον μία πλήρη θερινή σεζόν (καλοκαίρι ’70) στο θέατρο Παρκ (Λεωφόρος Αλεξάνδρας 36), με κάποιες αλλαγές όμως στο καστ, αφού τον Λάκη Κομνηνό έχει αντικαταστήσει ο Τέλης Ζώτος...
Η επιτυχία είναι τεράστια, το έργο παίζεται και στην Κύπρο, και οι παραστάσεις δεν γίνεται να διακοπούν.
Έτσι «Ο Τρελλός του Λουνα Παρκ», όπως έχει πλέον μετονομαστεί η παράσταση (χωρίς την «ατσίδα» στον τίτλο), αποφασίζεται να συνεχιστεί και την επόμενη σεζόν 1970-71, στο θέατρο Ακάδημος (Ιπποκράτους 17), που τότε ανήκε στον σκηνοθέτη Απόστολο Τεγόπουλο. Οι αλλαγές τώρα είναι περισσότερες και κάπου ήταν αναμενόμενο αυτό...
Την σκηνοθεσία έχει αναλάβει ο ίδιος ο συγγραφέας Γιώργος Λαζαρίδης (με συνεργάτη τον Βαγγέλη Τραϊφόρο), τα νέα σκηνικά θα φιλοτεχνούσε ο Τάσος Ζωγράφος, ενώ πολύ βασικές αλλαγές συμβαίνουν και στο καστ, αφού τον ρόλο τής «ατσίδας» Νόρας Βάλλη (Σμαρούλα Γιούλη), αναλαμβάνει τώρα η Άννα Φόνσου, με τον Τώνη να τον υποδύεται ο Δημήτρης Καλλιβωκάς. Υπήρχαν και άλλες αλλαγές, αλλά αυτές οι δύο ήταν οι πιο βασικές.
Είχε πει η Άννα Φόνσου (από το πρόγραμμα της παράστασης):
«Αυτός ο ρόλος είναι από τους “ευλογημένους” για μια πρωταγωνίστρια, όπως λέμε στη θεατρική γλώσσα, γιατί της δίνει την ευκαιρία να παίξει κάτι διαφορετικό, κάτι αληθινό, μοντέρνο, πλούσιο σε διακυμάνσεις – ένας ρόλος που σε κάνει να νοιώθεις μια δικαιολογία, γιατί έγινες ηθοποιός. Χαρά μου που συνεργάζομαι με τον έξοχο Θανάση Βέγγο, ήταν κάτι που από πολύ καιρό επιθυμούσα. Κι ακόμη μεγάλη μου χαρά, γιατί το έργο είναι του Γιώργου Λαζαρίδη, τον πρώτο που πίστεψε ότι μπορώ να κάνω κάτι περισσότερο από τα “σαχλοκόριτσα” με τις μπουκλίτσες και τις αθώες εξυπνάδες. Μαζί του γνώρισα πραγματικά ευτυχισμένες κινηματογραφικές στιγμές (“Οργή”, “Δίψα για Ζωή”) κι ακόμα πολύ κουράγιο σε ώρες δύσκολες».
Και ο Θανάσης Βέγγος:
«Καλοί μου άνθρωποι, καλησπέρα σας! Συγκίνηση, χαρά, ανησυχία και ευγνωμοσύνη είναι τα αισθήματα που νοιώθω, καθώς σας βλέπω, απόψε, στην αίθουσα τού Ακάδημου. Συγκίνηση, για την καινούργια μου προσπάθεια. Χαρά, γιατί πιστεύω σ’ αυτήν. Ανησυχία, γιατί από μια ανησυχία ξεκινάει κάθε τι νέο. Κι ευγνωμοσύνη για σας που πάντα με αγάπη αγκαλιάσατε την κάθε μου προσπάθεια. Προσπάθεια... Προσπάθεια... Τι άλλο είναι η ζωή μας; Δεν ξεχνάω ούτε μια στιγμή ότι είμαι “παιδί του κινηματογράφου”. Όπως δεν ξεχνάω ποτέ όσους πίστεψαν σε μένα και με βοήθησαν. Τους κινηματογραφικούς δημιουργούς, από τον πρώτο ως τον τελευταίο, παρόντας και απόντας. Τους ευχαριστώ. Σ’ αυτούς έχω να προσθέσω τώρα και όλους όσους με βοήθησαν και στο θέατρο, αρχίζοντας από τον Γιώργο Λαζαρίδη, πολύτιμο και αγαπημένο συνεργάτη σε κινηματογραφικές επιτυχίες.(...) Η προσπάθεια δεν σταματάει ποτέ. Όβερ!».
«Ο Τρελλός του Λούνα Παρκ» απογειώνεται! Μιλούν γι’ αυτόν και γράφουν οι πάντες. Όλοι οι μεγάλοι ηθοποιοί της εποχής (Έλλη Λαμπέτη, Μαίρη Αρώνη, Μάνος Κατράκης, Αλίκη Βουγιουκλάκη, Τζένη Καρέζη, Νίκος Κούρκουλος κ.ά.) έχουν δει την παράσταση και λένε γι’ αυτήν τα καλύτερα λόγια, όπως και οι κριτικοί βεβαίως (Κωστής Μπαστιάς, Βάσος Βαρίκας, Ειρήνη Καλκάνη, Τώνης Τσιρμπίνος κ.ά.) που, στην πλειονότητά τους, εκφράζονται θετικά και ενθαρρυντικά.
Την παράσταση βλέπουν και ξένοι ηθοποιοί, που για επαγγελματικούς λόγους βρίσκονταν, τότε, είτε στη χώρα μας είτε στην Κύπρο.
Ανάμεσά τους η Raquel Welch και o Jack Hawkins (πρωταγωνιστούσαν εκείνη την εποχή στην ταινία “The Beloved”, του George P. Kosmatos, που γυριζόταν στην Κύπρο), ο Telly Savalas και ακόμη ο Ισπανός Fernando Sancho, που το 1970-71 εμφανιζόταν στις ελληνικές ταινίες «Στη Μάχη της Κρήτης» του Βασίλη Γεωργιάδη, «28 Οκτωβρίου Ώρα 5:30» του Κώστα Καραγιάννη και «Η Μεγάλη Στιγμή του ’21 / Παπαφλέσσας» του Ερρίκου Ανδρέου.
Μάλιστα τότε διαδιδόταν πως ο Fernando Sancho ήταν τόσο εντυπωσιασμένος από τον «Τρελλό του Λούνα Παρκ», ώστε ήθελε να τον παρουσιάσει και στην Ισπανία – κάτι που δεν συνέβη τελικά λόγω της δικτατορίας τού Francisco Franco! Εντάξει... παρότι μπορεί κάτι τέτοιο να ήταν «αρβύλα» (μπορεί... λέμε), δεν παύει να είναι, και αυτό, ενδεικτικό τής τεράστιας αίγλης, που είχε εκείνα τα χρόνια η παράσταση.
Το έργο θα παιζόταν συνεχώς, μέχρι την Κυριακή των Βαΐων του 1971 και μετά ο θίασος θα διαλυόταν.
Παρά ταύτα «Ο Τρελλός του Λούνα Παρκ» δεν ξεχνιέται και κάπως έτσι το φθινόπωρο του ’72 συζητείται η επανεμφάνισή του στη σκηνή. Και όντως, αφού στις 5 Ιανουαρίου 1973 «Ο Τρελλός του Λούνα Παρκ» ανεβαίνει ξανά, αυτή τη φορά στο δημοτικό θέατρο Πειραιεύς (επί δημαρχίας Αριστείδη Σκυλίτση), με νέο, ανανεωμένο θίασο – με την Ντόρα Κωστίδου στο ρόλο της Νόρας Βάλλη, τον Τάκη Μηλιάδη στον ρόλο του Ρίκου, την Σάσα Καζέλη στο ρόλο της Αγάπης κ.ά.
Τα Χριστούγεννα του ’73 η παράσταση πηγαίνει στην Θεσσαλονίκη (Ράδιο-Σίτυ) με την Άρτεμι Τσάρμη, τώρα, στον βασικό γυναικείο ρόλο, που είχαν ενσαρκώσει στις προηγούμενες παραστάσεις οι Σμαρούλα Γιούλη, Άννα Φόνσου και Ντόρα Κωστίδου, για να ακολουθήσει περιοδεία στην υπόλοιπη ηπειρωτική χώρα και στην Κρήτη, ενώ τον Μάιο-Ιούνιο του 1974 η παράσταση θα μεταφερόταν στο εξωτερικό, στην ομογένεια της Αυστραλίας, Νέας Ζηλανδίας, Νότιας Αφρικής και Ηνωμένων Πολιτειών, για να ακολουθήσει τον χειμώνα 1974-75 νέα περιοδεία στην Δυτική Γερμανία, Μεγάλη Βρετανία, και ξανά στις Ηνωμένες Πολιτείες και τον Καναδά!
Μερικοί ακόμη ηθοποιοί που εμφανίστηκαν στο έργο, σε διαφόρους ρόλους, κυρίως στο ανέβασμα στην Θεσσαλονίκη (το 1973) και στην περιοδεία στο εξωτερικό (1974-75) ήταν και οι Πέτρος Λοχαΐτης (στο ρόλο του Χρόνη), Θόδωρος Κατσαδράμης (στο ρόλο του Διονύση) και Ζαννίνο (στο ρόλο του κυρ-Ανδρόνικου).
Γενικά, στην δεκαετία του ’70 είχαν περάσει πάμπολλοι ηθοποιοί από τις παραστάσεις του «τρελλού του Λούνα Πάρκ». Βασικά θα λέγαμε πως ο μόνος σταθερός ήταν ο Θανάσης Βέγγος και ίσως και ο Βαγγέλης Τραϊφόρος, ενώ σε πολλές παραστάσεις σ’ ένα μικρό ρόλο εμφανιζόταν και ο Τάκης Χαλάς (Μάικ ο νάνος).
Το 1978 «Ο Τρελός του Λούνα Παρκ» είναι έτοιμος για νέες κατακτήσεις.
Οι εφημερίδες γράφουν πως το έργο τού Γιώργου Λαζαρίδη θα ανεβεί ξανά, αυτή τη φορά στο θέατρο Σμαρούλα (Ευελπίδων 11), με νέα σκηνοθεσία από τον Ντίνο Κατσουρίδη και νέα σκηνικά από τον Τάσο Ζωγράφο, ο οποίος θα μετέτρεπε όλο το θέατρο σε Λούνα Παρκ, συνδυάζοντας λαϊκά στοιχεία, με στοιχεία... διαστημικής τεχνολογίας και... Κινγκ Κονγκ – λόγω των ταινιών, προφανώς, «Στενές Επαφές Τρίτου Τύπου» (του Steven Spielberg) και «Κινγκ Κονγκ» (του John Guillermin), που δονούσαν τότε την Αθήνα!
Και όντως. Η παράσταση θα κάνει πρεμιέρα στις 29 Ιούνιου 1978, μ’ έναν τελείως ανανεωμένο θίασο, αφού στους πρωταγωνιστές συναντάμε τώρα την Βάσια Τριφύλλη (Νόρα Βάλλη) και τους Νίκο Κάπιο (Χρόνης, τον ρόλο που είχε πρωτοπαίξει ο Αλέκος Τζανετάκος), Δημήτρη Ιωακειμίδη (κυρ-Ανδρόνικος), Γιώργο Βελέντζα, Μιχάλη Γιαννάτο κ.ά.
Η μεγάλη αποκάλυψη εκείνης της παράστασης ήταν βεβαίως η Βάσια Τριφύλλη. Ήταν ο ρόλος που θα άλλαζε την πορεία της. Μάλιστα είχε γίνει εξώφυλλο και στα Επίκαιρα (τεύχος #526, 31 Αυγούστου – 6 Σεπτεμβρίου 1978), με την Λιλάντα Λυκιαρδοπούλου να γράφει για ένα κορίτσι... «που αστράφτει δίπλα στον Θανάση Βέγγο, με μια λάμψη ζεστή και οικεία και μάλιστα σ’ ένα ρόλο τόσο φορτωμένο μνήμες από την ερμηνεία σπουδαίων θεατρίνων, που περπάτησε χαμογελώντας πάνω στα κάρβουνα της πιο σκληρής θεατρικής πιάτσας επί οχτώ χρόνια, για να ξανακάνη όλο το δρόμο, μέχρι το “άριστα” του απολυτηρίου της».
Θανάσης Βέγγος και Βάσια Τριφύλλη θα εξελίσσονταν σ’ ένα από τα πιο προβεβλημένα καλλιτεχνικά ζευγάρια της εποχής, και κάπως έτσι τους δύο ηθοποιούς θα τους βλέπαμε μαζί και στον κινηματογράφο, στις ταινίες «Ο Παλαβός Κόσμος του Θανάση» (1979), «Βέγγος, ο Φαλακρός Μαθητής» (1979), «Βέγγος, ο Τρελλός Καμικάζι» (1980) και «Ο Θανάσης και το Καταραμένο Φίδι» (1982).
Στην δεκαετία του ’80 το έργο του Γιώργου Λαζαρίδη δεν ξεχάστηκε.
Το 1985 η παράσταση «βγαίνει» πάλι στο εξωτερικό (The Madison Theatre, Νέα Υόρκη) με βασική πρωταγωνίστρια, δίπλα πάντα στον Θανάση Βέγγο, την Νέλλη Γκίνη και ακόμη στο θίασο τούς Αλέκο Τζανετάκο, Γιώργο Βασιλείου (στο ρόλο του Τώνη) κ.ά.
Ίσως η τελευταία φορά που ανέβηκε στη σκηνή «Ο Τρελλός του Λούνα Παρκ» να ήταν τον Οκτώβριο του 1987, στο θέατρο Βρετάνια (Πανεπιστημίου 7), σε μια φανταχτερή παράσταση, με νέο θίασο, νέα μουσική και τραγούδια (Σάκης Τσιλίκης) και άλλες καινοτομίες.
Δίπλα στον Θανάση Βέγγο θα στέκονταν αυτή τη φορά η Τέτη Σχοινάκη (Νόρα Βάλλη), ο Χρήστος Βαλαβανίδης (Ρίκος), η Μαρία Νίκα (Αγάπη), ο Γιάννης Μποσταντζόγλου (κυρ-Ανδρόνικος), ο Γιώργος Βασιλείου (Τώνης) και άλλοι πολλοί.
Μάλιστα απ’ αυτήν την παράσταση πέρασαν στην δισκογραφία και τα τραγούδια τού Σάκη Τσιλίκη, ερμηνευμένα από τους Ελένη Δήμου, Θανάση Βέγγο, Τέτη Σχοινάκη και Χορωδία, στο 2LP «Σάκης Τσιλίκης / 20 Χρόνια Θέατρο» [MBI].
Μ’ ένα απ’ αυτά τα τραγούδια θα ολοκληρώσουμε την ιστορία τού «τρελού του λούνα παρκ», της μεγαλύτερης θεατρικής επιτυχίας τού αθάνατου Θανάση Βέγγου...
![Γιώργος Λαζαρίδης «Ο Τρελός του Λούνα Παρκ & Ο Θανάσης εγώ & η Τρέλα μας» [Σμυρνιωτάκης, χ.χ.]](/sites/default/files/inline-images/a%20LIFO%20Veggos%2020.jpg)
[Οι φωτογραφίες προέρχονται από το βιβλίο του Γιώργου Λαζαρίδη «Ο Τρελός του Λούνα Παρκ & Ο Θανάσης εγώ & η Τρέλα μας» των εκδόσεων Σμυρνιωτάκης, από τον τόμο Χρονικό ’70, το περιοδικό Ψυχαγωγία και τα θεατρικά προγράμματα]
