Η τετράωρη, πολυσυζητημένη «Οδύσσεια» του Βαρλικόφσκι: Μια σημαντική παράσταση στο Φεστιβάλ Αθηνών

 Υπάρχει ποίηση μετά το Ολοκαύτωμα; Facebook Twitter
Ο τρόπος που είναι φτιαγμένη η παράσταση του Βαρλικόφσκι –με την πολύτιμη συνδρομή των εξαίρετων ηθοποιών του– μαρτυρά μια βαθιά αίσθηση ελευθερίας του πνεύματος και των αισθήσεων. Φωτ.: Magda Hueckel
0

Ένα από τα όνειρα που βασάνιζαν κατ’ επανάληψη τους επιζώντες του Ολοκαυτώματος όσο ήταν αιχμάλωτοι –και το αφηγούνταν αργότερα σε προφορικές ή γραπτές μαρτυρίες τους– εκτυλισσόταν ως εξής: έβλεπαν ότι, αφού κατάφερναν να επιστρέψουν σπίτι τους, άρχιζαν να διηγούνται με λαχτάρα και αγαλλίαση τα παθήματά τους στα αγαπημένα πρόσωπα, αλλά δεν γίνονταν πιστευτοί ή, μάλλον, ούτε καν τους άκουγαν. Μάλιστα, στην πιο συνηθισμένη και βάναυση, κατά τον Πρίμο Λέβι, παραλλαγή, ο συνομιλητής τους γύριζε την πλάτη και απομακρυνόταν σιωπηλά.

Ο φόβος που εξέφραζαν εκείνα τα όνειρα δεν ήταν καθόλου παράλογος, όπως αποδείχθηκε εκ των υστέρων. Το μέγεθος της φρικωδίας που είχε συντελεστεί στα στρατόπεδα συγκέντρωσης ξεπερνούσε κατά πολύ τις αντιληπτικές δυνατότητες του ανθρώπου. «Εμείς που επιστρέψαμε, υπήρξαμε ικανοί να κατανοήσουμε και να κάνουμε κατανοητή στους άλλους την εμπειρία μας;» αναρωτιέται ο Λέβι και συνεχίζει πικρά: «ό,τι κοινώς εννοούμε ως “κατανοώ” συμπίπτει με το “απλοποιώ”».¹

O Οδυσσέας του Κριστόφ Βαρλικόφσκι είναι κι αυτός ένας επιζών που επιστρέφει σε δύσπιστες αγκαλιές, πασχίζοντας με πάθος να μεταδώσει την ακρότητα της εμπειρίας του στην οικογένειά του, που βρίσκεται αμήχανα συγκεντρωμένη γύρω από το τραπέζι του δείπνου. «Θα σας δείξω σημάδια και θα πειστείτε», τους υπόσχεται έτσι ώστε να τον δεχτούν εκ νέου στην τάξη των κανονικών ανθρώπων.

O Οδυσσέας του Κριστόφ Βαρλικόφσκι είναι κι αυτός ένας επιζών που επιστρέφει σε δύσπιστες αγκαλιές, πασχίζοντας με πάθος να μεταδώσει την ακρότητα της εμπειρίας του στην οικογένειά του, που βρίσκεται αμήχανα συγκεντρωμένη γύρω από το τραπέζι του δείπνου. «Θα σας δείξω σημάδια και θα πειστείτε», τους υπόσχεται έτσι ώστε να τον δεχτούν εκ νέου στην τάξη των κανονικών ανθρώπων.

Τα εμπόδια, όμως, είναι πολλά, ίσως ανυπέρβλητα. Ποιος να πιστέψει το απίστευτο; Πού να χωρέσει αυτό το «τερατώδες» σώμα που γύρισε από τη χώρα του εξευτελισμού και του θανάτου; «Αυτός που βασανίστηκε παραμένει βασανισμένος [...] Όποιος υπέστη βασανιστήρια δεν θα μπορεί πλέον να προσαρμοστεί στον κόσμο» γράφει ο Ζαν Αμερί, Αυστριακός φιλόσοφος που εκτοπίστηκε στο Άουσβιτς ως Εβραίος. 

 Υπάρχει ποίηση μετά το Ολοκαύτωμα; Facebook Twitter
Φωτ.: Magda Hueckel

Αυτό που ήταν κάποτε ορατό έχει γίνει πια σήμερα σχεδόν αόρατο. Σβήνουν οι επιζώντες, ξεθωριάζουν τα τεκμήρια – ακόμη χειρότερο, γίνονται οικεία. Κούραση τυλίγει τις συνειδήσεις... «Φοβάμαι ότι το μόνο που θα απομείνει από τη γερμανική φιλοσοφία είναι μερικές φωτογραφίες» αναφωνεί σκεπτική η Χάνα Άρεντ, μια εκ των ηρωίδων της παράστασης, ποζάροντας μαζί με τον Χάιντεγκερ μπροστά στον φακό ενός βουδιστή μοναχού.

Η ίδια αγωνία μοιάζει να κατατρώει και τον Βαρλικόφσκι αναφορικά με το Ολοκαύτωμα. Τι θα απομείνει; Και πώς να το προσεγγίσουμε; Γέρασε η Ιζόλδη και το μόνο που επιθυμεί πια είναι να γίνει η ιστορία της ταινία, έτσι ώστε να θυμούνται για πάντα οι άνθρωποι τα μαρτύριά της στα χέρια των Ναζί. Ποιο είδος αφήγησης, όμως, μπορεί να δικαιώσει την εμπειρία της; 

«Όλες οι ταινίες για το Ολοκαύτωμα ίδιες είναι» αναφωνεί περιφρονητικά ο χολιγουντιανός παραγωγός, όταν του προτείνουν να χρηματοδοτήσει την εν λόγω ταινία. «Do you mind if I have a look at your Auschwitz tattoo?» ρωτάει γαργαλιστικά η Ελίζαμπεθ Τέιλορ την Ιζόλδη στην ίδια συνάντηση, σε κάποιο στούντιο όπου παρίστανται όλοι οι ενδιαφερόμενοι. 

Τα πάντα εκφυλίζονται, ακόμη και τα πιο σοβαρά, τα πιο σπουδαία: ο ωκεανός οδύνης που έπνιξε προ δεκαετιών την Ευρώπη συρρικνώνεται τώρα σ’ ένα «τατουάζ» προς τέρψη των περίεργων. Πώς να κρατήσεις τον πόνο ζωντανό, τους νεκρούς δικαιωμένους, την οργή γόνιμη; Το ξέσπασμα της διερμηνέως («αυτά τα πράγματα δεν θα ’πρεπε να συμβαίνουν, κι αν συμβαίνουν δεν θα ’πρεπε να τα δείχνουμε!») αντιμετωπίζεται από την ομήγυρη ως υστερική γραφικότητα. 

 Υπάρχει ποίηση μετά το Ολοκαύτωμα; Facebook Twitter
Φωτ.: Magda Hueckel

Τελικά, θα ’πρεπε ή δεν θα ’πρεπε να δείχνουμε «αυτά τα πράγματα»; Ο Βαρλικόφσκι εκθέτει θαρραλέα τα στάδια της δικής του εξελικτικής πορείας. Κι αν ξεκινάει «αναπαριστώντας» τα βασανιστήρια και τους εξευτελισμούς της νεαρής Ιζόλδης, γρήγορα εγκαταλείπει αυτό το μονοπάτι που τον οδηγεί σε αδιέξοδο. Σταματάει. Έτσι, απροειδοποίητα. Συνειδητοποιεί ότι δεν μπορεί να «μιλάει» άλλο έτσι. Με τους παραδοσιακούς κώδικες αφήγησης. Δεν είναι αρκετός ο ρεαλισμός, μα ούτε και η σάτιρα: πρέπει να επινοηθεί μια νέα γλώσσα. Αλλού πρέπει να πάει ο δημιουργός, κι ας καραδοκεί στις στροφές ο Κύκλωπας πιο πεινασμένος από ποτέ.

Έτσι, αφαιρεί το χαλινάρι και αρχίζει μια διαδρομή απρόβλεπτη, συναρπαστική, εντελώς ιδιοσυγκρασιακή και ανυπότακτη, που αποδομεί τις προκατασκευασμένες σχέσεις, υιοθετεί παιγνιώδεις σημειωτικές και αφήνει όλα τα ενδεχόμενα ρευστά. Διεκδικεί το νόημα μέσα από τον ίλιγγο των συνειρμών και των παράδοξων ενώσεων, που διακόπτουν τη συνηθισμένη λειτουργία των νοητικών ικανοτήτων –της ενθύμησης, της αντίληψης, της φαντασίας– επιτρέποντας στη μία να ξεσηκώσει την άλλη, πηδώντας από το ένα όριο στο άλλο.  

Υπάρχει πάντοτε μία Καλυψώ, ημίγυμνη και θελκτική, που έρχεται στον ύπνο μας για να προσφέρει «αυτό που όλοι ονειρεύονται»∙ αλλά ο ενενηντάχρονος, πλέον, Οδυσσέας δεν έχει όρεξη για έρωτες κι αθανασίες. 

Υπάρχει πάντοτε ένας αγαπημένος Γερμανός φιλόσοφος με επονείδιστο παρελθόν που αρνείται να το αποκηρύξει, όσο κι αν εσύ, η Εβραία διανοούμενη ερωμένη του, ελπίζεις σ’ ένα θαύμα καπνίζοντας το εικοστό τσιγάρο σου, εκείνο το παγωμένο πρωινό που πήγες να τον επισκεφθείς στο καλύβι του στον Μέλανα Δρυμό. 

 Υπάρχει ποίηση μετά το Ολοκαύτωμα; Facebook Twitter
Φωτ.: Magda Hueckel

Υπάρχει πάντοτε μια ανόητη δημοσιογράφος που γνωρίζει την τέχνη μετατροπής του πόνου σε θέαμα και σε κουτσομπολιό, όπως υπάρχουν πάντοτε αυτοί που θα συνεργάζονται μαζί της προς την επίτευξη ενός τέτοιου στόχου. 

Και υπάρχει πάντοτε ένας αθώος περαστικός που θα συλλαμβάνει ενστικτωδώς αυτό που εσύ προσπαθείς να κρύψεις, την ανείπωτη ενοχή σου, τη λέξη που αρνείσαι να πεις και που θα είχε τόση σημασία, αν την έλεγες... 

Εν τέλει, μέσα απ’ όλα αυτά, μέσα από την υψηλή φιλοσοφία και τη δημοφιλή τέχνη, μέσα από τον πόνο και το γέλιο, μέσα από τη φρίκη και την κωμωδία, μέσα από την αλλόκοτη συνύπαρξη του Μύθου και της Ιστορίας, του Πραγματικού και του Συμβολικού, θα υπάρχει πάντοτε κάποιο πρόσωπο που αναγκάζει τον χρόνο να σταματά επάνω στις ρυτίδες του και στην αγωνιώδη αυθεντικότητα του δισταγμού του: είναι το πρόσωπο που βλέπουμε να συσπάται ενθυμούμενο τη φρίκη των στρατοπέδων, έτσι όπως το συνέλαβε μοναδικά η κάμερα του Κλοντ Λανζμάν στο εμβληματικό ντοκιμαντέρ του 1985 με τίτλο «Shoah». Είναι το πρόσωπο του Αβραάμ Μπόμπα, του Εβραίου κουρέα που είχε εξαναγκαστεί από τους Ναζί να κόβει τα μαλλιά των γυναικών (πολλές εκ των οποίων ήταν φίλες του), προτού εισέλθουν στον θάλαμο αερίων στην Τρεμπλίνκα. 

 Υπάρχει ποίηση μετά το Ολοκαύτωμα; Facebook Twitter
Φωτ.: Magda Hueckel

Ο Βαρλικόφσκι υφαίνει έναν ιστό από σημαίνοντα έργα, μορφές και σύμβολα του δυτικού πολιτισμού (από τον Όμηρο ως τη Χάνα Κραλ, από τον Νίτσε και τον Βάγκνερ ως τον Θόδωρο Αγγελόπουλο και τους αδελφούς Κοέν) και πάνω του ακουμπάει όλο το βάρος του ανείπωτου και του μη αναπαραστάσιμου – του ανεπανόρθωτου. Πόσο ανθεκτικός είναι ο ιστός αυτός; Έχει ακόμη κάποιο νόημα; Μπορεί να νικήσει τους αμνήμονες και τους διαστρεβλωτές της μνήμης; Μπορεί να τυλίξει τους επιζώντες, τους περιπλανώμενους και τους απάτριδες; 

«Είμαι ειδική στην επιβίωση» λέει η Ιζόλδη, όμως πέφτει κι εκείνη θύμα της απατηλής γοητείας των κυρίαρχων αναπαραστάσεων επιδιώκοντας μια θέση στη λαμπερή βιβλιοθήκη του Χόλιγουντ. Ενάντια σε αυτήν ακριβώς την κυριαρχία (την οποία ο σκηνοθέτης αντιμετωπίζει με τρόπο εξόχως ειρωνικό σε όλες τις σκηνές όπου εμπλέκεται η απολαυστικότατη Ελίζαμπεθ Τέιλορ της Μαγκνταλένα Τσιελέσκα) διαμαρτύρεται ο Βαρλικόφκσι, προτείνοντας έναν άλλο τρόπο σκέψης, μια ζωογόνα, εκρηκτική, απρόβλεπτη και πολυπρισματική δραματουργία που δημιουργεί πολλαπλότητες, «έμφορτες στιγμές»² κι απρόσμενες συνδέσεις. 

Αν δεν έχουν γλώσσα σήμερα οι άνθρωποι για να κάνουν λόγο τα τραύματά τους, αν οι επιθυμίες τους μένουν εγκλωβισμένες στις μαζικές και πανίσχυρες αναπαραστάσεις, αν «όλες οι ταινίες για το Ολοκαύτωμα είναι ίδιες», αν η Ιζόλδη πρέπει να προσλάβει έναν ghost writer για να μιλήσει εκ μέρους της, τότε ας διεκδικήσουμε την ουσία με έναν τρόπο άρρητο∙ ας πάμε πίσω από την οικεία, διαδεδομένη εικόνα, ας παραμερίσουμε το Ίδιο και το Όμοιο, ας αυξήσουμε το ρίσκο, ας πυκνώσουμε τις εντάσεις, ας παραγάγουμε καινούργια εκφωνήματα, ας αφήσουμε τη Διαφορά να αναδυθεί σε όλο το παράδοξο μεγαλείο της.

 Υπάρχει ποίηση μετά το Ολοκαύτωμα; Facebook Twitter
Φωτ.: Magda Hueckel

«Είναι δυνατόν να γράψει κανείς ποίηση μετά το Ολοκαύτωμα;» αναρωτιόταν ο Αντόρνο. Ο τρόπος που είναι φτιαγμένη η παράσταση του Βαρλικόφσκι –με την πολύτιμη συνδρομή των εξαίρετων ηθοποιών του– μαρτυρά μια βαθιά αίσθηση ελευθερίας του πνεύματος και των αισθήσεων, μία κίνηση προς ένα σύστημα άκεντρο, ανοιχτό, ατέρμονο, ένα πεδίο με πληθώρα εισόδων και εξόδων, μια συμφωνία σημείων, που αρχίζει πάντα από τη μέση και προχωρά, όπως λέει ένας από τους ήρωες, σαν «ένα τρένο που συνεχίζει δίχως τέλος, γιατί το Ολοκαύτωμα δεν έχει τέλος». 

Γράφει ο Ντελέζ: «Κάτι μέσα στον κόσμο μας ωθεί να σκεφτούμε. Αυτό το “κάτι” δεν είναι αντικείμενο αναγνώρισης αλλά μια θεμελιώδης συνάντηση». Και μια τέτοια συνάντηση είχαμε φέτος με τον Κριστόφ Βαρλικόφσκι, τον σκηνοθέτη που μας χάρισε τη σημαντικότερη παράσταση του Φεστιβάλ Αθηνών.

1. Primo Levi, Αυτοί που βούλιαξαν και αυτοί που σώθηκαν, μετάφραση Χαρά Σαρλικιώτη, εκδόσεις Άγρα

2. Όρος του Λέσσινγκ που αναφέρεται από τον Μπαρτ

«Οδύσσεια. Μια ιστορία για το Χόλιγουντ»

Ένα κείμενο των Κριστόφ Βαρλικόφσκι και Πιοτρ Γκρουσίνσκι

Σκηνοθεσία: Κριστόφ Βαρλικόφσκι

Μια συμπαραγωγή του Nowy Teatr με το Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου και άλλους φορείς

Παρουσιάστηκε στην Πειραιώς 260 

Θέατρο
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

CHECK Απόπειρες για τη ζωή της: Ψάχνοντας την αλήθεια για τις υπέροχες, βασανισμένες γυναίκες και τις τραγικές εμπειρίες τους

Θέατρο / Η βάρβαρη εποχή που ζούμε σε μια παράσταση

Ο Μάρτιν Κριμπ στο «Απόπειρες για της ζωή της» που ανεβαίνει στο Θέατρο Θησείον σκιαγραφεί έναν κόσμο όπου κυριαρχεί ο πόλεμος, ο θάνατος, η καταπίεση, η τρομοκρατία, η φτώχεια, ο φασισμός, αλλά και ο έρωτας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
To νόημα τού να ανεβάζεις Πλάτωνα στην εποχή του ΤikTok

Άννα Κοκκίνου / To νόημα τού να ανεβάζεις το Συμπόσιο του Πλάτωνα στην εποχή του tinder

Η Άννα Κοκκίνου στη νέα της παράσταση αναμετριέται με το «Συμπόσιο» του Πλάτωνα και τις πολλαπλές όψεις του Έρωτα. Εξηγεί στη LiFO για ποιον λόγο επέλεξε να ανεβάσει το αρχαίο φιλοσοφικό κείμενο, πώς το προσέγγισε δραματουργικά και κατά πόσο παραμένουν διαχρονικά τα νοήματά του.
M. HULOT
«Άμα σε λένε “αδελφή”, πώς να δεχτείς την προσβολή ως ταυτότητά σου;»

Θέατρο / «Άμα σε λένε “αδελφή”, πώς να δεχτείς την προσβολή ως ταυτότητά σου;»

Η παράσταση TERAΣ διερευνά τις queer ταυτότητες και τα οικογενειακά τραύματα, μέσω της εμπειρίας της αναγκαστικής μετανάστευσης. Μπορεί τελικά ένα μέλος της ΛΟΑΤΚΙΑ+ κοινότητας να ζήσει ελεύθερα σε ένα μικρό νησί;
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Αντώνης Αντωνόπουλος από μικρός είχε μια έλξη για τα νεκροταφεία ή Όλα είναι θέατρο αρκεί να στρέψεις το βλέμμα σου πάνω τους ή Η παράσταση «Τελευταία επιθυμία» είναι ένα τηλεφώνημα από τον άλλο κόσμο

Θέατρο / «Ας απολαύσουμε τη ζωή, γιατί μας περιμένει το σκοτάδι»

Ο Αντώνης Αντωνόπουλος, στη νέα του παράσταση «Τελευταία Επιθυμία», δημιουργεί έναν χώρο όπου ο χρόνος για λίγο παγώνει, δίνοντάς μας τη δυνατότητα να συναντήσουμε τους νεκρούς αγαπημένους μας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Όσα (δε) βλέπουν τα μέντιουμ

Θέατρο / Όσα (δε) βλέπουν τα μέντιουμ

«Δεν πηγαίνουμε ποτέ στη Μόσχα, όμως η επιθυμία γι’ αυτήν κυλάει διαρκώς μέσα μας» - Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για τη sold-out παράσταση «Τρεις Αδελφές» του Τσέχοφ, σε σκηνοθεσία Μαρίας Μαγκανάρη στο Εθνικό Θέατρο.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Θέμελης Γλυνάτσης: Ας ξεκινήσουμε με το να είμαστε πολύ πιο τολμηροί με τους ρόλους που δίνουμε στους νέους καλλιτέχνες, κι ας μην είναι τέλειοι

Θέατρο / Μια όπερα με πρωταγωνιστές παιδιά για πρώτη φορά στην Ελλάδα

Μεταξύ χειροποίητων σκηνικών και σκέψεων γύρω από τη θρησκεία και την εξουσία, «Ο Κατακλυσμός του Νώε» δεν είναι άλλη μια παιδική παράσταση, αλλά ανοίγει χώρο σε κάτι μεγαλύτερο: στη δυνατότητα τα παιδιά να γίνουν οι αυριανοί δημιουργοί, όχι απλώς οι θεατές.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Ηow to resuscitate a dinosaur/ Έι, Romeo, πώς δίνεις το φιλί της ζωής σε έναν δεινόσαυρο;

Guest Editors / «Ο Καστελούτσι σκηνοθετεί μια υπόσχεση· και κάνει τέχνη εκκλησιαστική»

«Πέρασαν μέρες από την πρώτη μου επαφή με τη Βερενίκη. Μάντρωσα ένα κοπάδι σκέψεις» – ο Κυριάκος Χαρίτος γράφει για μια από τις πολυσυζητημένες παραστάσεις της σεζόν, που ανέβηκε στη Στέγη.
ΚΥΡΙΑΚΟΣ ΧΑΡΙΤΟΣ
Onassis Dance Days 2025: Ένας ύμνος στα αδάμαστα σώματα

Θέατρο / Onassis Dance Days 2025: Ένας ύμνος στα αδάμαστα σώματα

Ένα νέο, αλλιώτικο σύμπαν για τον «χορό» ξεδιπλώνεται από τις 3 έως τις 6 Απριλίου στη Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση, μέσα από τα πρωτοποριακά έργα τεσσάρων κορυφαίων Ελλήνων χορογράφων και του διεθνούς φήμης Damien Jalet.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Κώστας Νικούλι

Θέατρο / «Μπορώ να καταλάβω το πώς είναι να νιώθεις παρείσακτος»

Ο 30χρονος Κώστας Νικούλι μιλά για την πορεία του μετά το «Ξενία» που του χάρισε το βραβείο πρωτοεμφανιζόμενου ηθοποιού όταν ήταν ακόμα έφηβος, για το πόσο Έλληνας νιώθει, για την πρόκληση του να παίζει τρεις γκέι ρόλους και για το πόσο τον έχει αλλάξει το παιδί του.
M. HULOT
Μέσα στον θησαυρό με τις εμβληματικές φορεσιές της Δόρας Στράτου

Θέατρο / «Κάποτε έδιναν τις φορεσιές για έναν πλαστικό κουβά, που ήταν ό,τι πιο μοντέρνο»

Μια γνωριμία με τη μεγάλη κληρονομιά της Δόρας Στράτου μέσα από τον πλούτο αυθεντικών ενδυμάτων που δεν μπορούν να ξαναραφτούν σήμερα και συντηρούνται με μεγάλο κόπο, χάρη στην αφοσίωση και την εθελοντική προσφορά μιας ομάδας ανθρώπων που πιστεύουν και συνεχίζουν το όραμά της.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Βασιλική Δρίβα: «Με προσβάλλει να με χρησιμοποιούν σαν καθρέφτη για την ανωτερότητά τους»

Οι Αθηναίοι / Βασιλική Δρίβα: «Με προσβάλλει να με χρησιμοποιούν σαν καθρέφτη για την ανωτερότητά τους»

Ανατρέποντας πολλά από τα στερεότυπα που συνοδεύουν τους ανθρώπους με αναπηρία, η Βασιλική Δρίβα περιγράφει τις δυσκολίες που αντιμετώπισε αλλά και τις χαρές, και μπορεί πλέον να δηλώνει, έστω δειλά, πως είναι ηθοποιός. Είναι η Αθηναία της εβδομάδας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ξαναγράφοντας τον Ίψεν

Θέατρο / Ο Ίψεν στον Πειραιά, στο μουράγιο

«Δεν είναι εύκολο να είσαι ασυμβίβαστη. Όπως δεν είναι εύκολο να ξαναγράφεις τον Ίψεν» – Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για την παράσταση «Εχθρός του λαού» σε διασκευή και σκηνοθεσία του Κωνσταντίνου Βασιλακόπουλου.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
«Δυσκολεύτηκα να διαχειριστώ τις αρνητικές κριτικές και αποσύρθηκα για έναν χρόνο»

Lifo Videos / «Δυσκολεύτηκα να διαχειριστώ τις αρνητικές κριτικές και αποσύρθηκα για έναν χρόνο»

Η ηθοποιός Παρασκευή Δουρουκλάκη μιλά για την εμπειρία της με τον Πέτερ Στάιν, τις προσωπικές της μάχες με το άγχος και την κατάθλιψη, καθώς και για το θέατρο ως διέξοδο από αυτές.
ΣΩΤΗΡΗΣ ΒΑΛΑΡΗΣ
Μαρία Σκουλά: «Πιστεύω πολύ στο χάος μέσα μου»

Θέατρο / Μαρία Σκουλά: «Πιστεύω πολύ στο χάος μέσα μου»

Από τον ρόλο της Μάσα στην πραγματική ζωή, από το Ηράκλειο όπου μεγάλωσε μέχρι τη ζωή με τους ανθρώπους του θεάτρου, από τον φόβο στην ελευθερία, η ζωή της Μαρίας Σκουλά είναι ένας δρόμος μακρύς και δύσκολος που όμως την οδήγησε σε κάτι δυνατό και φωτεινό.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Μια νέα παράσταση χαρτογραφεί το χάσμα μεταξύ γενιάς Z και γενιάς X

Θέατρο / Μια νέα παράσταση χαρτογραφεί το χάσμα μεταξύ γενιάς Z και γενιάς X

Μέσα από την εναλλαγή αφηγήσεων, εμπειριών, αναπαραστάσεων, χορού, βίντεο και ήχου, η παράσταση του Γιώργου Βαλαή αναδεικνύει τις διαφορές αλλά και τις συνδέσεις που υπάρχουν μεταξύ των δυο διαφορετικών γενεών.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ