Ένας άνδρας αγκαλιά μ’ ένα δέντρο στο Άλσος Παγκρατίου

Ένας άνδρας αγκαλιά μ’ ένα δέντρο στο Άλσος Παγκρατίου Facebook Twitter
Οι προβολές για το άμεσο μέλλον είναι τόσο δυσοίωνες και επείγουσες που ο εναγκαλισμός του δέντρου μπορεί να μοιάζει και με πένθιμο αποχαιρετισμό.
0

ΠΕΡΝΩΝΤΑΣ ΜΕΣΑ ΑΠΟ το Άλσος Παγκρατίου, χθες το απόγευμα, είδα έναν άνδρα ακαθόριστης ηλικίας (νεαρό δεν τον έλεγες πάντως) με αθλητική περιβολή να έχει αγκαλιάσει τον κορμό ενός δέντρου.

Δεν ξέρω πόση ώρα βρισκόταν σ’ αυτήν τη στάση, ούτε αν αποτελούσε για τον ίδιο μια τακτική, καθημερινή ίσως, θεραπευτική τελετουργία, ένα είδους διαλογισμού, μια πολύτιμη επαφή με την αλήθεια του δάσους και της φύσης, έστω και μ’ έναν τηλεπαθητικό, μυστικιστικό τρόπο, απευθείας από την καρδιά μιας «τσιμεντούπολης». 

Τα μάτια του ήταν κλειστά και το πρόσωπο του φαινόταν ανέκφραστο καθώς περνούσα από δίπλα, ενώ πλάι του στεκόταν το σκυλί του, το οποίο περίμενε υπομονετικά την λήξη αυτής της διαδικασίας.

Φαντάσου να αρχίσει να κατουράει το σκυλί (και μάλιστα πάνω στο δέντρο!), σκέφτηκα, και κοντοστάθηκα για λίγο προσμένοντας μια τέτοια ενδιαφέρουσα τροπή, αλλά η σκέψη και μόνο μού προκάλεσε έντονο μειδίαμα, οπότε απομακρύνθηκα διακριτικά δαγκώνοντας τα χείλη, πριν κλιμακωθεί σε νευρικό γέλιο. 

Οι πλάκες εις βάρος των «γραφικών» κοπήκανε, το Κλίμα και το Περιβάλλον και η βιωσιμότητα και η επιβίωσή μας η ίδια θα μας πέσουν στο κεφάλι μόλις και όποτε ξεμπερδέψουμε με την πανδημία, και οι άνθρωποι αυτοί με τις ιδιαίτερες ευαισθησίες τους δεν μοιάζουν προ πολλού και τόσο λοξοί. 

Ανώριμη αντίδραση, το ξέρω, απλά δεν συμβαίνει κάθε μέρα να πετυχαίνεις μέσα στην Αθήνα έναν «tree hugger» – όρος που συχνά χρησιμοποιείται και υποτιμητικά, όχι μόνο για τους ανθρώπους που εναγκαλίζονται τα δέντρα, αλλά γενικώς για τους έχοντες οξεία περιβαλλοντική συνείδηση. Ασχέτως αν οι «αυθεντικοί» tree huggers ήταν άνθρωποι οι οποίοι αγκάλιαζαν τα δέντρα για να τα προστατέψουν από τις επιχειρήσεις άγριας και συστηματικής αποψίλωσης σε διάφορα σημεία του πλανήτη –από την Ινδία ως την Παταγονία– συχνά με κίνδυνο της σωματικής τους ακεραιότητας.  

Ο φίλος μας στο Παγκράτι δεν έκανε αυτό ακριβώς, αναζητούσε απλώς μια στενή επαφή τρίτου τύπου με ξενιστή της Φύσης, αυτό όμως δεν σημαίνει ότι μπορούμε να γελάμε εις βάρος του, ειδικά στις μέρες μας.

Οι πλάκες εις βάρος των «γραφικών» κοπήκανε, το Κλίμα και το Περιβάλλον και η βιωσιμότητα και η επιβίωσή μας η ίδια θα μας πέσουν στο κεφάλι μόλις και όποτε ξεμπερδέψουμε με την πανδημία, και οι άνθρωποι αυτοί με τις ιδιαίτερες ευαισθησίες τους δεν μοιάζουν προ πολλού και τόσο λοξοί. 

Οι προβολές για το άμεσο μέλλον είναι τόσο δυσοίωνες και επείγουσες που ο εναγκαλισμός του δέντρου μπορεί να μοιάζει και με πένθιμο αποχαιρετισμό. Εξίσου αυθαιρέτως, θα μπορούσε επίσης να αναγνώσει κανείς σ’ αυτήν τη σκηνή στοιχεία μοναχικότητας και δυσπιστίας (προς τους θεσμούς και την κοινωνία) – δύο από τα πιο κρίσιμα κοινωνικά ζητήματα των χαλεπών καιρών μας. 

Το μόνο βέβαιο είναι ότι το περιβάλλον δεν θα σωθεί με μαρκετίστικα σλόγκαν (και καραμπινάτα οξύμωρα) όπως η «πράσινη ανάπτυξη» που ακούμε τόσα χρόνια και μοιάζει όλο και περισσότερο με πολυκαιρισμένο και κακόγουστο αστείο, από τη στιγμή που όλοι συνειδητοποιούν πλέον, χωρίς να είναι απαραίτητα μαρξιστές, οικολόγοι ή tree huggers, ότι όχι μόνο δεν υπάρχει καμία πράσινη ανάπτυξη, αλλά ότι η ανάπτυξη –και η όλο και πιο ασύδοτη και άπληστη οικονομική δραστηριότητα, και ο πλούτος στη διάθεση των ολίγων–  είναι αυτή που διαγράφει το πράσινο και τη ζωή από τον πλανήτη.

Daily
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Ναι, το χρειάζεται η πόλη το μετρό, χρειάζεται όμως ακόμα περισσότερο το πράσινό της

Ρεπορτάζ / Ναι, το χρειάζεται η πόλη το μετρό, χρειάζεται όμως ακόμα περισσότερο το πράσινό της

Εργοτάξια, γερανοί, μηχανήματα, σιλό, πλατείες και πάρκα «στον γύψο»… Τι συνέπειες θα έχει στο λιγοστό πράσινο της πρωτεύουσας η επέκταση του μετρό, ενόσω η κλιματική αλλαγή δείχνει ήδη τα «δόντια» της;
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Είμαστε όλοι αθώα και χαριτωμένα καρτούν κατά βάθος

Daily / Είμαστε όλοι αθώα και χαριτωμένα καρτούν κατά βάθος

Αν υπήρξε ένα ναδίρ στην μαζική χρήση του Chat GTP για τη δημιουργία εικόνων που μιμούνται την αισθητική του γιαπωνέζικου Studio Ghibli, αυτό ήταν μάλλον η «παιγνιώδης» οικειοποίηση του εργαλείου από τις ένοπλες δυνάμεις του Ισραήλ.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
Tο πρόβλημα με την «Εφηβεία»

Daily / Tο πρόβλημα με την «Εφηβεία»

Συμπονά κανείς όχι μόνο τους γονείς που μετά την παρακολούθηση της δραματικής μίνι σειράς του Netflix θα ψάχνουν μάταια απαντήσεις στα «ιερογλυφικά» μηνύματα που κρύβονται στα κινητά των παιδιών τους, αλλά και τα ίδια τα παιδιά.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
Η αλεπού στο παζάρι κι ο «Γατόπαρδος» στο Netflix  

Daily / Η αλεπού στο παζάρι κι ο «Γατόπαρδος» στο Netflix  

Έξι δεκαετίες μετά από την κλασική ταινία του Βισκόντι, το ιταλικό έπος του Τζουζέπε Τομάζι ντι Λαμπεντούζα αναβιώνει στο Netflix, σε μια άρτια και πολυτελή σειρά έξι επεισοδίων, λουσμένη στο σικελικό φως 
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
Πένθος και ανάνηψη: Ο δικός μας Σαββόπουλος

Daily / Πένθος και ανάνηψη: Ο δικός μας Σαββόπουλος

Μια εικοσαετία μετά την πρώτη έκδοση του βιβλίου, κυκλοφορεί ξανά σε αναθεωρημένη μορφή, η ενθουσιώδης, στοχαστική, λυρική μελέτη του έργου του σπουδαίου όσο και «πολωτικού» Έλληνα τραγουδοποιού από τον Δημήτρη Καράμπελα.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
‘CHAOS: The Manson Murders’: Ο Μάνσον βρίσκεται ακόμα μέσα στο κεφάλι μας 

Daily / «CHAOS: The Manson Murders». Ο Μάνσον βρίσκεται ακόμα μέσα στο κεφάλι μας 

Το νέο ντοκιμαντέρ του σπουδαίου Έρολ Μόρις επιχειρεί ένα διαφορετικό προφίλ του «σατανικού μεσσία», φωτίζοντας κάποιες από τις λιγότερο ίσως προβεβλημένες εκδοχές, αιτιάσεις και εικασίες γύρω από μια υπόθεση που μοιάζει με σταυροδρόμι του Κακού.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ