Δήμος, εκκλησία και κάτοικοι καταγγέλλουν εδώ και οκτώ χρόνια τον ιδιώτη που μεταβίβασε σε επιχείρηση συμφερόντων του Κατάρ μια ολόκληρη περιοχή στα Ορεινά της Ζακύνθου, πάνω από τη διάσημη παραλία του Ναυαγίου, που τους ανήκει. Η Δικαιοσύνη προχωράει αργά, αλλά τους δικαιώνει, ενώ οι πολιτικοί όλα αυτά τα χρόνια έχουν ναρκοθετήσει πολλές φορές τον αγώνα των κατοίκων στο παρασκήνιο.
Και παρότι στο προσκήνιο λίγοι πολιτικοί τολμούν να πάρουν δημόσια το μέρος των συγκεκριμένων «επενδυτών» στην υπόθεση αυτή, στην πράξη όλα τα κόμματα που κυβέρνησαν την τελευταία δεκαετία είχαν πρόσωπα που ενεπλάκησαν με τον έναν ή τον άλλον τρόπο και πάντως όχι απαραίτητα υπέρ του δημόσιου συμφέροντος.
Η υπόθεση αυτή συμπεριλαμβάνει όλες τις νεοελληνικές παθογένειες και έχει πολύ χρήμα, ίντριγκα, διαφθορά, διαπλοκή, κατασκοπεία, παρασκήνιο και τους πρωταγωνιστές της «επένδυσης» να αντιμετωπίζουν τους κατοίκους της Ζακύνθου ως ιθαγενείς. Από τους μεσάζοντες των «επενδυτών» που τους ζητούσαν να μην αντιδράσουν γιατί «θα έρθουν οι Καταριανοί και θα μοιράζουν φιλοδωρήματα χιλιάδων δολαρίων» μέχρι τον Άδωνι Γεωργιάδη, που δήλωνε πέρσι στη Βουλή ότι αν οι Ζακυνθινοί δεν θέλουν επενδύσεις και προτιμούν να πεινάσουν, «ας πεινάσουν» και αναρωτιόταν αν η εναλλακτική είναι να τρώνε βελανίδια.
Οι δηλώσεις του Ά. Γεωργιάδη για τους Ζακυνθινούς
Οι ιστορίες με τους πλούσιους εμίρηδες που έρχονται με τα πετροδολάριά τους για να τα επενδύσουν στη φτωχή Ελλάδα, εκτός από σενάρια κωμωδιών των ελληνικών ταινιών της δεκαετίας του ‘60 με απατεώνες που προσπαθούν να πιάσουν την καλή, μας έχουν χαρίσει και πάρα πολλά πρωτοσέλιδα τα τελευταία δέκα-δώδεκα χρόνια από την αρχή της οικονομικής κρίσης. Αμέτρητοι ήταν οι τίτλοι, ειδικά την περίοδο 2010-2014, για τις σούπερ επενδύσεις που θα έφερναν τα καταριανά κεφάλαια, τα οποία θα δημιουργούσαν ένα ελληνικό Ελντοράντο.
Στην πραγματικότητα, τα σενάρια των ελληνικών ταινιών και τα αληθινά γεγονότα της τελευταίας δεκαετίας με τους εμίρηδες στη χώρα μας έχουν αρκετές ομοιότητες.
Με ένα ενετικό έγγραφο που κανείς δεν ήξερε τι έλεγε πωλήθηκαν παρανόμως 15.000 στρέμματα σε επιχείρηση της βασιλικής οικογένεια του Κατάρ, τα οποία περιλάμβαναν ναούς, μοναστήρια, αιγιαλούς, δάση και την καλλιεργήσιμη γη δεκάδων καθημερινών ανθρώπων που ζούσαν από αυτήν.
Οι Έλληνες πολιτικοί και οι επενδύσεις του Κατάρ - Πώς άρχισαν όλα
Τον Σεπτέμβριο του 2010, λίγους μήνες μετά το Καστελόριζο, ο τότε πρωθυπουργός Γιώργος Παπανδρέου θα συμφωνούσε με τον αρχηγό του κράτους του Κατάρ Χαμάντ μπιν Χαλίφα Αλ Θανί για ένα μνημόνιο οικονομικής συνεργασίας προκειμένου το Κατάρ να επενδύσει στην Ελλάδα πέντε δισεκατομμύρια δολάρια σε τομείς όπως το real estate, ο τουρισμός, η ενέργεια κ.ά.
Το μνημόνιο με το Κατάρ υπέγραψαν ο τότε υπουργός Επικρατείας και αρμόδιος για τις επενδύσεις Χάρης Παμπούκης μαζί με τον Αχμάντ Αλ Σαγέντ, εκτελεστικό διευθυντή της κρατικής Αρχής Επενδύσεων του Κατάρ (Qatar Investment Authority). Παρότι το συγκεκριμένο μνημόνιο δεν ήταν τίποτα παραπάνω από μια γενική εκδήλωση πρόθεσης, ο Γιώργος Παπανδρέου το είχε χαρακτηρίσει ως «ψήφο εμπιστοσύνης» του Κατάρ προς την Ελλάδα και υπουργοί του μιλούσαν για επενδύσεις που θα αποτελούσαν την απάντηση στην κρίση και στην ύφεση της ελληνικής οικονομίας.
Η προηγούμενη κυβέρνηση είχε κάνει κι αυτή κάποιες επαφές με τον Κώστα Καραμανλή και είχαν γίνει αρκετές συνομιλίες με τον τότε υφυπουργό Οικονομικών Πέτρο Δούκα, ο οποίος έδειχνε μεγάλο ενδιαφέρον, αλλά δεν είχε προχωρήσει κάτι.
Η κυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου έβαλε μπροστά το πρώτο πρότζεκτ για την προσέλκυση των «πετροδολαρίων», που ήταν η περίφημη επένδυση στον Αστακό Αιτωλοακαρνανίας, προϋπολογισμού 3 δισ. ευρώ, το οποίο όμως κατέληξε σε ένα τεράστιο φιάσκο, με πολλές σκιές γύρω από την ελληνική πλευρά. Η επένδυση αφορούσε την κατασκευή μονάδας ηλεκτροπαραγωγής και ενός σταθμού LPG.
Την υλοποίησή της θα αναλάμβανε κοινοπραξία αποτελούμενη από την κρατική εταιρεία του Κατάρ, μια ελληνική (τη Rosebud, που δημιουργήθηκε τότε) και τη λιβανέζικη CCC (η οποία έγινε τελευταία γνωστή από την υπόθεση Καλογρίτσα), που είχε μπει κυρίως επειδή την ήθελε το Κατάρ ως ένα είδος «εγγυήτριας».
Η επένδυση αυτή παρουσιάστηκε από την ελληνική κυβέρνηση ως «πράσινη», αλλά ο υπουργός Ενέργειας του Κατάρ, Α. Ατίγια, αποκαλύψε ότι αφορούσε μια μονάδα παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας που θα χρησιμοποιούσε ως καύσιμο το ρυπογόνο LPG που παράγεται κατά την επεξεργασία του πετρελαίου. Στο Κατάρ αναγκάζονταν να το καίνε, προκαλώντας μεγάλες τιμές διοξειδίου του άνθρακα, για το οποίο πλήρωναν πρόστιμα, και για τον λόγο αυτό έδειξαν ενδιαφέρον στην πρόταση μεταφοράς του στον Αστακό, καθώς έψαχναν τρόπους να απαλλαγούν από τους ρύπους.
Το επενδυτικό πρότζεκτ είχε και επικοινωνιολόγο, τον Γιώργο Σεφερτζή (που υπήρξε σύμβουλος του Γιώργου Παπανδρέου), ο οποίος είχε προσπαθήσει να πείσει τους κατοίκους που αντιδρούσαν ότι θα είχαν μόνο ωφέλη (όπως ακριβώς θα γίνει αργότερα με άλλους γνωστούς επικοινωνιολόγους στη Ζάκυνθο).
Η ελληνική πλευρά, που την εκπροσωπούσε η εταιρεία Rosebud, υποσχόταν ότι θα δέσμευε το διοξείδιο του άνθρακα από μια μονάδα που θα χρησιμοποιούσε φύκια για να παράγει βιοκαύσιμα, πρόταση που όμως δεν έπεισε τους τοπικούς φορείς, οι οποίοι συνέχισαν να αντιδρούν.
Οι κινήσεις πολιτών προειδοποιούσαν ότι θα υπάρξει μεγάλη περιβαλλοντική επιβάρυνση στην περιοχή τους, παρουσιάζοντας επιστημονικές μελέτες, και αμφισβητούσαν όχι μόνο το πρότζεκτ με τα φύκια αλλά και την ίδια την ελληνική εταιρεία που συμμετείχε στην κοινοπραξία και είχε δημιουργηθεί λίγους μήνες πριν, με ονομαστικό κεφάλαιο 25.000 ευρώ.
Σύμφωνα με παλαιότερο ΦΕΚ (2126, 21/3/02), οι αρμόδιες αρχές είχαν αναγκαστεί να ανακαλέσουν την άδεια της προηγούμενης εταιρείας του εκπροσώπου της ελληνικής συμμετοχής στην κοινοπραξία, διότι δεν είχε υποβάλει ισολογισμούς και δεν συμμορφωνόταν με υποχρεώσεις που είχε. Τελικά η κοινοπραξία διαλύθηκε όταν η CCC και το Κατάρ έκριναν ότι η ελληνική πλευρά είχε σχεδιάσει το πρότζεκτ με προχειρότητα και εκτίμησαν ότι δεν υπήρχαν τα εχέγγυα για να προχωρήσουν. Προς τα έξω εμφανίστηκε ως αιτία η διαφωνία στην τιμή πώλησης του αερίου, αλλά στην πραγματικότητα ο λόγος ήταν η έλλειψη εμπιστοσύνης στον σχεδιασμό.
Η επόμενη μεγάλη επένδυση του Κατάρ στην Ελλάδα θα ήταν στην έκταση του πρώην αεροδρομίου στο Ελληνικό, για την απόκτηση της οποίας έδειξε ενδιαφέρον ο εμίρης, όταν του προτάθηκε. Ας σημειωθεί ότι στο Κατάρ πηγαινοέρχονταν για χρόνια Έλληνες, από πολιτικούς μέχρι κάθε είδους μεσάζοντες, οι οποίοι «δειγμάτιζαν» στον εμίρη και τους συνεργάτες του ολόκληρες περιοχές ή νησιά και τους πρότειναν επενδύσεις.
Το 2013 ο Πάτρικ Θέρος, πρώην πρέσβης των ΗΠΑ στο Κατάρ και πρόεδρος του Επιχειρηματικού Συμβουλίου ΗΠΑ-ΚΑΤΑΡ, είχε πει ότι «οι Έλληνες πολιτικοί πήγαιναν στο Κατάρ ζητιανεύοντας». Ο ίδιος ήταν προσωπικός φίλος του εμίρη και λόγω της ελληνικής του καταγωγής πολλοί Έλληνες ζητούσαν συχνά τη γνώμη του για θέματα που αφορούσαν στο Κατάρ.
Ο Πάτρικ Θέρος δεν έκρυψε ότι συχνά Έλληνες πολιτικοί έβλεπαν τη σχέση με το Κατάρ ως μια ευκαιρία για «αρπαχτή». Ο κ. Θέρος μας είχε διαφωτίσει τότε, εξηγώντας ότι οι Καταριανοί «ενδιαφέρονται για καθαρές, κερδοφόρες επενδύσεις, τις οποίες θα προτείνουν αξιόπιστοι Έλληνες εταίροι που θα έχουν κάνει προηγουμένως όλη την προεργασία και θα συμπεριφέρονται ως σοβαροί συνεργάτες».
Μας εξήγησε επίσης ότι τα κρατικά επενδυτικά ταμεία του Κατάρ δεν θέλουν να συμμετέχουν σε δημόσιους διαγωνισμούς, «γιατί είναι ακριβοί, δύσχρηστοι και απαιτούν πολλές γνώσεις για την περιοχή». Προτιμούν την άμεση, «κυβέρνηση-προς-κυβέρνηση» διαπραγμάτευση, είπε, τονίζοντας ότι «απαιτούν έμπιστα πρόσωπα ως τοπικούς εταίρους, που να έχουν γνώσεις και διοικητικές ικανότητες».
Είναι γεγονός ότι οι Καταριανοί δεν συνηθίζουν να κάνουν επενδύσεις συμμετέχοντας σε διαγωνισμούς, γι' αυτό και δυσανασχέτησαν όταν πληροφορήθηκαν ότι για το Ελληνικό έπρεπε να το κάνουν. Αγοράζουν πάντα με απευθείας συμφωνίες με τους πωλητές και όπως ανέφεραν τότε, ο Χάρης Παμπούκης τους είχε πει ότι η αγορά της έκτασης στο Ελληνικό θα γινόταν χωρίς διαγωνισμό και μέσω διακρατικής συμφωνίας.
Υπό αυτούς τους όρους, όπως ήταν αναμενόμενο, δύο χρόνια μετά το φιάσκο του Αστακού, αποχώρησαν και από τον διαγωνισμό αξιοποίησης του Ελληνικού, καθώς καμία χώρα-μέλος της Ε.Ε δεν θα μπορούσε να δεχθεί τις απαιτήσεις του Κατάρ για υπερβολικές φορολογικές ελαφρύνσεις και άλλες εξαιρέσεις από τους νόμους, τις οποίες η πλευρά του εμίρη έλεγε ότι είχε θέσει στον Γιώργο Παπανδρέου το 2010 στη Νέα Υόρκη, πριν από την υπογραφή του μνημονίου συνεργασίας.
Το τρίτο φιλόδοξο σχέδιο ήταν η απευθείας αυτήν τη φορά αγορά μιας τεράστιας έκτασης στη Ζάκυνθο πάνω από τη διάσημη παραλία του Ναυαγίου, προκειμένου την να αξιοποιήσουν τουριστικά. Την περιοχή αυτή όμως την αγόρασαν από κάποιον που οι Ζακυνθινοί έχουν καταγγείλει (και διώκεται δικαστικά) ότι δεν του ανήκε και σήμερα τη διεκδικούν η Εκκλησία, το Δημόσιο και κάπου 200 κάτοικοι του νησιού.
Η βασιλική οικογένεια του Κατάρ, μέσω διαφόρων επενδυτικών σχημάτων που συνδέονται μαζί τους, έχουν προχωρήσει και σε κάποιες άλλες αγορές (το Μιραμάρε στην Κέρκυρα, την Οξυά, όπου επίσης υπάρχουν προβλήματα). Ωστόσο, ήδη τα δύο από τα τρία μεγαλύτερα σχέδια (Αστακός και Ελληνικό) έχουν ναυαγήσει, ενώ το τρίτο, αυτό της Ζακύνθου, για το οποίο πίστευαν ότι αυτήν τη φορά τα έκαναν όλα σωστά, τους έχει οδηγήσει σε μια πολυετή δικαστική εμπλοκή με την Εκκλησία της Ζακύνθου και τους ντόπιους, οι οποίοι καταγγέλλουν ότι τους άρπαξαν τη γη τους.
Το καταριανό ενδιαφέρον για τη Ζάκυνθο και η αγορά χιλιάδων στρεμμάτων από κάποιον που δεν του ανήκαν
Πριν από δύο μήνες άρθρο γνωστού φιλοκυβερνητικού σάιτ, αναφερόμενο στην αγορά έκτασης χιλιάδων στρεμμάτων στη Ζάκυνθο, από το πρώην εμίρη του Κατάρ, Αλ Θανί, έγραφε ότι αυτή «έχει, πρακτικά, τιναχτεί στον αέρα». Τον περασμένο Αύγουστο είχαμε ρωτήσει τους εκπροσώπους των Καταριανών και μας είχαν διαβεβαιώσει ότι η υπόθεση προχωρούσε κανονικά, παρά τη δικαστική εμπλοκή. Πολλά όμως άλλαξαν από τότε.
Ας δούμε πώς ξεκίνησαν όλα στη Ζάκυνθο.
«Η απίθανη ιστορία της αγοραπωλησίας των Ορεινών της Ζακύνθου ξεκινά όταν στις 7/5/2014 εμφανίζεται από το πουθενά ένας ιδιώτης με το όνομα Γεώργιος Χάρος να πωλεί, εν κρυπτώ, και να δηλώνει ότι μεταβιβάζει μια τεράστια αναδασωτέα και natura έκταση 14.467,49 χιλιάδων στρεμμάτων στη βορειοδυτική Ζάκυνθο στη λιβανέζικη Ανώνυμη Εταιρεία Διαχείρισης Ακινήτων PIMANA S.A.», μας λέει ο κοινωνιολόγος Σπύρος Ξένος, κάτοικος Ζακύνθου, ένας από τους μάρτυρες στη δίκη.
«Εκείνη την ημέρα, στην έδρα της εταιρείας με την επωνυμία PIMΑ, στην οδό Βασιλίσσης Σοφίας, υπογράφτηκε το συμβόλαιο με το οποίο φέρεται να μεταβιβάστηκε η επίμαχη έκταση από τον ιδιώτη Γεώργιο Χάρο, συνταξιούχο και κάτοικο Κυψέλης, προς την εταιρεία real estate Pimana, την οποία εκπροσώπησε η πρόεδρος και διευθύνουσα σύμβουλος Joumana Bechara. Το τίμημα της πώλησης, όπως παρουσιάζεται στο συμβόλαιο, φαίνεται να ήταν 9 εκατομμυρίων ευρώ».
«Ο Γ. Χάρος μεταβίβασε στην Pimana», αναφέρει ο Σπ. Ξένος, «χιλιάδες στρέμματα εκκλησιαστικής περιουσίας, μέχρι και μοναστήρια του δέκατου πέμπτου αιώνα, όπως αυτό του Άι-Γιώργη των Κρημνών, τη Σπηλιά του Αγίου Γερασίμου, τα απομεινάρια της Ιεράς Μονής των Αγίων Πάντων με την ενετική της Βίγλα (1540), το Κατοικητήριο της Παναγίας της Αναφωνήτριας και άλλα, καθώς και ρέματα, αιγιαλούς, χιλιόμετρα οδικού δικτύου, τις διάσημες παραλίες Στενίτης, Πόρτο Βρώμη και Ναυάγιο και τη γη δεκάδων οικογενειών των ορεινών κοινοτήτων της Ζακύνθου».
Όταν αποκαλύφθηκε η επίδικη αγοραπωλησία, έγινε γνωστό ότι ο πωλητής Γ. Χάρος, που δεν είχε τίτλους ιδιοκτησίας για όσα πούλησε, επικαλούνταν ένα ενετικό διάταγμα. Ο δικηγόρος Διονύσης Γκούσκος, με καταγωγή από τη Ζάκυνθο, είχε δηλώσει τότε ότι «με διατάγματα δεν μπορεί να υπάρξει κατοχή» και ότι πρόκειται περί «εξόφθαλμης απάτης» και «σαθρού τίτλου» που δεν μπορεί καν να μεταφραστεί από το υπουργείο Εξωτερικών, καθώς χρησιμοποιεί μια άγνωστη ενετική διάλεκτο, ενώ δεν παρουσιάζει σαφή όρια, ούτε το εμβαδόν, ούτε καν τα τοπωνύμια.
Γι' αυτό και όλα αυτά, όπως μας λένε οι κάτοικοι της Ζακύνθου που κινητοποιήθηκαν, «έγιναν εν κρυπτώ». Όταν όμως έγινε γνωστή η πώληση, το μοναστήρι του Άι-Γιώργη των Κρημνών και η Μητρόπολη Ζακύνθου προσέφυγαν στη Δικαιοσύνη, ζητώντας να ακυρωθεί η μεταβίβαση, την οποία κατήγγειλαν ως παράνομη.
Η συγκεκριμένη έκταση, σύμφωνα με φορείς του νησιού, είναι κυρίως μοναστηριακή και δασική και μεγάλο τμήμα της έχει κηρυχθεί αναδασωτέο, πλην ορισμένων αγροτεμαχίων που τα εκμεταλλεύονταν κάτοικοι της περιοχής των γύρω κοινοτήτων.
Εσωτερικό της Μονής του Αγίου Γεωργίου των Κρημνών, που βρίσκεται μέσα στις επίδικες εκτάσεις.
Η δικαστική εξέλιξη
Οκτώ χρόνια μετά την αγοραπωλησία του 2014 και την προσφυγή της τοπικής Εκκλησίας και των φορέων στη Δικαιοσύνη, ήρθε τελικά η πρώτη δικαίωση και προκύπτει πλέον σαφώς πως ο έλεγχος των τίτλων ιδιοκτησίας υπήρξε πλημμελής.
Η δικαστική εξέλιξη της υπόθεσης έχει ως εξής:
- Στις 20/7/2015 εκδίδεται απόφαση του Μονομελούς Πρωτοδικείου Ζακύνθου (ασφαλιστικά μέτρα), η οποία απαγορεύει στην Ανώνυμη Εταιρεία PIMANA S.A. κάθε νομική και πραγματική μεταβολή της πωληθείσας έκτασης, μέχρι την έκδοση οριστικής απόφασης της Ελληνικής Δικαιοσύνης.
- Το 2016, με βάση πόρισμα του αντιεισαγγελέα Εφετών και αναπληρωτή εισαγγελέα Οικονομικού Εγκλήματος Γαληνού Μπρη, η Εισαγγελία Πρωτοδικών Αθηνών ασκεί διώξεις στους εμπλεκόμενους στην επίμαχη αγοραπωλησία για αδικήματα όπως ψευδείς βεβαιώσεις σε βάρος του Δημοσίου, υποβολή ψευδούς υπεύθυνης δήλωσης, υφαρπαγή ψευδούς βεβαίωσης, απάτη από κοινού σε βάρος του Δημοσίου κ.ά.
- Το 2018 το Πολυμελές Πρωτοδικείο Ζακύνθου δεν ακυρώνει το συμβόλαιο αγοραπωλησίας ανάμεσα στον Γ. Χάρο και την Pimana και ορίζει πραγματογνωμοσύνη σχετικά με τον προσδιορισμό της θέσης, της έκτασης και των ορίων του μοναστηριού του Άι-Γιώργη των Κρημνών. Την απόφαση αυτή ο Άδωνις Γεωργιάδης σπεύδει να παρουσιάσει στη Βουλή, απαντώντας σε σχετική ερώτηση του Πάνου Σκουρλέτη, ως «δικαίωση των Καταριανών και της Pimana» και ως απόδειξη ότι «δεν υπήρξε καμία απάτη».
Ο Π. Σκουρλέτης τότε τον είχε κατηγορήσει ότι ψεύδεται και ο υπουργός Ανάπτυξης, απαντώντας του ξανά, ισχυρίστηκε ότι όχι μόνο κέρδισαν τη δίκη οι Καταριανοί επενδυτές αλλά ο δικηγόρος που το πέτυχε αυτό είναι του ΣΥΡΙΖΑ, κατονομάζοντας τον Σπύρο Σαγιά και επικαλούμενος την ιδιότητά του ως γραμματέα του υπουργικού συμβουλίου της πρώτης κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝ.ΕΛ.
- Το 2020 το βούλευμα του Συμβούλιου Πλημμελειοδικών Αθηνών δικαίωσε τους φορείς της Ζακύνθου, καθώς, όπως αναφέρει, η έκταση που πωλήθηκε το 2014 από τον Γ. Χάρο στα συμφέροντα του Κατάρ και την οποία υποστήριζε ότι κληρονόμησε από τον κόντε Στυλιανό Φλαμπουριάρη (επικαλούμενος αμετάφραστο ενετικό διάταγμα αντί τίτλων ιδιοκτησίας) δεν του ανήκε τελικά, αφού ο κόντες δεν ήταν πραγματικός κάτοχος αλλά διαχειριστής. Το δικαστήριο απεφάνθη πως «στο σύνολό της η επίδικη και πωληθείσα έκταση δεν ανήκει στον κατηγορούμενο Γεώργιο Χάρο, αφού δεν προέκυψε ότι αυτός κατέστη κύριός της με κάποιο νόμιμο τρόπο».
Το Συμβούλιο Πλημμελειοδικών Αθηνών αναγνώρισε επίσης ότι πράγματι η έκταση σχεδόν 3.000 στρεμμάτων ανήκει στη Μονή του Αγίου Γεωργίου των Κρημνών και ότι η έκταση 6.000 στρεμμάτων ανήκει στη Μονή της Αναφωνήτριας, δηλαδή όπως ακριβώς υποστήριζαν. Το βούλευμα του Συμβούλιου Πλημμελειοδικών Αθηνών παρέπεμψε την υπόθεση στην Εισαγγελία Διαφθοράς και διέταξε περαιτέρω έρευνα και άσκηση νέων ποινικών διώξεων για τα πρόσωπα που εμπλέκονται στην υπόθεση.
- Τέλος, πριν από δύο μήνες ο εισαγγελέας Πλημμελειοδικών Αθηνών Γ. Πολυκράτης, με πρότασή του δικαίωσε κι αυτός την τοπική Εκκλησία και τους κατοίκους των Ορεινών της Ζακύνθου, παραπέμποντας στο Τριμελές Εφετείο Κακουργημάτων για να δικαστούν επτά άτομα (ο πωλητής της έκτασης, η διευθύνουσα σύμβουλος της αγοράστριας εταιρείας Pimana S.A, Joumana Bechara, η συμβολαιογράφος, ο τοπογράφος και τρεις δασικοί υπάλληλοι της τοπικής και περιφερειακής Διεύθυνσης Δασών).
Σύμφωνα πλέον και με τον εισαγγελέα, η πωληθείσα έκταση των 14.467,49 στρεμμάτων δεν προέκυψε ότι πέρασε στην ιδιοκτησία του Γ. Χάρου με νόμιμο τρόπο, ενώ η συνολική ζημιά του ελληνικού Δημοσίου και των ΝΠΔΔ από την αγοραπωλησία του 2014 υπερβαίνει το ποσό των 17. 601.991,256 ευρώ.
Προσπάθεια για να γίνει κάποιος συμβιβασμός και να μη φύγουν οι Καταριανοί, τώρα που ξεσκεπάστηκαν οι απάτες όσων τους πούλησαν την έκταση, κάνει ο υπουργός Ανάπτυξης και Επενδύσεων Άδωνις Γεωργιάδης, ο οποίος ήταν εξαρχής με την πλευρά των επενδυτών και απέναντι στους κατοίκους που διαμαρτύρονταν δικαίως, όπως απέδειξε και η Δικαιοσύνη.
Από την Pimana στην Al Rayyan Greece
Λίγο μετά την έναρξη των αντιδικιών με την Εκκλησία και την τοπική κοινωνία, που προσέφυγαν στη Δικαιοσύνη, η επίδικη έκταση που αγόρασε η Pimana A.E. μεταβιβάστηκε σε τρίτο πρόσωπο που σχετίζεται με τη βασιλική οικογένεια του Κατάρ, «όπου το κρατικό και το ιδιωτικό δεν διαχωρίζονται πλήρως», όπως μας εξήγησε εκπρόσωπός τους. Η Pimana, την οποία διοικούσαν στελέχη από τη Συρία και τον Λίβανο, ήταν θυγατρική της Al Rayann Greece, η οποία ανήκει στο Al Rayyan Project Management, ενός εκ των κρατικών funds του Κατάρ.
Δεν είναι γνωστό για ποιον λόγο η αρχική διαχείριση της αγοράς της έκτασης των Ορεινών της Ζακύνθου έγινε από τους Λιβανέζους και τους Σύρους και μετά πέρασε στον πρώην εμίρη (μετά το 2013 εμίρης είναι ο γιος του). Κάποιοι συνδέουν τις κινήσεις αυτές με το γεγονός ότι το Κατάρ διαθέτει πολύ στενές σχέσεις με την Τουρκία και θεωρείται ο στυλοβάτης της οικονομίας της.
Ο Σπύρος Ξένος αναφέρει στη LiFO ότι «στο τιμόνι της Pimana δεν βρίσκονται πλέον οι Λιβανέζοι και οι Σύροι που είχαν εμπλακεί στην αρχική αγοραπωλησία αλλά νέα πρόσωπα, όπως οι Άγγλοι συνεργάτες της καταριανής οικογένειας». Στο Δ.Σ. της Pimana συμμετέχει και ο διευθύνων σύμβουλος της εταιρείας ΕΛΛΑΚΤΩΡ Θύμιος Μπουλούτας. Ως μοναδικός μέτοχος της εταιρείας εμφανίζεται η ILYESSA CLIFFS HOLDINGS LIMITED με έδρα τις βρετανικές Παρθένες Νήσους.
Η Al Rayyan Greece, πριν από δύο χρόνια, διά του του δικηγορικού γραφείου Σαγιάς & Συνεργάτες, που την εκπροσωπεί νομικά, θέλησε να διευκρινίσει ότι η παραλία του Ναυαγίου δεν βρισκόταν ποτέ εντός της έκτασης που αγόρασαν, αλλά αυτή ήταν μια αχρείαστη διευκρίνιση για κάτι αυτονόητο. Προφανώς θεώρησαν ότι η για λόγους προχειρότητας ή συντομίας αναφορά των ΜΜΕ στην περιοχή του Ναυαγίου, αντί να διευκρινίζεται ότι πρόκειται για έκταση δίπλα στη γνωστή παραλία του Ναυαγίου, δημιουργούσε εντυπώσεις σε βάρος των πελατών τους.
Σε μια προσπάθεια περιορισμού της ζημιάς που είχε γίνει από τους χειρισμούς των πελατών του, το δικηγορικό γραφείο Σαγιάς & Συνεργάτες είχε αναφέρει τότε ότι καμία ιδιοκτησία ιδιώτη δεν θα περιλαμβανόταν στο νέο τοπογραφικό (πρόκειται για μόλις 100 στρέμματα ντόπιων σε μια έκταση σχεδόν 15.000 στρεμάτων).
Η τοπική κοινωνία ζητά δικαίωση
Τον περασμένο Σεπτέμβριο, με ανακοίνωσή τους δεκάδες κάτοικοι από τις κοινότητες Βολίμες, Μαριές και την Αναφωνήτρια, που είδαν την περιουσία τους να συμπεριλαμβάνεται στη σύμβαση πώλησης του Γ. Χάρου με την Pimana, διαμαρτυρήθηκαν για την καθυστέρηση των οριστικών αποφάσεων της Δικαιοσύνης, παρά την αποκάλυψη της αλήθειας. «Είδαμε μέσα σε ένα βράδυ να ξεπουλάνε τις πατρογονικές περιουσίες μας σε μια off shore», δήλωσαν δυσαρεστημένοι από τον τρόπο που η πολιτεία αντιμετώπισε το σκάνδαλο αγοραπωλησίας της ορεινής Ζακύνθου.
Ο πρόεδρος της κοινότητας Μαριών Δημήτρης Μποζίκης κατηγόρησε την εταιρεία που εκπροσωπεί το Κατάρ πως και παλιότερα έλεγε ότι θα έστελνε τοπογράφους για να κάνουν διορθώσεις, αλλά δεν τους είδαν, επισημαίνοντας ότι το μόνο που ήθελαν ήταν να δουν τον νόμο να εφαρμόζεται, καθώς οι κάτοικοι δεν έχουν χρήματα για προσφυγές στα δικαστήρια και κινδυνεύουν να χάσουν τη μικρή γη τους.
Άλλοι φορείς της περιοχής επισημαίνουν την τεράστια ακτογραμμή της επίμαχης έκτασης, στην οποία μπορεί κάποιος να αποκλείσει την πρόσβαση των κατοίκων στη θάλασσα, κάτι που θα ήταν απαράδεκτο.
Προσπάθεια για να γίνει κάποιος συμβιβασμός και να μη φύγουν οι Καταριανοί, τώρα που ξεσκεπάστηκαν οι απάτες όσων τους πούλησαν την έκταση, κάνει ο υπουργός Ανάπτυξης και Επενδύσεων Άδωνις Γεωργιάδης, ο οποίος ήταν εξαρχής με την πλευρά των επενδυτών και απέναντι στους κατοίκους που διαμαρτύρονταν δικαίως, όπως απέδειξε και η Δικαιοσύνη.
Ο μητροπολίτης Δωδώνης Χρυσόστομος, πρώην Ζακύνθου, ο οποίος πρωτοστάτησε ενάντια στους καταπατητές των Ορεινών και ήταν αυτός που προσέφυγε στη Δικαιοσύνη, ζήτησε από την πολιτεία να λάβει υπ' όψιν της όσα επιβεβαίωσε το βούλευμα του Συμβουλίου Εφετών.
Το νέο Δ.Σ. της Pimana και οι διαπλοκές
Ενδιαφέρον παρουσιάζει και το νέο Διοικητικό Συμβούλιο της Pimana, όπως καταχωρίσθηκε στο ΓΕΜΗ στις 5/10/2021 με θητεία ενός έτους. Τα δύο νέα μέλη είναι κάτοικοι Ηνωμένου Βασιλείου και τα άλλα δύο ο Κωνσταντίνος Θανάσουλας, ο οποίος εμφανίζεται επίσης ως κάτοικος Λονδίνου, και ο Ευθύμιος Μπουλούτας, τον οποίο το διοικητικό συμβούλιο της ΕΛΛΑΚΤΩΡ εξέλεξε την περασμένη χρονιά ως εκτελεστικό μέλος και του ανέθεσε καθήκοντα διευθύνοντος συμβούλου της εταιρείας.
Εν τω μεταξύ, στον κ. Μπουλούτα έχει επιβληθεί σειρά προστίμων για παλιές υποθέσεις της Marfin.
Ιδιαίτερο ρόλο στην υπόθεση της πώλησης των Ορεινών της Ζακύνθου και γενικότερα στις επενδύσεις της βασιλικής οικογένειας του Κατάρ στην Ελλάδα φαίνεται πως έπαιξε, σύμφωνα με αρκετά στοιχεία, το παλιό στέλεχος της αριστεράς Στέργιος Πιτσιόρλας, που τοποθετήθηκε από τον Αλέξη Τσίπρα αρχικά ως επικεφαλής του ΤΑΙΠΕΔ και στη συνέχεια υφυπουργός ανάπτυξης.
Ένα από τα μυστήρια της υπόθεσης είναι και το υλικό των παρακολουθήσεων της ΕΥΠ που περιλαμβάνεται στη δικογραφία μεταξύ προσώπων που εμπλέκονται, ως μη όφειλαν, στην αγοραπωλησία των Ορεινών. Η εξήγηση είναι ότι η ΕΥΠ έπεσε από σύμπτωση πάνω σε άτομα της υπόθεσης αυτής, όταν ερευνούσε τους ισχυρισμούς περί σχεδίων κατά του Κώστα Καραμανλή. Οι συνομιλίες, σύμφωνα με παράγοντες της δίκης που γνωρίζουν, έχουν μεγάλο ενδιαφέρον και περιγράφουν εξαιρετικά το μέγεθος της διαπλοκής που υπήρχε στο παρασκήνιο της υπόθεσης αυτής.
Ναυάγησε και στα Ορεινά το Κατάρ
Με ένα ενετικό έγγραφο που κανείς δεν ήξερε τι έλεγε πωλήθηκαν παρανόμως 15.000 στρέμματα σε επιχείρηση της βασιλικής οικογένεια του Κατάρ, τα οποία περιλάμβαναν ναούς, μοναστήρια, αιγιαλούς, δάση και την καλλιεργήσιμη γη δεκάδων καθημερινών ανθρώπων που ζούσαν από αυτήν. Όσοι διεκδίκησαν όλα αυτά τα χρόνια την περιουσία και το δίκιο τους πολλές φορές λοιδορήθηκαν ως γραφικοί ή ως άτομα που εμποδίζουν την ανάπτυξη και «δυσαρεστούν» έναν από τους πλουσιότερους ανθρώπους του κόσμου, που απειλούσε ότι θα πάρει τα δολάριά του και θα φύγει.
Τελικά, η βασιλική οικογένεια του Κατάρ ούτε αυτήν τη φορά τα κατάφερε στην Ελλάδα, παρότι επέβαλε τους όρους της για απευθείας εξαγορά, χωρίς διαγωνισμό. Πάλι όμως προχώρησε με πρόχειρα σχέδια, έλλειψη διορατικότητας και υποτίμησε την τοπική κοινωνία. Επίσης, άλλη μια φορά επέλεξε λάθος συνεργάτες. Οι τελευταίοι μάλιστα, οι Σύροι και οι Λιβανέζοι που διαχειρίστηκαν το πρώτο στάδιο της αγοραπωλησίας, έχουν ανοίξει έναν κύκλο αλληλοκατηγοριών και αλληλομηνύσεων.
