«Πώς είναι να φωτογραφίζεις έναν άνθρωπο που πεθαίνει μπροστά σου; Γιατί να πεθάνει έτσι, τι έχει φταίξει; Τι κάνω εγώ εδώ, τι θέλω να δείξω; Έχουν αξία αυτές οι φωτογραφίες, θα προβληματιστεί άραγε κανείς, θα αλλάξει κάτι;».
Ο σπαρακτικός αυτός μονόλογος του Γιώργου Μουτάφη κάπου στο μέσο του ντοκιμαντέρ του «εξηγεί» και τον λόγο που το γύρισε. Μήπως έτσι καταφέρει αυτός, ο «προνομιούχος» αυτόπτης μάρτυρας, αφενός να ευαισθητοποιήσει περισσότερο κόσμο για το προσφυγικό δράμα, που μπορεί να μην κάνει πια πολλά πρωτοσέλιδα αλλά συνεχίζεται αμείωτο –γύρω από αυτό άλλωστε περιστράφηκε η κουβέντα μας–, αφετέρου να βρει τα δικά του πατήματα μέσα από όλη αυτή την εμπειρία που ταρακούνησε, λέει, κι άλλαξε και τον ίδιο σαν άνθρωπο.
Το «Άλλο Μισό», που δημιουργήθηκε με την υποστήριξη του iMedD, είναι μια ταινία πρωτόλεια, αφτιασίδωτη, ακραία ρεαλιστική και γι’ αυτό πραγματικά σκληρή, κανονική «γροθιά στο στομάχι» όσων την είδαμε, με τις λίγες τρυφερές, ευχάριστες στιγμές της να γίνονται ανάσες φωτός στο τόσο σκοτάδι. Είναι ταυτόχρονα εξαιρετικά διαφωτιστική για όλο αυτό που συμβαίνει στις παρυφές της «Ευρώπης-φρούριο», σωστό ντοκουμέντο.
Με την ευκαιρία της επικείμενης αθηναϊκής της προβολής, πρόλαβα τον δημιουργό της λίγο προτού επιστρέψει στα πολεμικά μέτωπα της Ουκρανίας όπου εργάζεται τους τελευταίους επτά μήνες, με μικρά διαλείμματα όπως αυτό που του επιτρέπει να βλέπει την οικογένεια που έχουν φτιάξει με την καλή συνάδελφο Τζένη Τσιροπούλου, η οποία βοήθησε στο σκριπτ και την παραγωγή. «Δεν κάνω μέσα από την ταινία κάποια πολιτική δήλωση ούτε θέλω να εκβιάσω κάτι, ας τη δει το κοινό και ας κρίνει. Πιστεύω, όμως, ότι κάθε θεατής που διατηρεί ίχνη έστω ανθρωπιάς θα σοκαριστεί, θα προβληματιστεί και θα θυμώσει, με τον ίδιο τον εαυτό του καταρχάς».
«Όλα αυτά τα χρόνια το στομάχι μου σκληραγωγήθηκε πολύ, αναθεώρησα επίσης αρκετά πράγματα. Όμως ο θάνατος δεν συνηθίζεται και υπήρχαν μέρες που τον "μύριζα" προτού τον δω».
— Μια μικρή εισαγωγή στο ντοκιμαντέρ;
Είναι μια δουλειά 15 ετών που γυρίστηκε κυρίως στην Ελλάδα, κάποια όμως στιγμιότυπα γυρίστηκαν σε συνοριακά περάσματα της Τουρκίας και των Βαλκανίων. Εστίασα σε περιστατικά που είχα μεν καταγράψει ως αυτόπτης μάρτυρας αλλά παρέμεναν αδημοσίευτα, πράγματα άγνωστα ακόμα και σε ανθρώπους που εργάζονται στο πεδίο. Μιλάμε για ζόρικες, ακραίες σκηνές και καταστάσεις που δεν θα παρουσίαζε ποτέ ένα δελτίο ειδήσεων, θα πρέπει δηλαδή ο θεατής να προετοιμαστεί για πολλές ψυχολογικές «σφαλιάρες».
— Κάποια από αυτά;
Οι συμπεριφορές πολλών λιμενικών απέναντι στους πρόσφυγες καταρχάς. Είχα ξέρεις παλιότερα ειδική άδεια να ακολουθώ σκάφη του Λιμενικού στις περιπολίες τους και, παρότι το γνώριζαν, συνέχιζαν να κάνουν αυτό που θεωρούσαν δουλειά τους.
— Εννοείς τις βίαιες επαναπροωθήσεις;
Δεν έχω καταγράψει τέτοια περιστατικά στη θάλασσα, παρεκτός ένα που συνέβη στην ελληνοαλβανική μεθόριο με Αλβανούς συνοριοφύλακες να επαναπροωθούν πρόσφυγες στην Ελλάδα. Θα δεις όμως στην ταινία βάρβαρες συμπεριφορές καθώς επίσης μαρτυρίες προσφύγων σχετικά με αυτή την απαράδεκτη πρακτική σχετικά με Έλληνες αλλά και ξένους συνοριοφύλακες της Frontex στον Έβρο. Ήμουν για παράδειγμα παρών όταν μια μεγάλη ομάδα προσφύγων κατάφερε να περάσει το ποτάμι, κι όταν λίγες μέρες αργότερα τους ξανασυνάντησα κάπου κρυμμένους, μου είπαν ότι τους επιτέθηκαν «κομάντος» που φορούσαν κουκούλες και μιλούσαν γερμανικά, τους χτύπησαν, τους έσπασαν τα κινητά και πήραν μαζί τους όσους δεν πρόλαβαν να διαφύγουν.
— Ο οποίος Έβρος ξανάρθε πρόσφατα στη δημοσιότητα με την περίπτωση των 32 προσφύγων που είχαν εγκλωβιστεί σε μια νησίδα αμφιλεγόμενης κυριότητας.
Δεν θα ήθελα να μπω σε πολιτική κουβέντα, η ουσία ωστόσο είναι ότι στο νησάκι αυτό βρίσκονταν παρατημένοι επί μια ολόκληρη βδομάδα 32 άνδρες, γυναίκες και παιδιά, κάτι εντελώς απάνθρωπο. Η Ελλάδα όφειλε να σπεύσει να τους διασώσει καταρχάς και ύστερα ας τους υπέβαλε σε όλες τις προβλεπόμενες από τον νόμο διαδικασίες. Αντί αυτού προτίμησε πάλι να εκμεταλλευτεί πολιτικά το ζήτημα, όπως άλλωστε κάνουν και οι Τούρκοι με κάθε ευκαιρία. Αυτό που συμβαίνει σε Έβρο και Αιγαίο είναι εργαλειοποίηση και ψηφοθηρία σε βάρος απελπισμένων ανθρώπων. Την ίδια στιγμή στα ελληνοβουλγαρικά σύνορα γίνεται χαμός, δεν θα το πιστεύεις πόσος κόσμος περνάει από εκεί για να συνεχίσει προς δυτική και βόρεια Ευρώπη. Ακόμα και στην Ειδομένη που πια δεν «παίζει» στην ειδησεογραφία περιμένουν καθημερινά να περάσουν εκατοντάδες πρόσφυγες. Μπορεί οι ροές να μειώθηκαν, καθώς στα πιο νευραλγικά περάσματα υπάρχει πια περισσότερη φύλαξη και οι επαναπροωθήσεις έχουν πυκνώσει, δεν σταμάτησαν όμως ουσιαστικά ποτέ, ούτε και πρόκειται όσο δεν αντιμετωπίζονται στη ρίζα τους οι αιτίες που τις δημιουργούν: πόλεμοι, αυταρχικά καθεστώτα, ανέχεια, είτε ένταξη σε διωκόμενες εθνικές, φυλετικές, θρησκευτικές είτε διαφορετικού ερωτικού προσανατολισμού κοινωνικές ομάδες. Το σίγουρο είναι ότι υπάρχουν πια περισσότεροι νεκροί – Εύβοια, Κύθηρα, Σάμος, Κρήτη, κάθε βδομάδα σχεδόν έχουμε κι ένα πολύνεκρο ναυάγιο… Στις 1/11 στο στενό του Καφηρέα πνίγηκαν 27 άνθρωποι και στα περισσότερα μέσα η είδηση πέρασε στα «ψιλά», φαντάζεσαι τι χαμός θα γινόταν αν επρόκειτο για Γερμανούς τουρίστες π.χ.; Τόσους θανάτους αυθημερόν δεν έχεις ούτε σε εμπόλεμες ζώνες, την ίδια μέρα στην Ουκρανία καταγράφηκαν θυμάμαι πέντε ή έξι νεκροί.
— Αλλά οι τραγωδίες αυτές είναι δυστυχώς αναμενόμενες καθώς πολλοί πρόσφυγες προσπαθούν από τη μικρασιατική ακτή να πάνε πια κατευθείαν στην Ιταλία.
Εννοείται, κάτι που αυξάνει βέβαια και το «κόμιστρο», προς μεγάλη ικανοποίηση των διακινητών. Δεν γίνεται, όμως, μια χώρα με τόσο μεγάλη εμπειρία στο μεταναστευτικό/προσφυγικό να εξακολουθεί να το διαχειρίζεται τόσο ανεύθυνα, πράγμα που αφορά όλες τις κυβερνήσεις των τελευταίων 15-20 ετών. Όλο αυτό που συμβαίνει είναι ένα τεράστιο λάθος. Βλέπεις τον άλλο στη θάλασσα, δώσε του το χέρι, ανέβασέ τον στο σκάφος και για τα υπόλοιπα υπάρχουν κανόνες και διακρατικές συμφωνίες, οι οποίες βεβαίως και θα πρέπει να ισχυροποιηθούν, δεν γίνεται 2-3 χώρες της Ε.Ε. να σηκώνουν όλο το βάρος. Έβλεπες, π.χ., προ ετών Πολωνούς συνοριοφύλακες στη Λέσβο, ενώ η Πολωνία δεχόταν μηδέν πρόσφυγες! Το προσφυγικό δεν πρόκειται να λυθεί ποτέ πάνω στη θάλασσα ή στους φράκτες στα χερσαία σύνορα. Όσες φορές κι αν τους γυρίσεις πίσω, οι άνθρωποι θα ξαναεπιχειρήσουν να περάσουν παρ’ όλους τους κινδύνους, γιατί απλούστατα είναι η μόνη τους επιλογή.
— Άλλα περιστατικά που χαράχτηκαν περισσότερο στη μνήμη σου;
Υπάρχουν αρκετά πράγματα, γυρίσματα σε μέρη που δεν μπαίνει εύκολα κάμερα, σκηνές από νυχτερινές περιπολίες του Λιμενικού, από διασώσεις προσφύγων από εθελοντές, από ναυάγια, συλλήψεις κ.λπ. Όμως, ξέρεις, δεν θέλω να πέσω στην «παγίδα» να ξεχωρίσω κάποιο περιστατικό, ούτε καν στον αριθμό των νεκρών μεταξύ δύο ναυαγίων δεν μπορεί να γίνει σύγκριση. Εδώ χάνονται ζωές, τι σημασία έχει αν είναι δύο ή είκοσι δύο; Δεν μπαίνει στο ζύγι ο ανθρώπινος πόνος. Αν όμως με ρωτάς ποια συνθήκη ήταν η δυσκολότερη, θα έλεγα το ναυάγιο της 28ης Οκτωβρίου του ’15 στη Λέσβο, που αναφέρεται εκτενώς και στο ντοκιμαντέρ. Εκεί είχαμε κιόλας, αν θυμάσαι, 43 νεκρούς, 19 από τους οποίους παιδιά.
— Μίλησες πριν για εθελοντές διασώστες. Κάποιο σχόλιο μέσα από τη δική σου εμπειρία για την προσφορά των ΜΚΟ, η οποία γίνεται συχνά αντικείμενο πολιτικών και άλλων αντιπαραθέσεων;
Όσοι ασχολούμαστε με το αντικείμενο ξέρουμε ότι υπάρχουν ελληνικές και ξένες ΜΚΟ με σοβαρότητα, ήθος και μεγάλη προσφορά. Εμφανίστηκαν όμως και οργανώσεις-«αλεξίπτωτα» που αντιμετωπίζουν τους πρόσφυγες και τους μετανάστες σαν να είναι τα κατοικίδιά τους. Αλλά με το να μοιράζεις απλώς κρουασάν και νερά δεν λύνεις το προσφυγικό, δημιουργείς αντίθετα σχέση αλληλεξάρτησης μαζί του και σκοπός μιας ΜΚΟ δεν πρέπει να είναι η διαιώνιση ενός προβλήματος, μαζί και της ύπαρξής της, αλλά η εξάλειψή του. Θα πω ωστόσο εδώ ότι διαφωνώ με το «κυνήγι μαγισσών» – το καταρχήν πρόβλημα είναι οι μεταναστευτικές πολιτικές και όχι η δράση των εθελοντών και των ΜΚΟ. Οι πρόσφυγες έχουν, επιπλέον, δικαιώματα κι αυτό χρειάζεται να το υπενθυμίζει κάποιος διαρκώς στους αρμόδιους. Η στέρηση δικαιωμάτων και η απουσία ουσιαστικής στήριξης είναι που ευνοούν την εμπορία ανθρώπων και την παρανομία. Δεν γίνεται να τους καταγράφεις απλώς και να τους παρατάς μετά στην τύχη τους.
— Αν σου ζητούσα μια αποτίμηση του προσφυγικού τα δεκαπέντε αυτά χρόνια που δουλεύεις στο πεδίο;
Πρόκειται για έναν φαύλο κύκλο. Βλέπεις, ας πούμε, στην ταινία πλάνα μεταναστών από το 2009 να κρέμονται από πλοία στο λιμάνι της Πάτρας κι αν πάμε μαζί τώρα δα στο λιμάνι αυτό, πάλι μετανάστες που προσπαθούν να περάσουν στην Ιταλία θα δεις. Τα ίδια και στο λιμάνι της Ηγουμενίτσας. Τίποτα δεν έχει αλλάξει, απλώς αυξομειώνονται οι ροές και διαφοροποιούνται κάπως οι εθνικότητες. Γι' αυτό λέω ότι το ζήτημα χρειάζεται μια άλλη προσέγγιση. Όλα αυτά τα χρόνια το στομάχι μου σκληραγωγήθηκε πολύ, αναθεώρησα επίσης αρκετά πράγματα. Όμως ο θάνατος δεν συνηθίζεται και υπήρχαν μέρες που τον «μύριζα» προτού τον δω. Δεν έχω να προσφέρω κάποια έτοιμη λύση, ούτε λέω να μη γίνεται κανένας έλεγχος στα σύνορα, υπάρχουν όμως νόμιμες διαδικασίες – καλές, κακές, προβληματικές, άλλο αυτό– που οφείλει να ακολουθεί μια ευνομούμενη χώρα όπως π.χ. το δικαίωμα ενός πρόσφυγα να μπορεί να ζητήσει άσυλο…
— Πάντως στην Ευρώπη υπάρχουν πια και θεσμικές αντιδράσεις στην πρακτική των pushbacks.
Πράγματι, το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο ανέστειλε δύο φορές τη χρηματοδότηση της Frontex καθώς το πόρισμα της OLAF (Ευρωπαϊκή Υπηρεσία Καταπολέμησης της Απάτης) καταλόγισε σοβαρές ευθύνες στην ηγεσία της για συγκάλυψη σχετικών καταγγελιών. Όπως εξάλλου γράφει και ο Απόστολος Φωτιάδης στο βιβλίο του «Έμποροι των συνόρων» (εκδ. Ποταμός), τα χρήματα που είχε ξοδέψει η Frontex ως το ‘15 για την «προστασία» των ευρωπαϊκών συνόρων από τους πρόσφυγες ήταν πολύ περισσότερα από όσα δαπανώνται για την υποδοχή τους.
— Η ελληνική κοινωνία πόσο άραγε έχει κατανοήσει το προσφυγικό; Γιατί πλέον δείχνει να είναι στην πλειοψηφία της όχι απλώς εχθρική αλλά αδιάφορη. Άλλοτε ένα πολύνεκρο ναυάγιο μάς σόκαρε, τώρα δεν γίνεται καν πρώτη είδηση.
Μας συμβαίνει αυτό που περιγράφει κάπου νομίζω ο Καμύ, ότι το πρόβλημα δεν είναι η χολέρα καθαυτή, είναι το γεγονός ότι τη συνηθίζεις. Κάτι αντίστοιχο είχε πει και ο Χατζιδάκις για το τέρας που επειδή του μοιάσαμε δεν το αναγνωρίζουμε πια. Χαμένοι στα δικά μας προβλήματα καθημερινής επιβίωσης που συνέχεια οξύνονται, έχουμε αποκτηνωθεί, το τελευταίο που μας ενδιαφέρει είναι αν πνίγονται κάπου κάποιοι συνάνθρωποί μας. «Ποιος τούς φταίει, ας μην ξεκινούσαν αυτό το ταξίδι», τέτοια ακούς. Δεν υπάρχει μόνο οικονομική κρίση αλλά και μια κρίση αλληλεγγύης ελληνική και ευρωπαϊκή, μια έλλειψη ενσυναίσθησης επίσης, λες και το προσφυγικό πάντα θα αφορά κάποιους άλλους. Ποτέ όμως δεν ξέρεις τι σου ξημερώνει. Αν έλεγες πριν από δέκα χρόνια στους Σύριους ή στους Ουκρανούς ότι σύντομα οι χώρες τους θα γίνονταν εμπόλεμες ζώνες, θα γελούσαν.
— Ποιο είναι όμως το «άλλο μισό» που εξυπονοεί ο τίτλος της ταινίας;
Είναι μια φράση «ποιητική αδεία». Αναρωτιέμαι, ξέρεις, καμια φορά, είμαστε άραγε εμείς το «άλλο μισό» των προσφύγων, μήπως πάλι εκείνοι βλέπουν το ίδιο σε μας; Πηγή έμπνευσης ήταν ένα φωτορεπορτάζ του πρωτοπόρου Γιάκουμπ Ρις όπου κατέγραφε τις ζωές των μεταναστών στο Μανχάταν το 1890 και το οποίο κυκλοφόρησε σε βιβλίο. Άνθρωποι που επειδή δεν υπήρχαν πολλά ενοικιαζόμενα δωμάτια, ούτε και οι ίδιοι είχαν αρκετά χρήματα, συχνά κοιμούνταν σε πατώματα ξενοδοχείων, επ’ αμοιβή φυσικά. Άκουσα την Πηνελόπη Πετσίνη να το αναφέρει σε ένα σεμινάριο στην ΕΦΕ και κόλλησα!
— Ασχολείσαι πολλά χρόνια και με το προσφυγικό και με το πολεμικό φωτορεπορτάζ. Νομίζω ότι κι αυτά είναι πεδία αλληλένδετα.
Σίγουρα. Δουλεύοντας σε χώρες και περιοχές που «παράγουν» πρόσφυγες, έχω δει από πρώτο χέρι πώς ξεκινάει όλο αυτό. Κάποιοι, ξέρεις, με χαρακτηρίζουν πολεμικό ανταποκριτή, όμως εγώ με θεωρώ απλώς αυτόπτη μάρτυρα, προνομιούχο φυσικά, καθώς μπαίνω στον κίνδυνο αυτόν κατ’ επιλογή, αντίθετα από τους ανθρώπους που συναντώ και φωτογραφίζω. Επειδή, μάλιστα, τυχαίνω ελεύθερος επαγγελματίας, αποφασίζω ο ίδιος πού θα πάω κάθε φορά. Εκείνοι, όμως, είναι οι πραγματικοί ήρωες, όχι οι φωτορεπόρτερ και οι δημοσιογράφοι, όσο «παράτολμες» κι αν είναι οι αποστολές μας. Γιατί εμείς μπορούμε ανά πάσα στιγμή να επιστρέψουμε στην ασφάλεια του σπιτιού μας, αυτοί όχι. Ακόμα κι αν μας συμβεί κάτι κακό, εμείς «πήγαμε γυρεύοντας»!
— Συνηθίζονται άραγε ο πόνος και ο θάνατος; Έχοντας δει τόσα, έπιασες ποτέ τον εαυτό σου να λειτουργεί «διεκπεραιωτικά»;
Όχι. Με έχω πιάσει να βάζω τα κλάματα καθώς φωτογράφιζα, να παρατάω την κάμερα γιατί δεν γινόταν να συνεχίσω, να νιώθω απόγνωση. Όμως όχι, δεν συνηθίζεται ο θάνατος, όσο κι αν τον έχεις ξαναδεί, όσο καλά κι αν έχεις προετοιμαστεί. Επαναλαμβάνω, εντούτοις, ότι μιλώ όντας προνομιούχος, δεν είναι δηλαδή κάτι να θαυμάσεις. Θα μου ήταν, ξέρεις, εύκολο να αφηγηθώ μια ωραία ιστορία που να με κολακεύει κιόλας, όμως η αυτοπροβολή είναι μεγάλη παγίδα στο επάγγελμά μας. Ούτε σε φίλους δεν μιλώ γι’ αυτά, δείτε τις φωτογραφίες μου, δείτε την ταινία, τους λέω! Ήρωας δεν είμαι εγώ αλλά ο Σύριος πρόσφυγας που πήρε τη γυναίκα, τα δυο παιδιά και την ηλικιωμένη μαμά του, διέσχισαν όλη την Τουρκία και μπήκαν σε ένα σάπιο βαρκάκι για να περάσουν απέναντι και να δοκιμάσουν την τύχη τους στα σκοτεινά μονοπάτια των ευρωπαϊκών συνόρων.
— Βρίσκεσαι στην Ουκρανία πάνω από επτά μήνες, καλύπτεις εξαρχής τον πόλεμο για διάφορα μέσα. Πώς εκτιμάς την κατάσταση;
Είδα ότι ακόμα και στις αμφισβητούμενες περιοχές οι απλοί Ρώσοι και Ουκρανοί, οι αγρότες, οι εργάτες, οι ταξιτζήδες, οι δασκάλες, οι μαγείρισσες κ.λπ. δεν έχουν ουσιαστικά τίποτα να χωρίσουν. Το τι συμβαίνει πιο πίσω και πιο πάνω, δεν έχω τη γνώση να το κρίνω. Είδα, όμως, νέα παιδιά 19-20 χρονών να κείτονται νεκρά δίπλα από ένα κατεστραμμένο φορτηγό ή άρμα με μόνο τις στολές να ξεχωρίζουν τα μεν από τα δε, παιδιά που χάθηκαν πρόωρα σε έναν πόλεμο στον οποίο δεν ήξεραν καν γιατί τα έστειλαν.
— Τι θα έλεγες σε έναν υποψήφιο μάχιμο φωτορεπόρτερ;
Να ανοίξει τα μάτια του και να δει τον αθέατο «πόλεμο» που συμβαίνει γύρω μας καταρχάς, στο διπλανό ή και στο δικό του διαμέρισμα, στην πολυκατοικία, στη γειτονιά, στην πόλη του. Να αναζητήσει τους άστεγους, τους ανήμπορους, τους πεινασμένους, τα αδέλφια και τους φίλους μας που τελειώνοντας τις σπουδές τους φεύγουν κι αυτοί μετανάστες γιατί ο τόπος δεν τους χωρά. Ας κυνηγήσει πρώτα τέτοιες καθημερινές ιστορίες και ύστερα ας πάει να καλύψει πολεμικές συγκρούσεις, μια εμπειρία που πάντως δεν θα σύστηνα σε κανέναν.
— Πόσο βοηθά πιστεύεις στην ευαισθητοποίηση του κοινού η δημοσίευση «σκληρών» φωτογραφιών και βίντεο σαν αυτά που βλέπουμε στο «Άλλο Μισό»;
Υπάρχουν κανόνες δεοντολογίας που κι εγώ ακολουθώ, προτιμώ μάλιστα να φωτογραφίζω αφήνοντας κάποιον υπαινιγμό ώστε να μην δίνω έτοιμη, «μασημένη» τροφή στον θεατή. Χρειάζονται, ωστόσο, και οι ωμές εικόνες μήπως και συγκινηθούν εκείνοι που παίρνουν αποφάσεις ή μήπως κάποιοι άλλοι άνθρωποι τους πιέσουν να τις ξανασκεφτούν. Θα θυμάσαι τη φωτογραφία με το πνιγμένο αγοράκι, τον Αϊλάν Κουρντίζ, που είχε κάνει τον γύρο του κόσμου το ’15. Έχεις ιδέα πόσα τέτοια παιδάκια πήγαν άκλαυτα αυτήν τη βδομάδα στο Αιγαίο και τη Μεσόγειο; Γι’ αυτό σου λέω.
Giorgos Moutafis - The Other Half (Trailer)
Σενάριο-Σκηνοθεσία: Γιώργος Μουτάφης
Διεύθυνση φωτογραφίας: Γιώργος Μουτάφης
Κάμερα: Γιώργος Μουτάφης
Επιμέλεια σεναρίου: Τζένη Τσιροπούλου
Μοντάζ: Γωγώ Μπεμπέλου
Πρωτότυπη μουσική: Δημήτρης Μυστακίδης
Συντονισμός Post-Production: Τζένη Τσιροπούλου
Βοηθός μοντάζ: Γιώργος Κολιός-Τσιρογιάννης
Επεξεργασία-Μίξη ήχου: Νίκος Λιναρδόπουλος
Χρωματική διόρθωση: Δημήτρης Καρτέρης
Η ταινία ολοκληρώθηκε με την υποστήριξη του iMEdD και των οργανώσεων Pro Asyl και RSA.
Η ταινία του Γιώργου Μουτάφη «The Other Half» θα προβληθεί στον κινηματογράφο Δαναό στις 3 και 4 Δεκεμβρίου 2022.
Η προπώληση εισιτηρίων ξεκινά στις 25/11.
