Tar: Πέντε αστεράκια, ένα αριστούργημα!

Ταρ: Πέντε αστεράκια, ένα αριστούργημα! Facebook Twitter
Καμία άλλη πλην της Great Cate δεν θα ήταν σε θέση να φέρει σε πέρας ένα ερμηνευτικό επίτευγμα τόσο πολύπλοκο, κάτι με το οποίο προφανώς συμφωνεί και ο σκηνοθέτης Τοντ Φιλντ, που έγραψε το σενάριο με εκείνην αποκλειστικά στο μυαλό του. 
0

Με αφορμή, αλλά όχι επίκεντρο, το #ΜeΤoo, το Tar εξερευνά καθηλωτικά την αλαζονεία της εξουσίας και τη λεπτή δυναμική των σχέσεων. Μετά από δεκαέξι χρόνια απουσίας, ο Τοντ Φιλντ αρνείται να υποκύψει στην επικαιρότητα των social δικαστηρίων, παραθέτει ένα μακρύ επιχείρημα για τη σημασία του ελέγχου του χρόνου και μας συστήνει ένα σύγχρονο ρεσερσέ είδωλο, και ιερό και τέρας: με το που εφορμά στο πόντιουμ με αταλάντευτη αποφασιστικότητα, και στην επόμενη μακρά σεκάνς δίνει μια βιογραφική συνέντευξη στον (πραγματικό) δημοσιογράφο του «New Yorker», Άνταμ Γκόπνικ, με περίσσια αυτοπεποίθηση και timing που συνειδητά φλερτάρει με την ποπ κουλτούρα, χωρίς ούτε λεπτό να μας φορτώνει με την πλούσια κλασική της παιδεία, αναρωτήθηκα σιωπηλά και άβολα γιατί δεν γνωρίζω τίποτε για τη Λίντια Ταρ, την κεντρική ηρωίδα της ομώνυμης ταινίας, η οποία υποτίθεται πως έχει σαρώσει όλα τα βραβεία, δισκογραφεί εκτεταμένα στην Deutsche Grammophon και θεωρείται δικαίως η μεγαλύτερη εν ζωή γυναίκα μαέστρος – και όχι «μαέστρα», όπως χαριτολογεί, χωρίς να χρωματίζει τη διάκριση φύλου σε έναν χώρο που έχει κατακτήσει πανηγυρικά.

Δεν τη γνωρίζω, γιατί δεν υπάρχει: η Κέιτ Μπλάνσετ πείθει μεθυστικά πως το φανταστικό, βλοσυρό πρόσωπο που υποδύεται με ατσάλινο τσαγανό την ώρα που ο κόσμος γύρω και μέσα της γκρεμίζεται στο μικρό χρονικό διάστημα που περιγράφεται στο έργο έχει σάρκα, οστά και ολύμπια ψυχραιμία εν μέσω σοβαρότατης κρίσης.

Ένα αξέχαστο πορτρέτο στην πιο πλήρη, ανατριχιαστική εμπειρία της χρονιάς, ένας χαρακτήρας που, όπως συμβαίνει συστηματικά στη φιλμογραφία του σκεπτικιστή Φιλντ, ταυτόχρονα προσκαλεί και αψηφά την κρίση των άλλων.

Όλα πηγαίνουν ρολόι στην αρχή και σταδιακά ξεκουρδίζεται ένα σύμπαν που η Ταρ ελέγχει σε πείσμα της ανδροκρατίας και της συντήρησης στην ιστορική ορχήστρα των ονείρων της, σε ένα πόστο περίβλεπτο, με ένα status χωρίς προηγούμενο.

Καμία άλλη πλην της Great Cate (με C, γιατί η προηγούμενη ήταν η Χέpμπορν, με K) δεν θα ήταν σε θέση να φέρει σε πέρας ένα ερμηνευτικό επίτευγμα τόσο πολύπλοκο, κάτι με το οποίο προφανώς συμφωνεί και ο σκηνοθέτης Τοντ Φιλντ, που έγραψε το σενάριο με εκείνην αποκλειστικά στο μυαλό του. 

Ταρ: Πέντε αστεράκια, ένα αριστούργημα! Facebook Twitter
Η Ταρ είναι ροκ σταρ σε ένα περιβάλλον διαδρομιστών και καταπιεσμένων γραφειοκρατών της επετηρίδας, busy και corporate, μεθοδική και προσηλωμένη σε μια καριέρα εγωκεντρική και ρηξικέλευθη, που όμως έκανε λάθος.

Τα πρώτα σύννεφα διαφαίνονται όταν σε μια ακρόαση επίδοξων διευθυντών ορχήστρας ταπεινώνει έναν νεαρό που τολμά να αντιπαθεί τον Μπαχ. Εμμένοντας στον διαχωρισμό του καλλιτέχνη από την προσωπική του ζωή, αυτοπροσδιορίζεται ως «U-Haul lesbian» (όρος που αναφέρεται στη στερεοτυπική αντίληψη ότι οι λεσβίες δεσμεύονται εύκολα σε σχέσεις) για να διασκεδάσει τις εντυπώσεις και να μην μπερδευτεί το κοινό ως προς τη σεξουαλική της προτίμηση, και αμέσως δίνει έμφαση στην ποικιλία συναισθημάτων που οφείλει να εγείρει η παρτιτούρα στον καθοδηγητή της ορχήστρας.

Σε μια άλλη από τις θεσπέσιες στιγμές στον άμβωνα της κατήχησής της, σταματά ξανά και ξανά την ορχήστρα κατά τη διάρκεια πρόβας του αγαπημένου της Μάλερ, θεωρώντας πως οι μουσικοί δεν έχουν συλλάβει την ακαταστασία του, ίσως επειδή έχουν δει πολλές φορές τον Θάνατο στη Βενετία! Είναι το όνειρό της να διευθύνει την πέμπτη συμφωνία του, εκστασιάζεται στην ιδέα, ερωτοτροπεί με την τελειότητα και την υστεροφημία της ‒ εκεί φαίνεται πως είναι η αρχιτέκτων του οικοδομήματος Λίντια Ταρ.

Μέντορας της Αμερικανίδας Λίντια δεν υπήρξε ποτέ ο Φον Κάραγιαν αλλά ο Λέναρντ Μπερνστάιν, ο ιδιοφυής εκλαϊκευτής της κλασικής μουσικής στις μάζες μέσω των χαρισματικών τηλεοπτικών του εμφανίσεων, καθώς και της απενοχοποίησης του συναισθήματος στο σκουριασμένο ιδίωμα.

Η Ταρ είναι ροκ σταρ σε ένα περιβάλλον διαδρομιστών και καταπιεσμένων γραφειοκρατών της επετηρίδας, busy και corporate, μεθοδική και προσηλωμένη σε μια καριέρα εγωκεντρική και ρηξικέλευθη, που όμως έκανε λάθος: δεν φρόντισε όλες οι κρεμάστρες της ντουλάπας της να κοιτούν προς την ίδια κατεύθυνση, όπως τη συμβούλεψε ο γηραιός προκάτοχός της, που τον άκουγε προσεκτικά στα τακτικά τους γεύματα. Δεν καταδέχεται καν να καλύψει τα νώτα της: όταν την αποκαλούν fucking bitch, αντί να εκραγεί, να βρίσει, να το «χάσει» με κάποιον τρόπο, αντιγυρίζει μετά βδελυγμίας τη λέξη «ρομπότ», τον αγαπημένο της χαρακτηρισμό για τις διαδικτυακές μάζες και τους «σαλιερικά» μέτριους αυτού του κόσμου.

Παρασυρμένη από τη δύναμη που απέκτησε με τις σωστές κινήσεις και το ταλέντο της, δεν διέκρινε τις ρωγμές στο αφήγημα που έχτισε. Η ψυχρή αδιαφορία που επέδειξε προς μια νεαρή πρώην ευνοούμενή της, σε συνδυασμό με το σκωτσέζικο ντους στο οποίο υποβάλλει επίσης την επίδοξη μαέστρο βοηθό της (Νοεμί Μερλάν), ξεσκεπάζει ένα μοτίβο που δεν συνάδει με τη θέση της, αν και συμφωνεί με τη φιλοσοφία της ψυχής που παθιάζεται και ολισθαίνει σε μια σειρά από φάουλ και λάθη που σωρεύονται απειλητικά, πηγάζοντας κυρίως από την υπεροψία και την αίσθηση του αήττητου που έχει πιστέψει για τον εαυτό της – το εξασκεί ακόμη και σε ένα κοριτσάκι που πουλάει νταϊλίκι στην κόρη της, σε μια σκηνή που δεν απέχει πολύ από Χάνεκε.

Ταρ: Πέντε αστεράκια, ένα αριστούργημα! Facebook Twitter
Tο σκωτσέζικο ντους στο οποίο υποβάλλει την επίδοξη μαέστρο βοηθό της (Νοεμί Μερλάν), ξεσκεπάζει ένα μοτίβο που δεν συνάδει με τη θέση της.

Η κακοποιητική συμπεριφορά που η Ταρ αναπτύσσει πάνω στο μοτίβο της ανήθικης χρήσης της ισχυρής θέσης είναι ένα τυπικό #ΜeΤoo παράδειγμα, ωστόσο αυτή η ταινία, όπως και τα In the bedroom και Little Children, οι δυο προηγούμενες του Φιλντ, αφορά την επώδυνη παραδοχή ενός μεγάλου μυστικού και τη διάλυση μιας καλά οχυρωμένης συνθήκης, πάντα στο πλαίσιο ανθρώπων που εκτιμούν ασύμμετρα τις δυνάμεις τους και συχνά παρεξηγούνται. 

Εδώ, η κλίμακα είναι αναγκαστικά ευρύτερη, γιατί το προχωρημένο λεξιλόγιο και ο μεγαλοαστικός περίγυρος της ελίτ του Βερολίνου αυτόματα αυξάνουν τις απαιτήσεις και ψηλώνουν το δράμα, συνεπώς και το σκάνδαλο. Η Μπλάνσετ ανταποκρίνεται περίφημα, εντυπωσιακά και βαθιά, με μια γκάμα που μοιάζει να ενσωματώνει το σύνολο του κινηματογραφικού της ρεπερτορίου, από τον χαμαιλεοντισμό του Ντίλαν και την απελπισία της Τζάσμιν, τη φιλοδοξία της Κάθριν και τη χειριστικότητα της Κάρολ, μέχρι την πονηρή γενναιοδωρία της γυναίκας που με το ένα χέρι δαμάζει τον χρόνο του ήχου, σαν να περπατά στο νερό, και με το άλλο δίνει νέο σχήμα σε οικεία, κουρασμένα αριστουργήματα.

Αυτά ακούγονται υψιπετή και επιτηδευμένα, αλλά η Μπλάνσετ, χωρίς να χρειάζεται δεκατρείς ρόλους, όπως στο Μανιφέστο, μεγαλουργεί και εννοεί κάθε λέξη. Οι απαντήσεις της πάντα προβλέπουν την πλοκή και προλαβαίνουν τους άλλους, ακόμα και όταν ψεύδεται ή όταν χάνει την παρτίδα.

«Όλα, εκτός από την αγάπη στην κόρη μας, είναι προϊόντα συναλλαγής για σένα», της λέει απογοητευμένη η σύντροφός της και πρώτο βιολί στη Φιλαρμονική (η εξαιρετική Νίνα Χος). Ίσως η πιο διαφωτιστική σεκάνς για τον χαρακτήρα της Ταρ είναι όταν χάνεται στους διαδρόμους μιας εγκαταλελειμμένης κατοικίας, ψάχνοντας τη μικρή προστατευόμενή της.

Αποπροσανατολισμένη, σκοντάφτει και πέφτει, σαν να θέλει να ξεφύγει από κάποιον. Όχι μόνο αποκρύπτει το ατύχημα, αλλά επινοεί μια ιστορία που τη βγάζει παλικάρι. Προκαλεί το ενδιαφέρον, χωρίς λόγο. Το εγώ της βασιλεύει, ακόμα κι όταν κανείς δεν ενδιαφέρεται.

Ο Φιλντ, κλείνοντας την οξύτητα της καθημερινότητας του Πολάνσκι με τη μεγαλειώδη πτώση στο σινεμά του Κιούμπρικ, επιδεικνύει την αξιοθαύμαστη ισορροπία που συνήθως έχει στις υπομονετικές σκηνές του και ίσως από κει και πέρα η Λίντια συνειδητοποιεί πως το πρόβλημα χρειάζεται δραστική αντιμετώπιση.

Ταρ: Πέντε αστεράκια, ένα αριστούργημα! Facebook Twitter
Η Μπλάνσετ ανταποκρίνεται περίφημα, εντυπωσιακά και βαθιά, με μια γκάμα που μοιάζει να ενσωματώνει το σύνολο του κινηματογραφικού της ρεπερτορίου.

Ο Αμερικανός σκηνοθέτης, που με το Tar συμπληρώνει τρεις προσωπικές υποψηφιότητες Όσκαρ, σπέρνει μικρά σημάδια για το background της σε μια ταινία πολλών και σημαντικών λεπτομερειών που η Μπλάνσετ αφομοιώνει σχεδόν μαγικά, για να φτάσει σε μια σοκαριστκή αποδόμηση που εκ πρώτης όψης φαντάζει παράταιρη με το προφίλ της σιδηράς ερμηνεύτριας των κορυφαίων συνθετών, αν και έχει φροντίσει συστηματικά να τορπιλίσει την κέρινη μάσκα που έντεχνα φοράει μπροστά στους «υπηκόους» της, αφήνοντάς μας να διακρίνουμε την εύθραυστη αγωνία πίσω από την ύποπτη τελειότητα.

Το παράξενο φινάλε δεν θα μπορούσε παρά να γλιστρήσει με φόρα και να προσγειωθεί σε μια άλλη πραγματικότητα που μοιάζει εξωγήινη (γεφυρώνοντας ωστόσο το εξωτικό ξεκίνημα με τους ήχους του Αμαζονίου στους τίτλους αρχής), αν και απαραίτητη για ό,τι έχει προηγηθεί. Διότι ποια είναι η χειρότερη τιμωρία για την επίδοξη ερμηνεύτρια του Μάλερ; Μουσική για videogame, ασφαλώς! 

Ο χρόνος, που τόσο απαλά χαϊδεύει την Ταρ στις σκηνοθετημένες της παραστάσεις (συνεντεύξεις, διαλέξεις ή ένας αργός χορός στο σπίτι με τη σύντροφό της, δεν έχει σημασία), παύει να την υπηρετεί όταν ξεπερνά τα όρια της ύβρεως και πρωταγωνιστεί δραματικά στην τρίτη πράξη: η ρήξη του μετρονόμπυ στοίχειωνε τη Λίντια σαν εφιάλτης που απειλούσε τον κατακτημένο της έλεγχο, και παρά τις προειδοποιήσεις, τα απελπισμένα βλέμματα και την κοινωνική κατακραυγή εκείνη συνέχιζε αγέρωχη, πατώντας αλαζονικά πάνω στα συντρίμμια. Μόνο η παιδική της ανάμνηση, μια αφελής επίκληση στη δύναμη και στη ροή της μουσικής από τον εμψυχωτικό Μπερνστάιν καταφέρνει να τη συγκινήσει.

Τι περφόρμανς από την Μπλάνσετ! Ένα αξέχαστο πορτρέτο στην πιο πλήρη, ανατριχιαστική εμπειρία της χρονιάς, ένας χαρακτήρας που, όπως συμβαίνει συστηματικά στη φιλμογραφία του σκεπτικιστή Φιλντ, ταυτόχρονα προσκαλεί και αψηφά την κρίση των άλλων. Στα Όσκαρ είναι υποψήφια και φαβορί απέναντι σε μια de facto θεαματική ερμηνεία, της Μισέλ Γεό για το Everything everywhere all at once.

Κι ενώ η ηθοποιός από το Χονγκ Κονγκ είναι επίσης η μία και μοναδική επιλογή στον ρόλο μιας απλής γυναίκας που σε άλλα σύμπαντα είναι σταρ ‒και δέρνει, και κλαίει, και κάνει τα πάντα όλα, γιατί είναι τίγρης και δράκος και crazy rich Αsian‒, η πλάστιγγα, αν πρέπει να συγκρίνουμε, γέρνει άνετα προς την Αυστραλή ηθοποιό, γιατί η Γεό εκτελεί με ακρίβεια ένα πολύπλοκο σενάριο, ενώ η Μπλάνσετ ξεπερνά τη χορογραφία και, ανάμεσα στις γραμμές του λόγου και της πλοκής, ανοίγει τον διάλογο για το κατά πόσο η κατάχρηση εξουσίας δεν είναι μόνο ανδρικό προνόμιο, η κουλτούρα της ακύρωσης δεν περιορίζεται σε εύκολες μουντζούρες, μια πλήρως αυτοκαταστροφική προσωπικότητα διαθέτει τόσο cool βιτρίνα και σε μια βαθύτερη, πιο μεταφυσική διάσταση, ένα μεγάλο μέρος απ’ όσα είδαμε συνέβησαν στο μυαλό της, σαν φαντάσματα από άπιαστες νότες και παρατημένους ανθρώπους.

Το ότι το Tαρ είναι ένα σπουδαίο έργο οφείλεται και στο κοντρ πλονζέ βλέμμα της, αφού το νόημα βρίσκεται στην αντίστιξη της ντελιριακά μοναχικής πορείας μιας γυναίκας με όλον τον κόσμο στη σκιά των μεγάλων γιγάντων της τέχνης, στο λυκόφως μιας αυτοκρατορίας προνομίων και πολυτέλειας.

Δείτε πού προβάλλεται η ταινία.

Οθόνες
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Τοντ Φιλντ

Τοντ Φιλντ / Ο σκηνοθέτης του «Τar» μιλά στη LIFO

Ο υποψήφιος για Όσκαρ σκηνοθέτης και σεναριογράφος του «Tar» Τοντ Φιλντ μιλά στη LiFO για τις «σκανδαλώδεις» πτυχές της ταινίας του και για τη συνεργασία του με την Κέιτ Μπλάνσετ, που παραδίδει μια μεγαλειώδη ερμηνεία.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
Άντρεα Ράιζμπορο

Shortcut / Η μικρή ταινία με τη μεγάλη καρδιά, τη μεγάλη ερμηνεία και τα μεγάλα κονέ

Πώς έφτασε στα Όσκαρ μια ταινία που έμοιαζε να μην έχει δει κανείς εκτός από τους σταρ του Χόλιγουντ που κινητοποιήθηκαν για να αποθεώσουν δημόσια τη συγκλονιστική ερμηνεία της πρωταγωνίστριάς της.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Η φωνή του «τέρατος»: Ο Μάνσον με τα δικά του λόγια σ’ ένα αποκαλυπτικό νέο ντοκιμαντέρ

Οθόνες / Η φωνή του «τέρατος»: Ο Μάνσον με τα δικά του λόγια σ’ ένα αποκαλυπτικό ντοκιμαντέρ

Ένα νέο ντοκιμαντέρ εξετάζει και αμφισβητεί όλα όσα νομίζουμε ότι γνωρίζουμε για τη διαβόητη φιγούρα, παρουσιάζοντας για πρώτη φορά ηχογραφημένες συνομιλίες του σε διάστημα είκοσι ετών.
THE LIFO TEAM
Τα γεγονότα της ζωής

Οθόνες / Κασσαβέτης, Σκορσέζε, Ερίθε: 10 άχαστες προβολές στο φετινό Πανόραμα

Πρεμιέρες, παράλληλες εκδηλώσεις, αφιερώματα: Από τις 21 ως τις 27 Νοεμβρίου, οι κινηματογράφοι Τριανόν, Newman και Στούντιο φιλοξενούν το μακροβιότερο αθηναϊκό κινηματογραφικό φεστιβάλ.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ
Πάνος Χ. Κούτρας: Queer before it was cool, νυν και αεί

Οθόνες / Πάνος Χ. Κούτρας: Queer before it was cool, νυν και αεί

Ο αγαπημένος Έλληνας σκηνοθέτης ξεδίπλωσε σημαντικές στιγμές από τη ζωή και την πορεία του και αφηγήθηκε πολύτιμες ιστορίες που διαμόρφωσαν το queer σινεμά του στο φετινό Iconic Talks Powered by Mastercard που πραγματοποιήθηκε στο 65ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης.
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΔΙΑΚΟΣΑΒΒΑΣ
Τα δέκα αγαπημένα animation του Αλέξανδρου Βούλγαρη (aka The Boy)

Μυθολογίες / Τα 10 αγαπημένα animation του Αλέξανδρου Βούλγαρη (aka The Boy)

«Κάθε φορά που το βλέπω προσπαθώ να καταλάβω πώς έχει οργανωθεί αυτό το χάος»: Ο Αλέξανδρος Βούλγαρης μάς καλεί να ανακαλύψουμε δέκα animation διαφορετικών τεχνικών, που τον έχουν επηρεάσει βαθιά.
ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: ΝΙΝΕΤΤΑ ΓΙΑΚΙΝΤΖΗ
65ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης: Όσα ξεχώρισαν κοινό και επιτροπές

Οθόνες / 65ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης: Όσα ξεχώρισαν κοινό και επιτροπές

Η Fischer, επίσημος χορηγός των Βραβείων Κοινού εδώ και μια δεκαετία, στήριξε για μία ακόμη χρονιά τον θεσμό, απονέμοντας πέντε βραβεία στις ταινίες που συγκέντρωσαν τις περισσότερες ψήφους των θεατών.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
«Dune: Prophecy»: Το κυνήγι του επόμενου «Game of Thrones» συνεχίζεται

Οθόνες / «Dune: Prophecy»: Το κυνήγι του επόμενου Game of Thrones συνεχίζεται

Η σειρά του HBO, που παίρνει τη σκυτάλη από το πραγματικά αξιόλογο «Penguin», προσπαθεί να επικαλεστεί τη συνταγή του μεγάλου hit του καναλιού και ξεστρατίζει από το ατμοσφαιρικό σύμπαν του Ντενί Βιλνέβ.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ
Οι θρυλικοί boomers του 65ου φεστιβάλ θεσσαλονίκης

Pulp Fiction / Οι θρυλικοί boomers του 65ου Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης

Ρέιφ Φάινς, Ζιλιέτ Μπινός, Ματ Ντίλον: Oι διάσημοι, σχεδόν συνομήλικοι ηθοποιοί που τιμήθηκαν με Χρυσό Αλέξανδρο και έδειξαν με τις διαφορετικές επιλογές τους ισάριθμα σίκουελ στην καριέρας τους.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
«Μονομάχος II»: Αν και λιγότερο brutal από τον Ράσελ Κρόου, ο Πολ Μέσκαλ υπόσχεται αίμα στην αρένα

Οθόνες / «Μονομάχος II»: Αν και λιγότερο brutal από τον Ράσελ Κρόου, ο Πολ Μέσκαλ υπόσχεται αίμα στην αρένα

Ένα έπος δράσης και χαρακτήρων που κυλά θεαματικά, ουσιαστικά, υπερβολικά, συγκινητικά, χορταστικά και εμφατικά, όπως όλοι οι υποψήφιοι θεατές αναμένουν εδώ και πολύ καιρό.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
Η πιο διάσημη υπόθεση «απαγωγής από εξωγήινους» αναβιώνει στο Netflix εν μέσω μηνύσεων

Οθόνες / Η απαγωγή του αιώνα αναβιώνει στο Netflix εν μέσω μηνύσεων

Παρότι συμμετείχε στο σενάριο του ντοκιμαντέρ «The Manhattan Alien Abduction», η Λίντα Ναπολιτάνο που ισχυρίζεται ότι απήχθη από εξωγήινους στο κέντρο του Μανχάταν προ 35ετίας μηνύει την πλατφόρμα για αθέτηση της συμφωνίας τους.
THE LIFO TEAM
Ο Άγγελος Φραντζής θέλησε να κάνει μια αστεία ταινία 

Οθόνες / Άγγελος Φραντζής: «Mόνο αν πας στην πηγή των τραυμάτων, μπορείς να απελευθερωθείς»

Μια κουβέντα με τον ακατάτακτο σκηνοθέτη λίγο πριν από την επίσημη πρεμιέρα της νέας του ταινίας «Ο Νόμος του Μέρφυ», μιας σουρεαλιστικής υπαρξιακής κωμωδίας που δεν μοιάζει με καμία από τις προηγούμενες δουλειές του.
ΙΩΝΑΣ ΚΑΛΛΙΜΑΝΗΣ
Γιατί διχάζει τόσο το «The Substance»;

The Review / Γιατί διχάζει τόσο το «The Substance»;

Ο Αλέξανδρος Διακοσάββας και η δημοσιογράφος και κριτικός κινηματογράφου Ιωσηφίνα Γριβέα συζητούν για την πιο αμφιλεγόμενη ταινία της χρονιάς, που έχει προκαλέσει έντονες διαμάχες στα social media, για τη φεμινιστική της διάσταση και για τις γυναικείες φωνές στο σινεμά, που επιτέλους ακούγονται πιο ηχηρά από ποτέ.
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΔΙΑΚΟΣΑΒΒΑΣ