Γεννήθηκα και μεγάλωσα στον Βόλο και έμεινα εκεί ως τα δεκαοχτώ, στο κέντρο του Βόλου, σε ένα πολύ όμορφο περιβάλλον, σε μια οικογένεια με πολλή αγάπη και στοργή. Όταν ήμουν μικρός ήθελα να γίνω χημικός, μου άρεσε να κάνω πειράματα. Είχα εργαστήριο χημείας από τη Γ’ Δημοτικού και από τη ΣΤ’ Δημοτικού είχα διαβάσει τη χημεία της Β’ Γυμνασίου. Από την άλλη, ο πατέρας μου ήταν χομπίστας φωτογράφος και είχε Super8, από τους πρώτους που είχαν βιντεοκάμερα στο σπίτι – δεν ήταν camcorder, δηλαδή δεν είχε και βίντεο μαζί. Αυτήν τη βιντεοκάμερα παίρναμε με τον αδελφό μου και παίζαμε.
• Η πρώτη μου ταινία λεγόταν The masters of kung fu. Είχα βάλει τον αδελφό μου μπροστά από ένα κλαρωτό σεντόνι που είχα κρεμάσει στον τοίχο, και καλά ότι είναι στη ζούγκλα, και επειδή έκανε καράτε, τον τραβούσα να κάνει ασκήσεις, του πετούσα μαξιλάρια για να τα αποφύγει και του έλεγα «μην κοιτάς στην κάμερα». Επειδή κοιτούσε την κάμερα συνεχώς, τσαντίστηκα και αρχίσαμε και πλακωνόμαστε στο ξύλο, και επειδή στην κάμερα υπήρχαν τα πειστήρια ότι πλακωθήκαμε και φοβήθηκα μην τα δουν οι γονείς μου, έσβησα την ταινία! Είχαμε κάνει, όμως, τίτλους αρχής με ζωγραφιές και edit on tape και είχε πολλή πλάκα.
Με ενοχλεί ο οπτικός θόρυβος, αν και τα πάντα, ως εικόνα και ως κατάσταση, όσο κακόγουστα και να είναι, είναι τροφή για κάτι δημιουργικό. Κάτι που μπορεί να θεωρώ αισθητικά άσχημο ίσως μου είναι χρήσιμο.
• Όσο ήμουν στο λύκειο ασχολήθηκα με το ραδιόφωνο, έκανα εκπομπές στον πρώτο καθαρά μουσικό σταθμό του Βόλου, τον Nova FM, που έπαιζε μόνο ξένη μουσική. Έτσι έμαθα πολλά για τη μουσική, μου άρεσε τότε η μπλουζ και η τζαζ και ήθελα να σπουδάσω ραδιόφωνο. Έψαξα ένα course που να έχει μια ποικιλία από πράγματα για να βρω κι εγώ τι μου αρέσει πιο πολύ. Έτσι πήγα να σπουδάσω Media Production στην Αγγλία, όπου κάναμε ραδιόφωνο, New Media –τότε ξεκινούσε όλη η φάση με το ίντερνετ– και είχε και Film Studies. Εκεί άρχισα να ασχολούμαι με το video making. Μετά από τρία χρόνια στην Αγγλία γύρισα, δούλεψα για μια χρονιά σε βιντεοκλίπ και διαφημιστικά ως βοηθός παραγωγής και μετά έφυγα ξανά για να κάνω master σε screen arts, κινηματογράφο και πειραματικό βίντεο στο Σέφιλντ ‒ ήταν από τις πιο ωραίες εποχές για μένα. Γύρισα Αθήνα, πήγα στρατό και μετά έκανα τα χαρτιά μου για το Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο, όπου δίδαξα στο τμήμα κινηματογράφου τα τρία πρώτα χρόνια. Μετά ασχολήθηκα με τη διαφήμιση, τα παράτησα τα ακαδημαϊκά και πήγα εκεί όπου ήταν το χρήμα.
• Το πρώτο φιλμάκι που έκανα λεγόταν Fragments, ήταν βασισμένο στα Αποσπάσματα του ερωτικού λόγου του Ρολάν Μπαρτ, ένα βιβλίο που με είχε συνεπάρει εκείνη την εποχή, τη μετεφηβική, όπως κάθε νέο πονεμένο ερωτευμένο. Πήρα άδεια να βάλω τρεις κάμερες σε ένα καφέ, το Coffee Revolution στο Σέφιλντ, και κάναμε μια ταινία πειραματική. Έβαλα έναν συγκάτοικό μου να ερωτεύεται την κοπέλα που δούλευε εκεί. Ήταν ένα μέρος όπου πήγαινα κάθε μέρα επειδή η αλήθεια είναι ότι ήμουν ερωτευμένος με αυτή την κοπέλα και τελικά όλο αυτό το έκανα ταινία, το πώς κάποιος ερωτεύεται μια κοπέλα η οποία δεν του δίνει πραγματικά σημασία. Ήταν η πρώτη ταινία που έκανα στο master –η πρώτη που έκανα γενικά– και πήγε πάρα πολύ καλά, μια καθηγήτριά μου την έστειλε στο Video Lisboa. Ακολούθησε η Σελήνη 20 ημερών, πάλι ένα πειραματικό φιλμ βασισμένο στο ομώνυμο ποίημα του Τάσου Λειβαδίτη, όπου έπαιξε ο Γιάννης Τότσικας. Εμφανίζεται για πρώτη φορά και ο Αποστόλης, γιατί ήθελα τον πρωταγωνιστή σε μεγάλη ηλικία και σε μετεφηβική. Ο Αποστόλης τότε μόλις είχε μπει στη σχολή. Κι αυτό είχε πάει πολύ καλά, είχαμε πάει στο Raindance Film Festival, αλλά τότε ήταν περίεργα τα πράγματα, δεν υπήρχε το Vimeo να τα ανεβάσεις, δεν υπήρχε και το παιχνίδι των φεστιβάλ, καθόλου.
• Η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία μου είναι ο Φίλος μου ο Larry Gus. Με τον Παναγιώτη μας συνδέει μια σχέση πολλών χρόνων, ο ένας εμπνέει τον άλλον, είναι από τα λίγα άτομα που μπορούν να με καταλάβουν, όπως μπορώ να τον καταλάβω κι εγώ με τον πιο απλό τρόπο. Έχουμε το ίδιο χιούμορ, τις ίδιες αναφορές, που είναι πολύ σημαντικό. Νομίζω ότι τώρα περνάω αυτό που περνούσε ο Παναγιώτης όταν είχε κάνει τον πρώτο δίσκο με την DFA, το ίδιο ακριβώς. Δηλαδή, ό,τι είχα καταγράψει τότε στην ταινία, τώρα το περνάω εγώ.
• Θυμάμαι το πρώτο e-mail που είχα στείλει ως ιδέα για το Ιnside το 2011 μαζί με ένα μικρό timeline που έχει αλλάξει, βέβαια, πάρα πολύ. Είχαμε πάει στη Νέα Υόρκη και, βλέποντας αυτά τα τεράστια κτίρια, σκεφτόμουν «είσαι στο κέντρο μιας μητρόπολης, αλλά πες ότι είσαι στο ρετιρέ ενός πενηνταώροφου κτιρίου, τι γίνεται άμα κάτι συμβεί και δεν μπορείς να βγεις; Να βλέπεις όλον αυτόν τον κόσμο γύρω σου να κινείται και να μην υπάρχει ένας τρόπος να επικοινωνήσεις». Η πρώτη φορά που το ένιωσα αυτό ήταν στους Δίδυμους Πύργους, που έβλεπες όλον αυτόν τον κόσμο που θεωρούσε τον εαυτό του προνομιούχο επειδή είχε γραφείο εκεί, με αυτή την καταπληκτική θέα σε όλη την πόλη – από τη μια στιγμή στην άλλη εγκλωβίστηκε και ο μόνος τρόπος για να ξεφύγει ήταν να πηδήξει στο κενό.
• Είναι μια πολύ απλή ιδέα που δεν ξέρω αν είναι και τόσο original, αλλά με ενδιέφερε πάρα πολύ ο διάλογος που συμβαίνει, γιατί ήθελα να έχει σχέση και με τον πλούτο. Δηλαδή τι συμβαίνει σε ένα διαμέρισμα όπου έχεις τα πάντα, χλιδή, έργα τέχνης αμύθητης αξίας, αλλά σου λείπει το νερό και το ψωμί; Ήθελα να δω λίγο-πολύ έναν Ροβινσώνα Κρούσο που αντί να είναι σε ένα μοναχικό νησί στη μέση του ωκεανού, να βρίσκεται στη μέση της πολύβουης πόλης. Ήθελα να δω πώς θα αντιδράσει σε μια τέτοια κατάσταση, αυτή ήταν η πρώτη ιδέα. Δεν ήθελα όμως να το γράψω εγώ το σενάριο γιατί δεν είμαι σεναριογράφος –κάθε άνθρωπος έχει συγκεκριμένες δεξιότητες και μου αρέσει να μοιράζω τα πράγματα ανάλογα με το τι αρμόζει στον καθένα–, οπότε το πρώτο πράγμα που έπρεπε να κάνουμε με τον Γιώργο τον Καρναβά ήταν να βρούμε έναν πάρα πολύ καλό σεναριογράφο. Και βρήκε τον Μπεν Χόπκινς. Στον Χόπκινς άρεσε πολύ η ιδέα και θεώρησε μεγάλη πρόκληση να γράψει ένα έργο που δεν έχει διάλογο – η ταινία έχει ελάχιστο διάλογο. Έτσι ξεκίνησε να γράφεται.
• Είναι αστείο να λέω ότι είχα σκεφτεί από την αρχή τον Γουίλεμ Νταφόε, γιατί μπορεί να τον σκέφτηκα, αλλά λες «κάτσε, ρε φίλε, θα ασχοληθεί τώρα ο Γουίλεμ Νταφόε με ένα τίποτα απ’ την Αθήνα;». Μου φαινόταν πολύ overwhelming αυτό το πράγμα, να ασχοληθεί μαζί μας ένας τέτοιος ηθοποιός. Από την άλλη, ένα πράγμα που είχα πει στον Γιώργο όταν το ξεκινούσαμε ως πρότζεκτ ήταν ότι «όλο αυτό έχει σημασία μόνο εάν ο άνθρωπος που θα παίξει είναι παγκόσμιας εμβέλειας». Αλλιώς δεν είχε νόημα. «Πρέπει να βρούμε έναν ηθοποιό που να θέλει ο κόσμος να τον βλέπει. Θέλει έναν Α-list». Ήταν πολύ μεγαλεπήβολο, αλλά πάρε τον Ναυαγό και βάλε στη θέση του πρωταγωνιστή έναν ηθοποιό που δεν είναι τόσο γνωστός όσο ο Τομ Χανκς, ακόμα και καλύτερος να ήταν υποκριτικά, δεν θα είχε την ίδια απήχηση η ταινία.
• Ο Νταφόε ήταν πέρα από το όνειρο που είχα. Πάντα βάζουμε έναν εσωτερικό φραγμό στα όνειρα, λες ότι είναι όνειρο επειδή μπορώ μόνο να το ονειρεύομαι, αλλά πλέον λέω σε όλο τον κόσμο, γιατί το είδα να συμβαίνει σε μένα, που δεν θεωρώ ότι είμαι και ο πιο ταλαντούχος άνθρωπος του κόσμου, ότι στην τελική το μόνο πράγμα που μπορεί να πάθεις είναι να σου πούνε όχι. Γενικά, φοβόμαστε την άρνηση, την απόρριψη, αλλά τίποτα δεν είναι απίθανο.
• Ο Γιώργος ο Καρναβάς επικοινώνησε μέσω κάποιου γνωστού του με έναν παραγωγό στη Νέα Υόρκη, τον Τζιμ Σταρκ, που ήταν ο παραγωγός του Τζάρμους στις πρώτες ταινίες του, το Down by law, το Stranger than Paradise, και είχε γράψει κιόλας το Factotum, μια πολύ ωραία ταινία με τον Ματ Ντίλον, που παίζει τον Μπουκόφσκι. Τον συνάντησε, του εξήγησε το πρότζεκτ, του άρεσε πολύ και ο Σταρκ πήρε τηλέφωνο τον Ματ Ντίλον, ο οποίος ενδιαφέρθηκε στην αρχή. Όταν ξεκινήσαμε να γράφουμε το σενάριο, ο Ντίλον πήρε το draft και έκανε πίσω, έτσι ο Σταρκ το έδωσε στον Νταφόε. Το διαβάζει ο Νταφόε και λέει «θέλω να τους γνωρίσω». Έτσι βρισκόμαστε στο Λονδίνο ο Γιώργος, εγώ, ο Μπεν, που έχει ολοκληρώσει το σενάριο, και ο Νταφόε, και καθόμαστε να τα πούμε. Εγώ, ο ασήμαντος, βρισκόμουν σε ένα τραπέζι δίπλα σε έναν ηθοποιό με τον οποίο ήθελα πάντα να συνεργαστώ. Είναι αστείο γιατί πριν από δέκα χρόνια σε μια συνέντευξη με είχαν ρωτήσει «με ποιον θα ήθελες να κάνεις ταινία;» και είχα πει με τον Νταφόε, και τώρα καθόμουν δίπλα του και μου φαινόταν σουρεάλ. Ήταν ένας φανταστικός τύπος, χωρίς καθόλου τουπέ. Συζητήσαμε για την ταινία, του έκανα μια παρουσίαση για το πώς βλέπουμε το σπίτι, τα πράγματα, το γύρισμα, και μας είπε «παιδιά, αυτός είμαι εγώ, τέρμα». Αυτός νόμισε ότι θα κάναμε κάστινγκ και μας είπε «μη συνεχίσετε το κάστινγκ, τον θέλω τον ρόλο». Έτσι ξεκινήσαμε, γιατί με το που έχεις τον σταρ αρχίζουν να μπαίνουν τα χρήματα από funds που αλλιώς δεν θα τα είχες.
• Η ταινία ξεκίνησε να γυρίζεται μέσα στον Covid και αυτή ήταν η πιο μεγάλη δυσκολία. Έχεις που έχεις το άγχος ενός γυρίσματος, είχαμε κάθε μέρα και το άγχος ότι αν βρισκόταν ένα κρούσμα στο set θα έπρεπε να κλείσει η παραγωγή για δύο εβδομάδες. Τα στούντιο όπου κάναμε γύρισμα στην Κολονία είναι από τα τρία μεγαλύτερα στον κόσμο και είχαμε χτίσει το μεγαλύτερο set που έχουν χτίσει ποτέ εκεί. Φαντάσου αν καθυστερούσε το γύρισμα δύο εβδομάδες πόσο θα ξέφευγε το budget. Επίσης, μετά, στο καπάκι, ο Νταφόε είχε κι άλλο πρότζεκτ, οπότε θα ήταν καταστροφή. Από την άλλη, ήταν έτσι σχεδιασμένη αυτή η παραγωγή, με έναν ηθοποιό κλεισμένο σε ένα στούντιο, που ήταν εντελώς ελεγχόμενη, γι’ αυτό πιστεύω ότι πήρε και green light. Τελικά ήμασταν πάρα πoλύ τυχεροί, πήγαν όλα ρολόι και δεν είχαμε κανένα πρόβλημα. Κατά τα άλλα, μια ταινία είναι μια συνεχής επίλυση προβλημάτων. Τα γυρίσματα κράτησαν 32 μέρες σε μια Κολονία σε lockdown που εν τέλει λειτούργησε υπέρ του πρότζεκτ, γιατί δεν είχε πού να βγει κανείς για να γίνει λιώμα. Έρχονταν κάθε μέρα όλοι σωστοί και κάπως αυτό μας βοήθησε.
• Κάναμε μια ταινία που είναι λίγο art house, αλλά commercially art house. Αν και ως θέμα μπορεί να φοβίσει μερίδα του κοινού, είδαμε αντιδράσεις που δεν τις περιμέναμε. Όταν βγήκε το τρέιλερ έγινε τέτοιο viral που μέσα σε δύο μέρες έκανε 15 εκατομμύρια views. Την πρώτη μέρα στο YouTube ήταν το top-10 των τάσεων της Αμερικής! Βλέπουμε ότι υπάρχει ένα μεγάλο κοινό που αγαπάει τον Νταφόε και θέλει να τον δει κλεισμένο σε ένα δωμάτιο να τρελαίνεται. Το πολύ περίεργο είναι ότι ενώ στη ζωή μου δεν έχω δει ταινίες με υπερήρωες, στο YouTube κάνουν reaction videos οι φαν του Green Goblin, που όταν είδαν στο τρέιλερ μια σκηνή που δείχνει τον ήρωα με πράσινο φως, δημιούργησαν μια συνωμοσία ότι είναι ο Green Goblin προτού τρελαθεί, ότι αυτός ήταν ο λόγος που τρελάθηκε. Έχει ξεκινήσει μια παραφιλολογία στο Reddit με αμέτρητες συζητήσεις. Ένας έφτιαξε μια φαν αφίσα που γράφει «Osborne filmed by Sam Reilly» και όλος αυτός ο κόσμος περιμένει να δει την ταινία. Το «Movie World» έγραψε ολόκληρο άρθρο γι’ αυτό.
• Συμπρωταγωνιστής στην ταινία είναι το διαμέρισμα, έτσι έκανα έρευνα πέντε χρόνια για να δω πώς θα είναι αυτό το διαμέρισμα. Μπορώ να μπω πια στην Αρχιτεκτονική με κατατακτήριες. Μελέτησα άπειρους αρχιτέκτονες, έγινε πάθος μου αυτό το πράγμα. Το ίδιο σημαντικά είναι και τα έργα τέχνης που βρίσκονται μέσα σε αυτό το διαμέρισμα, τα οποία είναι όλα αληθινά, όλη η συλλογή είναι από σύγχρονους εν ζωή καλλιτέχνες, σε curation του Leonardo Bigazzi. Φυσικά, είναι γνήσιες κόπιες, γιατί στο έργο καταστρέφονται, αλλά ο Francesco Clemente ζωγράφισε έργο για την ταινία, έχουμε δύο έργα του Maurizio Cattelan, του Μaxwell Alexander – φαντάσου όλοι αυτοί έδωσαν τα έργα για ένα συμβολικό ποσό. Στις περισσότερες ταινίες τα έργα είναι ψεύτικα γιατί είναι πολύ δύσκολο να κάνουν αυτό το deal.
• Ο μεγαλύτερός μου φόβος είναι μη μείνω φτωχός και άστεγος. Είχα δει ένα ντοκιμαντέρ στην Αγγλία για τον άνθρωπο που είχε εκδώσει το Campaign και ήταν και ο εκδότης των «Times», μιλάμε για έναν άνθρωπο ζάπλουτο που είχε σχέσεις με τη βασιλική οικογένεια, κλασικό upper class. Πεθαίνει η μάνα του και ο τύπος, που της είχε παθολογική αγάπη, έφυγε από το γραφείο του και εξαφανίστηκε. Έπαθε κατάθλιψη, έγινε αλκοολικός και κατέληξε άστεγος. Δεν είναι καθόλου δύσκολο να σε πάρει από κάτω. Δεν ξέρεις πώς θα σου τα φέρει η ζωή και αν θα βρεθείς στο δρόμο. Μεγαλύτερες πιθανότητες έχεις να βρεθείς σε αυτή την κατάσταση παρά να γίνεις ο επόμενος Bill Gates.
• Πιστεύω πάρα πολύ στην τύχη αλλά και στο «ο τολμών νικά». Το μεγαλύτερό μου πρόβλημα είναι ότι δεν είμαι doer. Αν ήμουν doer, θα είχα κάνει πολύ περισσότερα πράγματα, για να μπορέσω να κάνω κάτι πρέπει να το μοιραστώ με έναν doer. Άρα, όσο και να το σκεφτόμουν, αν δεν υπήρχε ο Γιώργος ο Καρναβάς, που είναι doer, να πει «λοιπόν, αυτό το πρότζεκτ θα το κάνουμε», δεν θα είχε γίνει τίποτα. Αν δεν τολμήσεις, δεν κάνεις τίποτα.
• Μου αρέσει να πίνω καφέ, πάρα πολύ, να χάνομαι στο ίντερνετ, το διάβασμα βιβλίων, η μουσική. Έχω αρχίσει να ακούω περισσότερη μουσική, κάνω βόλτες και ακούω Spotify, πράγμα που δεν το έκανα παλιά. Με εκνευρίζει πάρα πολύ ο θόρυβος, που όπου κι αν πας για να πιεις έναν καφέ ή ένα ποτό πρέπει να ακούσεις μουσική και σε μεγάλη ένταση, τέτοια που δεν μπορείς να μιλήσεις με τον άλλο. Κι αυτό είναι μεγάλο πρόβλημα στην Ελλάδα, που πας να φας στην ταβέρνα και πρέπει ντε και καλά να ακούς μουσική. Πολύ συχνά φεύγω.
• Με ενοχλεί ο οπτικός θόρυβος, αν και τα πάντα, ως εικόνα και ως κατάσταση, όσο κακόγουστα και να είναι, είναι τροφή για κάτι δημιουργικό. Κάτι που μπορεί να θεωρώ αισθητικά άσχημο ίσως μου είναι χρήσιμο. Ό,τι πιο αντιαισθητικό μπορεί να μου δώσει ερεθίσματα. Έχει μεγάλη σημασία, ωστόσο, το περιβάλλον στο οποίο μεγαλώνεις. Μεγάλωσα στον Βόλο και οι προσλαμβάνουσες στη διαδρομή από το σπίτι μου ως το σχολείο ήταν οπτικός θόρυβος. Και στην Αθήνα το ίδιο. Είναι τεράστιος ο οπτικός θόρυβος στην Ελλάδα γενικά, κι ας μην το παίρνουμε χαμπάρι, π.χ. βλέπεις ταμπέλες παντού. Φαντάσου ένα παιδάκι που βαδίζει κάθε μέρα σε αυτό το περιβάλλον τι αισθητική αποκτά σε σχέση με ένα παιδάκι που είναι στη Φλωρεντία και κάνει την ίδια διαδρομή. Ή στη Ρώμη, ή στο Παρίσι, ή στη Βιέννη, ακόμα και στην Κολονία, που δεν είναι καμιά φοβερή πόλη.
• Αυτό που με εκνευρίζει πιο πολύ απ’ όλα είναι που κόβουν τα δέντρα. Μέχρι που βγαίνω και μαλώνω επειδή κλαδεύουν τα δέντρα άσχετοι και τα «σκοτώνουν». Τρελαίνομαι με αυτό το πράγμα. Στην Κολονία, το σπίτι όπου έμενα, ήταν μπροστά από ένα μικρό πάρκο με τεράστια δέντρα. Όταν πήγαμε για τα γυρίσματα ήταν χειμώνας και δεν είχαν καθόλου φύλλα, αλλά μέχρι να τα ολοκληρώσουμε μπήκε η άνοιξη και φούντωσαν. Κάποια στιγμή είχαν έρθει απ’ τον δήμο να κλαδέψουν και, συνηθισμένος απ’ την Ελλάδα, περίμενα να τα πετσοκόψουν. Φύγαμε για το γύρισμα και όταν γυρίσαμε είχαν κόψει μόνο μερικά μικρά κλαδιά, κλάδεψαν ακριβώς αυτά που έπρεπε επειδή ήταν ξερά, χωρίς να πειράξουν καθόλου το δέντρο.
• Η διαφήμιση ήταν μεγάλο σχολείο, είναι ο μόνος χώρος όπου μπορείς να έχεις μια επαφή με το συνεργείο, με μηχανήματα και την τεχνολογία που δεν μπορείς να δεις σε άλλη περίπτωση, μαθαίνεις διαχείριση πραγμάτων που είναι πολύ advanced. Με βοήθησε πάρα πολύ, γιατί εκεί πρέπει να βρεις τη λύση γρήγορα, μαθαίνεις να διαχειρίζεσαι τον χρόνο. Και φυσικά έχει μεγάλη σημασία η διαχείριση και η επικοινωνία με κόσμο που δεν έχει ιδέα, και δεν πρέπει να τον παρεξηγείς. Πρέπει να ακούσεις τη μεγαλύτερη βλακεία της ζωής σου και να την καταπιείς, να μην κάνεις τον άλλο να νιώσει άσχημα, να προσπεράσεις αυτό που είπε.
• H ζωή με έχει μάθει να έχω υπομονή, γιατί είναι η μεγαλύτερη αρετή, και ότι η ευγένεια, η καλοσύνη και η αγάπη είναι τα μεγαλύτερα όπλα που μπορείς να έχεις.
INSIDE (2023) - Official Trailer
Η παγκόσμια πρεμιέρα του «Inside» θα γίνει στο Φεστιβάλ του Βερολίνου στις 20/2. Στις γερμανόφωνες χώρες, όπως και στην Ολλανδία και στο Βέλγιο, θα βγει στις αίθουσες στις 16/3. Στις 28/2 θα κάνει πρεμιέρα στο Metrograph στη Νέα Υόρκη, όπου στις 17/3 θα βγει σε 250 αίθουσες. Στις 5/3 είναι η πρεμιέρα του στην Αθήνα. Στις ελληνικές αίθουσες θα βγει στις 9/3.
Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LIFO.
