«Εκείνο το βράδυ που ντύθηκα νεκρή Βουγιουκλάκη και πέθανα»
Πριν από λίγο καιρό στο Instagram της περφόρμερ, εικαστικού Fruit Gillette βρίσκω την παραπάνω φωτογραφία, με εκείνη ντυμένη νεκρή Βουγιουκλάκη. Με συγκινούν τα λουλούδια στον λαιμό της και η μικρή μπανάνα που φορά στη μέση για να έχει τον καπνό και τα φιλτράκια της και της ζητάω να τη βάλω εδώ και να γράψω κάτι μικρό. Μου λέει, «Στάσου, θα σου γράψω ένα δικό μου κείμενο».
Διαβάστε το, κι έπειτα αναζητήστε την. Είναι ένα μοναχικό emo καναρίνι που τραγουδά σε κάποιον ακάλυπτο στo κέντρο για τον εαυτό της, τον έρωτα και όλα τα overachieving κουίρια του κόσμου. Αλλά με τρόπο fun, και ταυτόχρονα μοναδικό. Και πέρα από ένα είδος ευφορικού trauma bonding, μας δίνει το soundtrack των εξωφρενικά πένθιμων και ταυτόχρονα γιορτινών '20s μας.
ΣΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΤΗΣ ΑΒΕΒΑΙΟΤΗΤΑΣ ψάχνουμε ρομαντικές αφηγήσεις, να νιώσουμε τον κουβά με τα σκατά σαν ασφαλές νησάκι αναμνήσεων μέσα στον ωκεανό. Lana Del Rey, τα είπα όλα. Αλλά θα πω κι άλλα. Τα ζώδια ξανά είναι τρέντι – είμαι κι εγώ Καρκίνος, σαν τη Lana, σαν τη μάνα, σαν τη Βουγιουκλάκη, τους θρηνώ τους έρωτες, πριν καν αρχίσουν. Σαν την Έλενα Ακρίτα. Βουλιάζω κι εγώ σε μια σαπουνόπερα φθηνής παραγωγής, this is what I can afford, φτωχά υλικά - πλούσια σε εμπειρίες (θέλω να γίνω). Είμαι κι εγώ Καρκίνος και πιάνω ό,τι είμαι σε ένα όχημα – ευαίσθητη, τρυφερή και μεγάλη καργιόλα. Τι ζώδιο είσαι; Οργισμένη, το πιο δυνατό, προπαγάνδα κι αυτό, αφού 25 χρόνια καταπίνω και χτίζω τείχος, ο Τραμπ είναι γατάκι, είμαι η μεγαλύτερη φασίστρια του εαυτού μου. Mommy issues, daddy issues, ψάχνω να τιμωρήσω άντρες για να τιμωρήσω εμένα, σαν μάνα, την Ελληνίδα.
Και είναι Halloween του 2022 στην gentrified post Covid Αθήνα. Yπάρχει ένα πάρτι και έχω μόλις χωρίσει. Νομίζω ότι θέλω να περάσω καλά, εν τέλει θέλω να κάνω ritual. Λέω στους φίλους ότι θέλω να περάσω απλά καλά και μια αρκούδα γέλασε. Ποια αρκούδα; Αυτή που όταν είσαι παιδί βυθίζεσαι στην πολυεστερική αγκαλιά της και όταν μεγαλώνεις ζωντανεύει και σε τρώει και εσύ παριστάνεις την ηλίθια και λες «eat me, daddy». Μπλιαξ. Μέσα στις ιδέες για το τι να ντυθώ, κάτι να το νιώσω, να 'ναι φαν και αϊκόνικ (γιατί τα κουίρια χρωστάμε πάντα ένα κωλο-αϊκόνικ, στο διάολο, μεγαλώσαμε εκτεθειμένα οπότε τώρα συνεχίζουμε να ζούμε για τους άλλους, απλά θέλουμε η άποψή τους για μας να είναι καλή, τόσο θύματα), μου έρχεται η ιδέα να ντυθώ νεκρή Βουγιουκλάκη. Πίσω στην κουίρ παιδική ηλικία, που κλεινόμουν σε ένα PC και κατανάλωνα ελληνική cult και trash κουλτούρα στο YouTube, είχα πέσει πάνω σ' αυτό το σοκαριστικό footage από την κηδεία της Αλίκης, όπου καλύφθηκε τηλεοπτικά μέχρι και το άνοιγμα της κάσας. Ούτε να πεθάνεις δεν μπορείς χωρίς δημοσιότητα.
Ντύθηκα νεκρή Αλίκη, περφόρμαρα, ακόμα κι αν είχα χωρίσει και πονούσα έπρεπε να είμαι το θέαμα, έπρεπε να ξοδευτώ για να νιώσω ότι υπάρχω, ή μάλλον έπρεπε πάλι να κρυφτώ. Οι άλλοι με φωτογράφιζαν, τσίριζαν, μου λέγανε πόσο αϊκόνικ είναι η ιδέα μου, έγινα βάιραλ στο ίνστα, ήμουν σταρ, δηλαδή πάλι μειωμένη, και χαιρόμουν που έβλεπα λάμψη σε μάτια και ζωντάνια σε αντιδράσεις, έβλεπα συναισθήματα στα ζόμπι της γενιάς μου.
Γιατί αλήθεια υπάρχει αυτή η ταύτιση των κουίρ ατόμων με την ανύψωση και την πτώση των γυναικείων ειδώλων; Για πολλούς λόγους, εγώ θα σταθώ στο βίωμα τού να είσαι μόνος εναντίον όλων, του να παθαίνεις εμμονή με το ότι όλοι σε βλέπουν και καταλαβαίνουν και περιμένουν να σε λιντσάρουν που είσαι πούστης. Αφού καταλάβουν τι είσαι, ζεις σε κοινή θέα, περιμένουν να προδοθείς και να τους επιβεβαιώσεις, επινοείς περσόνα για να προστατευτείς, γίνεσαι introvert ή νορμάλ ή αόρατος ή τραμπούκος, anyway παίζεις ρόλους και μεγαλώνεις με ρόλο και μετά σε κυνηγάει ο ρόλος... «είσαι σταρ, μπέιμπι, είσαι σταρ», η μεγαλύτερη κατάρα, είσαι θρύλος αστικός, είσαι βεντέτα, είσαι θέαμα, είσαι για τους άλλους – όχι για σένα, δεν υπάρχεις εσύ, γιατί δεν έχεις αξία, δεν σου ανήκεις.
ΓΙΝΕΣΑΙ Ο ΔΙΑΣΚΕΔΑΣΤΗΣ ΓΙΑ ΝΑ ΑΓΑΠΗΘΕΙΣ, αυτός με το καλύτερο χιούμορ, το πιο σαρκαστικό, το πιο ακριβό, γιατί το χιούμορ καλλιεργείται και το λίπασμα είναι ο πόνος. Τα πιο καλά αστεία είναι θρίλερ. Και εσύ ζεις για τους άλλους και οι άλλοι σ' αγαπάνε επιφανειακά. Μετά γίνεσαι και όμορφος και αρχίζεις να εκδικείσαι. Νάρκισσος και νάρκες. Πάτησες καμία; Εγώ την πάτησα εκείνο το βράδυ, που ήπια τον κώλο μου, που ντύθηκα νεκρή Βουγιουκλάκη και πέθανα, ένα κομμάτι μου πέθανε, ένα παρελθόν χάθηκε σε λόγια και πολλά μυστικά κρεμάστηκαν στα μανταλάκια. Δεν βαριέσαι; Ούτε εγώ δεν είχα καταλάβει τόσα χρόνια ότι τα κουβαλάω. Ντύθηκα νεκρή Αλίκη, περφόρμαρα, ακόμα κι αν είχα χωρίσει και πονούσα έπρεπε να είμαι το θέαμα, έπρεπε να ξοδευτώ για να νιώσω ότι υπάρχω, ή μάλλον έπρεπε πάλι να κρυφτώ. Οι άλλοι με φωτογράφιζαν, τσίριζαν, μου λέγανε πόσο αϊκόνικ είναι η ιδέα μου, έγινα βάιραλ στο ίνστα, ήμουν σταρ, δηλαδή πάλι μειωμένη, και χαιρόμουν που έβλεπα λάμψη σε μάτια και ζωντάνια σε αντιδράσεις, έβλεπα συναισθήματα στα ζόμπι της γενιάς μου. Άρχισα να καταλαβαίνω ότι αυτή είμαι για σήμερα, η μεγαλύτερη σταρ της χώρας, που πέθανε σε δημόσια θέα, το νεκρό σύμβολο της μεταπολεμικής Ελλάδας, χαχαχαχαχα. Πόσο φρικτό!
Με φωνάζαν Αλίκη κι εγώ ήπια όλα τα ποτά. Και ήρθε ο πρώην στο πάρτι. Και άρχισα να έρχομαι σε σύνδεση με μένα και η Αλίκη να με πνίγει. Μαλάκα, ήταν το φάντασμα, με στοίχειωσε. Άσε με να το πιστεύω, εδώ εσύ πιστεύεις στο μέλλον. Και παθαίνω κρίση και κλειδώνομαι στο μπάνιο και η ιδέα ότι υπάρχουν άνθρωποι απ' έξω μου φέρνει κρίση πανικού που προσπαθώ να αποφύγω. Βγαίνω να κατουρήσουν οι μέτριοι και πάω στο δωμάτιο όπου δεν θα 'ναι κανένας. Αρχίζω να βγάζω περούκες και πλαστικά λουλούδια από πάνω μου (τα είχα δέσει και με σύρμα η ηλίθια) και αρχίζω να ξερνάω, ήταν νεράκι, δεν είχα φάει τίποτα, τιμωρία. Έρχονται μέσα φίλοι που δεν έχω μάθει να εμπιστεύομαι. Και ξερνάω λόγια και λέω πράγματα που δεν έχω ξαναπεί ούτε σε μένα, να κάνω ερωτήσεις και να κλαίω. Αυτοί με αγκάλιαζαν και μου λέγαν ότι επειδή είμαι αυτός που είμαι με επιλέγουν. Και το «σε επιλέγω» σημαίνει περισσότερα από το «σ' αγαπώ» για ένα άτομο που έχει νιώσει λεφτ άουτ στη ζωή.
Δεν έφταιγε ο πρώην, δεν έφταιγε ο κόσμος, στην τελική παίζει απλά να έφταιγε το ότι ήπια πολύ, αλλά αυτό δεν θα 'ταν μαγικό για έναν αναγνώστη... Εκείνο το βράδυ ένιωσα ξεφτίλα. Ο πρώην συμμαθητής θα έλεγε «ε βέβαια, αφού ντύνεσαι σαν πούστης», ο πρώην κολλητός θα έλεγε «ε βέβαια, αφού πίνεις τον κώλο σου και μετά ξερνάς δημόσια», εγώ όμως θα ακούσω εμένα αυτήν τη φορά. Ένιωσα έτσι γιατί κατάλαβα ότι εν τέλει ακόμα δεν με αγάπησα. Πολύ γενικό, τι σημαίνει καν; Ε, δεν το απαντάς εκλογικευμένα αυτό, μωρή, το νιώθεις. Κι εγώ ένιωσα ότι η προδοσία του εαυτού μου είναι ένα μακροχρόνιο πρότζεκτ χωρίς καν κρατικό funding.
Οικονομία, φιλενάδα, να σε προσέχεις.
*Κείμενο, φωτογραφίες: Fruit Gillette
