Στην είσοδο του γραφείου, στην οδό Βουλής στο Σύνταγμα, είναι εδώ και μέρες κολλημένο ένα αφισάκι με διάφορα σκίτσα, κάπως ναΐφ και παιχνιδιάρικα, που διαφημίζουν hand poke tattoos, αυτό το είδος τατουάζ που δεν χρησιμοποιεί μηχανή τατουάζ αλλά γίνεται στο χέρι με μια βελόνα και μελάνι.
Το στυλ αυτό, γνωστό και ως τατουάζ stick-and-poke, προέρχεται από παραδοσιακές μορφές τατουάζ που χρονολογούνται εδώ και χιλιάδες χρόνια, πριν η εφεύρεση των ηλεκτρικών μηχανών τατουάζ στις αρχές του 20ού αιώνα στις δυτικές χώρες υποβιβάσει την τέχνη σχεδόν αποκλειστικά στο underground. Ωστόσο, τα τελευταία χρόνια αρκετοί φαίνεται να δείχνουν μια προτίμηση σε αυτή την πιο πριμιτίφ τεχνική.
Η δημιουργός της αφίσας, που υπογράφει ως Funkadelics, είναι μια νεαρή Γαλλοαμερικανίδα hand poke tattoo artist, η Anouk Aumont, που αποφάσισε να εγκαταλείψει τη ζωή στο Λος Άντζελες και να έρθει να μείνει στην Αθήνα. Νοίκιασε με τον φίλο της ένα ανακαινισμένο διαμέρισμα σε μια παλιά μονοκατοικία στο Κουκάκι και εδώ και έναν χρόνο «χτυπάει» τατουάζ στο χέρι στο σπίτι της, που το έχει διαμορφώσει και ως στούντιο.
«Νιώθω ότι το hand poke tattoo είναι λιγότερο τρομακτικό γιατί δεν ακούς τον ήχο του μοτέρ της μηχανής. Είναι περισσότερο σαν καλλιγραφία, βουτάς τη βελόνα στο μελάνι και ασκείς μια μικρή πίεση για να τρυπήσεις το δέρμα».
Μου διηγήθηκε την ιστορία της ένα μεσημέρι, πριν από λίγες μέρες, όταν την επισκέφθηκα για να τη γνωρίσω από κοντά και να μάθω περισσότερα γι' αυτό το είδος τατουάζ για το οποίο δεν γνωρίζω σχεδόν τίποτα.
«Σκέφτομαι ότι οι εκ βαθέων εξομολογήσεις που ακούω από τους πελάτες μου, ο τρόπος που μου ανοίγονται και όλες αυτές οι ιστορίες που μου λένε για τη ζωή τους την ώρα που ζωγραφίζω με τη βελόνα πάνω στο σώμα τους θα έκαναν ένα φανταστικό podcast. Κάθε φορά αναπτύσσεται μια οικειότητα, έτσι καθώς είναι ξαπλωμένοι πάνω στο ειδικό τραπέζι, και δεν χρειάζεται απαραίτητα να με κοιτάζουν στα μάτια επειδή είμαι εντελώς απορροφημένη στο σχέδιο, οπότε ίσως νιώθουν κάπως ανοιχτοί και ειλικρινείς μαζί μου.
Μου λένε τις πιο μύχιες σκέψεις τους και το απολαμβάνω πολύ αυτό», μου λέει η Anouk, η οποία ξεκίνησε με σπουδές στην ψυχολογία και επειδή πάντα της άρεσε η ζωγραφική και το σκίτσο σκεφτόταν ότι ήθελε να ασχοληθεί με την εικαστική ψυχοθεραπεία, μια μορφή ψυχοθεραπείας που συνδυάζει τη λεκτική θεραπεία με την αξιοποίηση διαφόρων εικαστικών μεθόδων. Τελικά, δεν ασχολήθηκε με την ψυχολογία per se, αλλά αισθάνεται ότι οι συναντήσεις για τα τατουάζ ίσως είναι μια μορφή ψυχοθεραπείας.
«Μερικές φορές κάνουμε τόσο βαθιές συζητήσεις με τους πελάτες μου και μετά μπορεί να τους βλέπω στον δρόμο και να μη θυμάμαι το όνομά τους, αλλά ξέρω ολόκληρη τη ζωή τους. Θυμάμαι τι τατουάζ τους έκανα, όμως κυρίως θυμάμαι ποια είναι η σχέση τους με τη μητέρα τους, με τα αδέλφια και τους συντρόφους τους. Αυτό μου δίνει μεγάλη ευχαρίστηση. Η επαφή με τους ανθρώπους» λέει.
Η Anouk γεννήθηκε και μεγάλωσε βόρεια του Λος Άντζελες, σε μια κοιλάδα τρεισήμισι ώρες μακριά. «Το τοπίο και το κλίμα μοιάζει πολύ με το ελληνικό, είναι ξηρό και έχει πολλούς αμπελώνες. Μεγάλωσα μέσα σε μια φάρμα με ζώα, είχαμε κότες και άλογα. Και οι δύο γονείς μου είναι Γάλλοι, έτσι έχω πάρει κι εγώ τη γαλλική υπηκοότητα και μπορώ να μένω στην Ελλάδα.
Όταν ήμουν 14 ετών οι γονείς μου χώρισαν και ο πατέρας μου γύρισε πίσω στο Παρίσι. Εκεί μάλλον θα γνώρισε τη νέα του σύντροφο, η οποία ήταν Ελληνίδα, και έτσι ξεκίνησε η σχέση του με την Ελλάδα και κατ' επέκταση και η δική μου, γιατί ερχόμουν και τον επισκεπτόμουν.
Στην αρχή έμενε στα Εξάρχεια, όμως μετά πήγε στη Σίφνο. Είχε η σύντροφός του εκεί ένα σπίτι που τη βοήθησε να το φτιάξει. Εν τέλει χώρισαν, όμως όχι μόνο έμειναν φίλοι, αλλά ο πατέρας μου έμεινε στη Σίφνο για πάντα. Ακόμα εκεί μένει. Είναι κι αυτός καλλιτέχνης και έχει φτιάξει όλα αυτά τα υπέροχα αντικείμενα και έπιπλα που βλέπεις εδώ», μου λέει και μου δείχνει ένα τραπέζι, φωτιστικά και άλλα παράξενα αντικείμενα φτιαγμένα από υλικά που βρίσκει ο πατέρας της πεταμένα και τα αξιοποιεί με έναν πολύ ευφάνταστο τρόπο, όλα μοιάζουν κάπως σαν γλυπτά.
Η Anouk είναι σήμερα 29 ετών και ξεκίνησε να έρχεται στην Ελλάδα από τα 15 της. Κάθε 2-3 χρόνια, όποτε κατάφερνε να μαζέψει λίγα λεφτά, ερχόταν στην Ελλάδα για διακοπές, όμως ποτέ δεν μπορούσε να διανοηθεί ότι μια μέρα θα ζούσε μόνιμα εδώ, στην Αθήνα.
«Πριν έρθω εδώ ζούσα στο Λος Άντζελες και εργαζόμουν full time ως hand poke tattoo artist. Είχα το δικό μου στούντιο και η δουλειά πήγαινε πολύ καλά. Όμως έπρεπε να δουλεύω συνεχώς για να τα βγάζω πέρα κι άρχισα να φλερτάρω με την ιδέα να μετακομίσω στην Ευρώπη και να προσπαθήσω να δώσω χρόνο και σε άλλα δημιουργικά κομμάτια του εαυτού μου, όπως είναι η ζωγραφική. Αρχικά σκεφτόμουν μέρη στη Γαλλία, μια και είμαι γαλλόφωνη και είναι πολύ βασικό να μιλάς τη γλώσσα του μέρους που μένεις, όμως τελικά με κέρδισε η Αθήνα που λατρεύω.
H Αθήνα ασκεί πάνω μου μια τέτοια γοητεία που είναι σχεδόν σαν να μου έχει κάνει μάγια. Σε αντίθεση με όλες τις άλλες επιτηδευμένες ευρωπαϊκές πόλεις, εδώ οι άνθρωποι είναι τόσο ευγενικοί και ανοιχτοί και υπάρχει μια ενέργεια που δεν έχω συναντήσει αλλού. Μου αρέσει που οι Αθηναίοι είναι όλη μέρα και όλη νύχτα έξω στους δρόμους. Εδώ δεν χρειάζεται να ψάξω για έμπνευση γιατί τη βρίσκω παντού. Η αγαπημένη μου ασχολία είναι να αράζω στις πλατείες και να παρακολουθώ αυτές τις μικρές βινιέτες της ζωής. Αυτό το γοητευτικό χάος που κρύβει μεγάλη ομορφιά μέσα του.
Έχω κάνει φιλίες με παιδιά που έχω γνωρίσει στη Σίφνο από μικρή, που κρατάνε ακόμη. Κυρίως ήταν παιδιά που πήγαιναν στο νησί για να δουλέψουν για την καλοκαιρινή σεζόν, οι περισσότεροι δεν ήταν Αθηναίοι, και επειδή τους γνώριζα μέσα από τον πατέρα μου τους αισθάνομαι σαν αδέλφια μου. Εδώ στην Αθήνα έχω κάνει μερικούς φίλους, οι μισοί από αυτούς είναι ξένοι σαν κι εμένα που μένουν στην πόλη και που δεν ξέρεις για πόσο καιρό θα μένουν εδώ και οι άλλοι μισοί είναι ντόπιοι.
Δυσκολεύομαι να κάνω φιλίες με Αθηναίους, ίσως επειδή δεν μιλώ ελληνικά. Ίσως είναι και επειδή γενικά οι Έλληνες έχουν μια πολύ στενή σχέση με την οικογένεια, τη γειτονιά και τον φιλικό τους κύκλο και μερικές φορές μοιάζουν σαν να είναι αυτάρκεις μέσα σε όλο αυτό και σαν να μην θέλουν να μεγαλώσουν αυτόν τον κύκλο. Όταν παρατηρώ τις διαφορετικές γειτονιές της Αθήνας, είναι σαν να βλέπω το χωριό που υπήρχε κάποτε εκεί.
Πάντα ζωγράφιζα, αλλά δεν έκανα ποτέ μαθήματα ζωγραφικής. Ό,τι έχω μάθει το έχω μάθει μόνη μου και το ίδιο ισχύει και για το τατουάζ. Ό,τι έχω κάνει στη ζωή μου το έχω κάνει με τρόπο DIY, υποθέτω είναι στο DNA μου και το έχω κληρονομήσει από τον πατέρα μου.
Ούτε που ξέρω πώς κατέληξα να κάνω τατουάζ. Θέλω να πω ότι ήταν ένας τομέας για τον οποίο δεν είχα ποτέ κάποιο τρομερό ενδιαφέρον, δεν με έλκυε ιδιαίτερα. Άλλωστε είναι ένα επάγγελμα αρκετά ανδροκρατούμενο, αρρενωπό και ετεροκανονικό, που δεν είναι ιδιαίτερα ελκυστικό για μια γυναίκα, τουλάχιστον όχι για μένα. Απλώς μια μέρα εκεί που καθόμουν σπίτι πήρα μια βελόνα ραψίματος, τη βούτηξα μέσα σε ινδική μελάνη και άρχισα να γράφω με μικρά γραμματάκια πάνω στο πόδι μου «Funk». Είτε το πιστεύεις είτε όχι, δεν περίμενα ποτέ ότι αυτό θα έμενε ανεξίτηλα γραμμένο πάνω μου. Απλώς πειραματιζόμουν.
Μου άρεσε και άρχισα να ζωγραφίζω κι άλλα σχέδια πάνω στο σώμα μου, ευτυχώς μικρά. Αν και τελικά έγινα tattoo artist, ακόμα δεν μου αρέσει το σώμα μου να είναι γεμάτο με τατουάζ. Φυσικά στην πορεία επένδυσα στο να αγοράσω τον κατάλληλο εξοπλισμό, τα σωστά μελάνια και ξεκίνησα να κάνω τατουάζ κατά παραγγελία, εννοείται ακολουθώντας τις οδηγίες της ορθής αποστείρωσης και υγιεινής.
Ρωτούσα τους πελάτες μου τι σχέδιο ήθελαν και το σχεδίαζα γι' αυτούς. Όμως, καθώς περνούσαν τα χρόνια, άρχισα να αισθάνομαι όλο και πιο απομακρυσμένη από αυτά τα σχέδια, πολλά από αυτά δεν με εξέφραζαν κι έτσι αποφάσισα να αρχίσω να προσφέρω τα δικά μου σκίτσα, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν δέχομαι με τίποτα να κάνω κάποιο σχέδιο κατά παραγγελία. Απλώς αυτό πλέον είναι η εξαίρεση.
Έχω πάρα πολλά δικά μου σκίτσα και εφόσον κάποιος κλείσει ένα για να το χτυπήσει σε τατουάζ, δεν το επαναλαμβάνω σε άλλο σώμα. Είναι ένα και μοναδικό και αυτό είναι τόσο διαφορετικό από αυτό που συμβαίνει εκεί έξω. Αν πας σε οποιοδήποτε στούντιο τατουάζ συνήθως υπάρχουν κάποια πολυσέλιδα books με εικόνες διαφόρων στυλ που μπορείς να χτυπήσεις και το σχέδιο που μπορεί να επιλέξεις μπορεί να έχει επαναληφθεί εκατοντάδες φορές».
Τα σκίτσα της Anouk είναι όλα από τα ημερολόγιά της. Πολλά από αυτά εικονίζουν καθημερινές σκηνές, ένα τραπέζι γεμάτο με πιάτα, ποτήρια και τις καρέκλες στο πλάι σαν σκηνή από κάποια ταβέρνα, ένα ζευγάρι που επιδίδεται σε χορευτική φιγούρα, μια απλωμένη μπουγάδα, ένα μπολ με φρούτα, δύο στόματα που ρουφάνε ένα μακαρόνι. Έχουν όλα ένα ανάλαφρο ύφος, κάπως παιχνιδιάρικο.
«Πριν από χρόνια, έπειτα από υπερκόπωση, τραυμάτισα το κυρίαρχο χέρι μου, το δεξί, κι έτσι, επειδή δεν ήθελα να σταματήσω να ζωγραφίζω, εκπαίδευσα τον εαυτό μου να ζωγραφίζει με το αριστερό και κράτησα το δεξί χέρι μόνο για την πρακτική του τατουάζ. Αυτό για μένα, να ζωγραφίζω με το αριστερό χέρι ενώ είμαι δεξιόχειρας, ήταν ένα από τα πιο αποκαλυπτικά πράγματα που μου έχουν συμβεί. Όταν χρειάζομαι να δω τα ίδια πράγματα με άλλο μάτι ή όταν νιώθω ότι έχω κολλήσει, ζωγραφίζω με το αριστερό και αφήνω νέες σκέψεις να αναδυθούν».
Τώρα που μετακόμισε στην Αθήνα αισθάνεται ότι έχει επιτέλους τον χώρο και τον χρόνο για να ζωγραφίζει περισσότερο. «Προς το παρόν το κάνω για την πάρτη μου. Δεν έχω επικοινωνήσει με γκαλερί, δεν νιώθω ακόμα έτοιμη να το κάνω. Όμως κάπως γίνεται και με βρίσκει ο κόσμος και ζητάει να δει τη δουλειά μου. Το ίντερνετ έχει μεγάλη δύναμη, αλλά και οι μικρές αφίσες που έχω κολλήσει σε διάφορα σημεία της πόλης φαίνεται ότι κάνουν καλά τη δουλειά τους. Ευτυχώς δηλαδή, γιατί το Instagram με έχει κάνει shadowban, ξέρεις, κρύβουν τη δουλειά μου.
Αυτό συνέβη μετά από το εξής: είχα φτιάξει κάτι μπλουζάκια, DIY πάλι, που έλεγαν «Fuck the Police» και από την πίσω μεριά έλεγαν "Εκκαθάριση και αφοπλισμός στο Λος Άντζελες" και τα πουλούσα διότι προσπαθούσα να μαζέψω λεφτά για τις ευάλωτες κοινότητες της πόλης όπως οι σεξεργάτριες, οι τρανς γυναίκες και γενικώς άτομα που είχαν πληγεί από την αστυνομική βία. Ε, και μετά από αυτό με έβαλαν στη μαύρη λίστα. Προσπάθησα να ασκήσω έφεση πολλές φορές αλλά τζίφος, οπότε το γύρισα στις αφίσες γιατί κάπως πρέπει να διαφημίσω τον εαυτό μου. Και ευτυχώς λειτουργούν!». Το επιβεβαιώνω γιατί κάπως έτσι τη βρήκα κι εγώ.
Μου λέει ότι δεν έχει εργαστεί ποτέ σε στούντιο τατουάζ. Δεν της ταιριάζει. Προτιμά να δουλεύει στον δικό της προσωπικό χώρο, διότι πιστεύει ότι με αυτό τον τρόπο δημιουργείται ένα αίσθημα οικειότητας με τον άνθρωπο που έρχεται για να χτυπήσει τατουάζ. «Πολλές φορές, οι άνθρωποι νομίζουν ότι πρέπει να κάνουν τους γενναίους όταν πάνε να κάνουν τατουάζ και η αλήθεια είναι ότι η διαδικασία του τατουάζ, όπως και να το κάνουμε, μπορεί να σε κάνει να νιώσεις ευάλωτος, γι' αυτό και θέλω στο δικό μου στούντιο να δημιουργώ έναν ασφαλή χώρο. Είναι απλώς μια διαφορετική εμπειρία. Δεν υπάρχει δυνατός θόρυβος από τα μηχανάκια του τατουάζ. Είναι πολύ ήσυχα. Θέλω οι πελάτες μου να αισθάνονται ότι έχουν τον έλεγχο της κατάστασης, επειδή, ξέρεις, σημαδεύω το σώμα τους για πάντα. Και αυτό δεν είναι κάτι που το παίρνω ελαφρά.
Επίσης, πολύ συχνά έρχονται σε μένα άνθρωποι για να κάνουν το πρώτο τους τατουάζ. Ίσως γιατί το hand poke tattoo είναι λιγότερο φοβιστικό. H αίσθηση του τατουάζ με τη μηχανή είναι πολύ διαφορετική. Το μηχάνημα κινείται τόσο γρήγορα που η βελόνα μπορεί να διαγράψει μια γραμμή, όπως η γρατζουνιά μιας γάτας, σε αντίθεση με το τρύπημα με το χέρι, με το οποίο μια γραμμή μπορεί να γίνει από μικρές-μικρές κουκκίδες.
Είναι σαν πουαντιγισμός. Και υπάρχει μια βραδύτητα σε όλη τη διαδικασία. Το στυλ μπορεί να είναι τολμηρό, μπορεί να είναι και πολύχρωμo, οι γραμμές μπορούν να είναι κι αυτές αδρές, αν τις απαιτεί το σχέδιο, απλώς το δικό μου στυλ είναι μονόχρωμο. Μου αρέσει να χρησιμοποιώ μόνο κόκκινο ή μόνο μαύρο και οι γραμμές μου είναι πολύ λεπτές γιατί τα σχέδιά μου είναι λεπτεπίλεπτα.
Νιώθω ότι το hand poke tattoo είναι λιγότερο τρομακτικό γιατί δεν ακούς τον ήχο του μοτέρ της μηχανής. Είναι περισσότερο σαν καλλιγραφία, βουτάς τη βελόνα στο μελάνι και ασκείς μια μικρή πίεση για να τρυπήσεις το δέρμα. Και μετά είναι και το θέμα της επούλωσης. Το στυλ του τατουάζ που κάνω εγώ είναι πολύ λιγότερο ενοχλητικό στο δέρμα γιατί δεν κάνω πολλές σκιάσεις στα σχέδια κι έτσι δεν θα σου πω ποτέ να περιμένεις μια βδομάδα ή έναν μήνα μέχρι να μπεις στη θάλασσα. Πήγαινε και την επόμενη μέρα, αν θες. Δεν θα έχεις κανένα πρόβλημα. Μόνο μην πας στην πισίνα, εκεί είναι τα βακτήρια!»
