Ο ΚΑΘΗΓΗΤΗΣ ΕΓΚΛΗΜΑΤΟΛΟΓΙΑΣ του Πανεπιστημίου της Κοπεγχάγης, Keith Hayward, υποστηρίζει στο βιβλίο του «Infantilised» ότι οι νέοι σήμερα είναι λιγότερο ώριμοι από τις προηγούμενες γενιές και ότι για αυτό ευθύνεται η δυτική κουλτούρα. Για να ενισχύσει την άποψή του παραθέτει ουκ ολίγα παραδείγματα «kidulting» (ενήλικης παιδικότητας). Σε κάποιους αρέσει να αναβιώνουν τις παιδικές τους απολαύσεις, να ντύνονται «My Little Pony» και να αγοράζουν εισιτήρια σε παιδότοπους όπου μπορούν να πηδούν σε λάκκους με μπαλάκια και να παίζουν μαξιλαροπόλεμο.
Δουλεύοντας πολλά χρόνια ως λέκτορας, ο Hayward άρχισε να ανησυχεί όταν συνειδητοποίησε ότι οι 18χρονοι φοιτητές του «έμοιαζαν λιγότερο με ώριμους εφήβους, στο μεταίχμιο της ενηλικίωσης, και περισσότερο με φοβισμένους μαθητές». Ένας από αυτούς ήρθε στο μάθημα φορώντας μια ολόσωμη πιτζάμα, λέγοντας ότι έκανε κρύο και του άρεσε να νιώθει άνετα. Ο Hayward τον ρώτησε αν δεν ανησυχούσε για τις παιδαριώδεις προεκτάσεις μιας τέτοιας εμφάνισης. Η απάντηση που έλαβε ήταν «Όχι, θέλω να μου φέρονται σαν παιδί. Η ενηλικίωση είναι δύσκολη».
Στις πλούσιες χώρες έχει μειωθεί δραματικά το ποσοστό των ανθρώπων που έχουν κατακτήσει μέχρι την ηλικία των 30 ετών τα παραδοσιακά χαρακτηριστικά της ενηλικίωσης: να εγκαταλείψουν το πατρικό σπίτι, να είναι οικονομικά ανεξάρτητοι, να παντρευτούν, να αποκτήσουν παιδί.
Ο συγγραφέας παρουσιάζει εμπεριστατωμένα στοιχεία, αν και είναι ευρέως γνωστά. Στις πλούσιες χώρες έχει μειωθεί δραματικά το ποσοστό των ανθρώπων που έχουν κατακτήσει μέχρι την ηλικία των 30 ετών τα παραδοσιακά χαρακτηριστικά της ενηλικίωσης: να εγκαταλείψουν το πατρικό σπίτι, να είναι οικονομικά ανεξάρτητοι, να παντρευτούν, να αποκτήσουν παιδί. Στη Βρετανία, η μέση ηλικία για τον πρώτο (ετεροφυλόφιλο) γάμο είναι στα 33 έτη για τους άνδρες και στα 31 έτη για τις γυναίκες, δηλαδή μια δεκαετία αργότερα από ό,τι ήταν στις αρχές της δεκαετίας του 1960. Το 2016 μια μελέτη της Pew διαπίστωσε ότι για πρώτη φορά μετά από 130 χρόνια οι Αμερικανοί 18-34 ετών ήταν πιθανότερο να ζουν με τους γονείς τους παρά με σύντροφο σε δική τους κατοικία.
Ο Hayward πιστεύει ότι η ποπ κουλτούρα διαπαιδαγωγεί τους ανθρώπους. Ότι ο σύγχρονος κινηματογράφος εξυμνεί την ανωριμότητα. Από τα μη συγκροτημένα ανδρόγυνα του «School of Rock» και του «Ted» (όπου πρωταγωνιστεί ένα αρκουδάκι που πίνει μπίρα) μέχρι τα ατελείωτα ριμέικ του «Batman» και του «Spider-Man», «μια επίσκεψη στον κινηματογράφο στις μέρες μας μοιάζει περισσότερο με επίσκεψη σε κατάστημα παιχνιδιών». Πολλές διαφημίσεις, επίσης, αποτελούν «επίθεση στην ενηλικίωση». Το Milky Bar Kid έχει ενσαρκωθεί από ηθοποιούς όλων των ηλικιών. Η καμπάνια «live young» του νερού Evian δείχνει ενήλικες να φοράνε μπλουζάκια με στέρνο μωρού κάτω από τον λαιμό τους.
Κατά τον Hayward το εκπαιδευτικό σύστημα επίσης φέρει σοβαρές ευθύνες. Οι φοιτητές προστατεύονται από δυνητικά ενοχλητικές ιδέες. Το Πανεπιστήμιο του Αμπερντίν στη Σκωτία εξέδωσε μια προειδοποίηση, ένα trigger warning, για τον «Πίτερ Παν», λέγοντας στους φοιτητές ότι μπορεί να εντοπίσουν στο συγκεκριμένο βιβλίο «περίεργες απόψεις για το φύλο» που ίσως τις βρουν «συναισθηματικά προκλητικές». Οι μαθητές ακούνε πράγματα που είναι προφανώς αναληθή, όπως «μπορείς να γίνεις ό,τι θέλεις». Η ιστορία, η κοινωνιολογία και η φιλοσοφία συμπιέζονται σε ένα «παιδικό ηθικοπλαστικό παραμύθι» «προνομιούχων» και «καταπιεσμένων». Τα σχολεία και τα πανεπιστήμια συνήθιζαν να διδάσκουν «την αδιαμφισβήτητη ιδέα ότι [οι μαθητές] θα πρέπει να προσαρμόσουν τη συμπεριφορά τους και να προσαρμοστούν στον κόσμο, αν θέλουν να λειτουργήσουν αποτελεσματικά μέσα σε αυτόν». Όχι πια.
Τέλος, ο Hayward στηλιτεύει τον φιλελεύθερο σχολιασμό. Από τη μία πλευρά, εξυμνούσαν την Greta Thunberg, μια πρώην μαθήτρια και ακτιβίστρια, ως «σοφή παντογνώστρια», παρά το γεγονός ότι δεν διέθετε «καμία επιστημονική εμπειρία» και δεν έλεγε «τίποτα απολύτως πρωτότυπο για τα κλιματικά ζητήματα». Από την άλλη, όταν η Shamima Begum, μια Βρετανίδα μαθήτρια περίπου στην ίδια ηλικία με την Thunberg, πήγε να ενταχθεί στο Ισλαμικό Κράτος, που δολοφονεί και βιάζει μαζικά, οι ίδιοι φιλελεύθεροι ειδήμονες κατήγγειλαν την απόφαση της βρετανικής κυβέρνησης να μην της επιτρέψει να επιστρέψει στη Βρετανία για να αντιμετωπίσει τη δικαιοσύνη, παρουσιάζοντάς τη «ως ένα εξαπατημένο παιδί... πολύ νέο και αφελές, και ως εκ τούτου όχι υπεύθυνη για τις μετέπειτα πράξεις της». «Όταν η κοινωνία ενεργεί με έναν τόσο υποκριτικό τρόπο, δίνοντας έξτρα πόντους ενηλικίωσης από τη μία πλευρά και χαϊδεύοντας από την άλλη, παίζει ένα επικίνδυνο και διπρόσωπο παιχνίδι», δηλώνει ο Hayward.
Ίσως και να είναι έτσι. Αλλά το βασικό φιλελεύθερο επιχείρημα υπέρ του να επιτραπεί στην Begum να επιστρέψει στην πατρίδα της είναι το γεγονός ότι είναι ενάντια στο διεθνές δίκαιο να καταστεί κάποιος άπατρις. Αν δεν ήταν έτσι, οι χώρες θα μπορούσαν να πετάξουν όλους τους εγκληματίες τους σε ξένες ακτές και να αρνηθούν να τους δεχτούν πίσω. Ο Hayward αυτό δεν το αναφέρει.
Υπάρχουν αρκετά ψήγματα αλήθειας στο βιβλίο του. Λόγου χάρη, ενθουσιάστηκε όταν έμαθε ότι, σύμφωνα με το Εργαστήριο Ανηθικότητας του Πανεπιστημίου British Columbia, στον Καναδά, όσοι δηλώνουν κατ’ επανάληψη ότι είναι θύματα είναι πιο επιρρεπείς στο ψέμα και την εξαπάτηση για εγωιστικούς λόγους, συνήθεια την οποία οι άνθρωποι υποτίθεται ότι μεγαλώνοντας οφείλουν να κόψουν. Και δεν βλάπτει να θυμίσουμε στους Αμερικανούς ψηφοφόρους τη σχολικού επιπέδου αντίδραση του Ντόναλντ Τραμπ όταν ο αντιπρόεδρός του αρνήθηκε να τον βοηθήσει να ανατρέψει τα αποτελέσματα των εκλογών που έχασε το 2020. Είχε πει: «Αν δεν το κάνεις, δεν θέλω να είμαι πια φίλος σου!».
Αλλά το επιχείρημα του Hayward έχει δύο ελαττώματα. Το ένα είναι ότι παραείναι γκρινιάρικο. Γιατί οι ενήλικες να μην ντύνονται ως χαρακτήρες κόμικς, αν τους αρέσει; Ποιο είναι το κακό στο να σου αρέσουν οι ταινίες κινουμένων σχεδίων «Wallace and Gromit»; Το να είσαι ενήλικας σημαίνει να αναλαμβάνεις την ευθύνη των πράξεών σου − δεν σημαίνει να αναζητάς τη διασκέδαση αποκλειστικά σε υψηλών προδιαγραφών χώρους.
Το δεύτερο, μεγαλύτερο ελάττωμα είναι ότι ο Hayward αποσιωπά πιο πειστικές εξηγήσεις για την υποτιθέμενη έξαρση «παλιμπαιδισμού» που καταγγέλλει. Ίσως υπάρχουν πιο σοβαρές αποδείξεις για το γεγονός ότι οι ενήλικες συμπεριφέρονται παιδιάστικα στις μέρες μας, όπως ότι όλοι έχουν μια κάμερα και δημοσιεύουν βίντεο στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Τα ηλίθια πράγματα που έκαναν οι Boomers και η Generation X στα είκοσί τους έχουν όλα σχεδόν ξεχαστεί, δόξα τω Θεώ! Τα πιο ανόητα καραγκιοζιλίκια των πιο ανόητων μελών της Gen Ζ τείνουν να γίνονται viral.
Και ίσως ο λόγος για τον οποίο οι νέοι βρίσκουν δουλειά και αποκτούν παιδιά αργότερα στη ζωή τους σε σχέση με τις προηγούμενες γενιές είναι ότι παρατείνουν κατά πολύ την εκπαίδευσή τους. Είναι εντυπωσιακό ότι το 8% των Αμερικανών ηλικίας 25 ετών και άνω που το 1960 είχαν πτυχίο κολεγίου σήμερα έχει εκτιναχθεί στο 40%. Αυτή είναι μια τεράστια αλλαγή και συνήθως θεωρείται καλή, ακόμη και αν ορισμένα πτυχία είναι δαπανηρά και άχρηστα. Όσοι εξακολουθούν να σπουδάζουν στα 25 τους είναι απίθανο να είναι οικονομικά ανεξάρτητοι, και ως εκ τούτου μπορεί να διστάζουν να κάνουν παιδιά. Αυτό δεν είναι παιδαριώδες, είναι σοφό.
Άλλοι συγγραφείς, όπως ο Jonathan Haidt και η Jean Twenge, έχουν συγκεντρώσει ενδιαφέρουσες και ενίοτε ανησυχητικές έρευνες σχετικά με τους νέους, από τα προφανώς υψηλά επίπεδα ψυχικής οδύνης τους μέχρι την ισχνή υποστήριξή τους στην ελευθερία του λόγου. Αλλά το να απορρίπτεις μια ολόκληρη γενιά ως μεγάλα μωρά μοιάζει με ύβρη.