Διεκδίκησε, ρε!
Σε βλέπω με την άκρη των ματιών μου στο πάρτι. Δεν μιλάς;
Τα πάντα σε αυτό το σύμπαν ξεκίνησαν με ένα ναι, μας λέει η Clarice. Κατάφαση=Ζωή. Ένα κύτταρο είπε ναι σε ένα άλλο και η ζωή γεννήθηκε. Ένα αγόρι είπε ναι σε ένα κορίτσι. Κάπως έτσι είπα ναι σε ένα μήνυμα και από οκλαδόν στο πάτωμα του σπιτιού μου βρέθηκα στο Εμπρός, Σάββατο βράδυ.
Σε επίπεδο κοινωνικότητας, όλα ωραία! Χαρούμενα, όμορφα παιδιά, πολλά από αυτά με στρας, μπαινόβγαιναν στον χώρο. Έπαιξε μια μικρή φασαρία στο μπαρ, με κάποιο high περίεργο – κάπως αναμενόμενο για πάρτι στο Εμπρός. Αλλά σε γενικές γραμμές κυλούσαν όλα ήρεμα, ό,τι συμβαίνει πάντα: συνωστισμός στις πόρτες, σαν αποδημητικά είδη, τον περισσότερο χρόνο τον περνούν οι περισσότεροι όχι χορεύοντας αλλά μετακινούμενοι από το ένα σημείο στο άλλο. Δίχως λόγο. Περιπολίες για ενδιαφέροντα βλέμματα. Μάτια που τρέχουν δεξιά αριστερά διερευνητικά, πεινασμένα (πολύ). Λίγες όμως κινήσεις, μόνο πληροφορίες. Μόνο φώναζαν στο αυτί σου: «Αυτόν τον έχω πηδήξει. Ναι, μεγάλη... Αυτή είναι η γκόμενά του; Της άρεσα λίγο το καλοκαίρι στη Σαμοθράκη... Με ποιον μιλάει ο Ρ.; Κάτσε, είναι στρέιτ;». Κι άλλα τέτοια.
Το κινητό μου έχει κλείσει από μπαταρία, αλλιώς σίγουρα το χέρι μου (ωπ!) θα πήγαινε μηχανικά μέχρι την εφαρμογή μου για σεξ. Με βρίσκει εκεί κι ένας τουρίστας, δεν θυμάμαι πού τον έχω γνωρίσει. Έχει φακίδες και τα μαλλιά του πιασμένα σε δύο πορτοκαλιές πλεξούδες. Του λέω: «Έλα, χόρεψε μαζί μας. Δεν ενδιαφέρομαι, αλλά ίσως κι εσύ να βρεις αυτό που ψάχνεις. Εκτός κι αν δεν ψάχνεις τίποτα, τότε μίλησέ μας. Δίδαξέ μας πώς είναι να βγαίνεις χωρίς να ζητάς κάτι. Πώς μπορείς να χορεύεις ελεύθερα; Μπορείς; Μήπως γι' αυτό κυνηγάνε όλοι την techno, είναι η κοινή δικαιολογία τους για να πεταχτούν για λίγο έξω από τη συνείδησή τους, και μόνο τότε μπορούν απλά να χορεύουν, μόνο τότε μπορούν να διεκδικούν. Μόνο τότε δεν φοβούνται να ζουν».
«Αλήθεια, μικρέ σοφέ Γερμανέ, γιατί φοβούνται τόσο οι άνθρωποι; Γιατί προχωράνε ακόμη και σε ένα πάρτι με το στόμα γεμάτο πλήκτρα, σκρολ και tap; Γιατί ψυθιρίζουν στο αυτί του αλγόριθμου, κι όχι στο δικό σου; Γιατί γυρνάνε σπίτι με τη ζακέτα στο χέρι και τραβάνε μαλακία στο Twitter;».
Μου χαμογελάει. «Είναι πολύ ωραία εδώ».
Συνεχίζω... «Ναι... Αλλά ποιος θα μας μάθει τι πρέπει να πούμε; Μπορείς να με πάρεις από το χέρι, να μου μάθεις να λέω: "Σε βλέπω που κοιτάς, ρε, καθώς ανεβαίνω προς τη σκηνή του Εμπρός. Θες να σου χαμογελάσω; Τι θες;". Τι πρέπει να πω; Ποιος θα μας μάθει τι να κάνουμε; Πώς να λέμε "έλα πιο κοντά"... Πώς να λέμε "έλα να βρούμε κι εμείς, στα λόγια της Mary Oliver, σήμερα το βράδυ, σαν ένα ζευγάρι άγριες πάπιες, τη μικρή μας θέση στην οικογένεια των πραγμάτων";».
«Sorry, I really have to pee, I'll catch you guys later...» απαντά εκείνος.
Υ.Γ.
Ντυθείτε καλά, βγήκε κρύο!
