Στις μέρες της, η Λόρα Νάιτ ήταν από τις πιο γνωστές και αναγνωρισμένες ζωγράφους της Βρετανίας.
Ηταν η πρώτη γυναίκα που έγινε μέλος της Βασιλικής Ακαδημίας, και αυτό την έκανε στα μάτια των ομότεχνών της ένα είδωλο.
Φορούσε πάντα υπέροχα κοσμήματα και καλοφτιαγμένα φουστάνια. Αγαπούσε τα φουλάρια. Τα μαλλιά τα χτένιζε όπως πρόσταζε η εποχή, με δυο μικρά κοτσιδάκια -μπαλάκια στο πλάι.
Στην πραγματικότητα, άνηκε στις γυναίκες εκείνες που έμοιζαν αποφασισμένες να δουλέψει ως επαγγελματίας, να αγνιστεί γαι την ισότητα κάθε ανθρώπου, ανεξαρτήτως φύλου. Δεν είχε χρόνο για χάσιμο, δεν είχε επιδοθεί σε θεατρινισμούς, δεν διατυμπάνιζε ότι ήταν γυναίκα γιατί δεν πίστευε ότι διέφερε από κανέναν. Σκοπός της ήταν να υπερβεί τα εμπόδια και να φτάσει στην απόλυτη ισότητα.
Μια παιδική ηλικία της ανάγκης βοήθησε να διαμορφώσει την αποφασιστικότητά της να αυξάνεται στον κόσμο. Ο πατέρας της πέθανε λίγο μετά τη γέννησή της και ανατράφηκε σε δύσκολες συνθήκες σε ένα φτωχό και ταλαιπωρημένο από την παρακμή της βιομηχανίας Nottingham. Η μητέρα της, ήταν μια ερασιτέχνης ζωγράφος και προκειμένου να γλυτώσει την κόρη της από την μιζέρια την έστειλε στο Παρίσι, με την ελπίδα να αποκτήσει σοβαρή καλλιτεχνική μαθητεία.
Μετά το θάνατό της το 1970, ο κόσμος των εικαστικών έδειξε πως την θεωρούσε λίγο "πασέ" και παρωχημένη. Με αυτή την έκθεση στην National η Αγγλία δείχνει να απολογείται που την είχε βάλει στο περιθώριο.
Τα πορτρέτα της είναι κοντινά, γεμάτα ευαισθησία και λεπτομέρειες. Πολύ αληθινά.
Η αλήθεια είναι ότι δε διέθετε καμία "προΰπόθεση" από αυτές που οφείλει να έχει ένας σύγχρονος ήρωας. Δεν έζησε στην αφάνεια όπως η Γκουέν Τζόν και δε συμμετείχε στο Bloomsbury όπως η Vaness Bell. Η ζωγραφική της έδειχνε πολύ καθωσπρέπει. Τις φορές, όμως, που αφέθηκε ελεύθερη και ξεπέρασε τα συμβατικά θέματα, η φαντασία και το πινέλο της "απογειώθηκαν".
Η National Portrait Gallery του Λονδίνου, ετοίμασε μια μεγάλη έκθεση για να την τιμήσει. Να την αποκαταστήσει. Να μας δείξει την άλλη όψη πίσω από αυτήν της ζωγράφου που έκανε τα πορτραίτα των γιατρών του Νοσοκομείου Τζον Χόπκινς. Την όψη μια πολύ ταλαντούχας γυναίκας που ζωγράφιζε τσιγγάνους, μπαλέτα και μαυροφορεμένες εθελόντριες νοσοκομείων. Να αποκαταστήσει μια ζωγράφο που οι προσεγγίσεις της για πολύ καιρό είχαν χαρακτηριστεί από συμβατικές έως επίπεδες.
Η έκθεση στην National Portrait Gallery του Λονδίνου εγκαινιάστηκε στις 11 Ιουλίου και θα διαρκέσει έως τις 13 Οκτωβρίου. Οσοι την επισκεφθούν θα δουν περισσότερα από 30 υπέροχα πορτρέτα που έχει φιλοτεχνήσει και θα καταλάβουν γιατί αυτή η γυναίκα υπήρξε σημαντική για το γυναικείο καλλιτεχνικό κίνημα.
Ισως τελικά καταφέρουν με αυτήν την έκθεση να μας θυμήσουν ότι η Λόρα Νάιτ ήταν η πρώτη γυναίκα που τόλμησε λίγο παραπάνω. Στην μνημειώδη αυτοπροσωπογραφία της το 1913, παρόλο που δεν είχε διδαχτεί ποτέ γυμνό στην σχολή Καλών τεχνών του Νόττιγχαμ, όπου φοίτησε άφησε τον ένα ώμο της γυμνό, κάνοντας με την κίνηση αυτή μια μεγάλη καλλιτεχνική δήλωση. Κυρίως ως γυναίκα.
*****
σχόλια