Κατερίνα Αθανασοπούλου: «Παρά την κρίση, υπάρχουν άνθρωποι που ονειρεύονται»

Κατερίνα Αθανασοπούλου: «Παρά την κρίση, υπάρχουν άνθρωποι που ονειρεύονται» Facebook Twitter
0

Αποδήμησε στο Λονδίνο για να συμπληρώσει τις σπουδές της (στο Royal College of Art), να ανοίξει τους ορίζοντές της και να βρει την τύχη της. Η πίστη της, εντέλει, δικαιώθηκε: εκλέχθηκε λέκτορας στο τμήμα Animation του London College of Communication και πρόσφατα της απονεμήθηκε το κορυφαίο βραβείο ψηφιακής τέχνης Lumen Prize για το εξαιρετικό ταινιάκι της Apodemy – μια εραλδική Αθήνα εγκλωβισμένη σ' ένα δυσοίωνο παρόν με τα παιδιά-πουλιά της να προσπαθούν να δραπετεύσουν στο μέλλον, ξορκίζοντας το παρελθόν αλλά και εμπνεόμενα, τρόπον τινά, από αυτό. Πιστεύει ότι τις ευκαιρίες τις φτιάχνουμε τελικά μόνοι μας, παραμένοντας ενεργοί και γεμάτοι περιέργεια για τον κόσμο, κι ότι η ψηφιακή επανάσταση που ζούμε είναι συναρπαστική, πλην εύθραυστη. Η ίδια, πάντως, δηλώνει ευτυχής όσο μπορεί να ζωγραφίζει στον χρόνο και να μοιράζεται συναισθήματα, εικόνες και ήχους.

Κατερίνα Αθανασοπούλου: «Παρά την κρίση, υπάρχουν άνθρωποι που ονειρεύονται» Facebook Twitter
Κατερίνα Αθανασοπούλου: «Παρά την κρίση, υπάρχουν άνθρωποι που ονειρεύονται» Facebook Twitter
Κατερίνα Αθανασοπούλου: «Παρά την κρίση, υπάρχουν άνθρωποι που ονειρεύονται» Facebook Twitter

#quote#

Τι σημαίνει για σένα το Lumen Prize και πόσο σημαντική είναι αυτή η διάκριση;

Ήταν σίγουρα μεγάλη η τιμή, ειδικά καθώς η έκθεση περιείχε μια πανσπερμία μορφών εικαστικής αφήγησης: εκτυπώσεις, διαδράσεις, ταινίες, παιχνίδια, εγκαταστάσεις – όταν βρίσκεσαι ανάμεσα σε τέτοια ποικιλία από πλατφόρμες, είναι δύσκολο να φανταστείς πώς θα διαβαστεί το έργο σου ανάμεσά τους. Επίσης, η Αποδημία είναι για μένα μια ταινία που αφορά το δημόσιο δράμα μας κι αυτό την κάνει ακόμα πιο προσωπική. Περιέχει την Αθήνα τού σήμερα, με τα εγκαταλειμμένα γιαπιά και την ομίχλη από τις ξυλόσομπες, μαζί με τα κίτρινα τρόλεϊ που έπαιρνα ως φοιτήτρια, τότε που όλα έμοιαζαν πολλά υποσχόμενα και δεν βλέπαμε τι ερχόταν καταπάνω μας.

Πότε άρχισες να ασχολείσαι με την ψηφιακή τέχνη; Πώς οδηγήθηκες εκεί και ποια μέσα χρησιμοποιείς;

Στα τέλη της δεκαετίας του '90 ξεκίνησα να πειραματίζομαι με τον υπολογιστή, φτιάχνοντας παραλλαγές παραμυθιών σαν κολάζ από κινούμενες εικόνες. Σπούδαζα ζωγραφική στη Σχολή Καλών Τεχνών του Αριστοτελείου, αλλά είχα τη λαχτάρα να ζωγραφίσω στον χρόνο και η ψηφιακή τέχνη μού επέτρεψε να πειραματιστώ με απόλυτη ελευθερία.

Πόσο έχει μεταμορφώσει την καλλιτεχνική δημιουργία η χρήση των νέων μέσων και της ψηφιακής τεχνολογίας; Παρέχουν σίγουρα περισσότερες ευκολίες, αλλά μήπως δημιουργούν, ταυτόχρονα, νέες δυσκολίες και προκλήσεις;

Στράφηκα στην ψηφιακή τεχνολογία γιατί ένιωθα την ανάγκη να φτιάξω ταινίες, χτίζοντας και κινώντας τον κόσμο μόνη μου. Η παγίδα βρίσκεται βέβαια ακριβώς σ' αυτή την αυτάρκεια: μερικές φορές καταλήγεις να απομονώνεσαι και να χάνεις τον προσανατολισμό σου. Γι' αυτό, το να είσαι μέρος μιας ομάδας, να επισκέπτεσαι άλλα στούντιο και να ακούς την κριτική των συναδέλφων σου βοηθά πολύ.

Υπήρξες κι εσύ «αποδημητικό πουλί». Η μέχρι στιγμής λονδρέζικη εμπειρία σου; Θα μπορούσες, πιστεύεις, να πραγματοποιήσεις κάτι απ' όσα ονειρευόσουν, αν είχες παραμείνει Αθήνα;

Το Λονδίνο με υποδέχτηκε πολύ φιλικά, γιατί ήμουν μια φοιτήτρια ανάμεσα σε πολλούς άλλους με το ίδιο πάθος. Τα πράγματα είναι σαφώς δυσκολότερα μετά την αποφοίτηση, όταν συνειδητοποιείς ότι είσαι ένας ακόμα από τους δεκάδες χιλιάδες που ψάχνουν μια ευκαιρία. Από τις σπουδές ζωγραφικής μπήκα στον κόσμο των ταινιών μικρού μήκους και του πειραματικού animation, σε φεστιβάλ και οθόνες. Ήταν μια απελευθέρωση για μένα, γιατί δεν ήξερα τους κανόνες και έπρεπε, κατά κάποιον τρόπο, να τους ορίσω μόνη μου. Όμως τις ευκαιρίες τις φτιάχνουμε κι εμείς μόνοι μας, παραμένοντας ενεργοί και γεμάτοι περιέργεια για τον κόσμο. Δύσκολο να απαντήσω τι θα γινόταν αν είχα παραμείνει Αθήνα. Μπορεί να μην είχα κάνει τόσο animation, να δούλευα περισσότερο με φωτογραφία και βίντεο.

Εξακολουθεί η βρετανική πρωτεύουσα να θεωρείται μητρόπολη της παγκόσμιας τέχνης;

Νομίζω ότι τα πράγματα είναι πιο δύσκολα τώρα, γιατί έχουν κοπεί οι επιχορηγήσεις κι ο ανταγωνισμός είναι μεγαλύτερος. Αλλά ναι, τον κρατά τον τίτλο. Είναι ανεξάντλητο φυτώριο καλλιτεχνών και διαθέτει καταπληκτικές γκαλερί και μουσεία για κάθε γούστο, πολλά από τα οποία έχουν μόνιμες εκθέσεις με δωρεάν είσοδο. Όταν μπορείς να πας στην Tate Modern και να δεις Κουνέλλη απέναντι σε Ντε Κίρικο, όλα γίνονται φωτεινότερα.

Στην Ελλάδα μιλάμε συχνά για «κυκλώματα», «άκρες», «υψηλές γνωριμίες» κ.λπ. Πόσο σημαντικά είναι αυτά εκεί;

Η Αγγλία δείχνει γενικά μια ανοχή στους νεοαφιχθέντες, και ειδικά το Λονδίνο έχει έναν έντονα πολυπολιτισμικό χαρακτήρα. Πιθανόν, σε ορισμένες περιπτώσεις να παίζουν αυτά που λες, θα είναι όμως η εξαίρεση, όχι ο κανόνας. Προσωπικά, πάντως, ουδέποτε ένιωσα ότι χρειαζόμουν «κάποιο γνωστό» για να πάω σε μια συνέντευξη για δουλειά.

Τέχνη για την τέχνη ή τέχνη «στρατευμένη» σε κάποιο όραμα ή σκοπό; Έχει καν νόημα μια τέτοια ερώτηση;

Προσωπικά, μ' ενδιαφέρει πολύ η μετάδοση μιας ιδέας μέσω εικόνων και ήχων που σου επιτρέπουν να βυθίζεσαι σε νέα ύδατα. Αυτή η ιδέα μπορεί να είναι ταυτόχρονα πολιτική, αισθησιακή, ποιητική. Μπορεί να είναι ένα παραμύθι ή ένα όραμα, μπορεί να είναι και στρατευμένη. Μόνο όταν λείπει το αισθησιακό μέρος γίνεται απλή προπαγάνδα.

Τι σε συγκινεί περισσότερο στα σύγχρονα καλλιτεχνικά ρεύματα; Ποιους δημιουργούς εκτιμάς περισσότερο;

Με συγκινεί, Θοδωρή, το ότι, παρά την κρίση και ενάντιά σε αυτήν, υπάρχουν άνθρωποι που ονειρεύονται, συνομιλούν και συν/εργάζονται. Παρακολουθώ τη δουλειά του Πάνου Μιχαήλ για την ωραία διαύγεια της φωτογραφίας του, που έχει ταυτόχρονα οξύτητα και λεπτότητα. Την Ελεάννα Μαρτίνου, που χαρτογραφεί το απέραντο. Τον Αλέξανδρο Παπαδόπουλο, που με τα κείμενά του φτιάχνει μαζί σινεμά, ταινία και μαγικό αφηγητή στο κεφάλι του αναγνώστη.

Υπάρχει μια διάχυτη αίσθηση ότι «όλα έχουν γίνει» στην τέχνη, που πλέον απλώς ανακυκλώνει ρεύματα και τάσεις, άλλοτε περισσότερο, άλλοτε λιγότερο εμπνευσμένα. Πόσο πιθανή είναι, άραγε, μια επόμενη «επανάσταση»; Μήπως τη «ζούμε» ήδη;

Κάθε εποχή μοιρολογεί το τέλος του κόσμου. Σαφώς, τα πράγματα συνεχίζουν να εξελίσσονται, ίσως όμως τα ήθη σήμερα να είναι λίγο συντηρητικότερα. Η επανάσταση που ζούμε είναι η ευκολία της μετάδοσης πληροφορίας μέσω του Διαδικτύου. Είναι, ωστόσο, μια πολύ εύθραυστη επανάσταση: κινείται με ηλεκτρισμό, αλλά δυστυχώς κάθε σκληρός δίσκος κάποια στιγμή σβήνει. Είδα πρόσφατα μια πολύ ωραία έκθεση στο V&A, το «Memory Palace»: φαντάζεται μια μελλοντική κοινωνία, η οποία έχει χάσει όλες τις ψηφιακές της αναμνήσεις και ζει μια αγροτική δικτατορία.

Από την πατρίδα τι σου λείπει περισσότερο και τι καθόλου;

Πάντα είναι στο μυαλό μου η Ελλάδα, αλλά η καθημερινότητα περιπλέκει κάπως τα πράγματα. Το ότι έχω οικογένεια στο Λονδίνο με κρατά εδώ, ίσως όμως σε λίγα χρόνια τα πράγματα να αλλάξουν. Από την Ελλάδα μου λείπουν βασικά οι αγαπημένοι μου άνθρωποι. Δεν μου λείπει καθόλου η χρυσαυγίτικη θρασυδειλία και ό,τι την εξέθρεψε.

Στο Λονδίνο, στην Αγγλία, τι δεν θα άλλαζες;

Τη στωικότητα των Άγγλων, όταν περιμένουν στην ουρά.

Το επόμενο πρότζεκτ σου;

Μια καταναγκαστική μητέρα που κουκουλώνει τα παιδιά της.

=====

Επισκέψου ψηφιακά την Κατερίνα Αθανασοπούλου: www.kineticat.co.uk & vimeo.com/katerinath

To «Apodemy» πρωτοπαρουσιάστηκε στους Εικαστικούς Διαλόγους 2012 στο Πάρκο Αναψυχής στην Ακαδημία Πλάτωνος, σε παραγωγή της Στέγης Γραμμάτων και Τεχνών. 

 

 

Εικαστικά
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Ογκίστ Ροντέν: Αυτή είναι η ζωή του καλλιτέχνη που δημιούργησε το γλυπτό ο «Σκεπτόμενος»

Γεννήθηκε Σαν Σήμερα / Ογκίστ Ροντέν: Αυτή είναι η ζωή του καλλιτέχνη που δημιούργησε το γλυπτό ο «Σκεπτόμενος»

Τα ρεαλιστικά γλυπτά του, που εκφράζουν τα ανθρώπινα συναισθήματα αλλά και τις αδυναμίες, εξακολουθούν να είναι σήμερα ιδιαίτερα δημοφιλή και να συγκεντρώνουν πλήθη φιλότεχνων όπου και αν εκτίθενται.
ΚΟΡΙΝΑ ΦΑΡΜΑΚΟΡΗ
Λεονάρντο, Μικελάντζελο, Ραφαήλ: Αριστουργήματα και καλλιτεχνικές μονομαχίες 

Εικαστικά / Λεονάρντο, Μικελάντζελο, Ραφαήλ: Αριστουργήματα και καλλιτεχνικές μονομαχίες 

Μια έκθεση στη Royal Academy of Arts του Λονδίνου φέρνει στο προσκήνιο μετά από έξι αιώνες τη θρυλική καλλιτεχνική «μονομαχία» μεταξύ Ντα Βίντσι και Μικελάντζελο με δυο έργα που δεν ολοκληρώθηκαν ποτέ. 
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ισπανία: Έκθεση αφιερωμένη στο έργο του Ίρβινγκ Πεν στο Ίδρυμα MOP στη Λα Κορούνια

Φωτογραφία / Ισπανία: Έκθεση αφιερωμένη στο έργο του Ίρβινγκ Πεν στο Ίδρυμα MOP στη Λα Κορούνια

Πορτρέτα διάσημων και σκηνές δρόμου περιλαμβάνονται στην έκθεση «Irving Penn: Centennial» που διοργανώνεται από το Μητροπολιτικό Μουσείο Τέχνης της Νέας Υόρκης και παρουσιάζεται στην Ισπανία
LIFO NEWSROOM
Tependris vs Tependris

Εικαστικά / Tependris vs Tependris

Μια αναδρομική έκθεση με πίνακες και γλυπτά, εικονογραφήσεις και ηχογραφήσεις, έργα του Κωνσταντίνου Κακανιά από το 1996 μέχρι σήμερα, με θεματικές που εκτείνονται από τα βαθιά παιδικά τραύματα μέχρι το χιούμορ που χαρακτηρίζει τον πολυδιάστατο καλλιτέχνη.
ΝΙΚΟΣ ΤΣΕΠΕΤΗΣ
Μέσα στη μεγαλειώδη έκθεση των πορτρέτων του Φράνσις Μπέικον

Εικαστικά / Μέσα στη μεγαλειώδη έκθεση των πορτρέτων του Φράνσις Μπέικον

Η National Portrait Gallery του Λονδίνου φιλοξενεί μια από τις κορυφαίες εικαστικές εκθέσεις της χρονιάς παγκοσμίως, μια ρετροσπεκτίβα στο έργο του Βρετανού καλλιτέχνη που άλλαξε την προσωπογραφία, δημιουργώντας μια ανεπανάληπτη ζωγραφική της φιγούρας με σπαραγμό, απελπισία και ευαισθησία.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
ΕΠΕΞ Ο Τζάκσον Πόλοκ και η επιρροή που είχαν στο έργο του ο Πικάσο και οι μεξικανικές τοιχογραφίες

Πολιτισμός / Ο Πικάσο και οι μεξικανικές τοιχογραφίες στα πρώιμα έργα του Τζάκσον Πόλοκ

Μια μοναδική έκθεση στο Παρίσι παρουσιάζει πίνακές του από τα χρόνια που τον επηρέαζαν οι σουρεαλιστές και ο Καρλ Γιουνγκ, πριν ακόμα γίνει γνωστός για τα αφηρημένα έργα του με την τεχνική «dripping», το 1947.
ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
ΕΠΕΞ Μια έκθεση για τον Λουκά Σαμαρά με κύβους, τραπεζοειδή και παραισθητικές πύλες

Εικαστικά / Μια έκθεση για τον Λουκά Σαμαρά με κύβους, τραπεζοειδή και παραισθητικές πύλες

Η μοναδική οπτική του Λουκά Σαμαρά παρουσιάζεται στο μουσείο Dia Beacon της Νέας Υόρκης, στην πρώτη μεταθανάτια έκθεσή του και τελευταία στην οποία συνεργάστηκε ο ίδιος ο καλλιτέχνης.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Το πέρασμα του Χατζηκυριάκου-Γκίκα από τη Δύση στην Ανατολή μέσα από μια μνημειώδη έκθεση

Εικαστικά / Το πέρασμα του Χατζηκυριάκου-Γκίκα από τη Δύση στην Ανατολή μέσα από μια μνημειώδη έκθεση

Tο Μουσείο Μπενάκη, με αφορμή την επέτειο 30 χρόνων από τον θάνατό του σπουδαίου Έλληνα καλλιτέχνη, διοργανώνει μια έκθεση αφιερωμένη στο ταξίδι του από τη Δύση στην Ανατολή το 1958. Ένα ταξίδι κυριολεκτικό και μεταφορικό.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Μια νέα γκαλερί τέχνης άνοιξε στην οδό Χαλκοκονδύλη στην Ομόνοια

Εικαστικά / Μια νέα γκαλερί τέχνης άνοιξε στην οδό Χαλκοκονδύλη στην Ομόνοια

Η Χριστίνα Ανδρουλιδάκη μετέφερε τη γκαλερί CAN από το Κολωνάκι στην Ομόνοια και μιλά για τη γοητεία του κέντρου και για την αρμονική συνύπαρξη με τις προκλήσεις της σύγχρονης τέχνης.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Στην Tate Modern και Tate Britain, στα έργα της δωρεάς Δ. Δασκαλόπουλου

Εικαστικά / «Η τέχνη έχει νόημα μόνο όταν βρίσκεται σε συνδιαλλαγή»: Η Tate υποδέχεται τα έργα της δωρεάς Δασκαλόπουλου

Έργα των Louise Bourgeois, Βλάση Κανιάρη, Martin Kippenberger, Damien Hirst και πολλών ακόμα μεγάλων ονομάτων της σύγχρονης τέχνης περιλαμβάνονται στη δωρεά του Δημήτρη Δασκαλόπουλου και φιλοξενούνται πλέον σε νέες εκθέσεις στην Tate Modern και στην Tate Britain.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ