To 1992, μια λεπτεπίλεπτη, αλλά αεικίνητη μελαχρινή πιτσιρίκα περνά την πόρτα της σχολής χορού της Marilyn Staples-Κανόνη στο Χαλάνδρι. Η μεγάλη της αδερφή την έχει οδηγήσει κρυφά από τους γονείς τους στο πρώτο της μάθημα μπαλέτου και συζητά με τη μελλοντική δασκάλα της για την εγγραφή. Το μικρό κορίτσι ακούει την κλασική μουσική και βλέπει τα άλλα κορίτσια στην αίθουσα να στέκονται στις μύτες των ποδιών τους φορώντας πουέντ και ροζ τούλινες φούστες. Μαγεύεται. Τους λένε πως έχουν αργήσει για την εγγραφή και τα μαθήματα είχαν ήδη ξεκινήσει, αλλά θα μπορούσε ίσως να αρχίσει την επόμενη μέρα που θα είχε το λευκό κορμάκι και τα παπουτσάκια του χορού έτοιμα. Η Νάνσυ πετά τα παπούτσια που φορούσε και λέει στην αδερφή της:"Nα Ελένη δεν χρειάζεται να περιμένουμε μέχρι αύριο!". Έτσι, με το σορτσάκι και ξυπόλητη, πήρε το πρώτο μάθημα μπαλέτου. Η γιαγιά της, η Λέλα Ζωγράφου, ήταν μεγάλη σοπράνο της Λυρικής Σκηνής και γνώριζε της θυσίες αλλά και την σκληρότητα αυτού του χώρου, ειδικά στην εποχή της. Ίσως για αυτό η κα Λέλα αποθάρρυνε τα κορίτσια και τους γονείς από κάθε είδους καλλιτεχνική προσδοκία. Αν ζούσε σήμερα, θα ήταν περήφανη για τη "Νάνσυ της" που στα πέντε της ονειρευόταν πως θα κατακτήσει τον κόσμο πάνω από μια σκηνή και σήμερα είναι πιο κοντά από ποτέ.
Πριν από λίγες μέρες, ανακοινώθηκαν οι υποψηφιότητες για τα βρετανικά National Dance Awards 2015. Η Νάνσυ Νεράντζη, που τα τελευταία οκτώ χρόνια ζει στο Λονδίνο, βρίσκεται υποψήφια μεταξύ ζωντανών θρύλων του χορού όπως η Σιλβί Γκιλέμ, η Αλεσάντρα Φέρι και ο Ισραέλ Γκαλβάν. Τα NDA οργανώνονται από το Χορευτικό κλάδο των Critics Circle (περίπου 60 κριτικοί χορού) κάθε χρόνο από το 2000 και γιορτάζουν το σφρίγος και την ποικιλία της ακμάζουσας Βρετανικής χορευτικής κουλτούρας. Πρόκειται για τα μόνα βραβεία που δίνονται από επαγγελματίες κριτικούς χορού στην Αγγλία και είναι ευρέως γνωστά ως τα πιο διάσημα βραβεία για χορό στην Μ. Βρετανία, ισοδύναμα με τα Laurence Olivier Awards που παρουσιάζονται για το Θέατρο.
Η Νάνσυ σπούδαζε στη Λυρική όταν πια συνειδητοποίησε πως δεν θα πάλευε άλλο με την ευλυγισία της. Ένιωθε περισσότερο σαν μια ενεργητική, δυναμική και αθλητική χορεύτρια που ενώ ασφυκτιούσε στις πουέντ, αισθάνονταν ελεύθερη και απελευθερωμένη όταν χόρευε σύγχρονο.
"Την Πέμπτη βρισκόμουν με τον Rehearsal Director και Associate Choreographer Martin Lawrance στο πανεπιστήμιο του Chichester όπου δίδασκα ρεπερτόριο στην νεανική ομάδα χορού Map Dance, όταν μου τηλεφώνησαν οι συνάδελφοί μου ζητωκραυγάζοντας για την υποψηφιότητα μου. Όταν μου ανακοινώθηκε ότι είμαι προτεινόμενη στα NDA 2015 ως Outstanding Female Performance (Σύγχρονο) για τον ρόλο μου ως Marie D'Agoult στο Burning του Martin Lawrance δεν το πίστεψα, ξαφνιάστηκα, άκουγα στο τηλέφωνο τις φωνές κ τα συγχαρητήρια των υπόλοιπων συναδέλφων και μετά κόπηκε η σύνδεση. Εκείνη την στιγμή περπατούσα για να πάρω το τρένο για να γυρίσω Λονδίνο, έβρεχε κ δεν είχα καλό σήμα στο κινητό. Προσπάθησα να μπω στο λογαριασμό μου στο Twitter και Facebook όπου άρχισαν να έρχονται διάφορα ενθουσιώδη μηνύματα. Διάβασα την επίσημη αναγγελία των NDA και όταν είδα το όνομα μου στην ίδια κατηγορία με χορεύτριες που θαυμάζω από μικρή όπως η Γκιλέμ χαμογέλασα και δάκρυσα ταυτόχρονα!"
Ζει στο εξωτερικό περίπου οχτώ χρόνια. Τα τελευταία πέντε, εργάζεται στο Λονδίνο και είναι μέλος της διεθνούς αναγνωρισμένης ομάδας χορού Richard Alston Dance Company (RADC). Το 28χρονο αστέρι του σύγχρονου χορού, μας λέει πως νιώθει πολύ τυχερή που καθημερινά δίνει όλη της ενέργεια σε αυτό που είναι κυριολεκτικά το πάθος της. Η υποψηφιότητά της στα βρετανικά βραβεία την πεισμώνει ακόμη περισσότερο και τη συγκινεί καθώς τα μηνύματα ήταν αμέτρητα. "Αν και ήταν αργά όταν το έμαθα, οι γονείς μου με περίμεναν να τους μιλήσω στο Skype και όταν είδα στα μάτια τους την ανυπομονησία κ περηφάνια, ένιωσα ευτυχισμένη - μου έχουν δώσει τόση δύναμη, κουράγιο και εμπιστοσύνη όλα αυτά τα χρόνια. Εύχομαι η αφοσίωση μου, η συνεχής σωματική και ψυχική αναζήτηση, η πρόοδος να με οδηγήσουν σε ένα όμορφο ταξίδι καριέρας και ποτέ να μην πάψω να εμπνέομαι και να δοκιμάζω. Αυτό είναι το ελάχιστο ευχαριστώ στους ανθρώπους που έχουν πιστέψει σε εμένα, με έχουν βοηθήσει στις δύσκολες στιγμές και πάνω από όλα έχουν αληθινά μοιραστεί τις επιτυχίες και χαρές μου."
Η Νάνσυ βρίσκεται στην πεντάδα των υποψηφίων για την ερμηνεία της στο Burning του Martin Lawrance. Η μουσική είναι η Dante Sonata του Franz Liszt, την οποία συνέθεσε το 1849 εμπνεόμενος από την Θεία Κωμωδία του Δάντη. Πρόκειται πραγματικά για μία αριστουργηματική σύνθεση ενώ ο Liszt θεωρείται από τους πιο σπουδαίους πιανίστες όλων των εποχών, βιρτουόζος στο πιάνο με μεγάλη επιρροή στην τεχνική αλλά και τη σύνθεση. Με την εκθαμβωτική του εμφάνιση και κυρίως με το δαιμόνιο παιξιμό του προκάλεσε την λεγόμενη Lisztomania φανατικοί ακροατές, λεγεώνες γυναικών από όλη την Ευρώπη, παθιάζονταν και ερωτεύονταν με τον ίδιο και την μουσική του. Μία από αυτές ήταν η νεαρή παντρεμένη Κοντέσα Marie D'Agoult, ο ρόλος τον οποίο ερμηνεύει η Νάνσυ στο συγκεκριμένο κομμάτι. Η Κοντέσα εγκατέλειψε τον άντρα της για να ζήσει με τον Liszt και η αγάπη τους ήταν εξίσου αμοιβαία αλλά και προβληματική.
Η Νάνσυ μας περιγράφει το Burning
Eίναι ένα 17λεπτο περίπου κομμάτι και έχουμε την τύχη να το ερμηνεύει ζωντανά ένας εξαίσιος πιανίστας που συνεργάζεται αρκετά χρόνια τώρα με τον Richard Alston και την ομάδα, ο Jason Ridgway. Είναι ένα κομμάτι αρκετά αφηγηματικό, όπου ο οποιοσδήποτε μπορεί να συνδεθεί μαζί του, να συμπάσχει και να συναισθανθεί αυτό που διαδραματίζεται στην σκηνή. Παρουσιάζει την ιδιόμορφη σχέση του Liszt και της Marie D'Agoult (αλλά και του κάθε Liszt και Marie), το πάθος και την αγάπη που ένιωθαν και οι 2 για τον άλλον, και τον δισταγμό της Marie, να μείνει ή να φύγει από αυτήν την σχέση των πολλών προσώπων και ερωτικής απιστίας. Συμμετέχουν άλλες 3 κοπέλες, οι οποίες με την συνεχή κινησιολογική εναλλαγή τους και περιπλοκή με τον Liszt παρουσιάζουν αυτή την φανατική μανία για αυτόν (Lisztomania) αλλά και την αυξανόμενη απειλή που φέρει τον δισταγμό και σύγχυση της Marie. Τελειώνει με ένα φλογερό κρεσέντο μουσικά και κινησιολογικά, με τον Liszt να στροβιλίζεται και να πέφτει στο πάτωμα και την Μarie να προσπαθεί να βρει διέξοδο, μέχρι που τελικά τρέχει μακρυά του, και η αυλαία πέφτει με τον Liszt μόνο του στην σκηνή.
"Η πρεμιέρα έγινε στo Εδιμβούργο, σε ένα από τα ομορφότερα κ μεγαλύτερα θέατρα της Μ.Βρετανίας το Edinburgh Festival Theatre. Ήμασταν μία εβδομάδα στο Εδιμβούργο και κάναμε πρόβες το ρεπερτόριο εκείνης της σεζόν καθώς θα ήταν η πρώτη παράσταση της φθινοπωρινής περιοδείας μας και η παγκόσμια πρεμιέρα του Burning. Εκεί μπήκαν και οι τελευταίες πινελιές αυτού του κομματιού. Αρχικά το παρουσιάσαμε σε ένα ανοιχτό στούντιο 2 μέρες πριν την πρεμιέρα, όπου είχαν έρθει διάφοροι άνθρωποι και κριτικοί χορού. Ήταν η πρώτη φορά που θα το δοκιμάζαμε με τον Jason Ridgway (τoν πιανίστα μας), δεν γνωρίζαμε το tempo που θα έπαιζε. Είναι μαγικό το συναίσθημα που σου δημιουργεί η ζωντανή μουσική και όταν παίζεται από έναν εκπληκτικό πιανίστα σαν τον Jason Ridgway."
Η πρεμιέρα ήταν μοναδική και πραγματικά δεν θα την ξεχάσω ποτέ! Θυμάμαι στο τέλος να κοιτάω βουρκωμένη τον Liam Riddick (τον παρτενέρ μου που ερμηνεύει τον Liszt) επί σκηνής και να νιώθω τελείως άδεια από συναισθήματα και ενέργεια γιατί τα είχα δώσει όλα. Στα παρασκήνια οι υπόλοιποι χορευτές έτρεξαν να με αγκαλιάσουν και να με συγχαρούν. Ήταν πολύ έντονα τα συναισθήματα επειδή είναι από τους πιο μεγάλους και σημαντικούς ρόλους που έχω χορέψει και ερμηνεύσει. Όλο αυτό το άγχος και η ένταση βγήκε σε δάκρυα χαράς. Στην υπόκλιση μας ο κόσμος πραγματικά ζητωκραύγαζε. Όλο το ακροατήριο σηκώθηκε και χειροκροτούσε όλη την ομάδα. Ήμουν πραγματικά συγκλονισμένη και συγκινημένη από την αντίδραση του κόσμου. Χαίρομαι που η υποψηφιότητα στα NDA είναι για αυτόν τον ρόλο επειδή ήταν ένα μεγάλο ταξίδι καλλιτεχνικής ωρίμανσης για εμένα - πέρα από τις τεχνικές κινήσεις και δυσκολίες, ερμηνεύω έναν ρόλο που θέλω και πρέπει να μένει ζωντανός στην σκηνή ακόμη και στις παύσεις, στο περπάτημα, στο βλέμμα."
Νιώθω την ελευθερία να εκφράσω τις εμπειρίες μου μέσω του χορού μου κ αντίστροφα να βάλω τις εμπειρίες μου κ ό,τι με σημαδεύει, καθορίζει και εμπνέει. Θέλω να μπορώ να αναπνέω με τον χορό μου και όχι να πνίγομαι στην προσπάθεια για κάτι μεγάλο ή πολύ.
Η 28χρονη χορεύτρια ξεκίνησε από το κλασικό μπαλέτο, αλλά κατέληξε στο σύγχρονο χορό και στην ομάδα του θρυλικού Richard Alston. Η μετάβαση από το ένα στο άλλο έγινε μετά από αρκετά χρόνια και ενώ η ίδια είχε κάνει ολοκληρώσει μια αυστηρή και πλούσια πορεία στον κλασικό χορό. "Μy dream dance company" λέει για τον Richard Alston και εκείνος τη συστήνει ως"And this is the Greek girl Νancy, who didn't come to the audition for my company but I got her in the end!. Η Νάνσυ σπούδαζε στη σχολή της Λυρικής όταν πια συνειδητοποίησε πως δεν θα πάλευε άλλο με την ευλυγισία της. Το σώμα της είχε αλλάξει στην εφηβεία και πλέον δεν ήταν το αδύνατο κοριτσάκι του μπαλέτου. Ένιωθε περισσότερο σαν μια ενεργητική, δυναμική και αθλητική χορεύτρια που ενώ ασφυκτιούσε στις πουέντ, αισθάνονταν ελεύθερη και απελευθερωμένη όταν χόρευε σύγχρονο. "Σε πολλούς που με ρωτάνε τι είναι ακριβώς ο σύγχρονος χορός και σε τι διαφέρει με τον κλασικό απαντάω ότι το μπαλέτο είναι σαν μία γλώσσα, έχει κανόνες, συγκεκριμένα βήματα που ο κάθε χορευτής χρωματίζει με τον δικό του τρόπο και αίσθηση όπως ο καθένας μας μιλάει με διαφορετική χροιά. Ο σύγχρονος χορός όμως δεν έχει κανόνες και μορφή, η ίδια κίνηση μπορεί και κατά την γνώμη μου πρέπει να είναι διαφορετική από χορευτή σε χορευτή. Είναι η δικιά σου γλώσσα για αυτό κ η κίνηση γίνεται πιο προσωπική και στενά συνδεδεμένη με εσένα. Νιώθω την ελευθερία να εκφράσω τις εμπειρίες μου μέσω του χορού μου κ αντίστροφα να βάλω τις εμπειρίες μου κ ό,τι με σημαδεύει, καθορίζει, εμπνέει στο χορό μου. Θέλω να μπορώ να αναπνέω με τον χορό μου και όχι να πνίγομαι στην προσπάθεια για κάτι μεγάλο ή πολύ".
Η ζωή στην Αγγλία, πιο συγκεκριμένα στο Λονδίνο, για μία νεαρή χορεύτρια είναι γοητευτική. Μπορείς να δεις κάθε είδους παράσταση από μιούζικαλ, μπαλέτο, σύγχρονο μέχρι χοροθέατρο physical theatre, πιο abstract και πειραματικές σκηνές. Το Λονδίνο είναι κέντρο για τις τέχνες, τα πάντα περνάνε από εδώ. Υπάρχουν αρκετές πειραματικές πλατφόρμες χορού, εύκολα μπορεί κανείς να παρουσιάσει κάτι δικό του και να δει νέες τάσεις και καλλιτέχνες αλλά και παράλληλα να δει κλασικά έργα και επιφανής καλλιτέχνες. "Γενικά βγαίνεις για μία βόλτα στους δρόμους του Λονδίνου και υπάρχουν και συμβαίνουν τόσα πολλά πράγματα γύρω σου που μπορούν να σε εμπνεύσουν. Όταν είχα πρωτοέρθει ήταν ένας άλλος, τρομακτικός θα έλεγα, κόσμος για εμένα. Έβρισκα το Λονδίνο αρκετά χαοτικό και τους ρυθμούς γρήγορους. Έτρεχα στο μετρό να πάω στη σχολή γιατί το πλήθος με παρέσυρε, έσπευσα να αγοράσω εισιτήρια για διάφορες εκθέσεις και παραστάσεις επειδή πολλές φορές ξεπουλούσαν γρήγορα, και πόσες θυμάμαι ήταν οι φορές που έχανα παραστάσεις και events γιατί παράλληλα κάτι άλλο συναρπαστικό θα γινόταν. Με τον χρόνο όμως το Λονδίνο γίνεται όλο και πιο εθιστικό."
Το Λονδίνο είναι όμως και πανάκριβο, οι δουλειές στον τομέα της περιορισμένες και χαμηλόμισθες, με συνεχής περικοπές από το Υπουργείο Πολιτισμού και κορίτσια σαν τη Νάνσυ θεωρούνται τυχερά που έχουν μία μόνιμη δουλειά και όχι part time."Το συμβόλαιο μου με την RADC είναι για δέκα μήνες. Δύο μήνες το καλοκαίρι δεν πληρώνομαι που έχει τα καλά του αλλά και τα κακά του. Επιστρέφω Ελλάδα ξεκουράζομαι, κάνω διακοπές αλλά αδειάζει ο τραπεζικός λογαριασμός μου. Τα τελευταία 5 χρόνια αυτοσυντηρούμαι αλλά με δυσκολία βγάζω το καλοκαίρι. Δυστυχώς με τις τωρινές οικονομικές συνθήκες οι γονείς μου δεν μπορούν πλέον να με στηρίξουν οικονομικά. Δεν θα μπορούσα με τις παρούσες συνθήκες να σπουδάσω και να ζήσω στο εξωτερικό και λυπάμαι για τα παιδιά με καλλιτεχνικές ανησυχίες και ταλέντο που δεν μπορούν να πραγματοποιήσουν λόγω οικονομικών δυσκολιών το όνειρο τους. Ο χορός είναι πολυέξοδος και δυστυχώς στην Ελλάδα είναι πολύ περιορισμένος επαγγελματικά. Είναι κρίμα να χάνονται και να μην αξιοποιούνται τόσα ταλέντα στην χώρα μας, γιατί πιστεύω ότι είμαστε από τους πιο χαρισματικούς λαούς που βάζουμε όλο το πάθος μας και είναι σε αυτό που αγαπάμε."
"Ως χορεύτρια και άνθρωπος ποτέ δεν κοίταζα μακρυά επειδή είναι απρόβλεπτος ο χορός και ο χρόνος. Έκανα πάντα αυτό που αισθανόμουν και μου αρέσει να χτίζω και να ζω το τώρα. Γι αυτό άλλωστε όταν ερμηνεύω προσπαθώ να εστιάσω την πρόθεση μου στην δεδομένη στιγμή. Προσπαθώ παρά τους δισταγμούς, αμφιβολίες και φόβους να πραγματοποιώ τις πεποιθήσεις μου. Δεν το βάζω εύκολα κάτω και προσπαθώ να αναγνωρίζω ότι με δυσκολεύει, στεναχωρεί και απογοητεύει, να το επεξεργάζομαι μέσα μου και να βρίσκω διέξοδο.Είμαι πολύ συναισθηματική και το γνωρίζω αυτό. Μου αρέσει να είμαι ειλικρινής, αληθινή και δίκαιη στις πράξεις μου και συμπεριφορά το ίδιο και στο χορό μου."
Το αν τελικά η Νάνσυ θα είναι η νικήτρια της μεγάλης διάκρισης είναι κάτι που θα το μάθουμε τον Ιανουάριο, αλλά η ίδια δε θέλει να παραμείνει στάσιμη περιμένοντας ένα βραβείο. "Δεν ξέρω ποιο θα είναι το επόμενο βήμα αλλά θα 'θελα πολύ να συνεργαστώ με διάφορους χορογράφους και καλλιτέχνες γιατί μου αρέσει η ποικιλία και να αποκτώ νέες εμπειρίες. Ευτυχώς δεν έχω κάποιο σοβαρό τραυματισμό και έχω αρκετή ενέργεια κ όρεξη να χορεύω στην σκηνή. Είμαι περίεργη μέχρι πόσο ακόμη θα θέλω, και ελπίζω να μπορώ όσο θέλω, να χορεύω στην σκηνή. Ήταν συγκλονιστική εμπειρία πέρυσι που είδα στην σκηνή 3 μεγάλες χορεύτριες, ινδάλματα για εμένα. Αναφέρομαι στην Ana Laguna, Alessandra Ferri και Sylvie Guillem. Η παρουσία τους, η στάση τους, το βλέμμα τους και μόνο γέμιζε όλη την σκηνή. Όσο μεγαλώνεις απλοποίησε και μου αρέσει πολύ αυτή η απλότητα και καθαρότητα.
Τις φιλοδοξίες μου για το μέλλον δεν μπορώ να τις προσδιορίσω γιατί μέχρι στιγμής έχω εκπληρώσει πολλά όνειρά μου και νιώθω ευγνώμων για αυτό. Εύχομαι όμως να μην σταματήσω να δουλεύω, να βελτιώνομαι και να μαθαίνω, να μου δοθούν κ άλλες ευκαιρίες και να μπορέσω να χορέψω σε διάφορες σκηνές του κόσμου. Εύχομαι να έρθουν κι άλλες διακρίσεις που να επισφραγίζουν την σκληρή δουλειά μου. Επίσης με την στάση μου στον χορό και την ζωή να εμπνεύσω ανθρώπους και άλλους καλλιτέχνες.
σχόλια