Το μουσείο είναι η μνήμη που μας δείχνει το μέλλον. Στην περίπτωση του θεατρικού μουσείου, η μνήμη καταστρέφεται και το μέλλον είναι άδηλο. Κλειστό από το 2011, σε επίσχεση εργασίας από τους εργαζόμενους μέχρι σήμερα, ένα από τα σπουδαιότερα μουσεία της χώρας με αρχειακό υλικό από κείμενα και ντοκουμέντα από το δραματολόγιο του παγκόσμιου θεάτρου έως αρχεία όπως το Παξινού και το Κοτοπούλη, μακέτες σκηνικών, κοστούμια είναι η μοναδική πηγή επιστημονικής έρευνας για το θέατρο, η μοναδική κιβωτός διάσωσης της ιστορίας του ελληνικού θεάτρου δυο αιώνων.
Το θεατρικό Μουσείο ήταν πάντα ένα αποπαίδι των μουσείων. Παρά τους θησαυρούς που περιέχει ήταν πάντα ένας χώρος χωρίς μουσειολογική υποδομή, κατ' ουσίαν μη επισκέψιμος, κλειστός το σαββατοκύριακο, με ουσιαστικό πρόβλημα στέγασης των συλλογών τις οποίες διαθέτει έτσι ώστε να αναδεικνύονται, να προβάλλονται και αξιοποιούνται.
Η φωτογράφηση της Μικέλας Τσόντζου αποκλειστικά για τη LIFO, αποτυπώνει μια δραματική κατάσταση. Φωλιές τερμιτών, ορδές ποντικών και κατσαρίδων. Ένα μικρό μουσείο φυσικής ιστορίας που αναπτύσσεται παράλληλα με τη μούχλα και την ακαθαρσία.
Η σημερινή κατάσταση είναι δραματική. Τι σημαίνει «κλείνει ένα μουσείο;» ή καλύτερα τι σημαίνει είναι «κλειστό ένα μουσείο»; Και ποιός θα μπορούσε να απαντήσει στην ερώτηση: Τι θα γίνει με όλα τα περιεχόμενά του; Η απάντηση είναι απλή: Το Μουσείο χρειάζεται ένα νέο χώρο για να συμμαζέψει τα υπάρχοντά του από διαμερίσματα χωρίς φως και νερό και αποθήκες και μια σταθερή χρηματοδότηση. Η οποία αν λάβουμε υπόψη μας τον μικρό αριθμό των υπαλλήλων του, δεν είναι ακατόρθωτη. Αν υπήρχαν 500.000 ευρώ, το Μουσείο θα μπορούσε να ξεχρεώσει. Τις μισθοδοσίες, το ΙΚΑ, τα υπέρογκα ενοίκια της βιβλιοθήκης του. Το Υπουργείο υποσχέθηκε στο Μουσείο 50.000 ευρώ. Για να γίνει απολύμανση, καθαρισμός και να ανέβει η βάση δεδομένων στο διαδίκτυο.
Η σημερινή φωτογράφηση της Μικέλας Τσόντζου αποκλειστικά για τη Lifo, αποτυπώνει μια δραματική κατάσταση. Φωλιές τερμιτών, ορδές ποντικών και κατσαρίδων. Ένα μικρό μουσείο φυσικής ιστορίας που αναπτύσσεται παράλληλα με τη μούχλα και την ακαθαρσία.
Όπως παλαιότερα,έτσι και τώρα,οι τοπικοί άρχοντες του χωριού ''Ψαροκώσταινα'' αγωνίζονται και αγωνιούν για την προστασία,την ανάδειξη και την μεταβίβαση-στους νεότερους- της πολιτισμικής μας κληρονομιάς αλλά και της ιστορίας μας εν τέλει.Γι αυτό βλέπουμε εικόνες απο μουσεία λίγο πριν την κατάρευση,αρχαιότητες μας να κοσμούν ξένα μουσεία και ιδιωτικές συλλογές,και όσες έχουν ξεμείνει εδώ να ριμάζουν ελλείψει κονδυλίων.Ποτέ δεν υπήρξε ουσιαστική σχέση των πολιτών με τον πλούσιο πολιτισμό του.Παλιότερα αυτό γινόταν λόγω αδιαφορίας.Τώρα θα προστεθεί και η έλλειψη χρημάτων.Ε μετά δεν θέλει και πολύ...Βέβαια και μεγάλο μέρος του λαού δεν ενδιαφέρεται τρελά για μουσεία θέατρα κτλ... και οι πολιτικοί απ τον λαο βγαίνουν(λεμε τώρα).Οπότε μην απορούμε μ αυτες τις εικόνες.Το υπουργείο πολιτισμού δεν μπορεί να το διευθύνει κάποιος με το χαμηλότατο επίπεδο των πολιτικών μας.Το ιδανικό κατά την άποψή μου θα ήταν μία επιτροπή,αποτελούμενη απο έναν μουσικό,έναν άνθρωπο του θεάτρου έναν αρχαιολόγο και γενικά έναν άνθρωπο απο κάθε καλλιτεχνική κατηγορία.Αλλά κάτι τέτοιο θέλει μυαλό...
Ωραίο θέμα, μπράβο! Πριν από λίγα χρόνια είχα κάνει ραδιοφωνική εκπομπή με μια επιτροπή ηθοποιών - ακτιβιστών, οι οποίοι μου έλεγαν πως ζουν με το φόβο μη σκάσουν τα κουκούλια και βγουν έξω οι τερμίτες και ροκανίσουν τα πάντα εκεί μέσα, από τα χαρτικά και τα κοστούμια μέχρι τα πατώματα. Ντροπή και αίσχος!
σχόλια