Χαίρε, Καίσαρ! (Hail, Caesar!)

0

Μια ημέρα από τη ζωή του Έντι Μάνιξ, ενός «fixer» του Χόλιγουντ, αυτού δηλαδή που «καθάριζε» τα σκάνδαλα των σταρ, φροντίζοντας να μένουν τα άπλυτά τους μακριά από τα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων. Η απαγωγή του διάσημου πρωταγωνιστή της ρωμαϊκής περιπέτειας εποχής Hail, Caesar! από τα γυρίσματά της θα αναγκάσει τον Έντι να ζοριστεί για να βρει την άκρη του νήματος της υπόθεσης, την ίδια στιγμή που θα πρέπει να αποφασίσει και για το δικό του επαγγελματικό μέλλον.

Το Χαίρε, Καίσαρ! δεν διαφέρει στην καρδιά και το DNA από την ουσία των προηγούμενων έργων των αδελφών Κοέν, ας πούμε πως βρίσκεται πιο κοντά στο Ένας σοβαρός άνθρωπος και το Μπάρτον Φινκ, αλλά σε μεγέθυνση, με μια δόση από τις απαγωγές του Μεγάλου Λεμπόφσκι και του Αριζόνα Τζούνιορ. Εξακολουθώντας να είναι αλλεργικοί σε οποιοδήποτε στρογγύλεμα ή μήνυμα μέσα στα φιλμ τους, εδώ επιχειρούν έναν κωμικό και φιλοσοφικό φόρο τιμής στο αμερικανικό σινεμά και τους ανθρώπους που το έφτιαξαν, το υπηρέτησαν, το συντήρησαν ή το διέβαλαν.

Παρακολουθούμε πολλές ταινίες να γυρίζονται μέσα στην ταινία με επίκεντρο το ομώνυμο Χαίρε Καίσαρ, ένα σανδαλόσπαθο έπος που μοιάζει φτυστά στο Μπεν Χουρ, ακόμη και στον υπότιτλο, A Tale οf Christ. Ανάμεσα στις υπόλοιπες, ένα μιούζικαλ με τον Τσάνινγκ Τέιτουμ, σαν και το On the town με τον Τζιν Κέλι. Μια υγρή εξτραβαγκάντζα με τη Σκάρλετ Τζοχάνσον, ακριβώς σαν το Million Dollar Mermaid με την Έστερ Γουίλιαμς. Κι ένα δράμα περιωπής, με τίτλο Merrily We Dance, σκηνοθέτη τον σνομπ, αλά Τζορτζ Κιούκορ, Λόρενς Λορέντς (Ρέιφ Φάινς, απολαυστικός) και δύσμοιρο πρωταγωνιστή τον Χόμπι Ντόιλ (αποκάλυψη ο Άλντεν Έρενραϊχ που είχαμε δει στο Τέτρο και στο Beautiful Creatures), που προέρχεται από γουέστερν της σειράς και δεν μπορεί βάλει δύο λέξεις στη σειρά, πόσο μάλλον να αντεπεξέλθει σε σοφιστικέ, απαιτητικούς διαλόγους. Αυτό το αφελές και πρόθυμο βλαχάκι πιάνει στο φιλότιμο, όταν τα πράγματα σκουραίνουν και χρειάζεται μια λίγο καουμπόικη επέμβαση, ο διευθυντής του στούντιο Κάπιτολ (το ίδιο, αν θυμάστε, από το Μπάρτον Φινκ, με τον Μάικλ Λέρνερ φωνακλά δερβέναγα), εδώ ο Τζος Μπρόλιν, που προσπαθεί με την ψυχή στο στόμα να κρατήσει σε σταθερή πορεία τις παραγωγές που τρέχουν και σε νηφάλια συμπεριφορά τα κακομαθημένα παιδιά του, τους σταρ/πρωταγωνιστές, που συνέχεια αποζητούν ειδική μεταχείριση. Όπως, για παράδειγμα, την ΝτιΆνα, τη Σκάρλετ Τζοχάνσον δηλαδή, με το εξώγαμο που απειλεί να τινάξει στον αέρα την καριέρα της, όπως κάποτε σώθηκε από τα τσακάλια των δημοσίων σχέσεων η Λορέτα Γιανγκ, επειδή αποσιωπήθηκε έντεχνα η ανεπιθύμητη μητρότητά της. Ο μεγάλος πονοκέφαλος λέγεται Μπερντ Γουίτλοκ: είναι ο Καίσαρας, τα φέρνει στα ταμεία, αλλά ανεξήγητα, ή όχι και τόσο ανεξήγητα, αφού η εμπορική του απήχηση ίσως είναι ο λόγος της εξαφάνισής του, απήχθη από μια ομάδα κομμουνιστών για να κρατηθεί όμηρος σε μια σπιταρόνα στο Μάλιμπου, και μόλις συνέλθει, να συζητήσουν όλοι μαζί κάποια ζητήματα αρχής, που με την επιρροή του ελπίζουν πως θα περάσουν στη μάζα, στο πόπολο που βλέπει σινεμά και τότε, στα '50s, πίστευε ευλαβικά ό,τι ξεστόμιζαν οι Θεοί του. Τον Γουίτλοκ υποδύεται μοναδικά ο Τζορτζ Κλούνι με την απορία ζωγραφισμένη στο πρόσωπό του, ιδανικός κοενικός «ηλίθιος» που διαθέτει δύναμη ανεξάρτητα από τη θέλησή του, και θέληση πέρα από τις δυνάμεις του. Κοντολογίς, ένας σταρ παλαιάς κοπής, που του φέρονταν σαν να ήταν παιδί και πάντα ήθελε να ξεφύγει από τα γκέμια της επιτήρησης, χωρίς να παίρνει το ρίσκο εύκολα – σε κατηγορία στην οποία ξεχώριζαν, εκτός από τους τελείως ανένταχτους, εκείνοι που, όπως ο Χόμφρεϊ Μπόγκαρτ, για παράδειγμα, από ένα σημείο κι έπειτα συνήλθαν και επικοινώνησαν εκ νέου με το μυαλό και τις επιθυμίες τους.

Ο Μπρόλιν, λοιπόν, που στην ταινία των Κοέν λέγεται Έντι Μάνιξ, όπως κάποτε ο πραγματικός αντιπρόεδρος της MGM, και μαζί με τον αρχηγό των δημοσίων σχέσεων του ίδιου στούντιο, Χάουαρντ Στρίκλινγκ, αποτέλεσαν το μοντέλο για τον χαρακτήρα, είναι ο μεγάλος ισορροπιστής, ο αθόρυβος κυματοθραύστης, ο σκουπιδοτενεκές των ανώριμων και των κακόπιστων, ντετέκτιβ και ψυχολόγος ταυτόχρονα, ένας σκληρός με σύζυγο γεμάτη κατανόηση, άνδρας της οικογένειας και της τιμής του, όσο γίνεται, θρήσκος και βασανισμένος, έτοιμος να υποκύψει σε μια δελεαστική προσφορά για μια καλύτερη θέση έξω από τη βιομηχανία του κινηματογράφου.

Έχοντας σπουδάσει σινεμά και φιλοσοφία, οι Τζόελ και Ίθαν Κοέν φροντίζουν να χωρέσουν τη σκέψη μέσα στην τεχνική και αυτόν το συνδυασμό κατεξοχήν εφαρμόζουν χορταστικά σε μια ταινία όπως το Χαίρε, Κάισαρ!, όπου το θέμα της πίστης εξετάζεται στη νιοστή: το σενάριο-σεμινάριο ανοίγει παράθυρα, πάντα μέσα στο κλειστό σύστημα, σαν την παλιά καλή Metro Goldwyn Mayer που, εκτός από την πανδαισία και το παραμύθι, έκρυβε μυστικές ιστορίες και, κυρίως, ανθρώπους, αδυναμίες και προβλήματα. Ο Μάνιξ και ο Γουίτλοκ είναι οι δύο βιβλιοστάτες αυτού του σινεματζίδικου κουβαριού. Ο πρώτος βλέπει την πίστη του να δοκιμάζεται και δεν είναι μόνο οι αμαρτίες των άλλων που καλείται να τακτοποιήσει και να πάρει στον ώμο του αλλά και το ίδιο του το μέλλον, με τον επαγγελματικό πειρασμό που προκύπτει. Η έννοια του Χόλιγουντ για τον Μάνιξ είναι πολλά παραπάνω από το θέαμα και τον αστραφτερό συνωστισμό: είναι η μεγάλη ιδέα της Αμερικής, η πανίσχυρη προπαγάνδα του καπιταλιστικού ιδεώδους εν μέσω ψυχρού πολέμου, ένας μηχανισμός επιδραστικότερος από τα λόγια αγάπης, τις βουτιές, τους πυροβολισμούς και τα χοροπηδήματα. Το αφήνεις για μια άλλη δουλειά, όσο υποσχόμενη και να είναι; Δύσκολα, γιατί το να διευθύνεις ένα στούντιο δεν είναι απλώς μια ακόμη δουλειά, αλλά ένα οιονεί λειτούργημα. Στην άλλη άκρη, ο Γουίτλοκ είναι το τέλειο εργαλείο, γιατί ο καλός ηθοποιός είναι καλός αγωγός του ψέματος, και ο ντρεσαρισμένος σταρ ακόμη καλύτερος. Ο Γουίτλοκ ψάχνει πάντα το ελάχιστο κίνητρο, μια αφορμή για να πιαστεί και να καταλάβει τα λόγια που του δίνουν να πει. Κι όταν του συμβεί, τα πιστεύει κι ο ίδιος, χάφτει το παραμύθι που σπέρνει στο φιλοθεάμον κοινό κι έτσι επικοινωνεί ξανά με τον έξω κόσμο, νομίζοντας πως είναι ένας από αυτούς, το ενδεχομένως λαϊκό παιδί που ξέχασε έπειτα από τόση καλοπέραση. Στο μεταξύ, ο Κλούνι περιφέρεται με τη στολή του εκατόνταρχου, αστείος ως γελοίος, που θεωρεί τα πάντα σοβαρή υπόθεση, καθώς βρίσκεται εκτός τόπου, αλλά χωρίς ενοχές. Ή μήπως ο τόπος, το ευρύτερο Χόλιγουντ, από τα πλατό μέχρι τον ωκεανό, έχει ούτως ή άλλως, ως επίσημο ένδυμα το κοστούμι του ρόλου – η Μέρι Ζόφρις έχει κάνει, ως συνήθως, φοβερή δουλειά στα ρούχα.

Ξεκινώντας από τον Μάνιξ και περνώντας από τύπους και καταστάσεις, οι αδελφοί Κοέν γλεντάνε το Χόλιγουντ που γνωρίζουν πολύ καλά σε μια ενδοσκόπηση σχετικά με το ποιο μπορεί να ήταν το περιεχόμενο του συστήματος παραγωγής των σταρ και των μύθων μέσα από τη μήτρα, κάνοντας την υπόθεση πως το στούντιο είναι ζωντανός οργανισμός γιατί έτσι το έβλεπε ο κόσμος κι έτσι το μεταχειρίζονταν οι εργαζόμενοι σε αυτό. Διασχίζουν τα κινηματογραφικά είδη, χωρίς να επιμείνουν σε κάποιο από αυτά, για να καταλήξουν (βαριά κουβέντα για φιλμ των Κοέν) σε κάτι ακόμη πιο εσωστρεφές: την κρυφή πολιτική πίσω από το κατευθυνόμενο σύστημα των στούντιο και την πίστη σε ένα σενάριο, σε ένα ιδανικό, στην πατρίδα ή, αν μιλάμε για το φιλοθεάμον προλεταριάτο που πλήρωνε το εισιτήριο για να στηρίξει ενθουσιωδώς τη βιομηχανία της φαντασίας, την πίστη σε ένα είδωλο, που ανάθεμα κι αν ήξερε σε ποιον και τι να πρωτοπιστέψει. Ως δημιουργοί που σέβονται το παρελθόν τους, οι Κοέν επιφυλάσσουν τις ιλαρότερες σεκάνς τους για τα πιο σοβαροφανή σημεία, τη διάσκεψη των θρησκευτικών παραγόντων υπό τον Μάνιξ για να δώσουν την ευχή ή να εκφράσουν τις αντιρρήσεις τους για το Χαίρε Καίσαρ και το ινστρουχτορικό καλόπιασμα των αγχωμένων κομμουνιστών στον ανίδεο Γουίτλοκ με φόντο τα κύματα που παφλάζουν στην ονειρική επιτομή της άπιαστης πολυτέλειας. Το αριστερό σεμινάριο έχει κατάληξη που, σαν gag, προσιδιάζει στο βωβό σινεμά που προηγήθηκε της εποχής. Η σύναξη του παπά, του ιερέα, του πάστορα και του ραβίνου, όλοι κολακευμένοι που κάνουν τους δύσκολους, εκτυλίσσεται με πολλή, κυκλική, σπαρταριστή, εντελώς κοενική κουβέντα και μια ωραιότατη μείξη του ανάλγητου δόγματος με την ελαστική ηθική μπροστά στο εκτόπισμα ενός... ηθοποιού. Ακόμη κι ένας εκπρόσωπος του Θεού επί της Γης επιθυμεί διακαώς να διαφημιστεί από τον δημοφιλέστερο σε μια κινηματογραφική εταιρεία που έχει καπαρώσει την αθανασία, όπως η MGM, που καυχιόταν στις δόξες της πως συμπεριλάμβανε στο δυναμικό της περισσότερα αστέρια και από τον ουρανό.

Oscars Critics
0

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

«Στα εννιά μου προσπαθούσα να καταλάβω τι σχέση είχε το λεωφορείο με την Μπλανς Ντιμπουά» / «Το Λεωφορείο ο πόθος ήταν η πρώτη μου ακατάλληλη ταινία»: Oι 10 αγαπημένες ταινίες του Γιάννη Ξανθούλη

Μυθολογίες / «Το Λεωφορείο ο πόθος ήταν η πρώτη μου ακατάλληλη ταινία»: Oι 10 αγαπημένες ταινίες του Γιάννη Ξανθούλη

Η κινηματογραφική λίστα του Έλληνα συγγραφέα είναι συγκινησιακά φορτισμένη και γεμάτη παιδικές αναμνήσεις όπως και τα βιβλία του.
ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: ΝΙΝΕΤΤΑ ΓΙΑΚΙΝΤΖΗ
«I love Lucy»: Οργή, αλκοόλ, χρήμα, ξύλο και απιστίες πίσω από το πιο διάσημο οικογενειακό σόου του κόσμου

Σαν σήμερα / Λουσίλ Μπολ: Η πιο αξιολάτρευτη νοικοκυρά της Αμερικής ήταν μια απάτη

Σαν σήμερα το 1989 πεθαίνει η Αμερικανίδα ηθοποιός Λουσίλ Μπολ, πρωταγωνίστρια της διάσημης τηλεοπτικής σειράς «I love Lucy». Αν και λατρεύτηκε από εκατομμύρια τηλεθεατές, η πραγματικότητα πίσω από το «Καλύτερο τηλεοπτικό σόου όλων των εποχών» ήταν γεμάτη βία, αλκοόλ και απιστίες.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Η «Εκδίκηση των Σιθ» έγινε 20 χρονών και επιστρέφει στους κινηματογράφους

Οθόνες / Η «Εκδίκηση των Σιθ» έγινε 20 χρονών και επιστρέφει στους κινηματογράφους

Το κλείσιμο μιας τριλογίας «Star Wars» που λοιδορήθηκε, για να επανεκτιμηθεί μερικώς όταν η νεότερη έπεσε θύμα των γενικευμένων culture wars και των ελάχιστων φιλοδοξιών της, επανεμφανίζεται στα σινεμά με αφορμή την επέτειο 20 χρόνων από την κυκλοφορία της.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ
Your Friends & Neighbors: Και ο πλούσιος λευκός πενηντάρης έχει ψυχή

Daily / Your Friends & Neighbors: Και ο πλούσιος λευκός πενηντάρης έχει ψυχή

Ο Τζον Χαμ υποδύεται τον επιτυχημένο επενδυτή που χάνει ξαφνικά το έδαφος κάτω από τα πόδια του σ΄αυτή την εκλεκτικά διασκεδαστική, κατά τόπους δραματική και συχνά διεισδυτική σάτιρα ηθών της πλουτοκρατικής ελίτ.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
Κωστής Χαραμουντάνης: «Για να κάνω σινεμά μένω ακόμα στο πατρικό μου»

Κωστής Χαραμουντάνης / Κωστής Χαραμουντάνης: «Για να κάνω σινεμά μένω ακόμα στο πατρικό μου»

Ο 31χρονος σκηνοθέτης νιώθει πως ενηλικιώθηκε μαζί με την πρώτη του βραβευμένη ταινία, «Κιούκα: Πριν το τέλος του καλοκαιριού», κινηματογραφεί τις αναμνήσεις του και είναι μία από τις πιο μεγάλες ελπίδες του ελληνικού κινηματογράφου.
M. HULOT
«Το γυναικείο σώμα είναι το πρώτο που προσπαθεί να ελέγξει κάθε εξουσία»

Thalia Mavros / «Το γυναικείο σώμα είναι το πρώτο που προσπαθεί να ελέγξει κάθε εξουσία»

Η διεθνώς βραβευμένη παραγωγός και σκηνοθέτις Thalia Mavros μιλά στη LIFO για τη νέα πραγματικότητα που διαμορφώνει η «αυτοκρατορία» του Τραμπ, καθώς και για τη θέση της γυναίκας σε έναν κόσμο που αλλάζει - και όχι προς το καλύτερο.
M. HULOT
«The last of us» - S02 : Να δεις τι σου 'χω για μετά

Οθόνες / «The last of us» - S02 : Να δεις τι σου 'χω για μετά

Το πρώτο επεισόδιο της δεύτερης σεζόν της αγαπημένης σειράς του HBO λειτουργεί ως εισαγωγή, συστήνοντας νέους χαρακτήρες, το περιβάλλον της δράσης, τη σχέση των παλιών χαρακτήρων με αυτό αλλά και μεταξύ τους.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ
«Κρίστοφερ Νόλαν, σε εκλιπαρώ, μην κάνεις την Οδύσσεια ‘σύγχρονη’»

Οθόνες / «Κρίστοφερ Νόλαν, σε εκλιπαρώ, μην κάνεις την Οδύσσεια σύγχρονη»

Ο επιφανής μελετητής του Ομήρου και διευθυντής του New York Times Review of Books, Ντάνιελ Μέντελσον, περιγράφει στην εφημερίδα Telegraph τους τρεις βασικούς κανόνες που ελπίζει να τηρηθούν κατά τη μεταφορά της «Οδύσσειας» στη μεγάλη οθόνη.
THE LIFO TEAM
Movies

Οθόνες / Μια ταινία για τον Bloody Hawκ και άλλοι 8 λόγοι για να πάτε σινεμά

Αυτή την εβδομάδα έχουν την τιμητική τους τα κατασκοπικά θρίλερ, παίζει η επανέκδοση του Delicatessen και ένα ντοκιμαντέρ για τον δημοφιλή ράπερ που δεν απευθύνεται μόνο στο fan base του — όχι άλλο Minecraft.
THE LIFO TEAM
«Οι περισσότεροι κινηματογράφοι στην Αργεντινή έχουν μετατραπεί σε εκκλησίες ευαγγελιστών»

Οθόνες / «Οι περισσότεροι κινηματογράφοι στην Αργεντινή έχουν μετατραπεί σε εκκλησίες ευαγγελιστών»

Με το βραβευμένο ντοκιμαντέρ Μουσείο της Νύχτας, ο Φερμίν Ελόι Ακόστα αναδεικνύει ένα πολύτιμο φωτογραφικό αρχείο για τη Νέα Υόρκη των δεκαετιών του ’70 και του ’80, ενώ μιλά στη LiFO για την αβεβαιότητα του μέλλοντος του κινηματογράφου στην Αργεντινή και τις πολιτικές αναταράξεις στη χώρα του.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
JASON MOMOA

Οπτική Γωνία / Το σινεμά ως τοποθέτηση προϊόντος: Το «Minecraft» σπάει ταμεία

Η τεράστια επιτυχία της κινηματογραφικής διασκευής του δημοφιλούς παιχνιδιού θεμελιώνει μια νέα εποχή στο στουντιακό σινεμά που καθιστά την ταύτιση θεατή και καταναλωτή εντονότερη από ποτέ.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ
Οι 10 αγαπημένες ταινίες του Γιώργου Γάλλου

Μυθολογίες / «Ο Βέγγος είναι το αγχολυτικό μου»: Οι 10 αγαπημένες ταινίες του Γιώργου Γάλλου

Από τον Κουροσάβα και τον Μπέργκμαν, από τις ταινίες της Pixar μέχρι τα Batman του Nόλαν, ο ηθοποιός φτιάχνει μια ετερόκλητη και ειλικρινή λίστα και πιστεύει ότι «σινεμά είναι να βλέπεις άλλες πλευρές του κόσμου».
ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: ΝΙΝΕΤΤΑ ΓΙΑΚΙΝΤΖΗ
Εβελίνα Παπούλια: «Δεν μου χαρίστηκε τίποτα»

Oι Αθηναίοι / Εβελίνα Παπούλια: «Δεν μου χαρίστηκε τίποτα»

«Μην παίξεις ποτέ κωμωδία», της είχαν πει, αλλά τελικά το ευρύ κοινό τη λάτρεψε ως Μαρίνα Κουντουράτου. Όταν αποφάσισε να ερμηνεύσει τον ρόλο μιας τρανς γυναίκας, της είπαν «θα καταστραφείς». Ήταν πάντα τολμηρή και άφοβη. Και είναι η Αθηναία της εβδομάδας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
 Ντέιβιντ Κρόνεμπεργκ: «Αν είσαι υπαρξιστής άθεος όπως εγώ, το ανθρώπινο σώμα είναι η ζωή σου»

Pulp Fiction / «Αν είσαι υπαρξιστής άθεος όπως εγώ, το ανθρώπινο σώμα είναι η ζωή σου»

Ο Ντέιβιντ Κρόνεμπεργκ επιστρέφει με το «Ο Κύριος των Νεκρών» και μιλά στη LiFO για τις σκέψεις του πάνω στο πένθος, την τεχνητή νοημοσύνη που του έλυσε τα χέρια, και εξηγεί γιατί ασχολείται διαρκώς με τρομακτικές καταστάσεις.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ