Πάλι Ανάφη; Δεν βαρέθηκες;» - Όχι, φίλε μου, δεν βαρέθηκα ακόμα, μετά από δεκαεπτά συναπτά έτη, όσο βαστά κι αυτός ο ζόρικος αιώνας δηλαδή, όταν η Ανάφη ξεκίνησε να αποτελεί τη διάδοχη κατάσταση της Αντιπάρου, η οποία, εξ όσων μπορώ να διαπιστώσω, είναι κάτι εντελώς διαφορετικό πια από αυτό που ήταν στα 20κάτι μας. Δεν έχεις ακούσει που λένε «έξις δευτέρα φύσις»; Και, στο κάτω-κάτω, πού να τρέχεις αυγουστιάτικα σε άλλα νησιά όπου δεν υπάρχει αυτή η οικειότητα του μέρους και μέχρι να μάθεις πώς να ελίσσεσαι για να αποφεύγεις τις κακοτοπιές και τις «ορδές των βαρβάρων» (πολλοί εκ των οποίων είναι γνωστοί σου από την Αθήνα αλλά όχι τόσοι όσους θέλει ο αστικός μύθος, που επιμένει αδίκως ότι μεταφέρονται στο νησί οι urban φυλές του ιστορικού τριγώνου), η άμμος της κλεψύδρας των διακοπών έχει σωθεί και πρέπει να επιστρέψεις στην πραγματικότητα της επιβίωσης στην τσιμεντούπολη... Ακόμα και οι «παρθένοι οργανισμοί» όμως, που επισκέπτονται για πρώτη φορά το νησί και παθαίνουν το δέος που ακόμα θυμάμαι να παθαίνω κι εγώ με την άγρια ομορφιά της Ανάφης εκείνο το πρώτο καλοκαίρι που βγήκα από το αλήστου μνήμης Ρομίλντα μετά από 24ωρη σχεδόν οδύσσεια στο Αιγαίο, μπαίνουν εύκολα στο τριπ και προσαρμόζονται αμέσως στο ενεργειακό πεδίο αυτού του τόσο ιδιαίτερου τόπου.
Αν θες αυγουστιάτικα μια βραχονησίδα αποκλειστικά για σένα και την παρέα σου, τράβα σ' άλλη γη, σ' άλλα μέρη, να γλιτώσουμε και από την γκρίνια σου.
Λένε ότι το ταξίδι στο νησί ξεκινά με την επιβίβαση στο πλοίο, στην περίπτωση της Ανάφης όμως όλα ξεκινούν δραματικά και συγκλονιστικά όταν αυτό πλησιάζει (επιτέλους) στον προορισμό, συνήθως με το πρώτο αχνό ξημέρωμα, και αρχίζει να διακρίνεται στον ορίζοντα ο επιβλητικός βράχος –ο μεγαλύτερος στη Μεσόγειο μετά το Γιβραλτάρ– με το μοναστήρι στην κορυφή του, αυτό το ιερό δισκοπότηρο που αποτελεί τόπο «προσκυνήματος» (και απόκοσμο τριπάκι) ή αιωνίως μακροπρόθεσμο στόχο («του χρόνου οπωσδήποτε») για τους επισκέπτες.
Μια μέρα στην Ανάφη (play on repeat)... Μπάνιο στην εξαίρετη αλληλουχία από αμμουδερές παραλίες (όλες ανατολικές, στην Ανάφη «δεν υπάρχει» ηλιοβασίλεμα παρά μόνο στην πίσω όψη του νησιού, εξάλλου όλα τα δειλινά ίδια είναι, που έλεγε κι ο Πεσσόα): Γιαλός (ή local beach ή baby beach), Κλεισίδι, Κατσούνι (αιώνια προσωπική αδυναμία), Μέγας Ποταμός, Ρούκουνας (όπου κατοικοεδρεύει η γνωστή και μη εξαιρετέα δημοκρατία ελεύθερων κατασκηνωτών), Άγιοι Ανάργυροι, Μοναστήρι (κάτω). Κατόπιν (ή ενδιάμεσα) καφές, φαγητό, ποτό κ.λπ. στη Μαργαρίτα ή/και στη Βιβή στο Κλεισίδι ή στην ταβέρνα της Παπαδιάς στον Ρούκουνα. Τις «δύσκολες» μέρες συνωστισμού κατά την «υψηλή σεζόν» προτείνεται το απόγευμα μια χαλαρή βόλτα για αποσυμπίεση στο λιμάνι, που είναι πάντα ήρεμο όταν δεν αναμένεται άμεσα πλοίο, σε συνδυασμό με φαγητό, ίσως στην ταβέρνα της Πόπης. Οι νύχτες ανήκουν στη Χώρα: φαγητό αλλά και διασκέδαση με ζωντανή μουσική στο Αρμενάκι, ψάρι στο Λιοτρίβι ή στον Άνεμο, ποτό στον πάντα ιδιαίτερο Γλάρο ή στον «φρέσκο» Μονόλιθο και φινάλε (επεισοδιακό συχνά) στις πίστες του Μύλου ή των Μαντρών, όπου η ανατολή είναι μια μοναδική εμπειρία.
«Έχει αλλάξει το μέρος από παλιά. Θυμάμαι τότε που...». Όπως και κάθε νησί της πρώην άγονης γραμμής, έτσι και η Ανάφη μοιάζει να λυγίζει υπό το βάρος τόσων αστικών μύθων, αφηγήσεων και ατέρμονων αναπολήσεων. Ας μην ψαρώνει όμως ο νέος επισκέπτης. Το νησί δεν έχει αλλάξει και τόσο, παραμένοντας πεισματικά μοναδικό στις μικρές και πολύτιμες ιδιαιτερότητές του, παρά τον κόσμο που δοκιμάζει κάθε χρόνο τις περιορισμένες υποδομές του μέρους. Εκτός αν θες αυγουστιάτικα μια βραχονησίδα αποκλειστικά για σένα και την παρέα σου, οπότε τράβα σ' άλλη γη, σ' άλλα μέρη, να γλιτώσουμε και από την γκρίνια σου.
Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO
σχόλια