Τρεις Έλληνες άνδρες ηθοποιοί υποδύονται τις «Δούλες» του Ζενέ

Τρεις Έλληνες άνδρες ηθοποιοί υποδύονται τις «Δούλες» του Ζενέ Facebook Twitter
Η παράσταση είναι ένας ύμνος στην τέλεια υποδούλωση, εμπνευσμένος από την αληθινή ιστορία των αδελφών Christine και Léa Papin που συντάραξαν τη Γαλλία με το έγκλημά τους το 1933. Φωτο: Δομνίκη Μητροπούλου
0

Η Κλερ και η Σολάνζ. Η Σολάνζ και η Κυρία. Η Κλερ και ο Κύριος. Ο Δημήτρης Ήμελλος, ο Αργύρης Ξάφης, ο Κώστας Μπερικόπουλος. Τέσσερα πρόσωπα, τρεις ηθοποιοί, σαν κορδέλες σε ένα γαϊτανάκι θανάτου και υποταγής, μεταμορφώσεων και ταυτίσεων. Ο Τσέζαρις Γκραουζίνις σκηνοθετεί τις «Δούλες» του Ζενέ, επιλέγοντας για τους ρόλους τρεις άνδρες ηθοποιούς, οι οποίοι σε αυτό το άρρωστο περιβάλλον (ο σκηνοθέτης δεν το τοποθετεί χρονικά) υποδύονται τρεις γυναίκες, θανάσιμα δεμένες μεταξύ τους.


Ναρκισσισμός, ζήλια, απεγνωσμένη αναζήτηση του έρωτα και της φυγής, μίσος και απόρριψη, απόγνωση από την απουσία συναισθήματος. Αυτά είναι που τις συνδέουν με τρόπο που συνειδητοποιούν αλλά και τρόπο που αγνοούν. Η παράσταση, ένας ύμνος στην τέλεια υποδούλωση, εμπνευσμένος από την αληθινή ιστορία των αδελφών Christine και Léa Papin που συντάραξαν τη Γαλλία με το έγκλημά τους το 1933, κάνει πρεμιέρα στην Κεντρική Σκηνή του Θεάτρου του Νέου Κόσμου στις 11 Οκτωβρίου (έως 13/1/2019).

Δύο υπηρέτριες, απελπισμένες και παραδομένες στην ανάγκη τους να δραπετεύουν από την οδυνηρή πραγματικότητα που τους επιφυλάσσει το μεγαλοαστικό σπίτι της Κυρίας τους, φαντασιώνονται και εν τέλει καταστρώνουν την εξόντωσή της. Αλλά, καθώς τα σχέδιά τους ναυαγούν, το παιχνίδι της διαστροφής, η καταπιεσμένη τους οργή και ο πόθος για εξέγερση γράφουν το πιο θλιβερό φινάλε.


Δύο υπηρέτριες, απελπισμένες και παραδομένες στην ανάγκη τους να δραπετεύουν από την οδυνηρή πραγματικότητα που τους επιφυλάσσει το μεγαλοαστικό σπίτι της Κυρίας τους, φαντασιώνονται και εν τέλει καταστρώνουν την εξόντωσή της. Αλλά, καθώς τα σχέδιά τους ναυαγούν, το παιχνίδι της διαστροφής, η καταπιεσμένη τους οργή και ο πόθος για εξέγερση γράφουν το πιο θλιβερό φινάλε.


Οι τρεις ξεχωριστοί ηθοποιοί που παλεύουν με τα ανελέητα ένστικτα των τριών γυναικών μάς μίλησαν για το παιχνίδι των μεταμορφώσεων.

Τρεις Έλληνες άνδρες ηθοποιοί υποδύονται τις «Δούλες» του Ζενέ Facebook Twitter
Ο Κώστας Μπερικόπουλος υποδύεται την Κυρία: Για μας η διαφοροποίηση του φύλου στην παράσταση είναι μία από τις πολλές εναλλαγές που επιχειρούμε. Είναι περισσότερο ένα παιχνίδι του δίπολου αφέντης -δούλος, ποιος και με ποιον τρόπο ασκεί εξουσία πάνω στον άλλον. Φωτο: Δομνίκη Μητροπούλου

Δημήτρης Ήμελλος - Η Σολάνζ

«Η επιλογή τριών ανδρών για τους ρόλους δεν σχετίζεται με το πόσα μπορούν να κάνουν οι γυναίκες και τι προσθέτουν στην ερμηνεία οι άνδρες. Το παιχνίδι παίζεται από ηθοποιούς, ανεξαρτήτως φύλου. Είμαστε φυλακισμένοι μέσα στον περιορισμένο σκηνικό χώρο, στη σχέση κοινού - θεατή - ηθοποιού, στον θεατρικό κόσμο των μεταμορφώσεων. Αντιμετωπίζουμε το κείμενο ως άνδρες. Όχι ως άνδρες ντυμένοι γυναίκες. Το στοίχημα σε αυτό το έργο είναι άλλο: η διαρκής μεταμόρφωση και η υπόθεση, που θυμίζει αρχαία τραγωδία.

Η τέχνη, από την άλλη, είναι και μια θηλυκή πλευρά του ανθρώπου. Όχι με την έννοια ότι πρέπει κανείς να είναι γυναίκα αλλά επειδή απαιτεί απ' όλους να επιστρατεύουμε τα θηλυκά μας χαρακτηριστικά, όπως η αποδοχή, ή τις πιο βαθιές μας ευαισθησίες. Όταν ερμηνεύεις έναν ρόλο, ψάχνεις σε αυτόν δικές σου ενέργειες και δράσεις. Οπότε φοβάμαι πως ό,τι και να πω για τη Σολάνζ, ίσως καταλήξω να μιλάω για μένα. Αυτό στο οποίο στέκομαι είναι η σχέση αγάπης και μίσους, έρωτα και απέχθειας των δύο αδελφών».

Αργύρης Ξάφης - Η Κλαιρ

«Με ενδιαφέρουν πάντα περισσότερο τα πράγματα στα οποία μοιάζουμε, οι κοινές μας σκέψεις, παρά εκείνα που ένας άνδρας κάνει καλύτερα από μια γυναίκα. Οι "Δούλες" είναι τόσο θρυλικές που δεν μπορούν να αφορούν μόνο ένα γυναικείο ή ένα αντρικό υποσύνολο. Μας αφορούν όλους ανεξαιρέτως.

Πέρα από τη γνωστή επιθυμία του συγγραφέα για το ποιοι θα ερμηνεύουν τους ρόλους, ο Σαρτρ έλεγε ότι από τις μεταξύ τους κουβέντες είχε πειστεί πως ο Ζενέ το είχε γράψει για άντρες. Προφανώς, δεν το έκανε μόνο για να προκαλέσει τα χρηστά ήθη της εποχής αλλά γιατί στην πραγματικότητα ήθελε να απεγκλωβίσει τη σκέψη του από τα στερεότυπα. Γι' αυτό και θεωρώ ότι η επιλογή του Τσέζαρις Γκραουζίνις να βάλει τρεις άνδρες να υποδυθούν τους ρόλους είναι μια επιλογή εμβάθυνσης κι ένας τρόπος να φτάσει κοντά στην επιθυμία του συγγραφέα. Τον ενδιαφέρει περισσότερο το θεατρικό παιχνίδι που στήνεται γύρω από έναν φόνο παρά το ίδιο το σασπένς της υπόθεσης.


Υποδύομαι την Κλερ, μια γυναίκα που είναι ζευγάρι με την αδελφή της. Όπως όλα τα ζευγάρια, είτε πρόκειται για σχέση ερωτική, αδερφική, επαγγελματική ή φιλική, ο ένας παίρνει τα χαρακτηριστικά που αφήνει ο άλλος. Είναι μια σκυταλοδρομία της ζωής. Η Σολάνζ είναι πιο ρεαλίστρια και η Κλερ πιο αλαφροΐσκιωτη, ζει στον κόσμο της φαντασίας. Στο τέλος, όμως, τα χαρακτηριστικά εκείνα που τους έδιναν ζωή, θα τους την πάρουν κιόλας».

Τρεις Έλληνες άνδρες ηθοποιοί υποδύονται τις «Δούλες» του Ζενέ Facebook Twitter
Οι «Δούλες» είναι τόσο θρυλικές που δεν μπορούν να αφορούν μόνο ένα γυναικείο ή ένα αντρικό υποσύνολο. Μας αφορούν όλους ανεξαιρέτως. Φωτο: Δομνίκη Μητροπούλου


Κώστας Μπερικόπουλος - Η Κυρία

«Ο Ζενέ ζητούσε για τους δικούς του λόγους να παίζονται οι ρόλοι από γυναίκες, και μάλιστα από πολύ νεαρές γυναίκες. Για παράδειγμα, η Κυρία ιδανικά ήθελε να παίζεται από 25χρονο άτομο. Θα ήθελα να ξέρω τι ακριβώς είχε στο κεφάλι του, γιατί για μας η προσέγγιση του συγγραφέα είναι μια μεγάλη πορεία αναζήτησης. Δεν παίζουμε τις γυναίκες, αλλά δεν τις αποποιούμαστε κιόλας. Χρησιμοποιούμε κάποια γυναικεία στοιχεία, μια συμπεριφορά ανάλογα με το τι πραγματεύεται η σκηνή.


Πολλές φορές αισθάνομαι ότι τελικά δεν πρέπει να εξηγούμε τους κώδικες που επιστρατεύουμε εμείς οι ηθοποιοί για να γίνει κατανοητό το κείμενο στο κοινό. Γιατί να είναι αναγνωρίσιμα από τον κόσμο τα εργαλεία μας; Γιατί να εξηγούνται όλα και να μην αφήνεται ελεύθερη η σκέψη; Δεν πρέπει να φυλακίζεις τη φαντασία με κανόνες. Ας συγκινηθούμε με ό,τι εισπράττουμε.


Άλλωστε, για μας η διαφοροποίηση του φύλου στην παράσταση είναι μία από τις πολλές εναλλαγές που επιχειρούμε. Είναι περισσότερο ένα παιχνίδι του δίπολου αφέντης -δούλος, ποιος και με ποιον τρόπο ασκεί εξουσία πάνω στον άλλον. Οι συσχετισμοί, βεβαίως, αλλάζουν με τέτοιους ρυθμούς που καταλήγεις να μην ξέρεις ποτέ ποιος είναι ο δούλος και ποιος διαφεντεύει τα πράγματα. Ακόμα και το κοινό παίζει έναν τέτοιο ρόλο στην παράσταση. Θα έλεγα ότι είναι το τέταρτο πρόσωπο της ιστορίας».

Τρεις Έλληνες άνδρες ηθοποιοί υποδύονται τις «Δούλες» του Ζενέ Facebook Twitter
Δημήτρης Ήμελλος είναι η Σολάνζ: Όταν ερμηνεύεις έναν ρόλο, ψάχνεις σε αυτόν δικές σου ενέργειες και δράσεις. Οπότε φοβάμαι πως ό,τι και να πω για τη Σολάνζ, ίσως καταλήξω να μιλάω για μένα.

Info:

Οι Δούλες, του Ζαν Ζενέ

Θέατρο του Νέου Κόσμου - Κεντρική Σκηνή

Από 11/10/2018 έως 13/1/2019

Μετάφραση: Έλσα Ανδριανού

Σκηνικά-Κοστούμια: Κέννυ Μακλέλαν

Μουσική επιμέλεια: Μαρτύνας Μπιαλομπζέσκις

Επιμέλεια κίνησης: Έντυ Λάμε

Σχεδιασμός φωτισμών: Αλέκος Γιάνναρος

Ημέρες & ώρες παραστάσεων: Τετ., Πέμ., Σάβ. 21:15, Κυρ. 19:00

Τιμές: €12-€18

Θέατρο
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Ο Αντώνης Αντωνόπουλος από μικρός είχε μια έλξη για τα νεκροταφεία ή Όλα είναι θέατρο αρκεί να στρέψεις το βλέμμα σου πάνω τους ή Η παράσταση «Τελευταία επιθυμία» είναι ένα τηλεφώνημα από τον άλλο κόσμο

Θέατρο / «Ας απολαύσουμε τη ζωή, γιατί μας περιμένει το σκοτάδι»

Ο Αντώνης Αντωνόπουλος, στη νέα του παράσταση «Τελευταία Επιθυμία», δημιουργεί έναν χώρο όπου ο χρόνος για λίγο παγώνει, δίνοντάς μας τη δυνατότητα να συναντήσουμε τους νεκρούς αγαπημένους μας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Όσα (δε) βλέπουν τα μέντιουμ

Θέατρο / Όσα (δε) βλέπουν τα μέντιουμ

«Δεν πηγαίνουμε ποτέ στη Μόσχα, όμως η επιθυμία γι’ αυτήν κυλάει διαρκώς μέσα μας» - Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για τη sold-out παράσταση «Τρεις Αδελφές» του Τσέχοφ, σε σκηνοθεσία Μαρίας Μαγκανάρη στο Εθνικό Θέατρο.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Θέμελης Γλυνάτσης: Ας ξεκινήσουμε με το να είμαστε πολύ πιο τολμηροί με τους ρόλους που δίνουμε στους νέους καλλιτέχνες, κι ας μην είναι τέλειοι

Θέατρο / Μια όπερα με πρωταγωνιστές παιδιά για πρώτη φορά στην Ελλάδα

Μεταξύ χειροποίητων σκηνικών και σκέψεων γύρω από τη θρησκεία και την εξουσία, «Ο Κατακλυσμός του Νώε» δεν είναι άλλη μια παιδική παράσταση, αλλά ανοίγει χώρο σε κάτι μεγαλύτερο: στη δυνατότητα τα παιδιά να γίνουν οι αυριανοί δημιουργοί, όχι απλώς οι θεατές.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Ηow to resuscitate a dinosaur/ Έι, Romeo, πώς δίνεις το φιλί της ζωής σε έναν δεινόσαυρο;

Guest Editors / «Ο Καστελούτσι σκηνοθετεί μια υπόσχεση· και κάνει τέχνη εκκλησιαστική»

«Πέρασαν μέρες από την πρώτη μου επαφή με τη Βερενίκη. Μάντρωσα ένα κοπάδι σκέψεις» – ο Κυριάκος Χαρίτος γράφει για μια από τις πολυσυζητημένες παραστάσεις της σεζόν, που ανέβηκε στη Στέγη.
ΚΥΡΙΑΚΟΣ ΧΑΡΙΤΟΣ
Onassis Dance Days 2025: Ένας ύμνος στα αδάμαστα σώματα

Θέατρο / Onassis Dance Days 2025: Ένας ύμνος στα αδάμαστα σώματα

Ένα νέο, αλλιώτικο σύμπαν για τον «χορό» ξεδιπλώνεται από τις 3 έως τις 6 Απριλίου στη Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση, μέσα από τα πρωτοποριακά έργα τεσσάρων κορυφαίων Ελλήνων χορογράφων και του διεθνούς φήμης Damien Jalet.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Κώστας Νικούλι

Θέατρο / «Μπορώ να καταλάβω το πώς είναι να νιώθεις παρείσακτος»

Ο 30χρονος Κώστας Νικούλι μιλά για την πορεία του μετά το «Ξενία» που του χάρισε το βραβείο πρωτοεμφανιζόμενου ηθοποιού όταν ήταν ακόμα έφηβος, για το πόσο Έλληνας νιώθει, για την πρόκληση του να παίζει τρεις γκέι ρόλους και για το πόσο τον έχει αλλάξει το παιδί του.
M. HULOT
Μέσα στον θησαυρό με τις εμβληματικές φορεσιές της Δόρας Στράτου

Θέατρο / «Κάποτε έδιναν τις φορεσιές για έναν πλαστικό κουβά, που ήταν ό,τι πιο μοντέρνο»

Μια γνωριμία με τη μεγάλη κληρονομιά της Δόρας Στράτου μέσα από τον πλούτο αυθεντικών ενδυμάτων που δεν μπορούν να ξαναραφτούν σήμερα και συντηρούνται με μεγάλο κόπο, χάρη στην αφοσίωση και την εθελοντική προσφορά μιας ομάδας ανθρώπων που πιστεύουν και συνεχίζουν το όραμά της.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Βασιλική Δρίβα: «Με προσβάλλει να με χρησιμοποιούν σαν καθρέφτη για την ανωτερότητά τους»

Οι Αθηναίοι / Βασιλική Δρίβα: «Με προσβάλλει να με χρησιμοποιούν σαν καθρέφτη για την ανωτερότητά τους»

Ανατρέποντας πολλά από τα στερεότυπα που συνοδεύουν τους ανθρώπους με αναπηρία, η Βασιλική Δρίβα περιγράφει τις δυσκολίες που αντιμετώπισε αλλά και τις χαρές, και μπορεί πλέον να δηλώνει, έστω δειλά, πως είναι ηθοποιός. Είναι η Αθηναία της εβδομάδας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ξαναγράφοντας τον Ίψεν

Θέατρο / Ο Ίψεν στον Πειραιά, στο μουράγιο

«Δεν είναι εύκολο να είσαι ασυμβίβαστη. Όπως δεν είναι εύκολο να ξαναγράφεις τον Ίψεν» – Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για την παράσταση «Εχθρός του λαού» σε διασκευή και σκηνοθεσία του Κωνσταντίνου Βασιλακόπουλου.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
«Δυσκολεύτηκα να διαχειριστώ τις αρνητικές κριτικές και αποσύρθηκα για έναν χρόνο»

Lifo Videos / «Δυσκολεύτηκα να διαχειριστώ τις αρνητικές κριτικές και αποσύρθηκα για έναν χρόνο»

Η ηθοποιός Παρασκευή Δουρουκλάκη μιλά για την εμπειρία της με τον Πέτερ Στάιν, τις προσωπικές της μάχες με το άγχος και την κατάθλιψη, καθώς και για το θέατρο ως διέξοδο από αυτές.
ΣΩΤΗΡΗΣ ΒΑΛΑΡΗΣ
Μαρία Σκουλά: «Πιστεύω πολύ στο χάος μέσα μου»

Θέατρο / Μαρία Σκουλά: «Πιστεύω πολύ στο χάος μέσα μου»

Από τον ρόλο της Μάσα στην πραγματική ζωή, από το Ηράκλειο όπου μεγάλωσε μέχρι τη ζωή με τους ανθρώπους του θεάτρου, από τον φόβο στην ελευθερία, η ζωή της Μαρίας Σκουλά είναι ένας δρόμος μακρύς και δύσκολος που όμως την οδήγησε σε κάτι δυνατό και φωτεινό.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Μια νέα παράσταση χαρτογραφεί το χάσμα μεταξύ γενιάς Z και γενιάς X

Θέατρο / Μια νέα παράσταση χαρτογραφεί το χάσμα μεταξύ γενιάς Z και γενιάς X

Μέσα από την εναλλαγή αφηγήσεων, εμπειριών, αναπαραστάσεων, χορού, βίντεο και ήχου, η παράσταση του Γιώργου Βαλαή αναδεικνύει τις διαφορές αλλά και τις συνδέσεις που υπάρχουν μεταξύ των δυο διαφορετικών γενεών.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ρομέο Καστελούτσι: «Όπου παρεμβάλλεται το κράτος, δεν υπάρχει χώρος για τον έρωτα. Ο έρωτας είναι εναντίον του κράτους και το κράτος εναντίον του έρωτα».

Θέατρο / Ρομέο Καστελούτσι: «Πάντα κάποιος πολεμά τον έρωτα. Και οι εραστές είναι πάντα τα θύματα»

Ο σπουδαίος Ιταλός σκηνοθέτης, λίγο πριν επιστρέψει στην Αθήνα και στη Στέγη για να παρουσιάσει τη «Βερενίκη» του, μας μίλησε για τον έρωτα, τη γλώσσα και τη μοναξιά, την πολιτική και την ανυπέρβλητη Ιζαμπέλ Ιπέρ.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
CHECK How soon is now: Μια παράσταση για τους μετεξεταστέους της συστημικής ιστορίας

Θέατρο / How soon is now: Μια παράσταση για τους μετεξεταστέους της Iστορίας

Σκηνοθετημένη από έναν νέο δημιουργό, η παράσταση που βασίζεται στο τελευταίο κείμενο της Γλυκερίας Μπασδέκη επιχειρεί έναν διάλογο με μία από τις πιο σκοτεινές περιόδους της ελληνικής ιστορίας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Αγορίτσα Οικονόμου

Αγορίτσα Οικονόμου / «Πέφτω να κοιμηθώ και σκέφτομαι ότι κάτι έχω κάνει καλά»

Βρέθηκε να κυνηγάει το όνειρο της υποκριτικής, χωρίς να γνωρίζει τον τρόπο, αλλά με τη βεβαιότητα ότι δεν ήθελε ποτέ να μείνει με την απορία «γιατί δεν το έκανα;». Μέσα από σκληρή δουλειά και πολλούς μικρούς ρόλους, κατάφερε να βρει τον δρόμο της στην τέχνη, στον οποίο προχωρά και αισθάνεται τυχερή. Η Αγορίτσα Οικονόμου είναι η Αθηναία της εβδομάδας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ